บทที่ 7 เริ่มต้นการเดินทางสู่โลกที่ไม่รู้จัก

ฮ้าวววว~ ชักง่วงซะแล้ว เอ้าพวกท่านทั้งหลาย! ง่วงไม่ง่วง?!

พ่อค้า แม่ค้า พระธุดงค์ ข้าหลวง ฯลฯ : “ไม่~ง่วง~!”

ข้าหลวง : “ข้ากำลังรอฟังอยู่นะเจ้าเหมียว!”

สาวงามจากแดนต้าหยวน : “เรื่องของอาแชยังไม่จบเลยนา! เล่าให้จบเลยนังแมวดำแห่งเสียนหลอ!”

ภรรยาของข้าหลวง : “พี่กวนต้องออกจากเรือนแล้วใช่ไหม?! เมื่อไหร่เขาจะสารภาพรักกัน ฮะ!”

ดีล่ะ…งั้นพวกท่านจงเตรียมตัวให้พร้อม เพราะจากนี้…เรื่องราวจะพาท่านทั้งหมดเดินทางออกจากเรือนของท่านโฮปิน เข้าสู่โลกที่มิอาจคาดเดา และรู้ไว้เสียด้วยล่ะ ว่าการเดินทางในครั้งนี้หาใช่เพียงการเปลี่ยนสถานที่ หากแต่คือการเปลี่ยนหัวใจและการเปิดสายตาของคนที่เกิดและโตในแดนฮั่น…ให้กว้างกว่าที่เคย

เช้าวันนี้เป็นวันที่สดใส แดดยังไม่แรง ที่หน้าเรือนของท่านโฮปินในตอนนี้กำลังวุ่นวายกว่าวันไหนๆ พวกบ่าวไพร่พากันเดินขวักไขว่ มือถือข้าวของพะรุงพะรังเพื่อยกใส่เกวียน กับเอาไปมัดๆ รวมไว้เพื่อเตรียมแบกหามในระหว่างการเดินทางครั้งนี้

“อ้าวเฮ้ยๆ เอาป้ายมาติดหน้าประตูทางเข้าเรือนข้าที่ว่า ‘ไปค้าขายต่างแดนไม่เปิดรับสอนจนกว่าจะกลับ’ พวกเด็กๆ จะได้ไม่หลงมา” ปราชญ์แซ่โฮสะบัดแขนชี้ไปที่ประตูให้บ่าวทำตามที่สั่ง …ส่วนพ่อหนุ่มแซ่กวนในตอนนี้ กำลังลูบหัวเจ้าลาที่เทียมรถที่ทั้งท่านอาจารย์และบุตรีจะนั่งไปตลอดเส้นทางที่คาดเดาไม่ได้เส้นนี้ เจ้าลาทั้งสองดูจะชอบใจและรับรู้ได้ถึงความเมตตาของเขา จึงพ่นลมเบาๆ และหรี่ตาราวกับว่ามีความสุขที่ถูกลูบ

“เจ้าลาเอ๋ย หวังว่าหญ้าและน้ำที่ข้าให้เจ้าไปจะมากพอในการเดินทางวันแรกนะ” เขาเอ่ย เผลอยิ้มไม่รู้ตัว

ท่านโฮปินซึ่งยืนคุยกับบ่าวไพร่อยู่แถวนั้น เหลือบมองเห็นภาพศิษย์รักที่กำลังลูบหัวลาช้า ๆ แล้วเผลอยิ้มให้มัน เขาหัวเราะในลำคอเบา ๆ “ดีแล้ว…เจ้ามีน้ำใจแม้แต่กับลาที่ต้องลุยทรายกับเจ้าไป…ย่อมดีกว่าคนบางพวกที่แม้แต่เพื่อนร่วมทางยังไม่เคยมองเป็นเพื่อนเลยด้วยซ้ำ…”ทั้งศิษย์ทั้งอาจารย์ส่งยิ้มให้กัน ก่อนที่คนเป็นอาจารย์จะเริ่มเอะใจว่ามีใครบางคนที่ยังไม่ออกมา

“เอ…อาแชลูกข้าไปทำอะไรอยู่น้อ? เหตุใดจึงยังไม่ออกมา”

“ให้ศิษย์ไปตามไหมขอรับ?”

“คุณหนูเจ้าขา…ข้าบอกแล้วว่าไว้ถึงสถานีถ่ายคนค่อยเปลี่ยนชุดก็ได้เจ้าค่ะ…” เสียงพี่เลี้ยงเอ่ยอย่างคนที่ห้ามไม่ทันดังมาจากประตูก่อนที่คุณหนูของบ้านจะก้าวออกมา ภาพที่ปรากฏต่อสายตาของกวนอูในตอนนั้น …ไม่สิ ต่อสายตาของทุกคนที่อยู่ ณ หน้าเรือน คือภาพของหญิงสาวผู้มิได้ปรากฏกายมาในชุดที่คุ้นเคยแบบชาวฮั่น แต่กลับปรากฏใน อาภรณ์แบบ “นอกด่าน” อันงดงามแปลกตา ราวกับเจ้าหญิงจากเส้นทางสายไหม…

เสื้อคลุมยาวสีอำพัน ที่ทอลายละเอียดเป็นลวดลายรูปเถาวัลย์และนกฟินิกซ์ สะท้อนแสงแดดอ่อน ๆ ของยามเช้าออกเป็นประกายประหนึ่งอาภรณ์ของราชินี ปลายแขนเสื้อแคบแต่ยาวจรดข้อมือ ขลิบผ้าทอสีครามเข้มลวดลายหยักซ้อน มีการเปิดช่วงอกเล็กน้อยเผยให้เห็นเสื้อชั้นในที่ปักดิ้นทองด้วยลวดลายเรณูแบบเปอร์เซียโบราณ

ช่วงล่างเป็นกระโปรงยาวจับจีบแบบซอกเดียน เป็นผ้าทอลายตารางสีแดงเข้มปักลายหมู่ม้าโลดแล่น ที่สวมเหนือกางเกงขายาวแนบขา เหนือเอวนางใช้ผ้าคาดสะโพกผืนบางสีเงินอมเขียว ผูกทบไว้ด้านข้าง ตกชายระย้ายาวถึงเข่า ที่ข้างเอวประดับ กระพรวนเงินเล็ก ๆ ซึ่งส่งเสียงกรุ๋งกริ๋งเบา ๆ เมื่อเจ้าตัวเดิน

เครื่องประดับบนศีรษะ คือผ้าคลุมผืนบางประดับลูกปัดแก้วที่ถูกลมแล้วพริ้วระริก ปิดเส้นผมมัดต่ำของนาง ใบหูทั้งสองข้างสวมตุ้มหูเงินทรงหยดน้ำประดับหินม่วงอมฟ้า

ส่วนที่ข้อเท้านางมีสร้อยข้อเท้าเล็ก ๆ ที่ส่งเสียงดังแผ่ว ๆ ขณะก้าวย่าง

กวนอูมองตาค้าง ใบหน้าแดงจัดยิ่งกว่าลูกพุทราสุก ริมฝีปากขยับเหมือนจะกล่าวอะไร…แต่ไร้ซึ่งถ้อยคำใดๆ ที่ถูกเอื้อนเอ่ยออกมา คนที่อยู่ใกล้ที่สุดอย่างโฮปินถึงกับยิ้มขำ ๆ แล้วพึมพำเบา ๆ

“ลูกสาวข้า…คงทำให้เด็กชายแซ่กวนหัวใจเต้นเกินจังหวะแล้วละกระมัง…””

สาวน้อยวัยสิบสามร้องขึ้น “ท่านพ่อ! เรารีบไปเถอะเจ้าค่ะ”

และแล้ว เมื่อคุณหนูและนายท่านเจ้าของเรือนก้าวขึ้นรถเทียมลาซึ่งมีที่ปกปิดมิดชิด และทุกสิ่งก็พร้อมแล้ว การเดินทางสู่แดนไกลที่ไม่คุ้นเคยก็เริ่มขึ้น

อา…เจ้าเด็กน้อยทั้งสอง ผู้เติบโตแต่ในแดนฮั่น

หนทางต่อไปข้างหน้าที่กวีและคนยุคหลังได้ลืมเลือน กำลังทอดตัวยาวไกลไปข้างหน้า

อย่าเสียใจเลยหนา ข้า นางแมวดำตัวนี้จะถักทอเส้นทางสายนี้ให้ทุกคนได้ประจักษ์และเห็นโดยแจ่มแจ้ง

ล้อไม้เก่าหมุนช้า…แล้วเร็วขึ้น

เสียงกีบลาแตะพื้นหิน กึกกัก กึกกัก

หญิงหนึ่งชายหนึ่ง คนหนึ่งนั่งข้างบิดาบนฟูกนุ่ม อีกคนเป็นสารถีคอยควบคุมลาคู่

ต่างฝ่ายต่างนั่งอยู่ไม่ไกล ทว่าใจนั้นกลับไกลนัก

ห่างด้วยวัย

ห่างด้วยฐานะ

ผู้คนเรียกเธอว่า “คุณหนู” ผู้แก่นเซี้ยวไม่แพ้ใคร

ผู้คนเรียกเขาว่า “คุณชายจากบ้านกวน” ผู้ถูกหยามเหยียดว่าเป็น “คนโง่” และ “ขี้ข้าบ้านอาจารย์”

แต่สิ่งที่ไม่มีใครเห็นคือ…ความเหงาบางเบาในดวงตาของทั้งคู่ ที่เริ่มละลายลงเมื่ออีกฝ่ายปรากฏตัวขึ้นเคียงข้าง

ขอเพียงครั้งนี้…ฟ้าอย่าหันหลังให้พวกเขาเลย

• เข้าสู่จุดหมายในการพักเดินทางวันแรก : เมืองลกเอี๋ยง (ลั่วหยางในสำเนียงจีนกลาง)

กะจองงองๆ! พระเอกและนางเอกของพวกเรากำลังจะเข้าสู่เมืองใหญ่ที่อู้ฟู่และชื่อดังที่สุดในประวัติศาสตร์จีน เอาล่ะผู้ฟังทุกท่าน ข้าพเจ้าขอถาม…ผู้ใดที่นี่เคย้ดินทางไปยังเมืองลกเอี๋ยงบ้าง?

นางระบำ : “บ้านข้าอยู่ที่นั่น!”

พระธุดงค์ : “อาตมามาจากกิซิล ได้เคยไปพำนักที่นั่นบ้างเหมือนกันคุณโยมแมวดำ”

ข้าหลวง : “ไม่อยากเชื่อเลยว่าที่นั่น จะเป็นเมืองที่มีมาแต่ยุคสามก๊ก!”

ก็ใช่น่ะสิท่าน! ลกเอี๋ยงน่ะมีอายุเก่าแก่กว่าที่ท่านคิด นครแห่งนี้ตั้งอยู่ในที่ราบตอนกลางของแผ่นดินจีน ผ่านร้อนผ่านหนาวมาหลายยุคหลายสมัย ก่อนหน้ายุคตงฮั่นก็ถูกปกครองโดยราชวงศ์โจว ถ้าข้ามไปอนาคตก็เป็นเมืองหลวงในยุคต้าถังอีก

เมื่อท่านเดินตามพวกเขาเข้ามายังเมืองใหญ่ ท่านจะพบกำแพงเมืองสูงใหญ่แม้กาลเวลากัดกร่อน ตลาดที่คึกคักเต็มไปด้วยเสียงตะโกนขายของและกลิ่นหอมๆ ของขนม กำยาน หรือน้ำมันหอมมากมาย ถนนที่เป็นระบบระเบียบ คลองและแม่น้ำสายเล็กๆ และบรรยากาศที่นับว่ามีทั้งความสนุกสนาน น่าตื่นเต้น แต่ก็มีความว้าวุ่นและเงาดำมืดที่มิอาจคาดเดาซ่อนอยู่ …หากท่านมองตามสายตาของเด็กๆ ไปยังวังหลวงอันยิ่งใหญ่ แต่แฝงไว้ด้วยไอแห่งอำนาจและความผกผันทางการเมือง…ที่ซึ่งเสียงหนึ่งอาจยกบ้านเมืองขึ้น แต่เสียงหนึ่งก็อาจผลักองค์จักรพรรดิให้ตกจากราชบัลลังก์ไป

“เอาล่ะทุกคน ข้าให้เวลาไปแวะดูนั่น ซื้อนี่หรือทำธุระปะปังของตัวเอง 10 นาที ก่อนที่ข้าจะพาอาแชไปวัดแป๊ะเบ๊ยี่และหาที่พักสำหรับคืนนี้ในลกเอี๋ยง” ท่านโฮปินสั่งทุกคนด้วยความชัดเจนแต่ไม่แข็งเกินไป ทุกคนพยักหน้ารับก่อนที่จะแยกย้ายไปตามทางใครทางมัน

เสียงตะโกนเรียกลูกค้าจากแผงซาลาเปานึ่ง และร้านขายยันต์โชคลาภดังแว่วมาจากด้านหนึ่งของถนน กลุ่มบ่าวไพร่สองสามคนแอบเมียงมองร้านขายกำไลหินสีที่ตั้งอยู่ตรงมุมตึก ส่วนกวนอูกลับไม่ได้เดินไปไหนไกล เพียงแค่หยุดยืนใกล้รถลาเพื่อเช็ดน้ำตาให้สัตว์เทียมรถของเขา

“อย่าซื้อของแปลก ๆ ที่มีควันลอยออกมานะ! ครั้งก่อนข้าเกือบกลายเป็นหมูไปสามวันเพราะลูกอมวิเศษจากแม่ค้าที่แต่งตัวเหมือนแม่มด!” เสียงหนึ่งดังมาจากสาวใช้วัยรุ่นที่เตือนเพื่อนของตน ตามมาด้วยเสียงหัวเราะขบขันจากอีกฝั่ง

โฮปินหันมาทางบุตรีที่ยังยืนอยู่ข้างตน ถามยิ้มๆ “พร้อมหรือยังอาแช?”

“พร้อมเจ้าค่ะ…” เด็กสาวตอบพลางยกชายผ้าให้กระชับ ก่อนจะมองออกไปยังเส้นทางที่ทอดสู่ด้านตะวันออกของเมือง ที่ซึ่งวัดม้าขาวตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางหมู่ไม้อ่อนและบ้านเรือนของผู้คน

แม้เพียงแค่จะไปหา “ที่พัก” กับ “วัด” สำหรับคืนนี้…แต่หัวใจของใครบางคนในคณะนี้ ก็เริ่มเดินทางไปไกลกว่าลกเอี๋ยงเสียแล้ว

เหนือขึ้นไปจากพื้นดิน เหนือขึ้นไปจากมนุษยโลก…

ใครบางคนกำลังเฝ้ามองชีวิตของผู้มีชะตาผกผันทั้งสองท่ามกลางมวลหมู่มรรตัยชน จากแห่งหนตำบลใดที่พวกเรา ณ ตรงนี้ มิอาจรับรู้ได้เลย

เหนือกาล

เหนืออวกาศ

เหนือสติสัมปชัญญะแบบปุถุชนทั่วๆ ไป

ราวกับผู้ที่กำลังชมมหรสพอันละเอียดอ่อนที่เรียกว่า “ละครชีวิต” บทนี้ กำลังลุ้นระทึกและคาดเดาว่า…

ชะตาของเด็กทั้งสองนั้นจะดำเนินไปในหนทางแบบใดกันแน่?

แม้ว่าสายตาเหล่านั้นที่มองมาจากที่ใดที่หนึ่งอาจล่วงรู้แล้วว่า…

…เรื่องนี้มีปลายทางที่ถูกกำหนดด้วยกรรมไว้เรียบร้อยแล้ว