Share

คุณหนูใหญ่ให้บ่าวมาตาม

Author: l3oonm@
last update Last Updated: 2025-07-08 00:57:51

เว่ยอ๋องรู้สึกว่ามีคนจ้องมองมาทางเขา เขาจึงหันไปมองก็พบว่าเป็นมู่เฟยหย่า พอเห็นว่าเป็นนางเขาก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่นทันที

“บุตรสาวรองเจ้ากรมมู่เป็นฝาแฝดรึ” เขาหันไปเอ่ยถามขันทีข้างกาย

“พ่ะย่ะค่ะ คุณหนูมู่เฟยหย่าแฝดคนพี่ กำลังเอ่ยเรื่องหมั้นหมายกับคุณชายหวง ส่วนคนน้องคุณหนูมู่เจียอี บ่าวยังมิได้ข่าวเรื่องงานดูตัวของนางพ่ะย่ะค่ะ”

“มู่เจียอี งั้นรึ” เว่ยอ๋องยกยิ้มที่มุมปาก แต่รอยยิ้มเช่นนี้ขันทีข้างกายได้แต่ขนลุกไปทั้งตัว ยิ้มเช่นนี้ทีไรมีเรื่องทุกที

มู่เฟยหย่าเห็นขันทีมองมาทางนางแล้วกระซิบบอกกล่าวเว่ยอ๋อง ยิ่งเห็นรอยยิ้มน้อยๆ ของเขา นางก็เขินอายขึ้นมาทันที คงสนใจตัวนางเช่นบุรุษอื่นเป็นแน่

เจียอีที่กลับมาถึงจวน เสี่ยวถิงก็รีบร้อนไปหาน้ำร้อนมาประคบให้นางทันที พอกลับมาถึงเรือน นางก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเสียใหม่ จึงได้เห็นรอยแดงบนหน้าผากจากคันฉ่องว่ามันบวมแดงแค่ไหน

“นี่ขนาดกระจกเหลืองขนาดนี้ ยังเห็นรอยแดงชัด ถ้ากระจกใสจะเป็นเช่นใดเนี่ย” นางขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างมีโทสะ ก่อนจะทิ้งกระจกในมือลงบนที่นอน

เสี่ยวถิงประคบร้อนให้นางอยู่นานกว่ารอยบวมจะยุบลง บิดามารดา และมู่เฟยหย่าที่กลับมาจากงานเลี้ยงก็รีบมาดูเจียอีที่เรือน

“ดีแล้วที่ไม่เป็นอันใดมาก” สวีซื่อลูบหน้าผากบุตรสาวอย่างปวดใจ

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าเป็นผู้ใด” รองเจ้ากรมมู่เอ่ยถามบุตรสาวด้วยใบหน้าเคร่งเครียด

“ไม่เจ้าค่ะ ลูกอยู่แต่จวนจะไปมีปัญหากับผู้ใดได้”

“งานเลี้ยงในวังแท้ๆ จับตัวคนร้ายมิได้” รองเจ้ากรมมู่มีโทสะไม่น้อย

“อย่าได้มีโทสะเลยเจ้าค่ะท่านพ่อ พรุ่งนี้ลูกก็หายแล้ว” เจียอีหันไปออดอ้อนบิดา รองเจ้ากรมมู่จึงได้ยิ้มออกมาได้ เมื่อเห็นความน่าเอ็นดูของบุตรสาว

พอบิดามารดาออกจากเรือนไปแล้ว มู่เฟยหย่าก็เอ่ยเรื่องเว่ยอ๋องกับนาง

“เจ้าว่าเว่ยอ๋องเป็นเช่นใด” เจียอีหันไปมองมู่เฟยหย่าอย่างไม่เข้าใจ

“ท่านสนใจเข้ารึ”

“มิใช่ แต่เป็นเขาที่สนใจข้า” นางลูบผมของนางแล้วทำท่าเขินอายยามที่นึกถึงรอยยิ้มของเขา

“อ้อ...หากพี่หญิงชอบเขาก็ปฏิเสธงานหมั้นกับตระกูลหวงไปเถิดเจ้าค่ะ”

คำพูดของเจียอีทำให้มู่เฟยหย่าคิดหนักไม่น้อย แล้วนางจะหาเรื่องปฏิเสธตระกูลหวงเช่นไร จะบอกกล่าวบิดามารดาว่าอย่างไร

“เจ้าไปพักเถิด ข้าเองก็จะไปพักเช่นกัน” มู่เฟยหย่ารีบร้อนกลับเรือน เพื่อไปหาวิธีปฏิเสธงานหมั้นที่ใกล้จะเกิดขึ้น

เจียอีนางจึงได้อยู่อย่างสงบเสียที เสี่ยวถิงยกยาที่ทางวังหลวงจัดให้เจียอีมาให้นางดื่ม ก่อนจะถอยกลับออกไปพัก เมื่อเห็นว่าเจียอีนางจะเข้านอนแล้ว

อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ของยาที่นางดื่มเข้าไป เพียงไม่นานเจียอีก็ผล็อยหลับไปทันที

“ตื่น”

“อื้อ...” เจียอีปัดมืออย่างนึกรำคาญ นางหันหลังพลิกหนีไปอีกด้าน

“เหอะ หากเปิ่นหวางเป็นโจรเจ้าคงถูกสังหารไปเสียแล้ว” เขายังเขย่าเรียกตัวเจียอี เพื่อให้นางตื่นขึ้นมาบอกเหตุผลว่าทำไมไม่กลับเข้าไปในงานเลี้ยงอีกครั้ง

เป็นเพราะความโมโหนางที่ไม่ยอมกลับเข้าไปในงานเลี้ยง เว่ยอ๋องจึงลุกขึ้นเดินออกจากงานไปทันที เมื่อรู้ข่าวจากขันทีว่านางขึ้นรถม้ากลับจวนไปเรียบร้อยแล้ว

“หื้อ เสี่ยวถิงข้าจะนอน เจ้าอย่าได้กวน” เจียอีดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงไว้

“ประเดี๋ยวก็หายใจไม่ออก” เว่ยอ๋องดึงผ้าห่มออกจากศีรษะของนาง

สุดท้ายเมื่อเย่อกันไปมาเว่ยอ๋องก็ได้ผ้าห่มทั้งผืนไปไว้ในมือ เจียอีหนาวจนต้องนอนงอตัว นางไม่อาจจะลืมตาที่หนักอึ้งขึ้นมามองได้ ด้วยคิดว่าเป็นเสี่ยวถิงจึงคว้าเอวเข้ามานอนกอดเสียแล้ว

“จะ เจ้า” เว่ยอ๋องตื่นตระหนกไม่น้อย เมื่อถูกเจียอีทำเช่นนี้

“เงียบ ให้ข้านอน” นางพูดเสียงหยานคางออกมาเบาๆ แล้วซุกตัวเพื่อหาความอบอุ่นแล้วหลับไปในทันที

“ไร้ยางอาย” เว่ยอ๋องตำหนิเจียอีที่นอนซุกอยู่บนตัวของเขาเสียครึ่งตัว แต่ก็ยอมนอนนิ่งๆ เพื่อให้นางหลับสบาย

เขาพลิกตัวนอนตะแคงเข้ามานาง พร้อมทั้งปัดผมที่ปิดปรกหน้าออก เพื่อดูรอยที่หน้าผากของนาง เขานำยาที่มาด้วยเปิดออกทาให้นางอย่างแผ่วเบา ก่อนจะซุกเก็บไว้ที่ใต้หมอนของนาง

เขาเหม่อมองใบหน้าของนางอยู่เนิ่นนาน ก่อนจะดึงนางเข้ามากระชับสวมกอดแล้วนอนหลับไป

“คุณหนู ตื่นได้แล้วเจ้าค่ะ” เสี่ยวถิงเดินเข้ามาปลุกเจียอี เมื่อเห็นว่าเช้าแล้วนางยังไม่ตื่น

“อื้มมม” นางขยี้ตางัวเงียตื่นขึ้น “ตอนเจ้าลุกจากที่นอนเหตุใดไม่เรียกข้าเลย” เจียอีเอ่ยถามเสี่ยวถิงที่กำลังยกอ่างน้ำเข้ามาให้นางล้างหน้าบ้วนปาก

“ลุกจากที่นอน ที่นอนไหนเจ้าคะ” เสี่ยวถิงเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ

“ก็เมื่อคืนเจ้ามานอนกับข้าอย่างไรเล่า”

“คุณหนู!!! บ่าวห่มผ้าให้แล้วกลับไปนอนที่ห้องเจ้าค่ะ”

เจียอีเกาหัวอย่างมึนงง “สงสัยข้าจะฝันไป”

“เอ๊ะ ยาอันใดเจ้าคะ” เสี่ยวถิงหยิบตลับยาที่อยู่ใต้หมอนของเจียอีขึ้นมา

“อืม เจ้าไม่ได้เอาไว้หรอกรึ” เจียอีเดินมายื่นหน้ามองอย่างสนใจ

“ไม่เจ้าค่ะ” นางเปิดยาออกดมดู

“ช่างเถิดเจ้าเอาไปเก็บให้เรียบร้อย แล้วรีบมาช่วยข้าแต่งตัว ประเดี๋ยวท่านแม่กับท่านพ่อรอนาน” นางต้องไปทานมื้อเช้าที่เรือนหลัก

“ได้เจ้าค่ะ วันนี้ตระกูลหวงจะมาพูดคุยเรื่องงานหมั้นของคุณหนูใหญ่ด้วยเจ้าค่ะ”

“งั้นข้าไม่ไปแล้ว เจ้าไปบอกท่านพ่อท่านแม่ว่าข้ายังรู้สึกไม่ค่อยดี”

“เจ้าค่ะ” เสี่ยวถิงเกาหัวอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะเดินออกจากห้องของเจียอีไปสั่งความกับสาวใช้ให้ยกสำหรับมาให้ที่เรือนของนาง

เจียอี เดินไปนั่งรออาหารที่ห้องโถง นางไม่ต้องการไปพบหวงเต๋อฟานอีก แม้เขาจะจดจำเรื่องในภพก่อนไม่ได้ นางแต่ก็ไม่ต้องการเจอ

เสี่ยวถิงนำสำหรับเข้ามาให้เจียอี ทั้งยังบอกเรื่องที่นายท่านมู่ให้นางพักผ่อนอยู่ที่เรือนไม่ต้องออกไปต้อนรับคนตระกูลหวงด้วย

เจียอีนั่งเล่นนอนเล่นจนเบื่อ นางจึงคิดจะออกไปนั่งรับลมที่ศาลาริมน้ำ ก็เป็นเวลาเดียวกับที่สาวใช้ของมู่เฟยหย่าเดินมาเรียกนาง

“คุณหนูรองเจ้าคะ คุณหนูใหญ่ให้บ่าวมาเชิญท่านไปพบที่ศาลาริมน้ำเจ้าค่ะ”

“พี่หญิงบอกหรือไม่ว่ามีเรื่องอันใด” นางเอ่ยถามอย่างแปลกใจ เพราะเวลานี้มู่เฟยหย่าต้องอยู่ที่เรือนหลักเพื่อพูดคุยเรื่องงานหมั้นของนาง

“ไม่เจ้าค่ะ เพียงแต่บอกให้คุณหนูรีบไป”

“อืม นำทางเถิด” เจียอีหันไปมองหาเสี่ยวถิงก็เห็นว่านางไม่อยู่ ด้วยที่นี่เป็นจวนของตนเอง นางจึงได้ดินออกไปโดยไม่รอให้เสี่ยวถิงกลับมาก่อน

ภายในศาลาไม่มีผู้ใดอยู่สักคน มีเพียงของว่างและน้ำชาที่สาวใช้จัดเตรียมไว้

“แล้วพี่หญิงเล่า นางอยู่ที่ใด” เจียอีมองหามู่เฟยหย่าก็ไม่เห็นตัวนาง

“คุณหนูรองนั่งรอในศาลาสักครู่ บ่าวจะรีบไปตามคุณหนูใหญ่ให้เจ้าค่ะ”

“อืม” นางเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ

“มิใช่จะเล่นงานข้าวันนี้เลยรึ” เจียอีมองตามแผ่นหลังของสาวใช้ไปอย่างครุ่นคิด

นางเดินเข้าไปนั่งที่ศาลา มองของว่างและหยิบถ้วยน้ำชาขึ้นมาพิจารณามองแล้วว่างกลับลงที่เดิม โดยไม่คิดจะหยิบของที่อยู่ด้านในกิน

เจียอี มองไปที่บ่อน้ำ ก่อนที่นางจะลุกขึ้นเพื่อเดินกลับเรือนพักของนาง ดูยังไงก็ไม่เข้าที เหมือนตัวนางกำลังเดินเข้าสู่กับดักที่พี่สาวแสนดีทำไว้เสียอย่างงั้น

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • ย้อนกลับมาครั้งนี้ ข้ามิใช่เหยื่ออีกต่อไป   นางลืมไปได้อย่างไร

    เว่ยอ๋องที่เห็นว่านางยังดื้อรั้นจึงได้จุมพิตนางอีกครั้ง เพื่อเตือนนางว่าอย่าได้ขัดใจเขา “โอ๊ยย” นางร้องออกมาเบาๆ เมื่อเขาขบริมฝีปากที่ปิดแน่นของนาง“เจ้าดื้อกับเปิ่นหวางเอง อีอี” เขาตะโบมจุมพิตนางอย่างดุดัน ทั้งยังจับยึดตัวของนางไว้ให้ดิ้นรนถอยหนี“เจ้ารู้หรือไม่ ว่าเปิ่นหวางตามหาเจ้าตลอด”“ยะ อย่า” นางเอ่ยขอร้องเสียงสั่น เมื่อฝ่ามือร้อนของเขาปลดเชือกที่รัดเอวของนางออก“ขออภัย” เขาซุกหน้าลงกับซอกคอของนาง เพื่อปรับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านให้สงบลง แต่กลิ่นกายของนางก็ราวกับเป็นกำหนัดชั้นดี ยิ่งสูดดมเขายิ่งอยากจะรังแกนางเสียในคืนนี้เลย“ท่านอ๋อง” เจียอีเอ่ยเรียกเสียงเบา เมื่อรับรู้ได้ถึงลมหายใจที่เริ่มถี่ขึ้นของเขา“อีอี เจ้าทรมานเปิ่นหวาง” เขาดูดเม้มที่ติ่งหูของนาง“เป็นท่านเองที่ทำตัวเอง กลับไปได้แล้ว” นางดันตัวเขาที่คร่อมทับนางอยู่ออก เพราะดูเหมือนส่วนล่างของเขาจะพร้อมรบเสียแล้ว“ช่วยเปิ่นหวางได้หรือไม่” เขามองนางอย่างอ้อนวอน“ไปหอคณิกาเลย” นางเอ่ยเสียงลอดไรฟันออกมา“ไม่เอา ต้องเป็นเจ้าเพียงผู้เดียว” เขาจับมือน้อยๆ ของนางอย่างแฝงไปด้วยความหมาย“ไม่ได้ ไม่เอา” นางดึงมือกลับ แต่กลับถูกเขาดึงฉ

  • ย้อนกลับมาครั้งนี้ ข้ามิใช่เหยื่ออีกต่อไป   หยกพกสีดำ

    มื้อเย็นเจียอีนางก็ยังมิได้ออกไปทานที่เรือนหลัก นางยังคงทานที่เรือนของตนเองเช่นเดิม“ข้าต้องกินอีกแล้วรึ” นางมองถ้วยยาน้ำสีดำที่ทั้งเหม็นทั้งขม จากมือของเสี่ยวถิงที่ยื่นมาตรงปากของนาง“กินเถิดเจ้าค่ะ คุณหนูจะให้แข็งแรงเร็วๆ” เสี่ยวถิงจ่อไปให้ถึงปากของนาง เหลือเพียงแค่บีบปากแล้วกรอกยาลงไปเจียอีจำต้องรีบกลืนลงคอไปให้เร็วที่สุด แต่อย่างไรนางก็เกือบจะอ้วกออกมาอยู่ดี “พรุ่งนี้ข้าไม่กินแล้ว เจ้าไม่ต้องต้มมาแล้ว” นางรีบดื่มน้ำตามลงไปหลายจอกทันทีเสี่ยวถิงยังคงดูแลจนเจียอีเข้านอน พอเจียอีนางหลับสนิท นางก็ถอยกลับไปนอนที่เรือนพักบ่าวที่อยู่ด้านหลังเว่ยอ๋องที่มาถึงห้องเจียอี ก็เห็นว่านางหลับไปแล้ว ครั้งนี้เขาไม่คิดจะปลุกนาง แต่กลับขึ้นไปซุกตัวเข้าผ้าห่มนอนลงข้างกายของนางแทน“อื้อออ” เจียอีซุกตัวเข้าหาไออุ่น เมื่อนางหันหลังหนีไม่ยอมพลิกมาทางเขา เขาจึงแย่งผ้าห่มของนางไปเสียหมด เพื่อให้นางหันมาทางเขา“หึ เป็นเจ้าเองนะที่กอดเปิ่นหวาง” เขาดึงตัวเจียอีมาสวมกอดไว้แน่น แล้วเอ่ยออกมาอย่างหน้าหนาองครักษ์เงาที่ซ่อนตัวอยู่ด้านนอกได้ยินคำพูดของผู้เป็นนายก็แทบจะร่วงหล่นลงมาจากต้นไม้ที่ซ่อนตัวอยู่ “สวรรค์ ท

  • ย้อนกลับมาครั้งนี้ ข้ามิใช่เหยื่ออีกต่อไป   บททดสอบแรก

    ระหว่างทางที่นางเดินกลับ ก็พบเข้ากับบุรุษผู้หนึ่งที่รีบร้อนเดินมาทางนาง พอเขาเข้ามาใกล้นางจึงเห็นใบหน้าของเขาได้ถนัด จะเป็นผู้ใดไปได้เล่าถ้าไม่ใช่ หวงเต๋อฟาน“หยุด!!! ท่านเข้ามาด้านในได้อย่างไร” เจียอียกมือขึ้นห้ามไม่ให้เขาเดินเข้ามาใกล้นาง“คุณหนูรอง หย่าหย่าเล่า เห็นนางหรือไม่ นางบอกให้ข้ามาพบที่ศาลาริมน้ำ”“เช่นนั้นท่านเข้าไปรอนางก่อนแล้วกัน ข้าขอตัว” เจียอีรีบหมุนตัวกลับไปทางเรือนพักของนางให้เร็วที่สุด ด้วยกลัวว่าหากมีคนมาพบเห็นทั้งสองอยู่ด้วยกันในยามนี้จะเข้าใจผิดคิดว่านางลอบนัดพบกับว่าที่พี่เขยของตนเองแต่เหมือนสวรรค์จะส่งบททดสอบแรกมาให้นาง เมื่อเสียงฝีเท้าของจำนวนคนไม่น้อยกำลังมุ่งหน้ามาทางที่ทั้งสองยืนอยู่“กะ อุ๊บ” เจียอีนางยังไม่ทันได้กรีดร้องออกมาก็ถูกมือตะครุบปิดปากนางไว้เสียก่อนตัวของนางลอยขึ้นจากพื้นทะยานไปต้นไม้แล้วต้นไม้เล่า จนมาหยุดอยู่ที่เรือนพักของนางหวงเต๋อฟานยืนนิ่งอึ้งด้วยคนตกใจ หากเขามองไม่ผิด บุรุษที่มาพาตัวคุณหนูรองมู่ออกไป ต้องเป็นเว่ยอ๋องอย่างแน่นอน“ไหน อีอี นางอยู่ที่ใด” มู่เฟยหย่าเอ่ยถามด้วยเสียงอันดัง พร้อมกับเดินเข้ามาทางหวงเต๋อฟาน แล้วมองสำรวจรอบๆ บร

  • ย้อนกลับมาครั้งนี้ ข้ามิใช่เหยื่ออีกต่อไป   คุณหนูใหญ่ให้บ่าวมาตาม

    เว่ยอ๋องรู้สึกว่ามีคนจ้องมองมาทางเขา เขาจึงหันไปมองก็พบว่าเป็นมู่เฟยหย่า พอเห็นว่าเป็นนางเขาก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่นทันที“บุตรสาวรองเจ้ากรมมู่เป็นฝาแฝดรึ” เขาหันไปเอ่ยถามขันทีข้างกาย“พ่ะย่ะค่ะ คุณหนูมู่เฟยหย่าแฝดคนพี่ กำลังเอ่ยเรื่องหมั้นหมายกับคุณชายหวง ส่วนคนน้องคุณหนูมู่เจียอี บ่าวยังมิได้ข่าวเรื่องงานดูตัวของนางพ่ะย่ะค่ะ”“มู่เจียอี งั้นรึ” เว่ยอ๋องยกยิ้มที่มุมปาก แต่รอยยิ้มเช่นนี้ขันทีข้างกายได้แต่ขนลุกไปทั้งตัว ยิ้มเช่นนี้ทีไรมีเรื่องทุกทีมู่เฟยหย่าเห็นขันทีมองมาทางนางแล้วกระซิบบอกกล่าวเว่ยอ๋อง ยิ่งเห็นรอยยิ้มน้อยๆ ของเขา นางก็เขินอายขึ้นมาทันที คงสนใจตัวนางเช่นบุรุษอื่นเป็นแน่เจียอีที่กลับมาถึงจวน เสี่ยวถิงก็รีบร้อนไปหาน้ำร้อนมาประคบให้นางทันที พอกลับมาถึงเรือน นางก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเสียใหม่ จึงได้เห็นรอยแดงบนหน้าผากจากคันฉ่องว่ามันบวมแดงแค่ไหน“นี่ขนาดกระจกเหลืองขนาดนี้ ยังเห็นรอยแดงชัด ถ้ากระจกใสจะเป็นเช่นใดเนี่ย” นางขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างมีโทสะ ก่อนจะทิ้งกระจกในมือลงบนที่นอนเสี่ยวถิงประคบร้อนให้นางอยู่นานกว่ารอยบวมจะยุบลง บิดามารดา และมู่เฟยหย่าที่กลับมาจากงานเลี้ยงก็รีบมา

  • ย้อนกลับมาครั้งนี้ ข้ามิใช่เหยื่ออีกต่อไป   แดงจนอัปลักษณ์

    สวีซื่อกับรองเจ้ากรมมู่เอ่ยถามเจียอีอีกสองสามประโยค เมื่อเห็นว่านางไม่เป็นอันใดแล้วจึงได้วางใจลง“รู้ตัวว่าเป็นไข้ เหตุใดยังมาอีก” มู่เฟยหย่าเอ่ยถามเจียอีขึ้นมา นางมองที่กำไลข้อมือทั้งสองข้างและปิ่นปักผมอย่างไม่พอใจนัก“ข้าบอกท่านแม่แล้ว ข้าก็ไม่ได้อยากจะมาเสียหน่อย” นางบ่นเสียงเบา ก่อนจะหันไปสนใจของว่างที่อยู่ตรงหน้าแทน หากได้มองหน้ามู่เฟยหย่าต่อ นางอาจจะเผลอโต้ตอบออกไปก็ได้“เว่ยอ๋องเสด็จ” เสียงขันทีประกาศเสียงดัง เพื่อให้ทุกคนลุกขึ้นทำความเคารพ ตะเกียบในมือของเจียอีกชะงักค้าง ก่อนจะลุกขึ้นแล้วถอยไปอยู่ด้านหลังของมู่เฟยหย่า เพื่อไม่ให้เขาเห็นนางนางมองสังเกตว่ามู่เฟยหย่าจะมีอาการเช่นไร และก็เป็นอย่างที่นางคิด เมื่อดวงตาของมู่เฟยหย่าจับจ้องสนใจอยู่ที่ตัวของเว่ยอ๋องจนเขาเดินไปถึงที่นั่งนางได้เห็นทั้งสองสบตากันครู่หนึ่งด้วย จึงได้ก้มหน้าลงเช่นเดิม แล้วลอบยิ้มในใจ ผู้ใดที่เห็นพี่สาวนางแล้วจะไม่ตกหลุมรักบ้างเล่า คงไม่มีแน่เชื้อพระวงศ์ ทั้งหมดเข้ามาภายในงานเลี้ยงแล้ว เสียงดนตรี และอาหารเริ่มทยอยเข้ามาด้านใน เจียอีได้แต่ก้มหน้าลงสนใจอาหารที่อยู่ตรงหน้าของนาง หรือเงยหน้าขึ้นมามองการแสดงเป

  • ย้อนกลับมาครั้งนี้ ข้ามิใช่เหยื่ออีกต่อไป   ถึงกับเป็นลม

    เจียอีถูกพาไปที่ตำหนักวังหลัง ระหว่างทางเดินมีคนเดินสวนไปมาไม่น้อย เจียอีที่มัวแต่มองความงามของวังหลวงก็บังเอิญชนเข้ากับคนผู้หญิง“โอ๊ยยย” นางเซหงายหลังเกือบที่จะล้มไปกองกับพื้น แต่ถูกคว้าโอบรอบเอวไว้ก่อนที่จึงมิได้ล้มลงไป“ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าไม่ทันมอง” นางรีบขอโทษ พร้อมทั้งดันตัวเขาออกมา“เดินเยี่ยงไร ถึงมิได้ดูทาง” เจียอีเงยหน้าขึ้นไปมองบุรุษที่ตำหนินางเสียงเย็น“เห้ยยย” นางตกใจถอยหลังหนี ด้วยรีบร้อนเกินไปจึงได้ล้มไปกองกับพื้นทันที“อย่างไรกัน คุณหนูจวนใดถึงได้ไร้มารยาทเช่นนี้”เจียอีถูกนางกำนัลพยุงลุกขึ้น นางรีบไปแอบอยู่ด้านหลังของนางกำนัลทันที ความกลัวพุ่งสูงจนเหงื่อซึมออกมาตามใบหน้าและแผ่นหลัง ใบหน้าของนางซีดขาวจนนางกำนัลต้องเข้าไปประคองนางไว้“ขออภัยอีกรอบเพคะ” นางก้มหน้านิ่งไม่กล้าแม้แต่จะลืมตาขึ้นมาสบสายตาของเขา“ท่านอ๋องเพคะ พระองค์กำลังทำให้คุณหนูมู่หวาดกลัวอยู่เพคะ” จางมามา นางกำนัลข้างกายของไทเฮาเอ่ยบอกเว่ยอ๋องที่กำลังจ้องมองเจียอีอยู่“เหอะ เปิ่นหวางเป็นปีศาจหรืออย่างไร ถึงได้หวาดกลัวเสียจะเป็นลมเช่นนี้”“หะ หามิได้เพคะ” เจียอีเอ่ยเสียงสั่นออกมาเช่นนี้แล้วผู้ใดจะเชื่อว่านา

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status