ตอนพิเศษหนึ่ง คืนเข้าหอ
“อย่าได้ดูถูกข้าเช่นนั้น ข้าจะจับเจ้ากินไม่ให้ได้นอนทีเดียว”
“อย่าคุยโม้คุยโตไป ดื่มสุรามงคลแล้วถอดเสื้อผ้าเข้านอนเถอะ ทั้งตัวมีแต่กลิ่นสุราเช่นนี้ ข้าคงนอนไม่หลับ” หลี่หยู่ซียกจอกสุรามงคลเพื่อดื่มร่วมกันตามธรรมเนียม จากนั้นจึงช่วยถอดเสื้อผ้าให้สามี
“ซีซี ข้าถอดให้เจ้าเอง” กัวจื่อหานพยายามวุ่นวายกับชุดรุ่มร่ามของภรรยาสาว แต่มะงุมมะงาหราอยู่นานก็ยังถอดไม่ออกสักชิ้น
“เฮ้อ...หานหาน ข้าถอดเองดีกว่า ไม่งั้นคงได้นอนทั้งชุดนี้แน่” หญิงสาวผลักร่างสามีให้นอนลงรอ ส่วนตนเองยืนขึ้นถอดชุดเจ้าสาวออกทีละชิ้นจนหมด
หญิงสาวเดินทั้งร่างเปลือยเปล่าขึ้นเตียงไปนอนประกบเคียงข้างร
ตอนพิเศษสอง ปั้นก้อนแป้งน้อย ด้วยช่องทางรักของนางยังคับแคบอยู่มาก เขาจึงไม่กล้าตอกย้ำซ้ำๆหลายครา ที่ผ่านมาเพียงหลั่งได้น้ำเดียวเขาก็จำต้องปล่อยให้นางได้พักผ่อนแล้วแต่คืนนี้ เขาจะทำให้นางได้พบความสุขจนลืมไม่ลงทีเดียวชายหนุ่มเลื่อนกายขึ้นจุมพิตร้อนแลกลิ้นจนน้ำใสไหลย้อยลงข้างปาก จากนั้นจึงจับแท่งกายแข็งเข้าจ่อยังปากทางฉ่ำน้ำใส“วันนี้น้ำของเจ้าออกมามากทีเดียว คงไม่เจ็บแล้ว” เสียงปลอบประโลมเอ่ยบอกก่อนของแข็งจะค่อยๆมุดแทรกเข้ามาจนเต็มโพรงอุ่นอย่างเชื่องช้า“อืม...ไม่เจ็บแล้วจริงด้วย” หญิงสาวร้องบอกสามี“เช่นนั้นข้าจะเร่งแรงขึ้นดีหรือไม่”“ดี” หญิงสาวคล้อยตามคำเชิญชวนท่อนเอ็นหนาผลุบเข้าผลุบออกในช่องทางสีชมพูหวานเป็นจังหวะเชื่องช้า ก่อนจะเร่งแรงจนกลายเป็นตอกกระแทกถี่รัวเมื่อความเสียวซ่านเริ่มกำซาบมากขึ้น“อื้อ...ดี...หานหาน...อ้า...ซี๊ดดด ดี...”“เสียวหรือไม่ ซีซี”“เสียว ยิ่งแรงยิ่งเสียว”เสียงเนื้อกระท
ตอนพิเศษหนึ่ง คืนเข้าหอ “อย่าได้ดูถูกข้าเช่นนั้น ข้าจะจับเจ้ากินไม่ให้ได้นอนทีเดียว” “อย่าคุยโม้คุยโตไป ดื่มสุรามงคลแล้วถอดเสื้อผ้าเข้านอนเถอะ ทั้งตัวมีแต่กลิ่นสุราเช่นนี้ ข้าคงนอนไม่หลับ” หลี่หยู่ซียกจอกสุรามงคลเพื่อดื่มร่วมกันตามธรรมเนียม จากนั้นจึงช่วยถอดเสื้อผ้าให้สามี “ซีซี ข้าถอดให้เจ้าเอง” กัวจื่อหานพยายามวุ่นวายกับชุดรุ่มร่ามของภรรยาสาว แต่มะงุมมะงาหราอยู่นานก็ยังถอดไม่ออกสักชิ้น “เฮ้อ...หานหาน ข้าถอดเองดีกว่า ไม่งั้นคงได้นอนทั้งชุดนี้แน่” หญิงสาวผลักร่างสามีให้นอนลงรอ ส่วนตนเองยืนขึ้นถอดชุดเจ้าสาวออกทีละชิ้นจนหมด หญิงสาวเดินทั้งร่างเปลือยเปล่าขึ้นเตียงไปนอนประกบเคียงข้างร
ตอนที่ยี่สิบเจ็ด แต่งงานจวงเห่ยกังและหยางหมิงเจ๋อเดินมาส่งขบวนเจ้าสาวโดยอ้างว่าเพื่อคุ้มครองทั้งๆที่ไม่ใช่หน้าที่ ระหว่างเดินขนาบข้างมากับเกี้ยวเจ้าสาว ทั้งสองคนจึงใช้โอกาสเอ่ยไขความข้องใจ “เจ้าไม่เคยรู้สึกชอบข้าบ้างเลยหรือ” หยางหมิงเจ๋อเอ่ยขึ้นมาก่อน “หากจะบอกว่าไม่เคยก็คงเป็นการโกหก พี่หมิงเจ๋อเป็นชายหนุ่มที่แสนดีจนข้าเองก็แอบเผลอใจไปบ้าง แต่หากเทียบกับหานหานแล้ว เขาดูแลข้ามาเกือบสิบปี ทั้งห่วงใยรักใคร่ ทุ่มเททั้งชีวิตให้ข้า หากเกิดเรื่องร้ายขึ้น ข้าเชื่อว่าเขากล้าสละชีวิตและทิ้งทุกสิ่งเพื่อข้า” “อืม...นั่นสิ เพียงเรื่องนี้ข้าก็เทียบกัวจื่อหานไม่ได้แล้ว ข้ายังต้องเห็นแก่บิดามารดา ยังต้องถูกบังคับให้รับการแต่งงานที่ไม่ชื
ตอนที่ยี่สิบเจ็ด แต่งงาน ทั้งสองตัดสินใจฝั่งหีบเก่าเอาไว้ใกล้กับที่เดิมแล้วกลับร้านหมาล่าหม้อไฟเพื่อขอให้คนสืบข่าวคราวรวมทั้งขอเข้าพบบิดาอีกคราโดยอ้างว่านำหยูกยามามอบให้ ด้วยความช่วยเหลือจากหยางหมิงเจ๋อ และเงินสินบนเล็กน้อย หลี่หยู่ซีจึงเข้าพบบิดาได้อีกครั้ง “ท่านพ่อคงมิได้นำเงินที่โกงกินมาฝั่งไว้เพื่อให้ข้าเก็บ ใช่หรือไม่” หลี่หยู่ซีกระซิบถามขณะส่งห่อยาให้บิดา “ไม่ใช่ เงินนั่นเป็นสมบัติที่มารดาของเจ้าสะสมเอาไว้ พ่อจึงนำมาฝั่งไว้ที่นี่เพื่อมอบให้เจ้า อย่าได้คิดมากไป เดิมที่พ่อจะมาบอกด้วยตนเอง มิคาดกลับประสพเภทภัยเสียก่อน” อดีตเจ้ากรมหลี่บอกบุตรสาวด้วยสายตาอ่อนโยน “มารดาของเจ้าช่างเก็บออมและขย
ตอนที่ยี่สิบหก พ่อขอโทษ “คุณหนู คุณชายจวงให้มาถามว่า จะข้ามแดนหรือไม่เจ้าคะ” เสี่ยวหวั่นเอ่ยปากถามราวหน่วยกล้าตาย “อ้อ...ข้ามสิ อาฟู่ ควบม้าข้ามแดนไปได้” หลี่หยู่ซีเพิ่งนึกได้จึงออกคำสั่ง ขบวนเล็กๆของพวกเขาเคลื่อนข้ามแดนกลับเข้าสู่เมืองเป่ยต้าอย่างช้าๆ กว่าจะถึงบ้านเช่าก็เกือบเย็น หลี่หยู่ซีขอตัวไปดูความเรียบร้อยที่ร้านห่าวซือหมาล่าหม้อไฟก่อนจะกลับมาพักผ่อนด้วยความอ่อนเพลียทั้งจากการเดินทางและการถูกจับเคี้ยวกิน “หานหาน คืนนี้เจ้ากลับไปนอนที่ห้อง ข้าขอพักบ้าง” “โธ่ ซีซี ให้ข้านอนด้
ตอนที่ยี่สิบห้า โชคดีเรื่องนี้ย่อมแว่วมาถึงหูขององค์หญิงแคว้นโจวแต่เช้าแล้ว คราแรกนางยังไม่แน่ใจว่าคุณหนูน้อยเยาว์วัยนางนี้จะกล้าผิดจารีตกระโดดขึ้นเตียงกับคู่หมั้นก่อนถึงพิธีวิวาห์ จึงสั่งให้คนคอยเฝ้าดูตลอดทั้งคืน “อืม...ได้ ข้าเชื่อแล้ว เอาล่ะ เรื่องของพี่หกก็ช่างเถิด เรื่องร้านหมาล่าหม้อไฟของเราสำคัญกว่า เจ้าไม่ต้องกังวลว่าพี่หกจะงอแง ข้ารู้จักเขาดี ส่วนแบ่งที่ตกลงกันไว้ย่อมเป็นไปตามนั้น ขอให้เจ้าทำอย่างเต็มที่ ข้า...องค์หญิงโจวเยว่เล่อรับปากว่าจะไม่มีการบิดพลิ้ว” ด้วยวันนี้องค์ชายหกหายหน้าไปทั้งวัน องค์หญิงแปดจึงจำต้องปลอบโยนหลี่หยู่ซีไม่ให้นางใจเสีย “ข้าเชื่อมั่นในองค์ชายและองค์หญิงว่าการค้าของพวกเราย่อมมีกำไรและได้เงินทองอย่างมากล้น” หลี่หยู่ซีย่อมต้องตอบตามมารยาทแม้จะไม่ค่อยมั่นใจนัก แต่นาง