แดงจนอัปลักษณ์

สวีซื่อกับรองเจ้ากรมมู่เอ่ยถามเจียอีอีกสองสามประโยค เมื่อเห็นว่านางไม่เป็นอันใดแล้วจึงได้วางใจลง

“รู้ตัวว่าเป็นไข้ เหตุใดยังมาอีก” มู่เฟยหย่าเอ่ยถามเจียอีขึ้นมา นางมองที่กำไลข้อมือทั้งสองข้างและปิ่นปักผมอย่างไม่พอใจนัก

“ข้าบอกท่านแม่แล้ว ข้าก็ไม่ได้อยากจะมาเสียหน่อย” นางบ่นเสียงเบา ก่อนจะหันไปสนใจของว่างที่อยู่ตรงหน้าแทน หากได้มองหน้ามู่เฟยหย่าต่อ นางอาจจะเผลอโต้ตอบออกไปก็ได้

“เว่ยอ๋องเสด็จ” เสียงขันทีประกาศเสียงดัง เพื่อให้ทุกคนลุกขึ้นทำความเคารพ ตะเกียบในมือของเจียอีกชะงักค้าง ก่อนจะลุกขึ้นแล้วถอยไปอยู่ด้านหลังของมู่เฟยหย่า เพื่อไม่ให้เขาเห็นนาง

นางมองสังเกตว่ามู่เฟยหย่าจะมีอาการเช่นไร และก็เป็นอย่างที่นางคิด เมื่อดวงตาของมู่เฟยหย่าจับจ้องสนใจอยู่ที่ตัวของเว่ยอ๋องจนเขาเดินไปถึงที่นั่ง

นางได้เห็นทั้งสองสบตากันครู่หนึ่งด้วย จึงได้ก้มหน้าลงเช่นเดิม แล้วลอบยิ้มในใจ ผู้ใดที่เห็นพี่สาวนางแล้วจะไม่ตกหลุมรักบ้างเล่า คงไม่มีแน่

เชื้อพระวงศ์ ทั้งหมดเข้ามาภายในงานเลี้ยงแล้ว เสียงดนตรี และอาหารเริ่มทยอยเข้ามาด้านใน เจียอีได้แต่ก้มหน้าลงสนใจอาหารที่อยู่ตรงหน้าของนาง หรือเงยหน้าขึ้นมามองการแสดงเป็นบางครั้งเท่านั้น

“โอ๊ยยย” นางร้องออกมาเบาๆ เมื่อถูกอะไรไม่รู้ที่หน้าผากของนาง

“อีอีเป็นอันใดไปลูก” สวีซื่อที่นั่งติดกับบุตรสาวเอ่ยถามอย่างสงสัย

“ท่านแม่” เจียอีเอามือที่กุมหน้าผากออกเพื่อให้บิดามารดาได้เห็น ดวงตาของนางเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาอย่างน่าสงสาร

“สวรรค์ เจ้าโดนอันใดมา” สวีซื่อยกมือขึ้นปิดปาก รองเจ้ากรมใบหน้าเคร่งเครียดก่อนจะหันไปมองรอบข้างว่าผู้ใดที่ทำร้ายบุตรสาวของตน มู่เฟยหย่ายังตกใจจนตาค้างที่เห็นหน้าผากของเจียอีแดงก่ำ

“ข้าไม่รู้ แต่ข้าเจ็บ ข้าอยากกลับจวนแล้ว” เจียอีไม่อยากอยู่ที่วังหลวงแล้ว นางคิดว่าเกิดแต่เรื่อง ไม่รู้ว่าผู้ใดที่ดีดก้อนหินใส่หน้าผากของนาง

พอหันไปเห็นเว่ยอ๋องเลิกคิ้วมองอย่างยียวนนางจึงรู้ได้ทันทีว่าเป็นเขาที่ทำร้ายนาง เว่ยอ๋องเพียงแต่ดีดเมล็ดถั่วใส่นางเท่านั้น ไม่ใช่ก้อนหินอย่างที่นางคิด เพราะเขาโมโหที่นางไม่คิดจะมองมาทางเขาเลยสักนิด แต่พอเห็นหน้าผากของนางแดงก่ำก็อดที่จะรู้สึกผิดไม่ได้

“เช่นนั้น พ่อจะให้คนพาเจ้ากลับ”

“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านพ่อ” เจียอียิ้มขอบคุณบิดา แต่ดูเหมือนว่ามารดาของนางยังอยากให้นางอยู่ต่อจนงานเลี้ยงจบ

เจียอีถูกเสี่ยวถิงประคองออกไปจากงานเลี้ยงอย่างเงียบๆ ผู้อื่นคิดว่านางคงไปทำธุระส่วนตัว จึงไม่ค่อยได้มีใครสนใจว่านางออกไปจากงานเลี้ยงเพื่อกลับจวน

“คุณหนู รอบ่าวตรงนี้สักครู่ บ่าวจะไปหาน้ำร้อนมาประคบให้ท่าน”

“ไม่ต้อง กลับจวนค่อยทำ” เจียอีไม่อยากจะอยู่ที่วังหลวงต่อแม้แต่นาทีเดียว

นางให้คนไปแจ้งไทเฮากับไป๋หรันว่านางกลับจวนก่อน เพราะรู้สึกไม่ค่อยสบาย

“คุณหนูมู่ เชิญทางนี้สักครู่เถิด” แต่ก่อนที่นางจะเดินถึงหน้าประตูวังหลวง ก็มีขันทีเดินเข้ามาเอ่ยพูดกับนาง

“เอ่อ...กงกงมีเรื่องอันใดหรือไม่ พอดีข้ามิค่อยสบายจะรีบกลับจวนก่อน” เจียอียังใช้ผ้าปกปิดหน้าผากของนางไว้

“มีคนต้องการพบคุณหนูขอรับ เพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้น”

เจียอีเม้มปากแน่น เพราะนางไม่รู้ว่าเป็นผู้ใดที่ต้องการพบตัวนาง “นำทางเถิดเจ้าค่ะ” นางถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินตามขันทีไปพร้อมกับเสี่ยวถิง

นางถูกพามาที่สวนดอกไม้ใกล้กับประตูทางออกจากวัง พอหันไปจะเอ่ยพูดคุยกับเสี่ยวถิงเพื่อรอผู้ที่ต้องการจะพบนางมาหา แต่กลับไม่เห็นเสี่ยวถิงอยู่กับนางแล้ว

เจียอีเริ่มหวาดกลัวขึ้นมา จึงคิดที่จะหันกลับไปทางเดิม เพื่อไปขึ้นรถม้ากลับจวน แต่ก็ถูกฉุดมือไว้เสียก่อน

“จะรีบไปที่ใด เปิ่นหวางยังมิได้บอกให้เจ้ากลับ” เสียงเย็นด้านหลังที่เอ่ยพูดขึ้นมา ทำให้เจียอีขนหัวลุกทันที

“ทะ ท่านอ๋อง มีเรื่องใดที่จะพูดกับหม่อมฉันเพคะ” นางก้มหน้าลงเพื่อซ่อนดวงตาที่กำลังเผยความหวาดกลัวออกมา

“เงยหน้าขึ้น” เจียอีเม้มปากแน่น นางจะหนีก็ไม่ได้ มือของนางถูกเขาจับไว้แน่น

เมื่อเห็นว่านางไม่ยอมที่จะเงยหน้า เว่ยอ๋องจึงเชยคางของนางขึ้น

“แดงจนอัปลักษณ์” เขาลูบรอยแดงที่หน้าผากของนาง ก็พบว่ามันบวมไม่น้อยเลยทีเดียว เว่ยอ๋องคิดว่าตนใช้แรงในการดีดไม่มากแล้วนะ แต่เหตุใดถึงได้แดงมากเช่นนี้

“ปล่อยหม่อมฉันเพคะ” เจียอีสะบัดมือของเขาออก มาว่านางอัปลักษณ์ได้อย่างไร

“อืม แรงดีไม่น้อย คงหายดีแล้ว เช่นนั้นก็กลับเข้าไปในงานเลี้ยงเถิด”

เจียอีถลึงตามองเขาอย่างไม่สบอารมณ์ “ไม่เพคะ หม่อมฉันจะกลับจวน หากท่านองค์ไม่มีสิ่งใดที่จะพูด เช่นนั้นหม่อมฉันขอตัวก่อน” เจียอีหันหลังเดินกลับออกไปอย่างไม่พอใจ

“กรี๊ดด...อุ๊บ...” นางกรีดร้องออกมาได้เพียงนิดเดียวก็ถูกมือหนาปิดปากของนางไว้ นางถูกพลิกตัวกลับมาทางเขา

“หากยังร้องขึ้นมาอีก เปิ่นหวางจะตัดลิ้นเจ้าเสีย” แววตาของเจียอีสั่นไหวไปด้วยความกลัว นางรู้ว่าเขาพูดจริง เมื่อเห็นแววตาที่แข็งกร้าวของเขา นางจำใจพยักหน้ารับอย่างเสียมิได้

“ดี” เขาปล่อยมือออกจากปากของนาง “กลับเข้าไปในงานเลี้ยง”

“แต่หม่อมฉันอยากกลับจวนแล้ว ท่านอ๋องดูหน้าผากของหม่อมฉัน เป็นท่านที่ทำให้เป็นเช่นนี้ใช่หรือไม่” เจียอีเริ่มจะหายกลัวเขาแต่เปลี่ยนเป็นรำคาญแทน

“ไม่เห็นจะเป็นอันใด หน้าตาเช่นเจ้าผู้ใดจะมองกัน” เขากอดอกเลยเยาะเย้ยนาง

“ท่านกลับเข้างานเลี้ยงไปก่อนเลยเจ้าค่ะ หม่อมฉันจะอยู่ด้านนอกสักครู่ หากหายแดงแล้วจะกลับเข้าไป”

“หากเจ้าพูดปดรู้หรือไม่จะเกิดสิ่งใดขึ้น” เขายื่นหน้ามาใกล้นาง พร้อมทั้งขู่ให้นางหวาดกลัว

“เพคะ รู้เพคะ ว่าท่านอ๋องทำได้ทุกอย่าง”

“ดี” เว่ยอ๋องเดินหายออกไปในทันที เมื่อนางรับปากเขาแล้ว

“เหอะ ผู้ใดจะกลับเข้าไป ประสาท” เจียอีเห็นเว่ยอ๋องหายลับไปแล้วจึงกล้าพูดออกมา

นางเดินกลับไปทางประตูวังก็เห็นเสี่ยวถิงยืนรอนางพร้อมกับขันทีที่มาตามนางเมื่อครู่อย่างร้อนใจ

“ขอบคุณกงกงมากเจ้าค่ะ” นางยิ้มให้เขาเล็กน้อย แต่ดวงตาของนางไม่ได้ยิ้มไปด้วย

“มิได้ขอรับ เป็นหน้าที่ของข้าน้อย” เขาก้มหัวให้เจียอี ก่อนจะเดินห่างออกไป

“ไป กลับเถิด”

“คุณหนู ไปพบผู้ใดมาเจ้าคะ” เสี่ยวถิงเอ่ยถามอย่างเป็นกังวล หากนายท่านรู้ว่านางถึงคุณหนูไว้กับผู้ใดไม่รู้เพียงลำพังคงได้ถูกลงโทษอย่างแน่นอน

“คนสติไม่ค่อยดีนะ ไม่มีอันใดแล้ว เจ้าอย่าได้กังวล” ทั้งสองออกจากวังหลวงและกลับไปที่จวนทันที

เว่ยอ๋องที่นั่งรอนับครึ่งชั่วยาม (1ชั่วยาม=2ชั่วโมง) แล้ว แต่ไม่เห็นเจียอีนางจะกลับมา ก็มีโทสะไม่น้อย

“นางกล้านัก” เขายกสุราขึ้นดื่มติดๆ กันถึงสามจอกเพื่อดับโทสะเรื่องที่เจียอีไม่ฟังคำสั่งเขา

มู่เฟยหย่า มองเว่ยอ๋องอยู่ตลอดเวลา นางไม่คิดว่าพยัคฆ์ร้ายที่คนพูดถึงจะรูปงามเช่นนี้ ถึงหวงเต๋อฟานจะรูปงามทั้งยังเป็นรองแม่ทัพ แต่ความสง่ากับสู้เว่ยอ๋องมิได้สักนิด เพียงแค่สบตาเขาในตอนแรกนางก็ใจสั่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน