บทที่1 ย้อนมาสู่จุดเดิม

ปี2570ท่ามกลางผู้คนมากมาย ในห้องนอนเล็กๆที่มีแต่เตียงนอนขนาดเล็กมีร่างของหญิงสูงวัยนอนหายใจแผ่วเบาโดดเดี่ยว มาตานอนคิดถึงอดีต

50กว่าปีที่ตนเองใช้ชีวิตมามันเหมือนผิดพลาดตลอดตอนนางเกิดพ่อกับแม่ได้แยกทางกันแม่เลยส่งมาตามาอยู่กับยาย

ยายเลี้ยงมาตาด้วยความรักมาตลอดมาตาเป็นเด็กน่ารักวานอนสอนง่ายจนมาตาอายุ7ขวบแม่ที่ไปทำงานในเมืองก็เกิดอยากกลับมารับมาตาไปอยู่ด้วย มาตาที่ขาดทั้งพ่อและแม่เมื่อมีโอกาสก็รีบตกลงไปอยู่กับแม่โดยไม่ฟังคำห้ามของยายและป้าที่ช่วยกันเลี้ยงมาตาเพราะกลัวไปอยู่แบบนั้นจะทำให้มาตาเสียคนเพราะด้วยรู้นิสัยแม่มาตาเป็นคนไม่สนใจใครที่มารับไปเพราะผู้ชายที่เลี้ยงดูอยู่บอกเอ็นดูเด็กแม่มาตาเลยรีบมารับมาตาเพราะอยากให้สามีใหม่ดีใจแต่การที่มาตาตัดสินใจไปอยู่กับแม่คือความคิดที่ผิดมหันต์

พอได้ไปใช้ชีวิตกับแม่จริงๆกลับไม่เป็นอย่างที่มาตาคิดไว้เลยแม่ออกจากบ้านตลอดมาตาต้องอยู่คนเดียวในบ้านอยู่เสมอพอไปโรงเรียนก็เจอคนรังแกเพราะเป็นเด็กต่างจังหวัดเด็กน้อยนำเรื่องไปเล่าให้แม่ฟังแม่ก็บ่นกลับมาว่าเธอเรื่องมากไม่คิดปรับตัวแล้วก็ใช้ไม้เรียวตีจนร่างกายเด็กน้อยมีแต่รอยตีเต็มตัวยิ่งทำให้โดนล่อมากขึ้นไปอีกจนนานวันเข้าเด็กน้อยก็ไม่อยากไปโรงเรียนโดดเรียนบ่อยๆ

พอถึงม.3มาตาก็เลิกเรียนต่อเพราะแม่ของมาตาได้สามีใหม่เป็นชาวต่างชาติแล้วคิดจะย้ายไปอยู่เมืองนอกกับสามีแต่ไม่คิดพาลูกสาวเพียงคนเดียวไปอยู่ด้วยเพราะสามีไม่ชอบเด็ก มาตาเลยถูกส่งกลับไปอยู่กับยายกับป้าที่ต่างจังหวัดเช่นเดิม แต่ด้วยตลอดหลายปีที่เด็กสาวต้องใช้ชีวิตไม่มีใครคอยสั่งสอนเพราะแม่ไม่เคยสนใจลูกสาวเลย จ่ายเงินแล้วทิ้งให้อยู่คนเดียวมาตลอดมาตาไม่มีเพื่อนไม่มีสังคมไม่รู้ว่าต้องทำตัวกับคนอื่นยังไงเลยดูเหมือนเป็นคนเอาแต่ใจใครพูดอะไรก็เถียงไม่เข้าใจว่าต้องทำตามทำไมจนป้าปวดหัว พออายุ20ป้าก็คิดตัดปัญหาจะให้มาตาแต่งงานกับคนแถวบ้านหลานสาวได้โตเป็นผู้ใหญ่มีความคิดมากขึ้น มาตาที่เอาแต่ใจมีหรือจะยอมหญิงสาวเลยหนีออกจากบ้านเพื่อไปเริ่มต้นชีวิตใหม่เพราะคิดว่าในเมื่อไม่มีใครสนใจงั้นไปตายเอาดาบหน้าแต่เหมือนชีวิตของมาตาจะผิดพลาดอีกครั้งและอีกครั้ง จนหญิงสาวเริ่มเหนื่อยกับชีวิตที่ผ่านมาโชคดีหญิงสาวชอบทำบุญและทุกครั้งที่ทำบุญเธอจะตั้งจิตอธิฐานขอให้เธอมีชีวิตแต่ชาติภพนี้พอที่ผ่านมาคงเป็นกรรมที่ต้องใช้งั้นใช้กรรมให้หมดในชาตินี้พอเพราะเธอเหนื่อยกับชีวิตมากแต่ต่อให้หญิงสาวท้อมากขนาดไหนเธอก็ไม่เคยคิดจะทำร้ายตัวเองเมื่อเจอปัญหาชีวิตก็ได้แต่บอกว่ากรรมเก่าต้องใช้ให้หมดจนมาถึงตอนนี้

"คงถึงเวลาของเธอแล้วนะ ลาก่อนชีวิตที่ผิดพลาด"

ณ สนาถที่โล่งไม่มีผู้คน ที่นี่ที่ไหนกันทำไมถึงมีแต่สีขาวแถมไม่มีใครเลย

"เราตายแล้วไม่ใช้เหรอทำไมมาอยู่ตรงนี้ละ"หญิงชราได้แต่ทำหน้างง

แต่แล้วก็มีเสียงของใครบางคนลอยมาเข้าหูเธอ"สวัสดีมาตา"

"ใครนะ"มาตาหันมองรอบตัวแล้วถามหาที่มาของเสียง..ก็ไม่เห็นมีใครแล้วเสียงมาจากไหน(　・３・)

"เราเจอกันผิดเวลา จริงๆแล้วเราควรเจอกันเร็วกว่านีแต่ด้วยภารกิจทำให้้เราเดินทางข้ามมิติมาถึงช้าเจ้าต้องเจอความลำบาก"เสียงเดิมลอยให้ได้ยิน"เรามารับเจ้าไปอยู่ด้วยกันแล้ว"

" อะไร ไปไหน..ฉันไม่ไปหลอกจ้ะไปหาคนอื่นเหอะฉันเบื่อแล้วไม่อย่างอะไรกะใครอีกแล้วมันเหนื่อย"หญิงชราพูดว่าความเบื่อหน่ายและรำคาญ

หมองสีขาวรอบๆตัวเริ่มก่อตัวเป็นรูปร่างคนสูงหน้าตาดี..เลยคำว่าดีให้บอกว่าหล่อมากเลยแหละเหมือนพระเอกจีนที่เธอเคยดูในซีรี่( ﾟ□ﾟ)

ชายรูปงามหันมาแล้วถามว่า"แบบนี้ละเจ้าจะไปกับเรามั้ย"มาตามองด้วยหางตาแล้วทำหน้าเบื่อหน่ายตลอดชีวิตเธอเจอผู้ชายมาทุกรูปแบบทั้งหล่อทั้งรวยแต่สุดท้ายพวกเขาเหล่านั้นก็หน้าเนื้อใจเสือไว้ใจไม่ได้จนเธอเข็ดขยาดพวกหน้าตาดีไปเลยแล้วอิตานี้จะให้ไปด้วยฝันอยู่เหรอ(　｀□´)

เหมือนชายหนุ่มจะอ่านสีหน้าหญิงวัยกลางคนออกเลยยิ้มแล้วถามกลับไป

"เจ้าไม่ไวใจเรา"แหงสิยะ(｀ヘ´)

"แล้วทำอย่างไรเจ้าถึงจะเชื่อและไปกับเรา"

"ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นปล่อยยายไปเหอะนะพ่อหนุ่มไปหาสาวๆสวยๆเหอะยายมันแก่แล้วแถมยายก็เหนื่อยมาพอแล้วไม่อยากอะไรทั้งนั้น"หญิงชรารีบร้องห้ามพอพูดจบก็หันหลังเดินไปอีกทาง

ชายหนุ่มรีบร้องห้าม"เดี๋ยวก่อน"หญิงชราหยุดแล้วหันมองชายหนุ่มอย่างงงๆ'จะมาเรียกทำไมอีกยิ่งจะแพ้ความหล่ออยู่ด้วยเดี๋ยวก็ใจอ่อนสะนิ'หญิงชราได้แต่คิดเล่นๆในใจแต่ยังคงทำหน้านิ่งเฉย

ชายหนุ่มลอยมายื่นข้างๆ..ย้ำว่าลอยมาเด้อสู ปีศาจป่าวว่ะยิ่งดูหนังผีเยอะด้วยมันน่าคิดไป108

( ゜o゜)

"เอาแบบนี้มั้ยเราให้เจ้ากลับไปใหม่ครั้งนี้เราจะกลับไปด้วย"ชายหนุ่มพูดอย่างให้ความหวังแต่ขอโทษยายคนนี้พอแล้วไปรู้จะกลับไปทำไมอีกชีวิตเธอเหมือนติดกระดุมเม็ดแรกผิดเม็ดต่อไปมันเลยผิดตลอดแถว

ชายหนุ่มยังไม่หมดความพยามแต่หญิงชรารีบยกมือห้ามแล้วบอก"พ่อหนุ่มรูปหล่อไปหาคนอื่นเหอะนะปล่อยยายไปเหอะยายแก่แล้วไม่มีอะไรพิเศษแถมก็ไม่ได้ฉลาดเก่งอะไนหน้าตาหรือก็บ้านๆ ไปแล้วนะไปหาคนสวยๆเหอะ"

"เราเลือกเจ้าแล้วนะแล้วจะไม่มีวันเปลี่ยนใจด้วย"ชายรูปร่างสูงหล่อเหลายังคงยืนยันตามที่พูด

มาตารำคาญเลยหลุดปากบอกไปแบบที่เคยอ่านในนิยายออนไลน์

"งั้ยเอางี้นะพ่อรูปหล่อถ้าจะให้ยายไปอยู่ด้วยยายขอกลับไปเริ่มต้นใหม่ได้มั้ยชีวิตเดิมเพิ่มเติมคือขอไอเทมเก๋ๆแบบพวกมิติจิตอะไรแบบนั้นนะแล้วก็..อื่อ..ในมิติจิตให้มีห้างที่นั้นมีทุกอย่งได้มั้ยละถ้าได้ก็ตกลง"หญิงชราพูดๆไปเพื่อชายหนุ่มถอดใจเพราะของพวกนี้มันจะมีได้ไงเล่าแต่หญิงชราลืมไปว่าที่ยืนคุยกันอยู่นี้ก็ไม่เรียกว่าปกติแล้วนะ

ชายหนุ่มยิ้มมุมปากแล้วตอบตกลง"ได้"( ﾟεﾟ；)

ก่อนที่ทุกอย่างจะเริ่มหมุนจนตาลายจนอยากจะอ้วกแล้วก็มีเสียงเดิมลอยเข้าหูมาก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบลง

"เราขอโทษที่ปล่อยเจ้าให้อยู่อย่างไม่มีความสุขมาตลอดเรามาเริ่มต้นใหม่นะครั้งนี้เราจะก้าวเดินไปด้วยกันแล้วพบกันนะภรรยาข้า"！Σ(×_×;)!ไหนใครภรรยา

เดี๋ยวยังไม่ได้ถามชื่อเลยแกเป็นใครรรรร(・・;)