บทที่2 กลับมาแล้วจริงดิ

"แม่..น้องโดนไฟดูด"เสียงตื่นตะหนกทำให้มาตาได้สติ

นี้ที่ไหน..อย่าบอกนะว่าเราย้อนกลับมาจริงๆ ว่าแต่ทำไมมือถึงเล็กจังเราย้อนมาช่วงไหนเนียะแล้วไอ้หนุ่มนั้นเป็นใครว่ะยังไม่ได้ถามอะไรกันเลยก็ส่งอีเฒ่ากลับมาทำไมก่อนย่ะ(・・;)

มองกลับไปที่ต้นเสียง..เอะ..นี้พี่รดาลูกสาวคนโตของป้าทิพย์นี้หน่าดูพี่รดาน่าจะอยู่ช่วงม.ต้น เด็กน้อยเลยก้มมองมือตัวเอง！Σ(￣□￣;)

นี้มันเด็กอนุบาลชัดๆทำไมย้อนกลับมาไกลขนาดนี้ละมันต้องย้อนกลับมาช่่วงวัยรุ่นสิมาเด็กน้อยขนาดนี้จะไปทำอะไรได้

ป้าทิพย์อุ้มหลานสาวตัวน้อยด้วยความเป็นห่วง

"มาตาเป็นไงบ้างลูกเจ็บตรงไหนมั้ยค่ะ"พูดไปก็ลูบเนื้อตัวหลานสาวไปด้วย มาตาคิดออกแล้วเธอย้อนกลับมาช่วงอายุ5ขวบเด็กน้อยกินข้าวเสร็จแล้วจะปิดพัดลมเพื่อประหยัดไฟให้ป้าแต่นิ้วเล็กๆดันไปโดนปลั๊กไฟทำให้ไฟดูดโดยไม่มีใครรู้แต่เป็นจังหวะที่รดาจะมาขยับปลั๊กไฟให้ห่างน้องทำให้เด็กน้อยหลุดจากการโดนไฟดูดแบบบังเอิญ

มาตามองป้าทิพย์ด้วยความคิดถึงกี่ปีแล้วนะที่ไม่ได้เจอท่าน เธอรู้สึกผิดมาตลอดที่ทำตัวไ่ม่น่ารักไม่เชื่อฟังท่านทั้งๆที่ท่านหวังดีกับเธอตลอด ป้าที่กำลังดูรอยไฟไหม้ที่นิ้วหลานสาวพอเงยหน้าเห็นเด็กน้อยตาแดงแล้วน้ำตาไหลก็หลงคิดว่าหลานสาวคงใจเสียเลยกอดแล้วปลอยใจด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ขวัญเอ้ยขวัญมานะลูกไม่เป็นไรแล้วนะแม่อยู่นี้"ด้วยความที่แม่ของมาตานำเธอมาให้ยายกับป้าเลี้ยงตั้งแต่อายุ6เดือนมาตาเลยติดเรียกนางว่าแม่ตามพี่ๆแล้วป้าทิพย์ก็รักเด็กน้อยเหมือนลูกในใส้ด้วยเลี้ยงมาตั้งแต่อ่อนๆ

"มาตาไฟดูดเหรอ รดาเดินไปบอกแม่เมื่อกี่หลานเป็นไงบ้างต้องไปหาหมอมั้ยไหนๆมาให้ยายดูสิลูก"เสียงนี้คือเสียงยายของเธอนิหน่ายายดอกไม้เด็กน้อยรีบหันไปหาอ้อมกอดผู้เป็นยายทันที่แล้วก็ร้องไห้สะอึกสะอืนป้ากับยายคิดไปว่าหลานสาวคงใจหักจากการโดนไฟดูดเลยกอดแล้วปลอบใจ..

เวลาผ่านไปยายที่นอนกกให้มาตานอนกลางวันพอเห็นหลานสาวเงียบไปเลยลุกจะไปทำงานอย่างอื่นปล่อยให้หลานสาวตัวน้อยนอนรับลมอยู่หน้าบ้าน

ส่วนมาตาที่ไม่ได้หลับแต่หลับตานิ่งใช้ความคิดเรียบเรียงเรื่องราวว่ามันเกิดอะไรขึ้นคือทุกอย่างเหมือนเร็วมากแบบไม่ได้ตั้งตัว ตอนที่พูดกะพ่อหนุ่มรูปหล่อก็พูดไปงั้นแหละกะให้ชายหนุ่มเปลี่ยนใจ ได้เลิกยุ่งกะเธอ'มิติจิต'พอนึกได้ก็คิดไหนละมิติมาตาได้แต่กระพริบตาแบบสงสัยว่าจะทำไงถึงรู้ว่ามีสิ่งนี้มั้ย..'ไหนลองตั้งจิตแล้วคิดถึงสิในนิยายตัวเอกทำแบบนี้เสมออีป้าจำได้อ่านมาเยอะ' อยู่ๆเด็กน้อยก็เหมือนโดนดูดแว๊บมาอยู่ในที่..เออ...ที่ไหนละเนียะ(*´-`) เด็กน้อยยืนงงมองไปรอบๆแล้วนึกขึ้นได้

'นี้มันห้างใจกลางเมืองที่ใหญ่ที่สุดนี้หน่า'เธอจำลานตรงน้ำพุได้ทุกครั้งที่เกิดความเครียดเธอจะชอบมานั้งฟังเสียงน้ำไหลเพื่อให้จิตใจสงบพอคิดได้ดังนั้นเลยลองเดินไปรอบๆ...ห้างนี้เป็นห้างดังแถมมีทุกอย่างขายทั้งซุบเปอร์ทั้งร้านอาหารเด็กน้้อยถึงกะร้องกริ้ดออกมาดังๆด้วยความดีใจ พอเดินเหนื่อยก็มานั้งตรงลานน้ำพุว่าไปน้ำพุหรือจะเรียกให้ถูกต้องเป็นน้ำตกเพราะเขาทำให้น้ำไหลลงมาเป็นชั้นๆแล้วมีน้ำพุตรงกลางว่าไปมันจะเหมือนในนิยายมั้ยนะไหนรองสิ

เด็กน้อยรองดมว่ามีกลิ่นอะไรมั้ยมีกลิ่นหอมอ่อนๆลอยมาจากน้ำพุเลยลองกวักน้ำขึ้นมาดื่มดูเล็กน้อย"ไม่เห็นมีอะไรเลยดื่มไปอีกอึกใหญ่ไปเลยได้รู้ว่าจะมีอะไรมั้ย"..น้ำรสชาติออกหวานดื่มแล้วชื่นใจจังดื่มอีกสิ..แต่แล้วร่างกายของเด็กน้อยก็รู้สึกเจ็บปวดไปทั้งตัวจนต้องล้มตัวนั้งลงแล้วมาตาก็นึกในใจ 'ยายแก่แกไม่น่าตะกะเลยดื่มยาพิษสะละมั้งนั้น นี้อีแก่อย่างฉันต้องมาตายอีกรอบเหรอยังไม่ได้เริ่มอะไรใหม่เลย'

เวลาผ่านไปความเจ็บปวดก็ลดลงจนหายไปในที่สุดแต่ตอนนี้ไม่มีเวลาคิดหาคำตอบแหละเธอเข้ามานานแล้วเดี๋ยวจะมีคนสงสัยว่าเด็กน้อยนอนนานไม่ยอมตื่น พอคิดดังนั้นได้เลยรีบหลับตาแล้วคิดว่าออกไปพอลืมตาหันไปมองยายกำลังตำหมากเสร็จพอดีพอจะเอาเข้าปากหันมาเห็นหลานสาวตัวน้อยเลยตกใจ"มาตายังไม่หลับเหรอลูกยายก็คิดว่าหลานหลับแล้วเลนลุกมาตำหมากกิน..นอนสะนะลูกยายอยู่ใกล้ๆนี้เอง"

เด็กน้อยทำหน้านิ่งๆแล้วแกล้งหลับตาต่อ'เราใช้เวลาในมิตินานตั้งหลายช.มแต่เวลาจริงกลับผ่านไปแค่ไม่กี่นาทีเองเป็นไปได้ไง'

มาตาย้อนเวลากลับมาได้หลายอาทิตย์จนเริ่มปรับตัวได้เด็กน้อยได้รู้แล้วว่าน้ำตกในมิติมีคุณสมบัติล้างของเสียในร่างกายชีวิตก่อนเธอใช้ชีวิตเต็มที่ทั้งเหล้าทั้งบุหรี่เธอจัดเต็มทำให้ในร่างกายมีแต่ของเสีย..แล้วมันตามกลับมาด้วยเหรอสารพิษเหล่านั้นมันไม่น่าจะตามมานะ..

เธอย้อนกลับมาช่วงอายุ5ขวบเกือบ6ขวบแปลว่าปีหน้าแม่ก็จะมารับเธอไปอยู่ด้วยถ้าไม่อยากเดินซ้ำลอยเก่าครั้งนี้เธอจะต้องไม่ไป เธอโหยหาความรักจากแม่มากจนลืมความรักที่ยายและป้ามีให้ตลอดครั้งนี้เธอจะเริ่มต้นใหม่ แล้วไอ้หนุ่มตัวขาวบอกว่าแล้วเจอกัน..เจอกันตอนไหนไม่ได้ถามอะไรชื่อไรอยู่ที่ไหน

อยากจิบ้า(^_^;)