บทที่ 12

เหวินหนิงกลับไปยังคฤหาสน์หงเย่ เมื่อเธอเข้าไปก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่ผิดปกติ ป้าจางเปิดประตูมา แววตาฉายแววความไม่สบายใจ "คุณหญิงมาที่นี่ค่ะ"

เหวินหนิงเลิกคิ้ว!

เมื่อนึกถึงท่าทีที่เธอทำกับเฉินหรานเมื่อเช้าวานนี้ เธอก็กลัวว่าเฉินหรานอาจเข้ามาที่นี่ตั้งแต่เมื่อคืนเพื่อฆ่าเธอ

เธอม้วนจัดผมที่ยุ่งเหยิงก่อนจะเข้าไปเห็นเฉินหรานนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ท่าทางราวกับราชินี

ในชีวิตที่แล้ว ทุกครั้งที่เหวินหนิงเห็นเฉินหรานเป็นแบบนี้ เธอจะรีบเอาน้ำและชาไปเสิร์ฟให้ราวกับสาวใช้ก็ไม่ปาน

ตอนนั้นเธอตั้งใจที่จะทำให้ครอบครัวของเจียงชูหานพอใจทว่ายิ่งเธอดูสุภาพนอบน้อมเท่าไหร่ คนพวกนี้กลับเหยียดหยามเธอมากขึ้นเท่านั้น

เธอเปลี่ยนรองเท้าแล้วโยนกระเป๋าลงบนโซฟาอย่างเรียบง่าย

"ป้าจาง"

"ค่ะ คุณผู้หญิง" ป้าจางรีบเดินเข้ามาหาเฉินหรานอย่างเคารพ

ขณะนี้ผู้ที่ยังถือว่าเป็นแม่สามีมองไปยังเหวินหนิงด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยามและไม่อาจซ่อนความเกลียดชังได้เลย

เสียงดังจากเฉินหรานกระทบเข้าหูให้เธอได้ยินทันที "รีบฆ่าเชื้อเดี๋ยวนี้เลยนะ เดี๋ยวมันจะนำพาโชคร้ายที่ติดออกมาจากสถานีตำรวจ พวกเราตระกูลเจียงไม่รู้หรอกว่าจะมีหายนะอะไรเกิดขึ้นอีกหรือเปล่า นี่เป็นครั้งแรกในบ้านที่มีคนเข้าไปในสถานที่แบบนั้น"

เพียงได้ยินคำพูดเสียดสีแดกดันเช่นนี้ เหวินหนิงหลับตาลงสงบสติอารมณ์

เมื่อเปิดตาอีกครั้ง บรรยากาศดุเดือดเต็มไปทั่วทั้งห้อง

ป้าจางมองเหวินหนิงอย่างไม่สบายใจ เธอเห็นเหวินหนิงถอดเสื้อคลุมออกแล้วปามันลงบนพื้น

การกระทำดังกล่าวดูแทบจะไม่น่าเชื่อในสายตาทรงสเน่ห์ของผู้หญิงที่นั่งบนโซฟา ตอนได้ยินที่เหวินหนิงพูดทางโทรศัพท์แล้ว เธอยังแทบไม่เชื่อหูตัวเอง

ตอนนี้พอได้มาเห็นต่อหน้าต่อตา เธอเพียงคิดว่าผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วจริงๆ

"เธอทำบ้าอะไรของเธอ"

"คุณพูดถูกแล้วแหล่ะ ช่างโชคร้ายเสียจริงที่ต้องมาข้องเกี่ยวกับคนบางคน" เหวินหนิงล้อเลียนน้ำเสียงของเฉินหรานผู้เป็นแม่สามีด้วยถ้อยคำรุนแรง

แม่สามีอย่างเฉินหรานที่บอกว่าเธอเป็นตัวโชคร้าย

และแน่นอนว่าที่นี่ไม่มีญาติคนอื่นๆ อยู่อีกแล้ว ดังนั้นโดยธรรมชาติแล้วเธอพูดถึงคนในตระกูลเจียงนี่แหล่ะที่ทำให้เธอรู้สึกโชคร้าย

แต่ก่อนเธอก็คงจะไม่กล้าพูดอะไรแบบนี้ และยอมทำตามคำสั่งสอนของเฉินหรานผู้เป็นแม่สามีของเธอมาโดยตลอด

เมื่อก่อนเธอเคยเป็นเด็กว่านอนสอนง่ายและเชื่อฟัง ตอนนี้เธอกลับดื้อรั้นไม่ยอมคนเหมือนแต่ก่อน

อย่างที่คาดคิด เฉินหรานที่นั่งบนโซฟาโกรธจนเลือดขึ้นหน้า "เดี๋ยวนี้เธอทำตัวปีกกล้าขาแข็งกับฉันงั้นเหรอ?"

เหวินหนิงนิ่งเงียบ "........"

"ฉันขอบอกเธอตรงนี้เลยว่า การเป็นลูกสะใภ้ตระกูลเจียงของเรามันไม่ใช่เรื่องง่ายนัก คุณเชื่อรึเปล่าล่ะว่าฉันสามารถทำให้เจียงชูหานหย่ากับเธอได้เลยนะ"

เมื่อเจียงชูหานเข้ามาได้ยินคำพูดรุนแรงของเฉินหราน

แววตาของเขาแปรเปลี่ยนเป็นเย็นยะเยือก และบรรยากาศเย็นชาเข้าปกคลุมทั่วร่างของเขา

ป้าจางเมื่อได้เห็นเขาเข้ามาก็รีบพูดขึ้น "นายน้อย"

ไม่ใช่แค่เพียงทักทายเขาแต่ยังเป็นการเตือนเหวินหนิงและเฉินหรานด้วย!

เมื่อเฉินหรานเห็นลูกชายเข้ามา สีหน้าท่าทีก็เปลี่ยนไปจากร้ายกลายเป็นอ่อนหวานทันทีในเวลาไม่กี่วินาที

"ลูกควรจัดการภรรยาตัวเองให้ดีๆ " แม้ว่าท่าทีของเธอจะอ่อนลงทว่าก็ไม่สามารถปกปิดความหมั่นไส้เหวินหนิงในน้ำเสียงได้

หลังจากที่เจียงชูหานและเหวินหนิงแต่งงานกันแล้ว เดิมทีพวกเขาอยู่ในบ้านใหญ่ของตระกูลเจียง

ทว่าด้วยเหตุที่เฉินหรานไม่ยอมรับเหวินหนิงได้ไม่ไว่าอย่างไรก็ตาม เจียงชูหานรู้สึกผิดต่อภรรยาจึงได้พากันออกไปอยู่ที่อื่น

เป็นเวลานานแล้วที่เฉินหรานทำตัวมีปัญหาเช่นนี้ทว่าเจียงชูหานก็เด็ดเดี่ยวมากเหลือเกิน เฉินหรานเองก็ไม่อยากทำให้ความสัมพันธ์กับลูกชายแย่เกินไปจนในที่สุดก็ยอมตกลงประนีประนอมกัน

ทว่าทุกครั้งที่พวกเขาต้องกลับไปในช่วงเทศกาล เหวินหนิงก็ยังถูกกดขี่จากแม่สามีเสมอ โชคยังดีที่ช่วงเวลาพวกนั้นค่อนข้างสั้นและเหวินหนิงยังทนได้

แต่ตอนนี้ก็ชัดเจนว่าเธอไม่สามารถทนไหวอีกต่อไป สิ่งที่เธอพูดกระแทกเข้าหูเขาอย่างจัง "คุณนายเฉิน ฉันคิดว่าคุณเข้าใจผิดแล้วนะ ตอนนี้ฉันไม่ใช่ลูกสะใภ้คุณและะไม่ใช่ภรรยาของลูกชายคุณอีกต่อไปแล้ว"

"เหวินหนิง" เจียงชูหานกล่าวเสียงเย็นมองไปที่เหวินหนิง

หย่า หย่า แล้วก็หย่า!

ตอนนี้เธอไม่มีอะไรอย่างอื่นที่คิดในหัวแล้วหรือไง?

เฉินหรานมองเหวินหนิงอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ตอนแรกที่ได้ยินทางโทรศัพท์เมื่อวานนี้เธอยังบอกกับตัวเองอยู่เลยว่าเธอคงหูฝาดไป.....

ทว่าตอนนี้ “เธอ เธอจะฟ้องหย่าเหรอ?”

เธอมีสิทธิ์อะไรจะฟ้องหย่ากัน!?

เมื่อวานในสายโทรศัพท์ เฉินหรานก็อดไม่ได้ที่จะก่นด่าเธอ แต่เหวินหนิงกลับตัดสายฉับพลัน ตอนนี้พอมาเจอต่อหน้าแล้วนั้น

เฉินหรานตัวสั่นด้วยความโกรธจนอยากจะฉีกร่างเหวินหนิงเป็นชิ้นๆ

ก่อนที่ความโกรธของเธอจะปะทุ เจียงชูหานปรี่เข้ามาปกป้องและรีบคว้าข้อมือเหวินหนิง "ตามฉันขึ้นไปข้างบน"

"นี่ลูกยังปกป้องเธออยู่อีกเหรอ?" เฉินหรานตะโกน

พฤติกรรมของเจียงชูหานในตอนนี้ก็ไม่ต่างจากทุกครั้งในความเห็นเธอ เขาจงใจปกป้องเหวินหนิง

แต่ดูสภาพเธอตอนนี้สิ? มันน่าปกป้องจริงเหรอ?

"ป้าจาง เตรียมคนขับรถไปส่งคุณหญิงกลับ"เจียงชูหานดึงเหวินหนิงขึ้นไปข้างบนขณะที่สั่งงานป้าจางชั้นล่าง

เฉินหรานที่โกรธอยู่แล้วก็ยิ่งโกรธขึ้นไปอีก

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ"

ทว่าเจียงชูหานเพิกเฉยคำพูดนั้นและหนีหายไปที่มุมบันไดพร้อมกับเหวินหนิง ขณะเดียวกันที่เฉินหรานกระทืบเท้าด้วยความไม่พอใจ

"ลูกไปโดนยาเสน่ห์ตัวไหนมาถึงได้ลุ่มหลงอยู่กับผู้หญิงที่แม้แต่จะมีลูกยังทำไม่ได้แบบนี้!"