All Chapters of ยามบุปผางามผลิบานทั้งใจ: Chapter 1 - Chapter 10

ซ่งถังหนิงคาดไม่ถึงเลยว่าเซียวเยี่ยนจะเปลี่ยนท่าทีได้เร็วขนาดนี้ เมื่อครู่ยังยิ้มแย้มพูดคุยอยู่ดี ๆ ชั่วพริบตาต่อมากลับจะเอาชีวิตนางเสียแล้วเมื่อถูกกระชากแขนดึงขึ้นมา นางก็ตระหนักได้ว่าหายนะมาเยือนแล้ว ซ่งถังหนิงพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะสงบสติอารมณ์ลงนางยังตายไม่ได้ นางยังไม่ได้ทำให้สกุลซ่งได้รับผลกรรมที่ก่อไว้ ยังไม่ได้ถามให้แน่ชัดว่าเหตุใดพวกเขาถึงทำกับนางเช่นนั้นนางเกาะขอบรถม้าไว้แน่น ร่างกายเจ็บปวดราวกับจะฉีกขาด“หัวหน้าเซียว ข้าไม่ได้โกหกท่าน ข้าเพิ่งจะจำท่านได้เมื่อครู่นี้เองจริง ๆ ก่อนหน้านี้ข้าเคยเห็นท่านในวังหลวงเพียงครั้งเดียว ไม่ได้คุ้นเคยกับท่าน จึงจำท่านไม่ได้ในทันที”“ข้าไม่ใช่คนเลว ข้าหลงทางจริง ๆ วันนี้เป็นวันครบรอบวันตายของมารดาข้า คนที่วัดหลิงอวิ๋นทุกคนเคยเห็นข้า...”เด็กสาวถูกลากออกไป พยายามเกาะพื้นดินเพื่อร้องขอชีวิตตอนแรกนางยังสามารถแก้ต่างได้อย่างใจเย็น ตะโกนบอกให้เขาไปตรวจสอบยืนยัน แต่ต่อมาเมื่อเห็นว่าเขาเป็นคนเลือดเย็น ก็ค่อย ๆ สิ้นหวังและร้องไห้โฮออกมาละอองฝนบดบังสายตา สายฝนที่สาดกระหน่ำทำให้โคลนกระเด็นไปทั่วเซียวเยี่ยนเงยหน้าขึ้นมองอย่างเฉยเ

ฝนตกหนักตลอดทั้งคืน พอรุ่งสางท้องฟ้าก็แจ่มใสไอหิมะที่เชิงเขาละลายหายไป ยอดอ่อนของต้นหลิ่วเริ่มผลิออกมาให้เห็น มีเสียงนกกระเต็นร้องเบา ๆ บินผ่านเป็นครั้งครา ทำลายความเงียบสงบในยามเช้าแสงแดดสายหนึ่งลอดผ่านขอบหน้าต่างตกกระทบลงบนใบหน้าของซ่งถังหนิง ปลุกนางให้ตื่นขึ้นจากภวังค์เมื่อได้กลิ่นยาอันเข้มข้น ซ่งถังหนิงเงยหน้ามองลวดลายแกะสลักรูปกิเลนคาบคัมภีร์หยกบนเพดาน มีอยู่ชั่วขณะหนึ่งที่นางไม่รู้ว่าตนเองอยู่ที่ใด“ตื่นแล้วหรือ?”น้ำเสียงเย็นเยียบดังขึ้น ราวกับก้อนหินที่ตกลงไปในผิวน้ำทะเลสาบ และยังปลุกความทรงจำก่อนที่ซ่งถังหนิงจะหมดสติให้ตื่นขึ้นมาด้วยซ่งถังหนิงลุกขึ้นนั่งทันที หันหน้าไปมองนอกฉากกั้นลายนกกระเรียนโดยไม่สนใจความเจ็บปวด เห็นเงาร่างสูงโปร่งทางนั้นกำลังวางม้วนตำราในมือลง แล้วลุกขึ้นเดินมาทางนี้เซียวเยี่ยนเห็นเด็กสาวตกใจจนหน้าซีดเผือด กอดผ้าห่มไว้แน่น ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เขาจึงหยุดยืนอยู่ข้างฉากกั้นแล้วเอ่ยว่า “ระวังมือด้วย”ซ่งถังหนิงตัวสั่นเทา “อย่าตัดมือข้า”เซียวเยี่ยน “...”พรืดแม่นางฉินที่ยกอ่างทองเหลืองเข้ามา พอได้ยินเสียงข้างในก็หลุดหัวเราะออกมาทันที นางเหลือบ

รถม้าสี่ล้อที่ปูด้วยเบาะรองนั่งหนานุ่มนั้นกว้างขวางอย่างยิ่ง ในรถยังมีโต๊ะยาวตั้งอยู่เดิมทีซ่งถังหนิงยังกังวลว่าเซียวเยี่ยนจะหาเรื่องนาง หรือเยาะเย้ยนางที่บังอาจกำเริบเสิบสาน แต่ใครจะรู้ว่าหลังจากที่เขาขึ้นรถมาแล้ว ก็พิงตัวอยู่ฝั่งตรงข้ามแล้วงีบหลับไปเมื่อบุรุษผู้นั้นหลับตา เส้นสายบนใบหน้าก็อ่อนโยนลง ใบหน้าที่ขาวซีดเย็นชานั้นจมลงไปในแสงและเงาที่สั่นไหว ราวกับหยกเย็นที่ตกลงไปในน้ำอุ่น สลายความเยือกเย็นอันน่าเกรงขามที่บีบคั้นจิตใจผู้คนไปจนหมดสิ้นในใจของนางค่อย ๆ ผ่อนคลายลง อดไม่ได้ที่จะหันหน้าไปเปิดม่านข้างตัวภูเขาเชวี่ยอยู่ไม่ไกลจากเมืองหลวง จวนของเซียวเยี่ยนก็ตั้งอยู่ที่ชานเมืองต้นวสันต์ดอกท้อยังไม่บาน ดอกเหมยก็ร่วงโรยไปแล้ว ทุ่งนาโดยรอบที่ถูกหิมะทับถมอยู่จึงไม่มีทิวทัศน์ที่งดงามเท่าใดนัก ลมเย็นที่พัดปะทะใบหน้าจนรู้สึกหนาวสะท้าน แต่สำหรับถังหนิงที่ไม่ได้เห็นโลกภายนอกมานาน กลับสูดหายใจรับเอากลิ่นอายแห่งอิสรภาพเข้าไปอย่างตะกละตะกลามเมื่อรถม้าสี่ล้อเข้าสู่ประตูเมืองตะวันออก ผู้คนรอบข้างก็เริ่มมีมากขึ้นเสียงผู้คนจอแจที่ค่อย ๆ ดังขึ้น และเสียงร้องขายของที่ดังมาเป็นครั้งคราว ล้

ใบหน้าของเซี่ยอิ๋นแดงก่ำจากการถูกด่าทอ ประกอบกับรอยฝ่ามือทั้งสองข้าง ยิ่งทำให้เขาทั้งอับอายทั้งโกรธจนทนไม่ไหวซ่งซูหลานเห็นดวงตาของเซี่ยอิ๋นแดงก่ำ ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยขึ้นข้าง ๆ “พระชายาก็เป็นผู้สูงศักดิ์ เหตุใดถึงได้เอ่ยปากพูดแต่คำว่านางสารเลวเล่า?”“อีกอย่าง พี่อาอิ๋นก็ไม่รู้ว่าน้องสาวจะเกิดเรื่อง เป็นนางที่ดื้อรั้นเอาแต่ใจจนทำร้ายจิตใจท่านพี่ก่อน ท่านพี่ถึงได้ให้นางกลับไปสำนึกผิดที่วัด พระชายาจะแยกแยะผิดถูกไม่ได้แล้วลงมือตีพี่อาอิ๋นได้อย่างไร...”เพียะ!พระชายาเฉิงตบสวนกลับไป “เจ้าเป็นตัวอะไร ถึงมีสิทธิ์มาเรียกบุตรชายข้าว่าท่านพี่?”“อะไรกัน เกาะสกุลซ่งยังไม่พอ ตอนนี้ยังคิดจะมาปีนป่ายประตูจวนเฉิงอ๋องของข้าอีกหรือ?!”ในหูของซ่งซูหลานอื้ออึง ในหัวก็ดังหึ่ง ๆ เซี่ยอิ๋นรีบประคองเด็กสาวที่โซเซ แล้วยืนขวางอยู่ข้างหน้านาง“ท่านแม่ เรื่องนี้เป็นความผิดของข้าเอง เป็นข้าที่ไม่รอบคอบพอจนทำให้ถังหนิงบาดเจ็บ แต่ทั้งหมดนี้ไม่เกี่ยวกับซูหลาน นางไม่เคยทำร้ายถังหนิง ทั้งยังจิตใจดีงามไม่เคยคิดแก่งแย่ง เป็นถังหนิงที่คอยหาเรื่อง...”“เจ้าหุบปากไปเสีย!”พระชายาเฉิงหัวเราะเยาะ “ถ้านางไม่คิดแก่ง

ในใจของถังหนิงพลันเกิดความน้อยเนื้อต่ำใจที่ยากจะบรรยายขึ้นมาชาติที่แล้วหลังจากที่ท่านน้าจากไป นางถูกกักขังอยู่ในเรือนเล็ก ๆ แห่งนั้น เฝ้ามองใบไม้ร่วงหล่นอยู่นอกหน้าต่างทุกวัน มองดูวสันต์ผ่านไปสารทฤดูมาเยือน เป็นเวลานานแสนนานแล้วที่ไม่มีใครมาสนใจว่านางมีความสุขหรือไม่ ไม่มีใครสนใจว่านางร้องไห้หรือไม่ทุกครั้งที่นางเฝ้ารอคอยให้พวกซ่งจิ่นซิวมาหา ไม่ใช่มาเพื่อเอาของดูต่างหน้าของท่านแม่ที่เหลือเพียงน้อยนิดของนางไป ก็มาเพื่อตำหนิว่านางไม่รู้ความนางเจ็บปวด ไม่มีใครถามนางป่วยไข้ ก็ไม่มีใครสนใจถังหนิงจากที่เคยร้องไห้ทั้งวันทั้งคืนด้วยความน้อยใจในตอนแรก จนกระทั่งต่อมาน้ำตาก็ไหลออกมาไม่ได้ นางร้องไห้จนตาเสียพร่ามัวมองไม่เห็นสิ่งใด แต่จนกระทั่งก่อนที่นางจะตายก็ไม่มีใครสังเกตเห็นเลยแม้แต่คนเดียวเป็นเวลานานมากแล้วที่ไม่มีใครยอมเสียเวลามาปลอบให้นางดีใจ“เหตุใดจึงร้องไห้อีกแล้ว?” พระชายาเฉิงรู้สึกสงสารเสียงของถังหนิงสั่นเครือเล็กน้อย “ท่านน้า แผลของข้าเจ็บเหลือเกิน” เจ็บจนนางหายใจไม่ออก แม้แต่ลมหายใจก็ยังเจ็บปวดราวกับหัวใจจะฉีกขาดฮูหยินเหวินซิ่นโหวที่อยู่ข้าง ๆ ตกตะลึงกับเรื่องของสก