บทที่ 4 โจวหมิงเจ๋อ

บทที่ 4 โจวหมิงเจ๋อ

โจวหมิงเจ๋อลงฝีเท้ามั่นคงหนักแน่นเช่นเดิมอย่างที่ทำมาตลอดทั้งชีวิต กลิ่นคาวเลือดของสาวแรกรุ่นยังกรุ่นขึ้นกระทบนาสิกเนือง ๆ ยิ่งเกิดอาการซ่านในทรวงอก

ไม่ว่าตำราเก่าแก่โบราณสั่งสอนให้สะกดจิตใต้สำนึกไว้เพียงไร ทว่าโจวหมิงเจ๋อคร้านจะใส่ใจ เขาถือว่าการเดินทางสายกลางย่อมดีที่สุด หากร่างกายต้องการย่อมต้องปลดปล่อย

“นายท่าน”

เสียงเฉียนฟานหยุดเขาไว้เสียก่อนที่เขาจะเดินขึ้นถึงชั้นสาม ชีพจรรัวกระหน่ำสะกดด้วยยุทธิ์ลมปรารณ หลับตานิ่งกำหนดจุดหันกายไปยังคนสนิท

“ทางคุณหนูฮุ่ยหรูได้นำขบวนสินสอดยิ่งตี้มาด้วยขอรับ”

“อืม”

“เพียงแต่ว่า ...” เฉียนฟานอึ้งไปครู่ไม่รู้จะพูดเช่นไรดี

“อย่าอึกอักอ้ำอึ้ง  เจ้ารู้นิสัยข้าดี”

“ขอรับ  ขบวนยิ่งตี้เอิกเกริกยิ่งทั้งชายหญิงล้วนนับรวมได้เกือบร้อยคน”

“ร้อยคนเชียวหรือ”

“ทางตระกูลฮุ่ยไม่ได้แจ้งข่าวล่วงหน้า  ทำให้เรือนนอนไม่พอ  คืนนี้จึงจัดให้นอนเรือนเล็กด้านหลังกันไปก่อน”

โจวหมิงเจ๋อมองออกไปนอกหน้าต่างชั้นสาม เสียงฝนพรำตั้งแต่ยามซวี[1] อากาศหนาวลมเหนือระลอกแรกพัดเหนือยอดหลังคาปูนปั้นเสือในทุกเช้า

“แล้วฟูกนอน ผ้าห่ม”

“ไม่เพียงพอขอรับ”

“พรุ่งนี้จัดการแบ่งยิ่งตี้ชาย คัดเพียงชายฉกรรจ์แข็งแรงใช้งานได้ไว้ทำงานหนักยี่สิบคน ส่งขึ้นเขาเฝ้ากองโจร ส่วนพวกบอบบางคัดหน้าตาไว้เพียงห้าคน ให้ย้ายไปยังจวนรองสำหรับรับรองแขก”

“แล้วยิ่งตี้หญิง”

“คัดหน้าตาดีไม่เกินสิบหกปีสิบห้าคน ย้ายไปยังจวนเดียวกับยิ่งตี้ชาย ที่เหลือขายทิ้งโรงคณิกาให้หมด”

“ขอรับ”

“อีกเรื่องเฉียนฟาน วังหลวงส่งคนมาแจ้งนัดวันรับตัวองค์หญิงแคว้นฉี  อีกสามวันเจ้าจงเตรียมคนให้พร้อม งานนี้ข้าจะลงมือด้วยตนเอง”

“ขอรับ”

โจวหมิงเจ๋อสะบัดมือไล่ คราแรกตั้งใจไปเยี่ยมเยียนอวี้เจียวอีกสักคราตามสัญชาตญาณดิบเถื่อนที่ถูกปลุกขึ้นจากการร่วมหอ ทำหน้าที่ตามประเพณีของตระกูลโจว

ฮุ่ยหรู ลูกสะใภ้ร่างเล็กบอบบางวัยเพียงสิบห้า มิใช่สตรีที่น่าอภิรมย์สำหรับโจวหมิงเจ๋อ

เจ้าสำนักตระกูลโจวพาร่างสูงใหญ่เคลื่อนตัวออกนอกระเบียงเพื่อระบายความอึดอัดภายใน กลิ่นเลือดบนฝ่ามือแม้เจือจางแต่ยังได้กระทบนาสิกเนือง ๆ  ทอดสายตาลงเบื้องล่างป่าไผ่ด้านหลังหอสูง

สำนักคุ้มภัยแห่งนี้ถือกำเนิดมาหลายชั่วอายุคน คุ้มกันภัยสิ่งของ คน รวมถึงร้านค้าในเมือง ทุกหัวระแหงต่างไหว้วานใช้บริการตระกูลโจวช่วยคุ้มครอง ยามนี้บ้านเมืองยังมีภัยกบฏภูเขา ทั้งศึกหูเป่ย และยังแคว้นฉีแม้ว่ามีท่าทีอ่อนลง ยอมส่งองค์หญิงมาเชื่อมสัมพันธไมตรี

ใกล้หน้าหนาวเต็มทนคงอีกไม่นาน พื้นด้านล่างจะเต็มไปด้วยหิมะจนขาวโพลน รวมไปถึงหอสูง

โจวหมิงเจ๋อยืนนิ่งทอดสายตาไม่นานพลันสะดุดตาเข้ากับร่างเล็กคล้ายสัตว์เมื่อมองจากมุมสูงบนระเบียง เสียแต่ว่าสัตว์สองตัวนั้นวิ่งเร็วทั้งสวมใส่ชุดเซินอี[2]สีน้ำตาลตุ่น อีกคนคล้ายแต่งกายดีกว่าตัวเนื้อผ้าสีอ่อนมีลวดลาย

ทั้งสองนางพากันลัดเลาะวิ่งเข้าไปในป่าไผ่ก่อนทะลุออกตรงไปทางเรือนหลังเล็กท้ายจวน - - นางเป็นพวกยิ่งตี้

สำนักคุ้มภัยแห่งนี้ยามปกติมีคนเดินยามป้องกันภัยแน่นหนา หากแต่ค่ำนี้ถูกปล่อยปละละเลยเนื่องจากแขกเหรื่อจำนวนมากเป็นชนชั้นสูง เขาหันหลังกลับเข้าไปยังภายในโถงหอ

“เฉียนฟาน”

โจวหมิงเจ๋อเอ่ยเรียกเสียงเบา ด้วยตระหนักดีว่าองครักษ์คนสนิทไม่เคยห่างกาย

“วันพรุ่ง ข้าจะคัดเลือกยิ่งตี้ด้วยตนเอง”

“ขอรับท่านเจ้าสำนัก”

เฉียนฟานใคร่แปลกใจแต่ยังทำสีหน้าเรียบเฉยขณะเดินตามท่านเจ้าสำนักขึ้นไปยังชั้นเก้า ชั้นสูงสุดของเสวี่ยจงโหลว โดยไม่แวะห้องของอวี้เจียวในชั้นที่ห้าอย่างที่ตัวเขาคาดการไว้ก่อนหน้า

โครมคราม เกร้ง!!

“ตื่น ตื่น”

ไป๋หลินเอ๋อร์สะดุ้งพรวดตื่นลืมตาเบิกกว้าง  เมื่อมีเสียงเคาะเหล็กดังอยู่ด้านนอกเรือนเล็ก รวมไปถึงบรรดายิ่งตี้ที่เหลือต่างพากันแตกตื่นตกใจ  คิดว่าเกิดเรื่อง  รีบจัดแจงลุกยืนอลหม่านวิ่งวนชนกัน บ้างล้ม บ้างหวีดร้อง

“พี่หลินเอ๋อร์”

“เจ้าไม่ต้องตกใจ”   นางจับมือเด็กสาวไว้แน่นพากันลุกขึ้นเดินออกมาด้านนอก  จึงเห็นคนของสำนักคุ้มกันภัยราวยี่สิบกว่าคน เรียงแถวเป็นระเบียบ  เพียงแต่ผู้ที่ยืนตรงกลางเป็นสตรีหญิงอาวุโสอายุราวปลายสามสิบเห็นจะได้

“พวกเจ้าเมื่อลุกแล้วให้ล้างหน้า ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย จากนั้นตั้งแถวเรียงห้าคน”

ไป๋หลินเอ๋อร์มองหน้ากันกับหญิงอื่น  ในบรรดายิ่งตี้ที่นำมามีทั้งญาติสนิทและสาวรับใช้ปะปนกันไป  ดังนั้นสตรีสูงศักดิ์คนหนึ่งก้าวออกมายืนตรงหน้าพูดด้วยเสียงอันดัง

“ข้าฮุ่ยฟาง เป็นญาติสนิทสายรองของฮุ่ยหรู  เจ้าสาวของท่าน   โจวจางหมิ่น  เดิมแต่แรกมิสมควรให้ข้าพักที่นี่ด้วยซ้ำ แต่ด้วยเมื่อวานข้าเห็นว่าที่ตระกูลโจววุ่นวายนักจึงไม่ได้ซักไซ้ถาม ทำตามที่พวกเจ้าประสงค์ แต่เช้านี้ ปลุกข้าขึ้นมาตั้งแต่ฟ้าไม่ทันสาง สั่งด้วยน้ำเสียงกรรโชกโฮกฮาก ไร้มารยาท  ข้าขอถามกลับสักคำ  เจ้าเป็นใครกัน”

ไป๋หลินเอ๋อร์ลอบถอนหายใจ  พูดมาเสียยืดยาวอุตส่าห์ตั้งใจฟัง ที่แท้คำถามคือคำสุดท้าย

“ข้าชื่อจื่อลี่  คนที่สำนักเรียกข้าว่าป้าลี่   เป็นผู้ดูแลพวกเจ้า และคนรับใช้ส่วนล่าง   ที่สำนักคุ้มภัยจัดการด้วยระบบระเบียบเข้มงวด แบ่งระดับออกเป็นทั้งสิ้นสามระดับ   คนรับใช้ล่างสุด  ทำงานระดับล่าง ถางป่า ทำสวน ขุดส้วม ซักผ้า งานครัว สวมเสื้อสีน้ำตาลเข้ม”

ป้าลี่หยุดพูดแล้วเดินวนรอบฮุ่ยฟางมองนางหัวจดเท้าแล้วหัวร่อ

“อย่างเจ้าไม่ว่าเป็นคุณหนูร่ำรวยอย่างไร  มาในฐานะยิ่งตี้ สินสอดเจ้าบ่าวก็เทียบเท่าคนรับใช้” นางหยุดเดินแล้วหันกลับมาตรง ๆ

“ส่วนคนรับใช้ระดับกลางทำงานอยู่ในเสวี่ยจงโหลวหรือหอเก้าชั้น  ไม่ว่าปัดกวาดเช็ดถู  ดูแลเสื้อผ้าเครื่องแต่งกาย  อาหาร  น้ำร้อน  สวมเสื้อสีน้ำตาลอ่อน ผู้ดูแลคือแม่นางชางซิงเยียน คนสนิทนายท่าน พวกเจ้าต้องเรียกนางว่านายน้อยหญิง ส่วนนายน้อยโจวจางหมิ่นให้เรียกนายน้อย”

“แล้วอีกระดับคือใครกัน” ไป๋หลินเอ๋อร์ถามขัดขึ้นทันทีเมื่อป้าลี่เงียบเสียงไปนาน

“ระดับบนเป็นคนของสำนักคุ้มกันภัย ซึ่งการแบ่งระดับนั้นพวกเจ้าไม่จำเป็นต้องรู้ รู้เพียงว่าท่านเฉียนฟานเป็นผู้ดูแล สำนักเราเข้มงวดนัก นายใหญ่ชื่นชอบความเงียบ หากไม่มีเรื่องห้ามส่งเสียง ยกเว้นในส่วนของลานฝึกด้านขวาสุด ซึ่งเป็นเขตหวงห้าม คนที่มีสิทธิ์เข้าคือคนของสำนักคุ้มกันภัยเท่านั้น”

ป้าลี่ทำท่าปากมากแต่มีบุรุษหนึ่งเดินมาทีหลัง เพียงป้าลี่เห็นพลันหน้าซีดลงรีบเอ่ยปากไล่

“ในเมื่อรู้เรื่องชัดแจ้งรีบกลับไปล้างหน้าผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วออกมายืนหน้ากระดาน”

ความวุ่นวายเกิดขึ้นทันทีหลังสิ้นเสียงป้าลี่ บรรดาสาวน้อยสาวใหญ่วิ่งวุ่น น้ำมีให้ล้างหน้าไม่พอเพียง จึงแย่งกันกระชากถังน้ำมาเป็นของตน บ้างวิ่งชนสิ่งของจนน่าขัน

“ฮะ ฮ่า นี่มันช่างน่าดูยิ่งนัก จริงไหมจางอวี้ เรารอให้พวกนางเรียบร้อยก่อนค่อยจัดการตัวเองดีกว่า”

“เจ้าค่ะพี่หลินเอ๋อร์”

สองนางพาร่างทอดน่องอ้อยอิ่งเข้าห้องแล้วนั่งลงกับพื้น ไม่ทำอันใดนอกจากมองความโกลาหลด้วยความสนุกยิ่ง

“พี่หลินเอ๋อร์ ข้าอยากรู้ยิ่งนักว่าเหตุใดจึงเรียกพวกเราลุกแต่เช้ามืด”

“อืม ถ้าให้เดาไม่ผิดคงพาไปทำทะเบียนคัดเลือกล่ะมั้ง”

จางอวี้หันควับมามอง “ท่านพี่ฉลาดนัก”

“พี่เพียงคาดเดา เจ้าดู คนมากขนาดนี้ทั้งหญิงชาย หากไม่คัดแยกว่าใครเป็นใคร หรือทำป้ายชื่อ ลงทะเบียน คงสับสนเป็นแน่”

“อืม ๆ ๆ”

ไป๋หลินเอ๋อร์ยกยิ้มด้วยความเอ็นดูเมื่อสาวน้อยหน้าหวานร่างเล็กพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วย

[1] 19.00 - 20.59 น.

[2] เป็นที่นิยมสวมใส่ในยุคชุนชิวจ้านกว๋อ แบบสวมลงทั้งตัว