공유

บทที่ 472

작가: กระต่ายน้อยใต้ดวงจันทร์
หวังชิงแก้ตัวด้วยความเจ้าเล่ห์ “อาจารย์เคยบอกศิษย์ว่าเห็นข้อสอบที่ห้องทรงพระอักษรของฝ่าบาท ก็เลยจดมา”

“ข้าให้ข้อสอบเจ้าที่ใด วันไหน” เจียงหวยกล่าว

“ผ่านมาประมาณหนึ่งเดือนกว่าแล้วขอรับ วันนั้นฝนตก อาจารย์ไปร้านขายเสื้อผ้า ข้าก็รอท่านอยู่ที่นั่น เราก็พบกันที่นั่นนั่นเอง อาจารย์จำไม่ได้แล้วหรือ ว่าท่านบอกข้อสอบข้า” หวังชิงกล่าว

เจียงหวยคิดอยู่ครู่หนึ่ง “กระหม่อมเคยไปที่ร้านขายเสื้อผ้าในวันที่ฝนตกจริง ๆ แต่ว่ากระหม่อมไม่ได้ไปเพื่อพบเขา แต่ไปซื้อของขวัญวันเกิดให้ฮูหยินของกระหม่อม ของขวัญกระหม่อมยังกอดไว้กับอกอยู่เลยพ่ะย่ะค่ะ”

ซูเต๋อไห่กล่าว “คำโกหกเช่นนี้ก็ทำให้ราชครูเจียงกลบเกลื่อนไปได้หรือ เจ้าเห็นขุนนางทั้งบุ๋นและบู๊ทั้งราชสำนักเป็นเด็กเล็กที่หลอกได้ง่าย ๆ หรือ?”

“หากข้าจะหลอกก็จะหลอกฝ่าบาท เหตุใดต้องไปหลอกขุนนางทั้งบุ๋นและบู๊ทั้งราชสำนักด้วยเล่า หรือว่าในสายตาแม่ทัพซูมีแต่ขุนนางเต็มราชสำนัก แต่ไม่มีฝ่าบาทอยู่หรือ” เจียงหวยอ่อนแอขี้กลัว เพราะเขาไม่อยากทำตัวโดดเด่นให้เกิดเรื่องยุ่งยาก แต่เมื่อเขาจับประเด็นได้และสาธยายเหตุผลแล้ว ก็มีเพียงไม่กี่คนที่เถียงเขาได้

ซูเต๋อไห่รีบกล่าวว่า “ฝ
이 책을 계속 무료로 읽어보세요.
QR 코드를 스캔하여 앱을 다운로드하세요
잠긴 챕터
댓글 (2)
goodnovel comment avatar
LiYi Tk
ลุ้นหนักมาก เอาใจช่วย รางเอกฉลาดทันคน สู้สู้
goodnovel comment avatar
ปุณยนุช พิตญ์อุดม
อัพน้อยเกินค่ะ ขอวันละ5ตอนได้ไหมคะ
댓글 모두 보기

최신 챕터

  • ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา   บทที่ 472

    หวังชิงแก้ตัวด้วยความเจ้าเล่ห์ “อาจารย์เคยบอกศิษย์ว่าเห็นข้อสอบที่ห้องทรงพระอักษรของฝ่าบาท ก็เลยจดมา”“ข้าให้ข้อสอบเจ้าที่ใด วันไหน” เจียงหวยกล่าว“ผ่านมาประมาณหนึ่งเดือนกว่าแล้วขอรับ วันนั้นฝนตก อาจารย์ไปร้านขายเสื้อผ้า ข้าก็รอท่านอยู่ที่นั่น เราก็พบกันที่นั่นนั่นเอง อาจารย์จำไม่ได้แล้วหรือ ว่าท่านบอกข้อสอบข้า” หวังชิงกล่าวเจียงหวยคิดอยู่ครู่หนึ่ง “กระหม่อมเคยไปที่ร้านขายเสื้อผ้าในวันที่ฝนตกจริง ๆ แต่ว่ากระหม่อมไม่ได้ไปเพื่อพบเขา แต่ไปซื้อของขวัญวันเกิดให้ฮูหยินของกระหม่อม ของขวัญกระหม่อมยังกอดไว้กับอกอยู่เลยพ่ะย่ะค่ะ”ซูเต๋อไห่กล่าว “คำโกหกเช่นนี้ก็ทำให้ราชครูเจียงกลบเกลื่อนไปได้หรือ เจ้าเห็นขุนนางทั้งบุ๋นและบู๊ทั้งราชสำนักเป็นเด็กเล็กที่หลอกได้ง่าย ๆ หรือ?”“หากข้าจะหลอกก็จะหลอกฝ่าบาท เหตุใดต้องไปหลอกขุนนางทั้งบุ๋นและบู๊ทั้งราชสำนักด้วยเล่า หรือว่าในสายตาแม่ทัพซูมีแต่ขุนนางเต็มราชสำนัก แต่ไม่มีฝ่าบาทอยู่หรือ” เจียงหวยอ่อนแอขี้กลัว เพราะเขาไม่อยากทำตัวโดดเด่นให้เกิดเรื่องยุ่งยาก แต่เมื่อเขาจับประเด็นได้และสาธยายเหตุผลแล้ว ก็มีเพียงไม่กี่คนที่เถียงเขาได้ซูเต๋อไห่รีบกล่าวว่า “ฝ

  • ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา   บทที่ 471

    เขากล่าวอย่างไม่ยอมแพ้ “ไม่มีแม่ทัพอย่างข้าแล้ว พวกขุนนางฝ่ายบุ๋นจะได้มีชีวิตสงบสุขอย่างนั้นหรือ ข้าว่าคนบางคนต่างหากที่พูดไร้สาระ”เจียงหวยกล่าวอีกว่า “สอบจอหงวนก็เพื่อคัดเลือกบุคลากรผู้มีความสามารถให้ราชสำนัก ทำประโยชน์ให้แผ่นดิน คนคนหนึ่งไม่รู้หนังสือ กลับรู้แต่เรื่องไร้สาระจะเป็นคนได้อย่างไร มีแต่คนเท่านั้นที่รู้มารยาท รู้จักละอาย สัตว์เดรัจฉานจะเข้าใจได้อย่างไร”“เจียงหวย เจ้าว่าใครเป็นสัตว์เดรัจฉานกัน”“ข้ามิได้ว่าใครทั้งสิ้น เพียงแค่เปรียบเปรย แม่ทัพซูฟังไม่เข้าใจหรือ?”เซี่ยซางฟังอยู่ด้านข้าง ในที่สุดก็เข้าใจแล้วว่าที่เจียงเฟิ่งหัวพูดจาฉะฉานมีเหตุมีผลนั้นได้มาจากใคร แม่ทัพทะเลาะกันด้วยกำลัง ขุนนางฝ่ายบุ๋นทะเลาะกันด้วยเหตุผล บางครั้งคนที่ถือพู่กันสามารถสะเทือนแผ่นดินได้มากกว่า บันทึกประวัติศาสตร์ทุกยุคทุกสมัยก็ล้วนรจนาโดยพวกเขาทั้งสิ้นขุนนางฝ่านบุ๋นและฝ่ายบู๊ต่างก็มีความสำคัญเท่าเทียมกัน“ทะเลาะอะไรกัน พวกเจ้าถือว่าเราไม่มีตัวตนหรือ” ฝ่าบาทเก็บตำราหมากรุกเข้าถุง ได้ตำราหมากรุกมาแล้ว เขาก็ค่อยอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง พูดจาก็ไม่กระโชกโฮกฮากเท่าเมื่อครู่แล้ว “ในเมื่อพบเงินสินบนในจ

  • ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา   บทที่ 470  

    เจียงจิ่นเหยียนแม้ว่าทำการค้าด้านนอกด้วย แต่เขาก็ไม่เคยขนเงินเข้าเรือนเลยสักครั้ง เขากับหรวนหร่วนมีฐานลับแห่งหนึ่ง ซ่อนไว้ไกลแสนไกล เป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีคนล่วงรู้ ทันใดนั้นเองเจียงหวยก็พูดขึ้นอย่างจริงจังว่า “ทว่าตำราหมากรุกเล่นนี้กระหม่อมรู้ว่าเป็นของผู้ใดพ่ะย่ะค่ะ” ผู้บังคับการซางเอ่ย “มิใช่ของลูกศิษย์ที่ติดสินบนเจียงไท่ฟู่หรือ?” “สิ่งนี้เป็นตำราหมากรุกของเจียงเฟิ่งหัวบุตรีคนที่สามของกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ จะเป็นของที่ลูกศิษย์ส่งมาได้อย่างไร ผู้บังคับการซางได้มาจากที่ใดหรือ ตำราเล่มนี้หรวนหร่วนของพวกเราหวงแหนยิ่งนัก ตอนออกเรือนก็เอาไปพร้อมสินเดิมติดตัวไปด้วย จะอยู่ในคลังของจวนสกุลเจียงได้อย่างไร มิหนำซ้ำยังใส่เอาไว้ในกล่องของขวัญอีก” ฝ่าบาทพลิกอ่านตำราหมากรุกก็เผลอหลุดลอยเข้าสู่ห้วงภวังค์ พลางพึมพำกับตนเอง “มิน่าฝีมือการเดินหมากของนางถึงได้ปราดเปรื่องเพียงนี้ แม้แต่เรายังมิใช่คู่ต่อกรของนาง ที่แท้ก็เป็นเพราะแบบนี้เองหรือ” ทุกคนต่างงงงวยในศีรษะเต็มไปด้วยความสงสัย เพราะดูจากสีหน้าของเจียงหวยแล้ว เขาดูไม่คล้ายว่ากำลังพูดโกหก “เจียงไท่ฟู่ ท่านอย่าเปลี่ยนเรื่องเลยดีกว่า ในเมื่อค้น

  • ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา   บทที่ 469  

    “เจ้าก็ยังรู้จักเรียกร้องความยุติธรรม เราให้ความยุติกับศิษย์ของเจ้า แล้วความยุติธรรมของบัณฑิตอีกนับหมื่นนับพันทั่วใต้หล้าเล่าจะไปเรียกร้องจากผู้ใด เสาหลักของแผ่นดินที่อาศัยการขโมยมาเช่นนี้ เราจะเอามาใช้ประโยชน์อันใดหรือ” เจียงหวยรู้สึกอยากร่ำไห้แต่ไร้น้ำตา นี่จึงเป็นเหตุผลที่เขาไม่ยอมไต่เต้าขึ้นสู่ตำแหน่งสูง เป็นแค่ราชครูตัวเล็กๆ ในสำนักศึกษาหลวงก็ดีกว่าตั้งมากมายแล้ว อยู่อย่างไร้ความทะเยอทะยานก็ไม่ถูกผู้ใดคิดอาฆาตแล้ว เขาเอ่ย “กระหม่อมถูกใส่ความพ่ะย่ะค่ะ!” ในตอนนี้เอง หน่วยราชองครักษ์ก็รื้อค้นจนพบเงินที่หวังชิงกล่าวถึงจากจวนสกุลเจียงแล้ว “ทูลฝ่าบาท กระหม่อมตรวจสอบจนเจอแล้วพ่ะย่ะค่ะ” “ไปนำเข้ามา” ฝ่าบาทแอบคิดในใจ ‘มีเงินสกปรกอยู่จริงด้วย เช่นนี้คงปฏิเสธไม่ได้แล้วจริง ๆ’ เห็นเพียงผู้บังคับการซางนำหีบห่อจำนวนหลายชิ้นที่ยังไม่ได้เปิดออกมาวางเรียงไว้ตรงกลางท้องพระโรง ฝ่าบาทตรัสถาม “ของพวกนี้คืออะไร?” “เป็นเงินสินบนที่กระหม่อมยึดมาจากคลังของจวนสกุลเจียงพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาททรงโปรดทอดพระเนตร” ผู้บังคับการซางเปิดหีบใบหนึ่งออกด้วยตนเอง เห็นเพียงว่าด้านในเต็มไปด้วยเงินทอง มันถูกวางเร

  • ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา   บทที่ 468  

    เสี้ยวพริบตาทำเฉาเต๋อถึงกับพูดไม่ออก เขาไม่ถามสักคำด้วยซ้ำว่าเหตุใดฝ่าบาทจะพิโรธ เขาให้กำเนิดบุตรธิดาที่ฉลาดปราดเปรื่องเหมือนชายารัชทายาทและอู่อันโหวได้อย่างไรกัน ได้ยินหัวหน้าขันทีเฉาแผดเสียงแหลม ๆ กล่าวทูลรายงานอยู่นอกพระตำหนัก “ทูลฝ่าบาท บัดนี้เจียงไท่ฟู่มาถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ” “ให้เขาเข้ามา” ฮ่องเต้ตะคอกด้วยเสียงแข็งกร้าว เวลานั้น เห็นเพียงเจียงหวยสวมชุดขุนนางเดินเข้ามาอย่างเนิบช้า ในมือยังคงอุ้มตำราตั้งหนึ่งไว้พลางคุกเข่าลงทำความเคารพต่อฮ่องเต้ผู้อยู่เบื้องบนอย่างเคารพนบนอบ “กระหม่อมถวายบังคมพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท” พอคิดได้ว่าฝ่าบาทกำลังขุ่นเคืองพระทัย เขาก็ได้แต่ก้มตัวลงไม่กล้าเงยศีรษะขึ้นมา ฝ่าบาททอดพระเนตรเห็นท่าทางขี้ขลาดของเขา ก็คิดในใจ คนอย่างเขาหรือจะกล้าแอบเอาข้อสอบจากห้องทรงพระอักษรออกไปขายรับเงินสินบนอย่างไม่สุจริต? เจียงหวยเห็นฝ่าบาททรงล่าช้าไม่ให้เขาลุกขึ้นเสียที ก็ได้แต่คุกเข่าต่อไปอย่างเคารพยำเกรง “เจียงหวย เจ้าย่อมรู้ว่าเราเรียกเจ้ามาเข้าเฝ้าด้วยเรื่องอันใด?” ฝ่าบาทตรัสขึ้นก่อน “ทูลฝ่าบาท กระหม่อมไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ” เจียงหวยตอบอย่างสัตย์จริง ฝ่าบาทเขวี้ยงม้วนคำให

  • ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา   บทที่ 467  

    ฝ่าบาทพลิกอ่านคำให้การ และเมื่ออ่านจบ เขาแทบจะบันดาลโทสะทันที เอ่ยด้วยเสียงเยียบเย็นว่า “หน่วยราชองครักษ์ฟังคำสั่ง รีบไปค้นจวนสกุลเจียงหาเงินสกปรกให้พบ จับกุมเจียงหวยมาดำเนินคดี เราจะเป็นผู้ไต่สวนเขาด้วยตนเอง” ในคำให้การยังระบุไว้ว่าเจียงหวยแอบดูหัวข้อแบบทดสอบจากห้องทรงพระอักษรของฝ่าบาท เพราะหวังชิงไม่กล้ามั่นใจว่าข้อสอบนั้นเป็นจริงหรือเท็จ ดังนั้นเจียงหวยจึงอ้างว่าเห็นมาจากฝ่าบาทกับตาตนเอง เหตุนี้หวังชิงถึงได้วางใจ และท่องจำบทความจากนอกวังจนขึ้นใจ จากนั้นค่อยเข้ามาในสนามสอบเขียนคำตอบที่จำได้ออกมาตรง ๆ เช่นนี้จึงไม่ถูกจับได้ว่าทุจริตการสอบ คำให้การของหวังชิงที่พานไท่ฟู่เป็นคนไปสอบสวนมานั้นถือเป็นความลับระดับสูง เกี่ยวโยงไปถึงเรื่องสำคัญ ไม่มีผู้ใดรู้ล่วงหน้า ทว่าเจียงเฟิ่งหัวอาศัยตรรกะและเหตุผลวิเคราะห์ออกมาเป็นคำให้การของพานไท่ฟู่ได้อย่างแม่นยำ ฮ่องเต้แอบคิดในใจ ‘เป็นความจริงที่ช่วงเวลานั้นเราได้เชิญเจียงหวยเข้าวังมาพูดคุยคลายความกลัดกลุ้มอยู่บ่อยครั้ง อีกทั้งยังชวนเล่นหมากล้อม ถึงขั้นสนทนาแลกเปลี่ยนวิชาความรู้ด้วยซ้ำ หากว่าเจียงหวยไม่ได้แอบเข้าไปดู ก็หมายความว่ามีคนอื่นเข้าไปอ่

더보기
좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status