บทที่ 8 เสียงเพรียกแห่งคำทำนาย ณ วัดแป๊ะเบ๊ยี่

เสียงลมหวีดหวิวพัดกระทบกระดิ่งเงินในวัดดังกรุ๊งกริ๊ง และกลิ่นของควันธูปแต่ไกลๆ เรียกความสนใจของเด็กสาวในชุดไหมเนื้อดีให้มองตามขณะเดินเข้ามาในอารามแห่งแป๊ะเบ๊ยี่ เช่นเดียวกับชายหนุ่มหน้าแดงที่เดินตามนางและบิดาของนางเข้ามาด้วย

รูปปั้นม้าสองตัวที่อยู่ตรงหน้าประตู…มันยังอยู่ในความทรงจำของกวนอูแม้จะผ่านเข้ามาภายในเขตวัดแล้ว

แม้มันจะเป็นหิน แต่เขารู้สึกได้ว่าเหมือนดวงตาของมันจะมองทะลุเข้าไปถึงจิตวิญญาณของเขา และมีเสียงกระซิบบางอย่างที่จับใจมิได้ผ่านมาเข้าหู ซึ่งเขาคิดว่าน่าจะคิดไปเอง… ‘แต่ดวงตามัน…เหมือนมองตามพวกเรามาจริงๆ’

พระธุดงค์ : “โอ้…อาตมาว่ามันต้องมีอะไรแน่…”

ภายในเขตแห่งแป๊ะเบ๊ยี่ วิหารทั้งหลายในนั้นถูกสร้างตามแบบสถาปัตยกรรมฮั่น หลังคากระเบื้องมุงโค้งสีน้ำทะเลเข้มเรียงซ้อนลดหลั่นดั่งเกล็ดมังกร ลายปูนปั้นตามสันหลังคาเป็นรูปสัตว์เทพศักดิ์สิทธิ์ เฟิ่งหวง กิเลน และเต่ามังกร ที่คอยค้ำจุนฟ้าดินตามความเชื่อแต่เดิมมา เสาคู่วิหารแกะลายเมฆมงคล ตัดกับผนังไม้ลงรักแดงเข้มที่ถูกกาลเวลาเผาไว้เป็นริ้วรอยนุ่มนวล ด้านในอบอวลด้วยกลิ่นไม้หอมและกำยาน ตลอดแนวทางเดินมีโคมจีนสีแดงแขวนสลับกับแผ่นไม้เขียนคำอธิษฐานเป็นภาษาฮั่นโบราณจากผู้คนที่มาเยือน

ณ ที่ตรงนั้น…ในวิหารหลักอันสงัด สงบ และไร้เสียงรบกวน ทุกคนได้พบกับหินทรงกลมที่ถูกตั้งไว้ มันมีรอยสลักเป็นรูปดอกบัวบาน ดูๆ ไปก็ราวกับดวงอาทิตย์ที่แผ่รังสีทั้งพัน…สมฉายา “สหัสรังสี” หรือ “พันแสง” ที่ชาวโลกประทานให้ราชาแห่งท้องฟ้าในยามกลางวัน และเหมือนกงล้อ…ที่มิใช่กงล้อของเกวียนหรือราชรถ แต่เป็นกงล้อแห่งพระธรรม อันศาสดาจากตะวันตกของจีนได้หมุนมันมาหยุดอยู่ที่แดนนี้

“อะไรกันนี่…” ผู้น้อยแซ่กวนพึมพำ ดวงตาที่เคยหรี่บัดนี้กลับเบิกกว้างน้อยๆ ด้วยความไม่เข้าใจผสมกับความรู้สึกบางอย่างที่ตนอธิบายไม่ถูก อาแชก็ไม่ต่างกัน เนื่องด้วยนางเพิ่งจะมาที่นี่เป็นครั้งแรกในชีวิต หลังจากที่เคยฟังพี่กวนของนางเล่าเรื่องของวัดนี้ให้ฟังที่อารามริมน้ำเมื่อ 4 ปีที่แล้ว

“ข้ามีรูปสลักหินแบบนี้เหมือนกันนะ ที่บ้านข้าน่ะ” อาแชบอกเขา ตายังคงจ้องไปที่รูปสลักนั้น “แต่เล็กกว่า เบาพอที่จะขนย้ายไปมา”

“รูปนี้ มีความหมายว่าอะไร?” เสียงของกวนอูฟังดูจริงจัง ขณะยืนเคียงเด็กหญิงผู้มีตาใสสว่างเหมือนผิวน้ำ

นางตอบเขาพร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจ ในขณะที่ช่วยโฮปินผู้บิดาจัดแจงจุดธูปและถวายดอกไม้ “ดอกบัวบาน…คือองค์เส็กเกียหม่อนี้ (ชื่อเจี่ยวโหมวหนี่ ในสำเนียงจีนกลาง) ศาสดาของเรา ผู้เบิกบานราวดอกบัวและรุ่งโรจน์ดั่งตะวัน”

“แล้วทำไมไม่สร้างรูปขององค์เส็กเกียหม่อนี้เป็นมนุษย์?” กวนอูถามอีก

“ข้าเองก็ไม่รู้…แต่สักวันหนึ่ง ข้าหวังว่าจะได้เห็นแบบที่พี่ว่านะ!” อาแชกลั้วหัวเราะในท้ายของประโยค ดุจสาวช่างฝัน

อา นางไม่รู้เลย…ในอนาคตกาลอันไกลแสนไกลออกไป ที่ไกลจากยุคฮั่นของจีนหรือเมารยะของอนุทวีป ในยุคหนึ่งจะมีผู้ริเริ่มการสร้างรูปแทนแห่งพระชินสีห์แบบมนุษย์จากพลังแห่งความสร้างสรรค์ แรงกายและศรัทธา ไม่ว่าจะด้วยอิทธิพลจากงานแบบช่างจากแดนที่คนบางยุคเรียก “ต้าหยวน” หรือ “โยนะ” หรือเป็นผลงานของช่างแห่งทักษิณาทิศของอนุทวีปซึ่งอยู่ในแดนอันเขียวขจีของป่าฝนชื้น

ข้าหลวง: “เอ…ข้าก็นึกว่ารูปแห่งพระพุทธะจะปรากฏมาแต่หลังการปรินิพพานซะอีก…”

ภรรยาข้าหลวง : “นั่นสิ แต่ไม่ว่าจะเป็นรูปไหน ข้าก็เคารพพระองค์อยู่ดี” (ว่าจบก็ยกมือไหว้ขึ้นท่วมหัว)

ท่านพูดถูกแล้วแม่นางเอย…ไม่ว่าจะรูปไหนๆ พระพุทธองค์ก็คือพระพุทธองค์ เป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน เป็นดั่งผู้ขนสรรพสัตว์ลงนาวาข้ามโอฆะแห่งวัฏสงสารอันเชี่ยวกราก แม้อย่างน้อยที่สุดก็เป็นแสงนำทางเหล่าคนหลงทางให้กลับมาเดินถูกทางและมีชีวิตที่มีหวังในโลกอันโหดร้าย…ที่ไม่ถนอมจิตใจอันเปราะบางของพวกเขาเอาเสียเลย

ในขณะที่โฮปินกำลังหลับตาและนั่งขัดสมาธิราวกับอยู่ในภวังค์ และอาแชบุตรีกำลังนั่งพับเพียบ พนมมือและพึมพำมนตราบางบทที่มิใช่ภาษาฮั่น พ่อหนุ่มแซ่กวนที่นั่งไม่ห่างยังคงจ้องมองไปที่รูปสลักหินรูปดอกบัวอย่างไม่วางตานั้นเอง มีเสียงหนึ่งดังขึ้นราวกับลอยลมมา

‘โอ…หน่อพันธุ์แห่งโพธิทั้งสอง พวกเจ้าจักตื่นจากมายาในเร็ววัน’

‘แต่พวกเจ้า…ต้องผ่านความทุกข์และความสุขมากหลายในโลกแห่งสมมตินี้ เพื่อจะเข้าถึงหนทางแห่งอมฤตในวันข้างหน้า’

เสียงนั้น มีดรุณและดรุณีเท่านั้นที่ได้ยิน ทั้งคู่หันมองกันและกัน แววตาสับสน งงงวย และไม่เข้าใจมันเลยสักนิด

“พี่กวน…ได้ยินมั้ย?” อาแชถามเสียงค่อย กวนอูไม่ตอบแต่พยักหน้ารับอย่างมั่นใจว่าไม่ได้มีแค่ตนที่ได้ยินแต่ฝ่ายเดียว ทั้งสองมองตากันเพียงครู่เดียวก็หันกลับไปมองที่แผ่นศิลานั้นอีกครั้งราวกับจะหาคำตอบในใจที่ค้างคา

เงียบ…

ไร้ซึ่งการสดับโสตเสียงใดๆ อีก นอกจากเสียงลมจากด้านนอก เสียงกระดิ่งจากไกลๆ และความสงบ

‘เสียงนั้น…มันคืออะไรกันแน่?’ พวกเขานิ่งคิดทั้งคู่ แต่ไม่กล้าถามชายสูงวัยแซ่โฮ ผู้เป็นพ่อของอีกคนกับอาจารย์ของอีกคน ที่ในขณะนี้กำลังอยู่ในความสุขแห่งความสงัดเงียบนี้อันได้มาจากการนั่งหลับตาภายในวิหารนี้

พวกเขาจึงทำได้เพียงคิดและไม่กล้าถามต่อไป ในขณะที่ดอกบัวศิลานั้นยังคงนิ่ง…ราวกับกำลังฟังเสียงในหัวใจของเด็กทั้งสองอยู่เงียบๆ เช่นกัน

และแล้ว จ้าวแห่งนภาในยามกลางวันก็ยอแสงและจากไป เปิดโอกาสให้จ้าวแห่งนภาในยามราตรีได้ชักรถสีเงินพุ่งทะยานขึ้นสู่เวหา ผ่านสายเมฆหมอก เปล่งแสงขาวนวลสะอาดตาในฟ้าอันมืดมิด เคียงคู่หมู่ดาราระยิบระยับซึ่งอาจอยู่ไกลจากโลกของเราไปหลายปีแสง …ในห้องพักของโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง ห้องที่ดรุณีแซ่โฮกับบิดานอนด้วยกัน ทว่าเพราะนางเป็นสาว โฮปินผู้พ่อจึงยอมสละเตียงแล้วไปนอนบนตั่งไม้ แล้วให้บุตรีสุดรักนอนอย่างสบายบนที่นอนนุ่มๆ

นี่แหละท่าน…คือความรักของพ่ออย่างบริสุทธิ์ใจ ที่ข้าพเจ้าเล่าแล้วก็หวนให้นึกถึงบิดาของตนยิ่ง

อาแชสาวน้อยกำลังหลับตาพริ้มบนที่นอนอย่างเป็นสุขได้ไม่นาน…ก็ต้องรู้สึกผิดประหลาดกว่าแต่ก่อน ใบหน้าขาวนวลเริ่มมีเลือดฝาดราวคนเป็นไข้อ่อนๆ ปากงามดังลูกตำลึงสุกฉีกยิ้มจนเห็นฟันขาวสะอาดเล็กน้อย นางขยับหัวไปมาพลางส่งเสียงคิกคักแม้ละเมอราวกับพูดกับใคร “อย่าสิพี่ อย่า…” คำพูดนั้นเหมือนห้ามใครคนนั้นในฝัน แต่ก็เชิญชวนอยู่ในที

มือเล็กไขว่คว้าอากาศได้สักครู่ ก็ลดระดับลงมา…ก่อนที่นางจะสอดมือเข้าไปใต้เสื้อของตนเอง

นางระบำ ภรรยาข้าหลวงและหญิงงามแห่งต้าหยวน : “อ๊ายยยยยยยย!” (กรี๊ดและหน้าแดงพอๆ กัน)

นักดนตรี: “ข้าว่า…ใช่แน่ๆ …”

นักรบพเนจร : “อือ…”

นิ้วเรียวไล้โลมไปตามเรือนกายของตน ที่บัดนี้เติบโตกว่าเก่า มีสัดส่วนโค้งเว้าตามธรรมชาติของมาตุคามในวัยแรกแย้ม สีหน้าของอาแชเริ่มเหยเกเล็กน้อย คิ้วโก่งราวคันศรก็ขมวดราวกับว่า “คันศร” นี้ถูกเหนี่ยวเสียเต็มกำลัง ปากนางก็พร่ำเพ้อเรื่อยเปื่อย…พร่ำเพ้อราวกับสัมผัสที่ถูกกายนี้ ไม่ได้มาจากตนเองแต่มาจากใครอื่นที่นางปรารถนา

“พี่กวน…อา…ตัวพี่หอมนัก”

“อย่าทำข้าเจ็บนะพี่…”

“พี่จะรักข้าแค่คนเดียวใช่มั้ย?”

ท่านทั้งหลายเอย มิได้มีแค่อาแชคนเดียวที่รุ่มร้อนเพราะพิษแห่งศรขององค์มันมถะใครอีกคนที่นอนอยู่อีกห้องก็มิต่างกันมากนักดอก...

มานพแซ่กวนผู้นั้น...ที่มิใช่หนุ่มน้อยแบบแต่ก่อน กำลังนอนกระสับกระส่ายไปมา แม้ตาจะปิดแต่ก็ดูราวกับจะข่มความรู้สึกภายในไม่ไหว มือใหญ่ที่เคยจับดาบไม้และหยิบตำรา มาบัดนี้กำลังกุมผ้าห่มแน่น เขาละเมอพูดถึงใครคนนั้น...หากแต่เนื้อความที่เอ่ยมา เผยน้ำใจอันซื่อตรงและแน่วแน่ตามแบบสุภาพชน ที่ไม่ปรารถนาแม้จะทำลายบุปผางามเพียงเพราะความอยากเชยชมความสวย

"อาแช...อย่า...อย่าทำแบบนี้"

"ข้าสัญญา...ถ้าเรา...แต่งงานกัน ข้าจะไม่ทิ้งเจ้า..."

"ให้มัน...ถูกต้องตามประเพณีเถอะ"

มือที่กุมผ้าห่มนั้นยิ่งกำมันแน่นขึ้น ลมหายใจของเขาเริ่มแรงและถี่ ร่างกายตอบสนองต่อฝันนั้นดั่งวิสัยชายหนุ่มทั่วไป แต่หัวใจก็ยังพยายามฝืนไม่ให้ใจล้ำเส้นไปมากกว่านี้

เขาอยากรักนาง…แต่ไม่อยากละเมิดนางแม้ในฝัน

แต่ที่แน่ๆ …คือความรู้สึกที่เขามีให้อาแช…เด็กสาวคนนั้น ไม่ได้เหมือนเมื่อคราวที่นางยังเด็กแล้วแน่ๆ เช่นเดียวกับอาแชที่ไม่ได้มองพี่กวนของนางแบบเมื่อคราวที่เขาอายุ 14 ปี

เช้าวันต่อ มาหลังจ้าวแห่งนภาในยามราตรีผู้ทรงรถสีเงินจากไปและจ้าวแห่งนภาในยามเช้าขับราชรถสีทองขึ้นฟ้าเพื่อคืนแสงสว่างอันแรงกล้า ทั้งสองต่างตื่นมาในห้องของตนเอง พร้อมด้วยความรู้สึกที่แตกต่าง…

เจ้าดวงดอกไม้แห่งแดนไกล มีอาภรณ์ที่หลวมโพรกน้อยๆ กับร่างกายบางส่วน…ที่นางเองก็ไม่อยากบรรยายว่าเกิดอะไรขึ้น

ส่วนเจ้าต้นไผ่ผู้ยืนหยัดสู้ลมหนาว…ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับตนนอกจากไอเหงื่อชื้นตามตัว กับความนึกคิดบางประการที่พูดออกมาไม่ได้

ข้าว่า…พวกเขาเจอฤทธิ์ของ “ความรัก” เล่นงานหัวใจเข้าให้ซะแล้วล่ะ…แล้วมันจะจบยังไงกันนะ? พวกเขาจะได้ครองคู่อย่างเป็นสุขในโลกนี้ หรือแค่เพียง “จำกันได้” ในอีกภพหนึ่งที่ไกลออกไปจากยุคนี้สมัยนี้ และไกลจากภพของคนเป็นไปหลายขวบปี?

เห็นที พวกท่านก็คงต้องฟังแมวดำแบบข้าพเจ้าเล่าต่อไปเรื่อยๆ แล้วล่ะ…มาดูว่าระหว่างพี่กวนกับอาแช หรือพวกท่าน ใครจะใจเต้นกว่ากัน!

หญิงจากต้าหยวน : “ข้ารู้เลย…ว่าอาแชจะมิเลือกคนผิด…ข้าเชื่อ…” (นางว่า มีน้ำตาใสๆอยู่ในดวงตา)

นั่นสิ…เมี้ยวหง่าว…นางคงไม่เลือกคนผิดแน่ล่ะ

เชิงอรรถ

[1] นามหนึ่งของพระกามเทพ แปลว่า ผู้ทำให้ใจสั่นไหว