ตอนที่ 15 ปรับปรุงตัวเอง... เพื่อให้เป็นคนที่ดียิ่งขึ้น

ตอนที่ 15 ปรับปรุงตัวเอง... เพื่อให้เป็นคนที่ดียิ่งขึ้น

รั่วซีกลับมาบ้านในวันต่อมา ทุกอย่างยังเหมือนเดิม ยังไม่มีกลุ่มนักโทษชั้นดีมาใช้แรงงานหรือมาช่วยพัฒนาชุมชน นั่นแสดงว่ากัวเหลียงก็ยังไม่มาเช่นกัน พอกลับมาถึงบ้าน ทุกคนต่างก็ช่วยกันเอาสิ่งของที่ซื้อมาจากสหกรณ์จัดออกเป็น 3 ชุด แบ่งให้กับครอบครัวพ่อกับแม่เพื่อคืนในส่วนที่เธอยืมมาด้วย และจัดให้ครอบครัวพี่สาม ชุดสุดท้ายเอาไปให้สุ่ยหลิง คนที่รั่วซีจะเอาสิ่งของไปให้ ส่วนมากคือคนที่คอยช่วยเหลือเธอทั้งนั้น แต่วันนี้เธอตั้งใจจะไปเพียงสองบ้านเท่านั้น เพราะดูจากเวลาแล้วคงแวะไปหาเพื่อนไม่ทันแน่นอน...

"แต่งตัวเรียบร้อยหรือยังครับ" จือหยวนถามภรรยาและลูก ๆ ที่หายเข้าห้องนานแล้ว แต่ยังไม่เห็นใครออกมาเลย

"เรียบร้อยค่ะ" เหยาเหยาออกมาก่อนเป็นคนแรก

"ตรวจดูหลังบ้านมาแล้วเหรอคะ" รั่วซีเดินออกมาก็ถามสามีที่เดินไปดูพื้นที่หลังบ้านเพื่อจะทำเป็นศาลาไว้นั่งทำงาน เพราะพวกเธอจะอยู่แต่ในพื้นที่ไม่ได้ ยังไงก็ต้องออกมาอยู่ข้างนอกบ้าง เลยจะขยับขยายให้หลังบ้านเป็นสถานที่ทำงานเวลาที่อยู่ด้านนอก

"ครับ อาจต้องตัดไม้ไผ่เอาไว้เยอะหน่อย" จือหยวนกำลังคิดว่าควรใช้ไม้ไผ่หรือควรใช้ไม้อะไรดี...

"เราคงไม่มีเวลาทำเองหรอกค่ะ หรือเราเอาของมานั่งจัดในห้องโถงก่อนดีไหมคะ พื้นที่พอให้เราทำได้" รั่วซีมองห้องโถงของบ้านแล้วคิดว่าน่าจะใช้ตรงนี้ทำไปก่อน ถึงมันจะไม่กว้างเหมือนในพื้นที่ แต่ใช้ทำงานไปก่อนก็ได้เหมือนกัน

"คงต้องทำแบบนั้นไปก่อนแหละครับ เดี๋ยวจะค่อย ๆ ทยอยตัดไม้เก็บไว้" จือหยวนบอกพร้อมกับมองดูลูกและภรรยาที่แต่งตัวน่ารักกันทุกคน ถึงแม้เสื้อผ้าที่ใส่ไม่ได้ใหม่ที่สุด แต่ทั้งสามคนดูดีมาก ๆ หน้าตาสดใส แค่มองทั้งสามคนก็ทำให้เขายิ้มตามเลยทีเดียว

"ถ้าอย่างนั้นเราไปกันเลยดีกว่าค่ะ" รั่วซีบอกทุกคน วันนี้เธอจะไปบ้านพี่ชาย และบ้านพ่อกับแม่เพื่อเอาสิ่งของต่าง ๆ ไปคืน ต้องเข้าไปในหมู่บ้านให้คนเห็นบ้าง เธอหายไปหลายวัน คนอาจสงสัยได้ ยังไงก็ไปให้พวกเขาเห็นหน้าสักนิดก็ยังดี

"จะให้ผมไปด้วยจริง ๆ เหรอครับ" จือหยวนรู้ว่าพ่อตาแม่ยายไม่ค่อยชอบเขามากนัก เขาเลยไม่อยากไปให้ทั้งสองเห็นหน้า หลีกเลี่ยงได้เขาก็อยากหลีกเลี่ยง สำหรับเขาจะพูดว่ายังไง เขาก็ไม่สนใจ แต่เขาไม่อยากให้ทั้งสองต่อว่าภรรยา และภรรยาที่ต้องรับฟังทุกครั้งที่พ่อตาแม่ยายพูด

"ค่ะ ต่อไปมันจะไม่เหมือนเดิมแล้ว" รั่วซีบอกสามีพร้อมกับส่งยิ้มให้ด้วย เพราะเธอจะลองพูดเรื่องดี ๆ ของสามีให้พ่อกับแม่ฟังบ้าง แต่ก่อนเพราะเธอเงียบ ทุกคนเลยพูดไม่หยุด เธอจะเริ่มลองเปลี่ยนแปลงในเรื่องนี้ ทำอย่างไรได้ จะตัดก็ไม่ขาด จะให้เหมือนเดิมก็ทำไม่ได้เช่นกัน 

"ผมไม่เป็นไร แต่คุณกับลูก... " ตลอด 5 ปีที่แต่งงานกับภรรยา เขาเจอมาหลายรูปแบบแล้ว แค่เขาไม่สนใจก็ทำอะไรเขาไม่ได้

"เหยาเหยาไม่เป็นไร" คนที่พูดไม่ชัดที่สุดเป็นคนบอกพ่อ ซึ่งประโยคของเหยาเหยาทำให้พ่อกับแม่ยิ้มตาม และรู้ว่าลูกยังเด็ก คงไม่รู้หรอกว่าคืออะไร

"ไปเถอะค่ะ จะให้ฉันถือไปคนเดียวทั้งหมดเหรอคะ" รั่วซีพยักพเยิดหน้าให้สามีมองตามไปที่สิ่งของที่วางไว้ทั้งหมด 2 ชุด ซึ่งมีน้ำหนักพอสมควร

"ครับ" จือหยวนรับคำ เขารู้ว่าภรรยาอยากให้ไปด้วยจริง ๆ 

ทั้งสี่คนเดินไปด้วยคุยไปด้วย ส่วนมากจะเป็นเสียงเหยาเหยาที่พูดเจื้อยแจ้วออกมา ทั้งรู้เรื่องและไม่รู้เรื่อง พูดชัดบ้างไม่ชัดบ้าง ก็ขยันที่จะพูดอยู่อย่างนั้นแหละ

"อ้าวน้องเล็ก... มากินข้าวเหรอ" เมื่อเห็นน้องสาวคนเล็กที่หายหน้าไปหลายวันมาบ้านก็เอ่ยถามทันที

"เปล่าค่ะ เอาข้าวที่ยืมไปก่อนหน้านี้มาส่งคืนค่ะ พี่ใหญ่อยู่ก็ดีแล้ว จำได้ไหมว่าฉันเอาไปมากน้อยแค่ไหน ฉันจะได้คืนทีเดียว" ชีวิตก่อน รั่วซีถือว่าตัวเองเป็นคนที่ใช้ไม่ได้มาหยิบยืม มีคืนบ้างไม่คืนบ้าง เป็นธรรมดาที่พี่ชายคนโตจะไม่ชอบ จะไม่ให้ก็ไม่ได้ เลยอยากให้เธอไปอยู่ไกล ๆ เขาคงคิดว่าเป็นทางออกที่ดีที่สุด

รั่วซีไม่ได้โทษพวกเขาทั้งหมด หากจะโทษใคร เธอจะโทษตัวเองก่อนเป็นคนแรก ในเมื่อมีโอกาสได้กลับมาแล้ว เธอจะเปลี่ยนแปลงตัวเองให้เป็นคนที่ดีขึ้น แต่ก่อนไม่รู้ความจึงทำทุกอย่างตามใจ ในเมื่อเธอไม่ทำตัวแบบเดิมแล้ว พี่ใหญ่อาจไม่ยุ่งกับเธอหรือพยายามผลักไสให้เธอไปอยู่ไกล ๆ ก็ได้ แต่ถึงเขาจะยังอยากให้เธอไป เธอก็ไม่ได้สนใจเรื่องนั้น เพราะเธอไม่มีทางเดินบนเส้นทางเดิมเป็นอันขาด

"มีอาหารพอแล้วเหรอ... ไม่กี่วันก่อนก็เอามาคืนแล้วไม่ใช่เหรอ" เทียนฉีมองหน้าน้องสาวคนเล็กอย่างไม่เข้าใจมากนัก

"มีแล้วค่ะ พ่อของเด็ก ๆ ได้งานในเมืองแล้ว นายจ้างให้อาหารมาด้วยเลยแบ่งมาค่ะ" รั่วซีบอกพี่ชายพร้อมกับมองไปที่สามี ให้เขาเอาข้าวสารและธัญพืชส่งให้พี่ใหญ่ไป เพราะเธอเห็นแล้วว่าตอนนี้ทั้งแม่ พ่อ และคนข้างบ้านกำลังเดินมาด้วยกัน

"หายดีแล้วเหรอ ถึงออกมาตากลมแบบนี้" ชุนผิงเห็นลูกสาวที่วันนี้มาทั้งครอบครัวก็เอ่ยถามลูกสาวทันที

"หายแล้วค่ะ ฉันเอาข้าวสารธัญพืชมาคืน พ่อของเด็ก ๆ ได้งานแล้วค่ะ ต่อไปฉันก็ไม่ต้องมารบกวนที่บ้านบ่อย ๆ แล้วละค่ะ" รั่วซีพูดยกความดีให้สามี พวกเขาอาจมองสามีเธอใหม่ แต่ก่อนเธอจะไม่พูดว่าเขาเป็นแบบไหนยังไง เรื่องนี้ก็คืออีกเรื่องที่เธอจะลองเปลี่ยนแปลงดู ให้ครอบครัวพ่อกับแม่มองสามีเธอใหม่ จริง ๆ แล้วเขาเป็นคนดี แต่แค่ไม่ได้รวยเหมือนที่พ่อแม่หวังเท่านั้นเอง และสาเหตุที่อาหารไม่พอกินก็เพราะเธออีกนั่นแหละที่ไม่ให้เขาไปทำงานที่อื่น

"เพิ่งจะได้งาน อย่าหน้าใหญ่ หากไม่พอกินจะทำอย่างไร เก็บไว้บ้าง" ชุนผิงบอกลูกสาวแต่ก็ยังพูดจากระทบลูกเขยไปด้วย

"แต่ก่อนที่ไม่พอเพราะฉันเป็นคนบอกไม่ให้เขาไปทำงานในเมือง หรือว่าไปทำงานกับพี่น้องของเขา เลยต้องมาขออาหารจากแม่ตลอด ต่อไปฉันไม่ห้ามแล้ว อาหารพอแน่นอน แม่ไม่ต้องห่วง" รั่วซียังคงพูดต่อ ชาวบ้านที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ต่างมองอย่างไม่อยากจะเชื่อ เพราะไม่เคยรู้ว่าเรื่องราวมันเป็นแบบไหน รั่วซีไม่เคยพูดเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้เลย เพิ่งจะมาพูดก็วันนี้แหละ

"ทำงานแบกหาม ได้เงินเยอะแบบนี้เลยเหรอ" ชาวบ้านก็เริ่มสงสัย

"ไม่ได้ทำงานแบกหามค่ะ ส่วนนี่เงินที่ฉันยืมไป ฉันจำไม่ได้ว่าเท่าไร" รั่วซีเอาเงินให้แม่จำนวน 50 หยวนต่อหน้าทุกคน เพื่อทุกคนจะได้รับรู้ว่าเธอคืนเงินเรียบร้อยแล้ว เอาอาหารมาคืนแล้ว ได้พูดเรื่องจริงเกี่ยวกับสามีแล้ว ต่อไปก็แล้วแต่พวกเขาจะคิดแบบไหนก็ต้องปล่อยไป

"ทำงานโรงงานหรือยังไง" หยีเทียนถามเกี่ยวกับงานของลูกเขย ทำไมมีทั้งเงินทั้งอาหาร หากทำโรงงานก็ถือเป็นเรื่องดี และลูกเขยมีความรู้อยู่ด้วย หากเป็นไปตามที่ลูกสาวบอกว่าเป็นเพราะตัวเองที่ไม่ให้ลูกเขยไปทำงานตั้งแต่แรก ตอนนี้ลูกสาวน่าจะยอมให้สามีไปทำงานแล้ว ไม่อย่างนั้นคงไม่เอาเงินและอาหารมาคืนแบบนี้แน่นอน

"ฮือ ๆ ของเหยาเหยา" เสียงร้องไห้ดังมาจากริมรั้วหน้าบ้าน เรียกสายตาผู้ใหญ่ที่อยู่ตรงนี้ให้หันไปมองทันที

จือหยวนรีบวิ่งออกไปดู เขาจำได้ว่าเป็นเสียงลูกสาวของตัวเอง และก่อนที่จะเข้ามาในเขตบ้านพ่อตาแม่ยายจะมีแปลงดอกไม้แปลงเล็ก ๆ อยู่แถว ๆ ริมรั้ว ลูกสาวเลยขอดูดอกไม้ก่อน ส่วนลูกชายจะอยู่เป็นเพื่อนน้องสาว เลยไม่ได้เข้ามาด้วย

จือหยวนเห็นลูกสาวที่หงายท้องร้องไห้ลั่นก็รีบไปจับลูกสาวให้ลุกขึ้น พร้อมกับส่งลูกสาวให้ภรรยาที่วิ่งตามมาติด ๆ ส่วนตัวเขารีบไปห้ามลูกชายที่กำลังต่อยกับลูกพี่ลูกน้อง เพื่อให้ทั้งสองแยกออกจากกัน

"หยุดค่ะ ไม่ร้องนะ ขอแม่ดูก่อนเจ็บตรงไหน" รั่วซีจับลูกสาวหันซ้ายหันขวาเพื่อตรวจดูว่ามีแผลตรงไหนหรือไม่

"ก้น ก้นเหยาเหยา" ลูกสาวพูดไปด้วย ร้องไห้สะอึกสะอื้นไปด้วยจนฟังออกแค่ว่าก้นเหยาเหยาอย่างเดียว

"น้องโดนผลักก้นกระแทกครับ" ชางเฉิงเป็นคนพูดขึ้นพร้อมกับมองไปที่คู่กรณี

"เกิดอะไรขึ้น เล่าให้แม่ฟังได้ไหม" รั่วซีเป็นคนถามพร้อมกับจับหน้าลูกชายที่มีรอยแดง ๆ น่าจะเกิดจากการที่ต่อยกับเด็กที่โตกว่า แล้วลูกชายของเธอคงสู้ไม่ได้แน่ ๆ 

"น้องเล็กจะฟังแต่ลูกตัวเองไม่ได้นะ" ถางเจียหรู พูดขึ้นทันทีที่ออกมาได้ยินน้องสามีพูดขึ้นมาแบบนั้น

"พี่สะใภ้ใหญ่เข้าใจแบบนั้นเหรอ" รั่วซีหันไปมองพี่สะใภ้ใหญ่ทั้งที่เธอแค่พูดว่าให้ลูกเล่าให้ฟัง ยังไม่ได้หาคนผิดสักหน่อย

"น้องเล็กให้ลูกเล่า นั่นก็คือฟังลูกแล้ว" เสียงสะใภ้ใหญ่สวนกลับทันที

"ทีหลังฟังให้ดี ๆ ก่อนที่จะพูดอะไรออกมาด้วยนะพี่สะใภ้ใหญ่ เพราะคนอื่นที่ได้ยิน เขาจะคิดว่าร้อนตัวแทนลูกชาย" จากตอนแรกไม่คิดอะไร เพราะเด็ก ๆ ทะเลาะกันเดี๋ยวก็ดีกันเล่นกันแล้ว แต่พอเจอพี่สะใภ้พูดแบบนี้ เธอก็ไม่ยอมเช่นกัน

"เอาละ ๆ แค่เด็กทะเลาะกันเท่านั้นเอง เราคนโตอย่าเอามาใส่ใจเลย เข้าบ้านจะได้กินข้าวกินปลาให้เรียบร้อย" ชุนผิงเห็นชาวบ้านที่เดินผ่านไปมาเริ่มมามุงดูก็รีบบอกลูก ๆ หลาน ๆ ให้เข้าบ้านและเลิกแล้วต่อกัน อย่ามาทะเลาะกันให้เป็นขี้ปากชาวบ้านเลยดีกว่า

"เหยาเหยาไม่เข้า" เหยาเหยาปีนไปหาพ่อของเธอ เพื่อให้พ่ออุ้มเหมือนทุกครั้ง และเธอไม่อยากเข้าบ้านตากับยาย

"อ้าว ทำไมพูดแบบนี้ เป็นเด็กเป็นเล็กทำไมเอาแต่ใจ สอนลูกบ้างนะน้องเล็ก" พี่สะใภ้ใหญ่ก็เปรียบเสมือนแม่ที่ต้องคอยสอนลูกสอนหลาน อย่างไรเสียเธอก็สามารถพูดเรื่องนี้ได้ เธอเลยพูดขึ้นทันที

"ได้ ๆ เข้าบ้าน... ที่เข้าบ้านเพราะฉันยังไม่รู้เลยว่าลูกพี่ใหญ่ผลักลูกฉันทำไม" ปกติรั่วซีเป็นคนเงียบ ๆ ไม่ชอบเถียงหรือพูดอะไร แต่ตอนนี้เธอจะไม่เงียบอีกต่อไป สิ่งไหนผิดเธอพร้อมจะปรับปรุงและแก้ไข แต่หากสิ่งไหนครอบครัวเธอไม่ผิด อย่ายัดเยียดความผิดให้เป็นอันขาด เพราะเธอไม่ยอมแน่ ๆ 

ทุกคนไม่คิดว่าลูกสาวคนเล็กหรือน้องคนเล็กจะพูดแบบนั้น เพราะถ้าพูดแบบนั้นออกมา นั่นหมายถึงซีซีไม่มีทางยอมแน่นอน ด้วยนิสัยดื้อรั้นที่มีมาแต่ไหนแต่ไรของซีซีด้วย หากลูกสาวคนเล็กเงียบไม่พูด นั่นคือไม่เอาเรื่องหรือไม่ถือสา แต่หากบอกมาแบบนั้นทีไร นั่นคือไม่มีทางยอมง่าย ๆ แน่นอน

"ถ้าอย่างนั้นเข้าบ้าน" คนเป็นพ่อพูดขึ้นเพราะรู้ว่าลูกสาวคนเล็กไม่ยอมจนกว่าจะคุยกันรู้เรื่อง

"เจ็บไหมลูก... เราเข้าไปก่อน พอรู้ความจริงแล้วค่อยไปบ้านลุงสามเนอะ" รั่วซีบอกลูกทั้งสองคน ตอนแรกเธอจะปล่อยผ่านเหมือนทุกครั้ง แต่พอเจอพี่สะใภ้ใหญ่บอกมาแบบนั้น เธอเลยไม่ยอม

เมื่อได้เข้ามาพูดคุยและได้รู้ความจริงว่า ลูกสาวเธอนั่งเล่นอยู่ที่แปลงดอกไม้ และลูกชายกำลังแกะลูกอมตรากระต่ายให้น้องอยู่ ลูกพี่ลูกน้องมาจากไหนไม่รู้ มาถึงก็ผลักเหยาเหยาก้นกระแทก และแย่งลูกอมตรากระต่ายไป พออาเฉิงเห็นว่าน้องโดนผลักและโดนแย่งขนมไปเลยจะเข้าไปเอามาคืนน้อง จึงเกิดการต่อยกันขึ้นมา

"ขอโทษน้องก่อน และทีหลังอย่าทำแบบนี้อีก" รั่วซีหันไปหาหลานชายที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พี่สะใภ้ใหญ่ 

"จะอะไร แค่เด็ก ๆ ทะเลาะกัน" เจียหรูพูดออกรับแทนลูกชายทันที

"จะอะไรแค่ขอโทษ ทำผิดก็ต้องขอโทษ ไม่ได้เรียกร้องค่าเสียหายสักหน่อย" เรื่องเอาแต่ใจและดื้อรั้นของรั่วซีนั้นไม่มีใครไม่รู้ ขึ้นอยู่กับว่ารั่วซีจะเอาแต่ใจเรื่องไหนและตอนไหนเท่านั้นเอง โดยส่วนมากรั่วซีแค่ไม่พูด ทุกคนในบ้านรู้ดีว่าหากเธอต้องการก็ต้องยอมทั้งนั้น

"ขอโทษน้อง และต่อไปอย่าทำแบบนั้นอีก" เทียนฉีหันไปบอกลูกชายพร้อมส่งสายตาปรามภรรยา จริง ๆ แล้วในบ้านมีเพียงพ่อแม่กับพี่น้องเท่านั้นที่รู้ หากเป็นสะใภ้หรือลูกเขยนั้น ไม่รู้หรอกว่าน้องสาวคนเล็กเอาแต่ใจขนาดไหน พอเริ่มโตขึ้นมาหน่อย น้องสาวไม่ค่อยเอาแต่ใจตัวเองสักเท่าไร แต่หากพูดมาแบบนี้รับรองว่าไม่มีทางยอม

เมื่อรั่วซีเห็นหลานมาขอโทษลูกเธอแล้วก็ไม่ว่าอะไร ในเมื่อยอมขอโทษดี ๆ เธอก็ไม่ถือสา เพราะในตอนแรกเธอก็ไม่คิดอะไรอยู่แล้ว แต่พี่สะใภ้นั่นแหละที่เป็นคนพูดขึ้นมาก่อนเอง ทำให้เธอต้องทำแบบนี้

"กินข้าวกัน เรื่องจบแล้วให้มันจบ ๆ " พ่อผู้เป็นใหญ่ในบ้านเป็นคนพูดขึ้น ถึงแม้ว่ายังไม่ถึงเวลากินมื้อเย็น แต่ก็เอาออกมาอ้างสองรอบแล้ว จะได้เลิกคุยเรื่องนี้

"ถ้าอย่างนั้นฉันกลับก่อนนะ เราจะไปบ้านลุงสามกัน" รั่วซีบอกพ่อกับแม่ แล้วหันมาบอกลูกสาวและมองหน้าสามีที่นั่งเงียบไม่พูดอะไรหรือขัดอะไรเลย

"เพราะสามีมาด้วยเหรอถึงทำแบบนี้" ชุนผิงมองหน้าลูกเขยแล้วหันมาถามลูกสาว ก่อนหน้านี้เด็ก ๆ ก็เคยมีเรื่องกัน ไม่เห็นจะเป็นแบบนี้ แต่วันนี้ลูกสาวพาลูกเขยมาด้วยกลับไม่ปล่อยให้เรื่องเงียบเหมือนเดิม

"แม่... หากพี่สะใภ้ใหญ่ไม่พูดขึ้น ฉันก็เงียบแล้ว แม่ไม่ได้ยินที่เขาพูดหรือยังไง ตั้งแต่มาที่นี่มีใครทักทายสามีฉันบ้างไหม แม้แต่หลาน ๆ ยังไม่มีใครมาทักทายเลย ฉันยังไม่ว่าอะไรสักคำ หากฉันผิด ฉันยินดีที่จะแก้ไขปรับปรุงตัว แต่หากฉันไม่ผิด อย่ามาว่ายัดเยียดความผิดให้ครอบครัวฉัน เวลาลูกของฉันไม่ทักทายลุงป้าหาว่าฉันไม่สั่งสอน แต่กลับกัน ลูกหลานคนอื่น ๆ ไม่เห็นจะมาทักทายสามีฉัน มีใครพูดเรื่องสั่งสอนบ้างไหม... " รั่วซีหยุดพูดทั้งที่ตัวเองยังพูดไม่จบ เพราะสามีสะกิดและส่ายหน้าเป็นสัญญาณไม่ให้เธอพูดอะไรแล้ว 

"น้องเล็ก แค่สามีได้ทำงานในเมืองนี่กล้ามากเลยนะ" สะใภ้ใหญ่ทนไม่ไหว ทำไมทุกคนถึงเงียบ ไม่โต้ตอบกันบ้าง นั่นก็แค่ลูกสาว ก็แค่น้องสาวที่แต่งออกไปแล้วไม่ใช่เหรอ ปล่อยให้ว่าตัวเองฉอด ๆ อยู่ได้

"พอ ๆ เลิกพูดเรื่องนี้ แยกย้ายกันได้แล้ว ใครจะไปทำอะไรก็ไปทำ" คนเป็นพ่อรีบห้ามก่อนที่จะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น พร้อมกับหันไปปรามภรรยาและลูกสะใภ้ใหญ่

รั่วซีลุกขึ้นพร้อมกับอุ้มลูกสาวคนเล็กและหันไปมองสามีก่อนที่จะเดินออกจากบ้าน ไม่บอกลาเหมือนทุกครั้ง เดินหนีทั้งที่ได้ยินเสียงพี่สะใภ้ใหญ่พูดไล่หลังมา

ความตั้งใจแรกเพื่อที่จะแก้ไขตัวเองให้ดีขึ้น เพื่อที่พี่ชายจะไม่ผลักไสตัวเธอไปไกล ๆ เพื่อให้พ่อกับแม่มองสามีกับลูก ๆ ของเธอใหม่ จึงเลือกที่จะพูดแต่เรื่องดี ๆ หวังปรับปรุงที่ตัวเองก่อน เพราะรู้ว่าชีวิตที่แล้วตัวเองไม่ได้ทำตัวดีสักเท่าไร พอมีโอกาสได้กลับมาก็อยากจะแก้ไข แต่พอเริ่มวันแรกก็ล้มเหลวเสียแล้ว... 

"เหยาเหยาไม่ร้องแล้ว" เหยาเหยาเห็นว่าพ่อเงียบ พี่ก็เงียบ แม่ก็หน้าบึ้ง เลยคิดว่าเพราะตัวเองร้องไห้เลยทำให้ทุกคนเป็นแบบนี้

"หากเจ็บก็พูด จะร้องบ้างก็ไม่เป็นไร แม่ขอโทษที่แต่ก่อนปกป้องลูกได้ไม่ดีพอ ยอมพวกเขาหลายรอบ จนกลายเป็นว่าพวกเขาก็ยังทำเหมือนเดิม ต่อไปแม่จะปกป้องลูกเอง จำไว้ว่าอย่าทำคนอื่นก่อน และอย่าปล่อยให้คนอื่นมารังแกเรา อาเฉิง ลูกทำดีที่ปกป้องน้อง แม่ขอบใจลูกมาก ลูกกล้าหาญมาก ๆ เลยรู้ไหม" รั่วซีหันไปมองลูกชายที่หันมามองแม่พร้อมกับยิ้มรับคำที่แม่สอน หากเป็นแต่ก่อน แม่จะไม่พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ตอนนี้แม่ชมที่เขาปกป้องน้องสาว

"อย่าคิดมาก... พึ่งรู้ว่าเหยาเหยาเอาแต่ใจเหมือนใคร" จือหยวนพูดเพื่อทำลายบรรยากาศตึงเครียด พร้อมกับเอื้อมมือมาโยกหัวภรรยาแล้วโยกหัวลูกสาวไปมา

"เหยาเหยาเหมือนใคร" เหยาเหยาถามขึ้น ไม่ได้ยินหรอกว่าคำแรกคืออะไร ได้ยินแต่ว่าเหยาเหยาเหมือนใครเพียงเท่านั้น

"เหยาเหยาเหมือนซีซี" คนเป็นพ่อตอบพร้อมกับยิ้มให้ลูก ๆ และภรรยา

"เหยาเหยาเหมือนซีซี" เหยาเหยาก็พูดตาม พร้อมกับโยกหัวไปมา จึงทำให้บรรยากาศดีขึ้นกว่าเดิม เกิดเป็นภาพครอบครัวเดินคุยกันไป หัวเราะกันไป พร้อมกับประโยคที่เหยาเหยาตัวน้อยคอยพูดเจื้อยแจ้วว่า เหยาเหยาเหมือนซีซี ตลอดทาง...