บทที่ 9 การเดินทางเริ่มอันตราย

นักรบพเนจร : “เฮ้ย! ข้าว่าเราขาดฉากมันๆ มานานละนะ!”

ท่านอยากกินอะไรมันๆ เค็มๆ เหรอ?

นักรบพเนจร : “ไม่ใช่โว้ย! ข้าหมายถึงฉากต่อสู้อะ! ฉากใช้กำลังภายใน พลังวรยุทธ์ หรือเพลงดาบเพลงกระบี่ไง!”

อ้า~ อย่าเสียงดังใส่ข้าสิ เมี้ยว! ข้าล้อเล่นนนนน! พูดถึงฉากสู้รบปรบมือในเรื่อง จริงๆ มันก็มีในช่วงที่เด็กทั้งสองโตแล้วอะนะ มากกว่าช่วงนี้ด้วย…ว่าแต่ ท่านจะฟังเรื่องการต่อสู้เล็กๆ น้อยๆ ในเส้นทางไปยังตะวันตกจริงๆ หรือ?

ทุกคน: “เล่ามา! เล่าเดี๋ยวนี้! ห้ามกั๊ก! ห้ามเท!”

พระธุดงค์ : “คุณโยมทั้งหลาย…ใจร่มๆ …”

เอาล่ะๆ ข้าจะไม่กั๊กก็ได้ ทุกคน…กุมเสื่อให้แน่นๆ หรือไม่ก็จับมือกันไว้ (ตอนนี้ข้าหลวงและภรรยากุมมือกันและกันแน่น ส่วนนางระบำกับสาวต้าหยวนกระเถิบไปนั่งข้างๆ กัน พร้อมสายตาของทั้งคู่ที่สอดประสานเกินคำว่าเพื่อน…) เพราะการเดินทางต่อจากนี้ จะเริ่มเข้มข้น ดุเดือด และอันตรายกว่าครั้งไหนๆ เลยทีเดียว!

คณะของท่านโฮปินกับบุตรีเดินทางออกจากลกเอี๋ยงในราวๆ สองวันต่อมา เจ้าลาทั้งสองที่เทียมรถที่พวกเขานั่งยังคงแข็งแรง ไม่บาดเจ็บหรือป่วย พวกม้าและล่อที่เทียมเกวียนขนของอื่นๆ ก็เช่นกัน ทุกคนในคณะเดินทางก็ยังมีอัตภาพแห่งความเป็นปกติไม่แตกต่าง แม้ไม่รู้ว่าหนทางข้างหน้าจะเป็นเช่นไร ภาพกำแพงแห่งนครลกเอี๋ยงเริ่มไกลไปจากสายตาของสาวน้อย ไกลออกไป ไกลออกไป…สายลมแผ่วพัดผ่านด้านนอกราวกับเมืองใหญ่เอ่ยคำลาพร้อมความหวังที่พวกเขาทั้งหลายจะกลับมาเยือน…หรือช่วยเมืองและประชาชนที่อยู่ในเมืองนั้นจากความดำมืดของเกมการเมืองและเกมอำนาจในวังหลวง

ที่แม้แต่คำสอนแห่งองค์ภควาที่เพิ่งหยั่งรากในแดนนี้…ก็ยังไม่อาจฉุดช่วยผู้หลงทางและจมจ่อมในความทะยานอยากขึ้นมาได้เลย

เสียงปริศนาที่แป๊ะเบ๊ยี่ยังคงหลอนในความรู้สึกของคนทั้งสอง เช่นเดียวกับภาพฝันเร้นแรงรักแรงปรารถนาที่เกิดขึ้นในราตรีนั้น แต่ทั้งกวนอูกับอาแชก็มิได้เอื้อนเอ่ยสิ่งใดเลยตลอดทาง ด้วยความกลัวและความละอายภายในกรอบแห่งประเพณีเป็นเครื่องบังคับจิตและปากของทั้งคู่ไว้

กวนอูก็ยังคงคุมเจ้าลาที่เทียมเกวียนต่อไป ส่วนอาแชที่นั่งข้างบิดาก็ทอดสายตามองภาพบรรยากาศภายนอกจากช่องหน้าต่างเล็กๆ ข้างประทุน ด้วยดวงตากลมโตดูสดสวยดุจตาลูกกวางอ่อน ที่เมื่อแสงแดดสะท้อนก็เห็นประกายสีทองในดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้น ราวสินแร่ทองคำที่แอบซ่อนอยู่ใต้ผืนดิน

สิ่งใดเล่า…กำลังรอนางอยู่ เป็นสถานที่หรือความอัดอั้นที่จะถูกปลดปล่อยในเร็ววัน? ข้าพเจ้ามิอาจล่วงรู้เลย…

• เข้าสู่จุดหมายการเดินทางจุดที่ 2 : เตียงอัน (ฉางอันในสำเนียงจีนกลาง)

แก๊งๆ! มาถึงแล้ว! เมืองเตียงอัน อดีตราชธานีของฮั่นเมื่อครั้งโบราณกาล แม้โอรสสวรรค์และเหล่าราชนิกูลจะย้ายนครหลวงไปอยู่ลกเอี๋ยง แต่ก็ปฏิเสธมิได้ว่าที่นี่ยังคงมีความสำคัญในฐานะแหล่งค้าขายและที่ประชุมแห่งเหล่านักคิด นักปราชญ์ทั้งหลาย

พ่อค้า: “ฮ้า! เตียงอัน! บ้านเกิดของข้า!”

นักรบพเนจร: “นึกว่ามันมีในต้าถังซะอีก! เก่าแก่ปานนั้นรึนี่?!”

เสียงล้อเกวียนเคลื่อนเข้าประตูเมืองเตียงอันที่แม้จะไม่หรูหราเท่าในยุคจักรพรรดิหลิวปัง แต่ยังคงเห็นร่องรอยแห่งความรุ่งเรือง…กำแพงหินที่ผ่านศึกสงครามยังคงตั้งตระหง่าน ถนนเรียงตัวกันเป็นระเบียบไร้ที่ติ ภายในมีตลาดวางเรียงรายเป็นทางยาว กลิ่นเครื่องเทศจากแดนตะวันตก ฟืนไหม้จากเตาหม้อดิน และกลิ่นถั่วหมักลอยมาแตะจมูกของเหล่าคณะเดินทาง จนทุกคนเริ่มสนใจและอยากพักกลางทางสักประเดี๋ยว

โฮปินแหวกม่านออกจากประทุนรถ ตะโกนสั่ง “เอ้า! เราจะพักซื้อข้าวซื้อของ แลกเปลี่ยนสินค้า หรือทำธุระนั่นนี่ที่นี่! ข้าจะให้เวลา 1 ชั่วยาม! ครบเวลาแล้วทุกคนมารวมตัวกันที่หน้าประตูเมืองทิศตะวันตกนะ!”

ทันทีที่รถและเกวียนหยุดนิ่ง ทุกคนต่างกระโดดลงจากเกวียนกันด้วยความคึกคัก พวกบ่าวชายบางคนรีบวิ่งไปยังร้านขายซาลาเปาไส้แน่นกลิ่นหอมฉุย ส่วนพวกสาวใช้ทั้งหลาย ไม่ไปแผงเครื่องประดับ ก็ไปร้านน้ำหอม แล้วแวะดูผ้าผ่อนสวยๆ งามๆ บางนางเสาะแสวงหาหมอดูเพื่อจะถามไถ่เรื่องความรักและชีวิตด้านอื่นๆ

ดรุณีแซ่โฮลงจากรถ เดินตามหลังบิดาแต่ตากลับไม่มองสิ่งรอบข้าง เอาแต่จ้องถนนหินพร้อมใจที่ไม่นิ่ง จะภาพของผ้าไหมเนื้อดีและเครื่องประดับ เสียงของเครื่องดนตรีหรือคนตะโกนต่อรองราคาข้าวของ หรือกลิ่นของอาหารและเครื่องหอมสุดเย้ายวนใจ ก็มิอาจทำให้นางหยุดคิดได้เลย ทุกฝีก้าวที่เดินตามหลังบิดา เหมือนปลายเท้าของนางกำลังกระทบกับเงาของใครอีกคนที่ไม่มีตัวตน…เงาของชายผู้หนึ่งที่นางเพิ่งตระหนักว่า…

…ไม่อาจมองเขาเป็นเพียง “พี่ชาย” ได้อีกต่อไป

ส่วนมานพแซ่กวนผู้นั้น ไม่ได้ตามติดท่านอาจารย์และบุตรีของอาจารย์ไป เขาเตร็ดเตร่ดูนั่นดูนี่เงียบๆ จนกระทั่งเดินชนกับใครเข้า!

“ข…ขออภัยเถิด ข้าไม่ได้ตั้งใจ” ชายหนุ่มคนนั้นละล่ำละลักขณะก้มตัวหยิบรองเท้ากับหมวกซึ่งสานด้วยฟางที่หล่นกระจายลงพื้น กวนอูเห็นก็ไม่ได้โกรธแต่เข้าช่วย “ไม่เป็นไรดอกท่าน มาเถิดข้าช่วย–”

“อ๊ะ!”

สายตาของคนหนุ่มทั้งคู่สบเข้าอย่างจัง…ดวงตาเฉี่ยวคมคู่นั้นของกวนอูสบเข้ากับดวงตาเรียวแต่กลมโตใสของคนแปลกหน้าคนนั้น

กวนอูสังเกตไล่แต่เท้าขึ้นมาถึงหัวของชายคนนั้น…ชายคนนี้มีผิวขาวราวหยก ใบหน้าเกลี้ยงเกลา ดวงตางดงามสดใสรับกับคิ้วที่ยาวได้รูป ริมฝีปากอวบอิ่มดุจสตรีและมีติ่งหูที่ยาวเล็กน้อย เมื่อดูรูปร่างและส่วนสูง…แม้เขาจะเตี้ยกว่าเล็กน้อย แต่ในสายตาของกวนอู ชายหนุ่มคนนี้ดูมีพลังอำนาจและเสน่ห์บางอย่างที่ราวกับทั้งข่มแต่ก็ปลอบขวัญเขาเช่นกัน

“ข้า เล่าเหี้ยนเต็ก…ท่านล่ะ?”

“ข้า…กวนอู อายุ 18 ยังไม่มีนามรองดอกท่าน”

“อ้า! งั้นเจ้าก็อายุน้อยกว่าข้าปีนึง!” คำพูดของเล่าเหี้ยนเต็กมีน้ำเสียงร่าเริงราวกับพบญาติที่พลัดพราก กวนอูไม่ได้ตอบอะไร นอกจากส่งยิ้มบาง ๆ และยื่นมือไปรับหมวกฟางจากมืออีกฝ่าย มือของพวกเขาสัมผัสกันเพียงชั่ววินาที…แต่ในวินาทีนั้นเอง ดวงใจของชายหนุ่มวัย 18 ปี กลับเต้นแรงกว่าครั้งใด ๆ

เขาไม่เข้าใจนักว่าเพราะอะไร แต่ลึกๆในใจนั้น มันรู้สึก…ปลอดภัย ปลอดภัยราวกับเด็กที่อยู่ในการดูแลของผู้ใหญ่ที่เมตตาและอ่อนโยน

“เหี้ยนเต็ก! ลูกทำอะไรอยู่! มาได้แล้วจ้ะ!” เสียงของสตรีมีอายุนางหนึ่งเรียกเล่าเหี้ยนเต็กมาแต่ไกล กวนอูไม่เห็นนางแต่เดาออกว่านั่นคือแม่ของคนแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จักคนนี้แน่ เล่าเหี้ยนเต็กตะโกนกลับไป “สักครู่นะแม่! ข้าจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะจ้ะ!”

ชายคนนั้น…คนที่ชื่อเล่าเหี้ยนเต็ก วิ่งแบกกระบุงใส่หมวกและรองเท้าฟางจากไป แต่ก่อนที่เขาจะถูกกลืนเข้าไปในฝูงชนมักล้นหลาม เล่าเหี้ยนเต็กหันมายิ้มให้กวนอูเป็นครั้งสุดท้ายพร้อมดวงตาที่หรี่ลงเพราะยิ้มกว้างเกือบถึงรูหู รอยยิ้มและดวงตาอันทรงเสน่ห์นั้นกับความอบอุ่นที่ได้รับมาพร้อมหมวกฟาง…เขาจะจดจำมันไปชั่วชีวิต และจะภาวนา…ภาวนาให้ได้พบ “พี่ชาย” ผู้แก่กว่าตนเพียง 1 ขวบปี แต่กลับทำให้ใจตนอ่อนยวบราวทารกคนนั้นอีกสักครั้ง หากฟ้าดินยังเมตตา

“คุณชายขอรับ! เกิดเรื่องแล้ว!” เสียงบ่าวดังขึ้น พร้อมวิ่งตรงมาท่ามกลางฝูงชนแน่นขนัด กวนอูที่ยังยืนเหม่อเพราะพี่ชายคนใหม่ถึงกับสะดุ้ง หันกลับมาทันที ดวงตาเบิกกว้าง เอ่ยสวนไปทันควันด้วยใจร้อนรน “พี่ท่าน เกิดอะไรขึ้นรึ?”

“คุณหนู! คุณหนูถูกชายคนหนึ่งอุ้มขึ้นบ่าไป! น่าจะเป็นพวกโจรนะ! แต่แปลก…ชายคนนั้นโพกผ้าสีเหลืองบนศีรษะด้วย!”

ไม่ทันจะได้คิดหน้าคิดหลัง ผู้น้อยแซ่กวนก็พุ่งทะยานแหวกฝูงชนด้วยความไวปานพายุ สายลมตัดผ่านตัวเขาเมื่อเท้าแตะพื้นแต่ละย่าง ไม่รู้ว่าเทพดลใจ หรือแรงอธิษฐานในใจเร่งเร้า ดูเหมือนว่าผู้คนทั้งหลายตรงนั้นจะยอมหลีกทางให้เขาวิ่งผ่านไปโดยดีโดยไม่ยืนขวางทางเลยแม้แต่น้อย

“เจ้าหนุ่มหน้าแดงนั่น รวดเร็วปานเซียนเหินลม” ใครบางคนที่มองพึมพำ

“ช่างสง่างามและดุดันดีแท้!” ใครอีกคนกระซิบเมื่อมองตามหลังเขาไป

หนุ่มน้อยกวนอูวิ่งมาถึงตรงที่เกวียนและรถของอาจารย์จอดอยู่ เห็นท่านอาจารย์ที่ทรุดตัวพิงบ่าวด้วยอารมณ์ของพ่อที่ตกใจจากการที่ลูกรักถูกพรากไปต่อหน้าต่อตา เห็นพวกนางพี่เลี้ยงแลสาวใช้ที่ต่างพากันร้องไห้ถึงคุณหนูแต่ช่วยอะไรมิได้ ทุกภาพและทุกเสียงผ่านไปไวดุจฝันเพราะเขาไม่มีเวลาแวะดู

ในสมองของเขามีแค่…จะต้องช่วยอาแชให้ได้!

เขาออกวิ่งไป วิ่งให้ไวกว่าคราวที่เขาวิ่งไปช่วยอาแชที่ร่วงตกจากกิ่งสนในคราวนั้น ดวงตาคมกริบสะท้อนแสงอาทิตย์บ่ายคล้อย ราวกับเปลวเพลิงแห่งปณิธาน แม้จะไม่มีอาวุธใดในมือ แต่หัวใจของเขาคือกระบี่และแรงปรารถนาคือพลังภายในที่ไม่ต้องเรียนรู้จากผู้ใดหรือที่ไหนในใต้หล้า…

เขาเห็นมันแล้ว…ชายคนนั้น ชายผู้มีผ้าสีเหลืองซีดมัดไว้ตรงมวยผมที่กำลังแบกร่างของดรุณีในชุดแปลกตาแห่งชาวนอกด่าน เสียงกรุ๊งกริ๊งจากกระพรวนปนเปกับเสียงสะอื้นของอาแชที่ถูกลักพาไปจนแยกไม่ออก

ฝ่ายอาแช นางร้องไห้ งุนงงด้วยเมื่อครู่ตนกำลังเลือกซื้อหินแร่และสมุนไพรที่จะเก็บมาทดลองปรุงยาที่แผงขายของแผงหนึ่ง แล้วจู่ๆ นางก็ถูกชายคนนี้จับแขนดึงไปอย่างแรง ครั้นนางตะโกนเรียกพ่อ เรียกพี่เลี้ยง เรียกแม้แต่ชื่อของใครคนนั้น…ทว่ามันผู้นี้ก็จับนางแบกขึ้นบ่าแล้วออกตัววิ่งออกไปจากตรงนั้น โดยที่ไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วยเลย…

เขาจวนจะถึงตัวมันอยู่แล้ว จนกระทั่งมีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากเบื้องหน้า…

“นี่! ไอ้พวกลวงโลก! วางเด็กผู้หญิงนั่นลงนะ!”

กวนอูมองเลยบ่าโจรไป เขาเห็น…เด็กชายคนหนึ่ง ผิวคล้ำกรำแดดผิดกับเสื้อผ้าที่ใส่ซึ่งดูเป็นผ้าเนื้อดีแม้มีรอยเปื้อนฝุ่นน้อยๆ ใบหน้าท่าทางขึงขังเกินรูปร่างแบบเด็กอายุ 12 หรือ 13 ปี เด็กนั่นเท้าสะเอว มองหน้าโจรคนนั้นด้วยแววตาวาววับดุจเสือดาวหมายตาเหยื่อ

โจรหยิบมีดชี้หน้าเด็ก “ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม! เรื่องของข้ามันกงการอันใดของเจ้า?!”

“ก็เพราะลูกน้องของเตียวก๊กที่คิดกบฏแก่แผ่นดิน เอาความเชื่อและปาฏิหารย์ปลอมๆ หลอกประชาชนเพื่อซ่องสุมกำลัง! ข้า…แม้จะยังเด็กก็มองออกว่าไม่ดี แล้วข้าพูดผิดตรงไหนล่ะ?!” เด็กหน้าดำเถียงฉอดๆ มือชี้โจรย้ำๆ ราวประจานโทษ เรียกเสียงเฮและให้กำลังใจจากผู้คนตรงนั้นอย่างมากหลายเลยทีเดียว

“ปากดี! งั้นเอ็งก็อย่าโตเลย!” โจรนั่นพุ่งเข้าจะทำร้าย หากทว่าเด็กหน้าเข้มกลับไถลตัวหลบ ทำให้โจรพุ่งไปชนข้าวของในแผงและทำให้ร่างบอบบางอรชรของอาแชกระเด็นออกไป แม้กระนั้น ยังมีความโชคดีในคราวเคราะห์ เพราะอาแชร่วงไปถูกกองผ้าไหมอย่างพอดิบพอดีจึงไม่บอบช้ำ

“อาแช!” เสียงใครคนนั้นตะโกนเรียกนาง นางหันไปก็แทบจะร้องไห้ พี่กวนของนางนั่นเอง! เด็กสาวยันกายได้ก็รีบวิ่งไปหาเขา และไม่ทันที่กวนอูจะตั้งตัว…นางก็โอบแขนน้อยๆ ไว้รอบกายเขาแน่นพลางเอาหน้าซุกอกเสื้อเพื่อหลบภัยและซับน้ำตา กวนอูชะงัก ยืนนิ่งราวรูปสลักหิน หัวใจเต้นโครมครามในอกจนน่ากลัวว่าจะหลุดร่วงลงแทบเท้า

สัมผัสนี้ แม้เคยได้เมื่อสี่ปีก่อนแต่มันกลับแตกต่าง…

ในตอนนั้น…มันคือการโอบกอดจากเด็กขี้เหงาที่อยากมีพี่ มีเพื่อนคนหนึ่ง เป็นการสัมผัสแห่งความไร้เดียงสาที่ถูกต้องแล้วรู้สึกอุ่นใจ

ส่วนตอนนี้…อ้อมกอดนั้น กลับมีความอ่อนหวานและวาบหวามซ่อนอยู่ เป็นสัมผัสและไออุ่นที่มอบความรู้สึกที่ทำให้ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ จนแทบจะละลายไปตรงนั้น

“พี่ชาย! พี่สาว! ระวัง! มันมาทางท่านแล้ว!!!” เด็กชายหน้าเข้มตะโกนจากไกลๆ ให้ระวัง กวนอูหันกลับไปมองเพียงเสี้ยววินาทีก็รีบจับตัวอาแชให้มั่นแล้วโจนหลบโจรร่างใหญ่ที่พุ่งมาทางเขาอย่างไว! เสือร้ายยังคงไม่หยุดตามราวี มันจับมีดด้วยสองมือจะแทงเขา แต่หนุ่มน้อยแซ่กวนเบี่ยงตัวหลบ…

ก่อนจะยกศอกกระแทกไปที่อกมันหนึ่งครั้งถ้วน เสียงดังปึง!

ไอ้ตัวร้ายโพกผ้าเหลืองจุกจนเซถลาไปเกือบชนพ่อค้าแม่ขายและแผงขายของ ทั้งเจ็บ ทั้งอึ้งกับกำลังที่ไม่ธรรมดาของไอ้หนุ่มคนนี้ แต่ในแววตาที่หยาบกร้านของมัน…มันยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆ

“เอ็งแข็งแรงดีนี่ พ่อหนุ่ม…ใช้ได้” มันพูดห้วนๆ “มาสู้กันอีกสักตาไหมล่ะ?”

“ไม่ล่ะ” กวนอูตอบ “ข้าจะกลับ…แล้วก็จะให้ท่านอาจารย์แจ้งเจ้าหน้าที่ทางการมาจับเจ้าด้วย” ว่าจบก็จะจูงอาแชกลับไปที่ขบวนเกวียน หากทว่า…พวกเขาไม่รู้เลยว่าไอ้โจรร้ายกำลังวิ่งมาทางพวกเขาพร้อมหอกที่มันฉวยมาได้จากร้านรวงข้างทาง!

เพล้ง!!!

เสียงแตกกระจายจากโอ่งกระเบื้องสีน้ำตาลที่ถูกเด็กชายคนนั้นยกขึ้นด้วยกำลังที่มากผิดเด็กสามัญแล้วปาใส่ศีรษะโจรนั้นจนมันร่วงลงพื้นและสลบไป ดึงดูดความสนใจทั้งของฝูงชนและชายหญิงทั้งสองให้หันไปมองและร่วมวงผู้มามุงดูแทบจะทันที เด็กนั่นยิ้มร่า ก่อนจะหันไปตะโกน “ท่านป้า! ข้าขอโทษนะ! เดี๋ยวข้าจะจ่ายชดเชยด้วยทองในถุงนี้!” ว่าแล้วเขาก็โยนถุงสีแดงให้เจ้าของแผงขายเครื่องเคลือบที่คลายความโกรธและความสับสนลง เปลี่ยนเป็นยินดีปรีดาที่ได้ลาภใหม่แทน หลังจากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงโห่ร้องยินดีปรีดาประดุจฉลองชัยจากฝูงชนทั้งหลาย ตามมาด้วยเจ้าหน้าที่และทหารอีกหลายนายที่แหวกวงล้อมเข้ามาจับกุมโจรนั้นไป

กวนอูและอาแชมองภาพนั้นได้เพียงครู่เดียวก็หันเหจะเดินกลับ แต่ก็ถูกขัดจังหวะโดยเสียงที่คุ้นเคยนั้นอีก

“พี่ชาย! พี่สาว! เดี๋ยวก่อนซี!”

ทั้งสองหันมองตาม ก็พบเด็กคนนั้นที่วิ่งตามมาทีหลัง เด็กชายยิ้มยิงฟังเผยให้เห็นเขี้ยวทั้งสี่ที่แหลมเปี๊ยวราวฟันแมว…รึอาจจะเป็นฟันของลูกเสือก็ได้ “ฝีมือวรยุทธ์ของพี่ล้ำเลิศไม่เบา! อาหุยขอชมจากใจจริง” ว่าจบ “อาหุย” ก็โค้งตัวคำนับแล้ววิ่งจากไปอีกทาง ตามมาด้วยเสียงตะโกนจากทางที่เด็กหน้าดำนั่นวิ่งไป “อาหุย! ไปเที่ยวเล่นมาอีกแล้ว! ไม่อยากกลับบ้านรึยังไงไอ้ลูกดื้อ!”

กวนอูยิ้มน้อย ๆ ขณะมองแผ่นหลังเล็ก ๆ นั้นลับสายตาไป เขาพึมพำเบา ๆ กับอาแช “เด็กคนนั้น…ไม่ธรรมดาเลย”

เขาไม่รู้หรอกว่า…อีกไม่กี่ปีข้างหน้า เขาจะได้เรียกเด็กคนนั้นว่า “น้องสามของข้า”

โอ้ วีรชนแห่งตงฮั่นทั้งสาม ได้พานพบในแห่งหนและเวลาที่ประวัติศาสตร์มิบันทึกไว้

โอ้ เด็กหนุ่มทั้งสาม ชะตาผกผันให้ได้พานพบเจอเพียงชั่วครู่…ก็ต้องลาจาก

เช่นนี้แล…

มีพบย่อมมีจาก

มีจากย่อมมีพบ

เป็นธรรมดาสามัญของทุกสิ่งในโลกหล้า

อ้า…เช่นเดียวกับรักของหนุ่มสาวที่แรกเริ่มหวานซึ้ง

แต่จบลงด้วยความขมขื่นเกินจะกลืนกินทั้งน้ำตา!