บทที่ 11

ขณะที่เหวินหนิงออกมาจากสถานีตำรวจ

รถของเจียงชูหานและซูไป๋จอดอยู่ข้างกัน ทั้งคู่ยืนอยู่นอกรถด้วยใบหน้าที่เย็นชา เมื่อเจียงชูหานเห็นเหวินหนิง เขาก็ปรี่ไปหาเธอด้วยสายตาที่ฉายความละอายใจ

เหวินหนิงไม่ได้หันไปมองเขา เธอเดินผ่านเขาไปยังรถของซูไป๋

ทว่ามีแรงมาดึงข้อมือของเธอไว้ "ฉันจะพาเธอกลับบ้าน" เจียงชูหานกล่าว

"บ้านเหรอ?"

เหวินหนิงยิ้มอย่างกับว่ามันน่าขันเสียกว่าอะไรดี

"ที่นั่นไม่ใช่บ้านของฉันอีกต่อไป" เธอดึงมือของเขาออกและพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ

หัวใจมันตายไปจากวิกฤติแล้ว!

แต่พูดไปตอนนี้ก็คงไม่มีใครเข้าใจ

เพราะว่าเจียงชูหานยืนอยู่บนสถานะที่เหนือกว่ามาตลอด ช่วงเวลานี้ในชีวิตที่แล้วเธอจึงสับสนตื่นตระหนก เมื่อถูกพามาที่สถานีตำรวจ เธอก็ไม่ได้ออกมาเลยจนกระทั่งสามวันต่อมา

และนั่นเป็นเพราะซูไป๋มาประกันตัวเธอออกไป

"เหวินหนิง!" ชายคนนั้นร้องเสียงหลง

เหวินหนิงหันหน้าไปหาเขา

เธอจ้องมองไปยังเบ้าตาลึกของเขา จมูกโด่งและรูปหน้าที่สมบูรณ์แบบ ทุกส่วนบนร่างกายของเขาช่างน่าหลงใหล

ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบเช่นนี้ก็ไม่น่าแปลกใจเลยแม้ว่าเขาจะแต่งงานแล้ว ผู้หญิงอื่นก็ยังอยากได้เขาโดยไม่สนใจถึงศีลธรรม

ขนาดเธอเองก็ยังต้านทานเขาไม่ได้เมื่อพวกเขาเริ่มทำสิ่งนั้นกัน

ทว่าตอนนี้การมองดูเขากลับอยากทำให้เธอทำลายใบหน้าหล่อเหลานี้เสีย

"ปล่อย" เพียงคำเดียวที่เธอพูดอย่างเย็นชาไร้ซึ่งความอบอุ่น

เจียงชูหานคิดว่าเธอโกรธ

เพียงแค่เห็นเธอเช่นนี้ หัวใจของเขาก็เต้นตึกตัก

เพียงครู่ต่อมา เหวินหนิงปัดมือเขาแล้วเดินปรี่ไปยังรถของซูไป๋โดยไม่หยุดสักนิด!

ทิ้งเจียงชูหานไว้ข้างหลังอย่างเย็นชา

เธอเคยตัวเล็กราวกับนกที่ทำให้ผู้คนอยากจะกอดไว้ในอ้อมแขนและปกป้องเธอ ทว่าตอนนี้เมื่อเขามองเธอแล้วราวกับว่าเป็นเทือกเขาสูงที่ไม่มีใครสามารถปีนขึ้นไปได้

เธอยืดขึ้นมาอย่างสูงส่งดูราวกับจะต้านผู้คนหลายหมื่นลี้ได้

.....

ขณะอยู่บนรถ

ใบหน้าเล็กของเหวินหนิงเต็มไปด้วยความหนักใจ เพียงแค่คืนเดียวก็ดูเหมือนว่าเธอจะน้ำหนักลดลงไปอีก เธอตัวเล็กอยู่แล้วและตอนนี้คางของเธอดูเหมือนจะแหลมลงไปอีกเช่นกัน

มือขาวราวสำลีที่แต่งแต้มด้วยสีแดงบนเล็บยื่นขวดน้ำแร่ให้ ซูไป๋เจ้าของมือก็พูดขึ้นมา "ดื่มน้ำซะสิ"

"ขอบคุณ"

เหวินหนิงหยิบมันไป

หลังจากพยายามอย่างมากที่จะเปิดฝาขวด ซูไป๋เห็นจึงยื่นมือมาช่วย "เอามาให้ฉันมา"

เหวินหนิงลังเลอยู่พักหนึ่ง

"ฉันทำได้น่า!" นี่เธอแค่เปิดขวดน้ำยังไม่ได้เหรอ? หรือนี่คือสิ่งที่คนอื่นคิดกับเธอ?

มือของเธอเล็กมากและนิ้วที่พยายามจะบิดฝาขวดก็บางมากราวกับว่ามันอาจหักได้หากเธอใช้แรงเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

แต่ก่อนเธออาจทำให้เจียงชูหานคิดแบบนี้เช่นกันเพราะหลังจากที่พวกเขาพบกัน ผู้ชายคนนั้นก็มักจะช่วยเหลือเธอในทุกๆ อย่าง

และเธอเองก็โดนสปอยล์อย่างถึงที่สุด

เมื่อเห็นท่าทีดื้อรัน ซูไป๋จึงปล่อยให้เธอทำด้วยตัวเอง ในที่สุดเหวินหนิงก็เปิดขวดน้ำได้และรีบดื่มมันทันที

ผ่านไปครึ่งขวดแล้วเธอก็ยังไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้สักที

"พี่ไป๋"

"ว่า"

"เขาทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง" น้ำเสียงของเธอยังคงสงบนิ่ง

ความสงบเช่นนี้เหมือนเป็นสิ่งที่เหวินหนิงถูกปลูกฝั่งมาตลอดหลายปีที่ผ่านมาในตระกูลเจียง

ซูไป๋สูดหายใจลึกก่อนจะกล่าว "หากเธอรู้สึกว่าจะสติแตกล่ะก็กรี๊ดแล้วตะโกนให้สุดเสียงไปเลย ตอนนี้ไม่มีใครมาว่าเธอหรอกถ้าเธอจะเป็นบ้า"

สามีของเธอนอกใจเลยนะ! เธอจะทำอะไรได้อีกในตอนนี้นอกจากจะระเบิดอารมณ์?

เหวินหนิงมองออกไปนอกหน้าต่าง

แต่ท้ายที่สุดเธอก็ไม่อยากให้เพื่อนสนิทของเธอเห็นท่าทีสิ้นหวังของเธอ "พี่ไป๋ พาฉันกลับไปที!"

"เธอยังอยากกลับไปอยู่อีกเหรอ?" ซูไป๋มองเธอด้วยความตะลึงงัน

ตอนแรกเธอคิดว่าเหวินหนิงมาที่รถของเธอแล้วจะอยู่ด้วยกันไปสักพัก

แน่นอนว่าเหวินหนิงรู้ดี

เดี๋ยวก็คงจะมีอะไรท้าทายเธออีก ถึงแม้ว่าเธอจะเกลียดการที่ต้องอยู่บ้านที่มีเจียงชูหาน แต่ในตอนนี้เธอก็ไปไหนไม่ได้

การล่าแม่มดออนไลน์มันน่ากลัวเกินไป!

หากเธออยู่ในคฤหาสน์ของเจียงชูหานก็จะไม่มีใครมายุ่งวุ่นวายกับเธอ แต่เธอก็ไม่รู้ว่าถ้าเธอไปอยู่ข้างนอกอะไรมันจะเกิดขึ้น และเธอก็ไม่ต้องการให้ซูไป๋มีปัญหา

"ทำไมจะไม่กลับล่ะ? ฉันก็เป็นเจ้าของบ้านอีกกึ่งหนึ่งเหมือนกัน"

ซูไป๋เงียบ "..."

เหวินหนิงดูไม่ใช่คนที่จะมาสนใจเรื่องพวกนี้

แม้ว่าเหวินหนิงจะเป็นเด็กกำพร้า แต่ในความคิดของทุกคนนั้น เธอใช้ชีวิตอย่างไร้ความกังวลใดๆ ..!

ในตอนที่เธอแต่งงานกับเจียงชูหาน พวกคนที่ไม่ได้รู้จักมักจี่กับเหวินหนิงมาก่อนต่างพูดกันว่าเธอแต่งงานกับเขาเพราะเงิน

มีเพียงแค่คนที่รู้จักเหวินหนิงดีเท่านั้นที่รู้ว่าแน่ล่ะว่าเงินสำคัญสำหรับเธอ แต่มันก็แลกกับศักดิ์ศรีของเธอไม่ได้

หากเธอไม่ได้รักเจียงชูหานล่ะก็ถึงแม้ว่าเขาจะให้เธอได้ทุกอย่าง เขาก็ไม่อาจได้เธอไปครอง

ทว่าตอนนี้เหวินหนิงกลับพูดว่า "เธอต้องเป็นคนสู้คดีหย่าร้างของฉันนะ แล้วก็ฉันจะไม่ยอมเสียสิ่งที่ฉันสมควรได้รับแม้แต่นิดเดียว"

"โอ้ ได้เลย" ซูไป๋พยักหน้ารับปาก

สาวน้อยคนนี้ไม่ได้โง่เลย เมื่อเธอต้องการอะไรเธอก็รู้ดีว่าเธอต้องทำอะไร ก่อนหน้านี้ซูไป๋ยังแอบกังวลว่าเธอจะตัดเรื่องสิทธิและผลประโยชน์ลงในข้อตกลงการหย่าร้างอยู่เลย