บทที่ 44

เซียวเยี่ยนลุกขึ้นเดินไปนอกตำหนัก นำผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดไหล่ที่ถูกตบเมื่อกี้อย่างรังเกียจเต็มทน

“ท่านหัวหน้า พวกรองเสนาบดีซ่งยังยืนอยู่ด้านนอกขอรับ”

เซียวเยี่ยนโยนผ้าเช็ดหน้าทิ้ง กวาดตามองสองพ่อลูกที่ถูกแดดเผาจนหน้ามืดตาลาย “ฝ่าบาทไปหาพระสนมเฉินแล้ว ไม่มีคำสั่งใด ไม่แน่อีกเดี๋ยวนึกขึ้นได้คงให้พวกเขาไปเข้าเฝ้าเอง”

องครักษ์คนนั้นเข้าใจทันที

ข่าวลือที่ว่า พ่อลูกสกุลซ่ง ได้ทำให้หัวหน้าเซียวไม่พอใจนั้น เป็นเรื่องจริง

ใครก็รู้ว่าฝ่าบาทไปวังหลัง ก่อนวันพรุ่งนี้ไม่มีทางกลับมาตำหนักใหญ่อีกแน่นอน

องครักษ์ได้ยินดังนั้นไม่กล้าพูดมาก กลับไปยืนประจำการหน้าตำหนักต่อ พ่อลูกซ่งหงยืนตั้งแต่เช้าจนถึงบ่าย ยามถูกแดดเผาจนหน้าซีดเผือด อยากหาสักคนมาถามพระประสงค์ของฮ่องเต้อัน แต่องครักษ์หน้าตำหนักกลับบอกว่าฝ่าบาทไม่มีคำสั่งใด ต่อให้ทั้งสองคนยืนจนขาอ่อนก็ไม่กล้าจากไปโดยพลการ

เดิมทีทั้งสองคนก็เป็นผู้สูงศักดิ์ หลังจากทานอาหารเช้าก่อนว่าราชการเช้าไปแล้ว ตลอดทั้งวันไม่ได้กินน้ำสักคำ ไม่ได้กินข้าวสักเม็ด ยืนจนขาทั้งสองข้างสั่นหน้ามืดตามัว

รอจนกระทั่งท้องฟ้ามืดสนิท ทหารยามในวังจุดไฟในวัง ภายในวังเปลี่ยนเป็นเง