บทที่3 มาตาเปลี่ยนไป

บ้านของป้าทิพย์เป็นบ้านสวนมะม่วงป้าทิพย์อายุ35แต่งงานกับลุงชลออายุ37มีลูกด้วยกัน3คนคนโตเป็นผู้หญิงชื่อรดาอายุ15คนรองเป็นผู้ชายชื่อชลิตอายุ13คนเล็กก็เป็นผู้ชายชื่อชีวินอายุ10ขวบ ลูกของป้าทิพย์เรียนเก่งทุกคนแถมขยันช่วยงานในสวน ส่วนยายดอกไม้อายุ55ยายของมาตามีลูกด้วยกัน2คนคือป้าทิพย์และแม่ของมาตาคือจิตดีอายุ30จริงๆแม่ชื่อจิตคำเดียวแต่พอแม่ไปอยู่เมืองหลวงคิดว่า'จิต'คำเดียวมันดูเฉยเลยเพิ่มคำว่า'ดี'เพื่อให้ดูสมัยใหม่ จิตดีเป็นคนสวยสมัยสาวๆมีหนุ่มๆมาติดพันหลายคน1ในนั้นคือพ่อของมาดีชื่ออำนวยอายุ42 นายอำนวยทำงานเป็นนายทารถเมย์อยู่ในเมืองหลวงจิตดีที่เป็นสาวบ้านนอกอยากไปเป็นสาวเมืองกรุ่งเลยเลือกที่จะแต่งงานกับนายอำนวยทั้งที่อายุห่างกัน20กว่าปีแถมนิสัยก็ไปกันคนละทางนายอำนวยมีนิสัยเจ้าระเบียบทุกอย่างต้องเป๊ะแถมเป็นคนช่างเลือกผู้หญิงคนไหนผ่านเข้ามาก็ตินั้นนี้จนเขาทนไม่ได้เลิกลากันไปจนมาเจอจิตดีด้วยความสวยและคุยเก่งของจิตดีทำให้ผู้ชายเลือกมากอย่างอำนวยตกหลุมรักเที่ยวตามจีบหญิงสาวจนได้แต่งงานกันแต่อยู่ด้วยกันมาหลายปีทั้งคู่ก็ไม่มีบุตรด้วยกันแรกๆน้ำต้มผักยังหวานอะไรก็ดูดีไปหมดครั้งพอนานวันเข้านิสัยที่แท้จริงของทั้งคู่ก็ได้แสดงตัวตนออกมาจิตดีถึงจะเป็นคนรักสวยรักงามแต่งตัวเก่งแต่งานบ้านเธอก็ทำออกมาได้เรียบร้อยแต่ด้วยนายอำนวยเป็นคนจุกจิกแถมเป็นคนหัวโบราญนานวันเข้าจิตดีที่เป็นคนหัวสมัยใหม่ก็เกิดความเบื่อหนายแถมทั้งคู่ไม่มีลูกด้วยกันอีกยิ่งทำให้ความสัมพันของทั้งคู่แย่ลงไปอีก..

จิตดีเบื่อที่จะอยู่แต่บ้านเลยเริ่มออกไปหาสังคมนอกบ้านจากแรกๆแค่คบค้าสมาคมพูดคุยกับคนแถวบ้านจนนานวันเข้าก็เริ่มหัดดื่มเหล้าสูบบุหรี่หายออกจากบ้านไปเป็นวันๆจนอยู่มาจิตดีก็ตั้งครรภ์แรกๆนายอำนวยก็ดีใจที่ในที่สุดตัวเองก็จะมีลูกทุกอย่างเริ่มไปให้ทางที่ดีจนมีป้าข้างบ้านผู้หวังดีมาพลายกระซิบเป่าหูว่าเห็นจิตดีตอนไปเที่ยวมีหนุ่มๆเข้าติดพันแถมยังดูสนิทสนมจนเกินพอดีนายอำนวยเกินความระแวงว่าเด็กในท้องอาจไม่ใช้ลูกของตัวเองจากที่ค่อยเอาใจใส่ก็กลายเป็นห่างเหินยิ่งพอเด็กคลอดออกมาเป็นผู้หญิงนายอำนวยยิ่งไม่ให้ความสนใจเด็กจนจิตดีทนไม่ไหวของเลิกแล้วหอบลูกกลับไปให้แม่และพี่สาวตัวเองเลี้ยงส่วนตัวเองก็กลับไปใช่ชีวิตโสดแบบอิสระ

ภพก่อนตลอดชีวิตของมาตาได้เจอพ่อแท้ๆของตัวเองนับครั้งได้แถมแต่ละครั้งนายอำนวยก็ไม่เคยให้ความสนใจเด็กสาวเพราะตัวเองอยากได้ลูกชายมากกว่าแต่ตลอดชีวิตของนายอำนวยนอกจากมาตาแล้วนายอำนวยก็ไม่มีลูกคนอื่นจนชาวบ้านแอบพูดลับหลังว่าแท้จริงแล้วนายอำนวยอาจเป็นหมันแล้วมาตาเป็นลูกใครกัน เธอต้องทนรับฟังเรื่องเล่านี้มาตลอดหลายปี

มาตานอนคิดถึงเรื่องราวในภพก่อนก็ได้แต่ถอนใจกลับมาครั้งนี้พอกันทีจะไม่มีการตามหารักจากพ่อแม่ไดๆเธอมีป้าทิพย์และลุงชลอที่ให้ความรักเธอเหมือนลูกแท้ๆคนหนึ่งว่าแล้วก็เข้าไปหานมในมิติดื่มดีกว่า..ถึงป้าจะเลี้ยงเธออย่างดีแต่ด้วยอาชีพทำสวนแถมยังต้องส่งลูกเรียนอีก3คนทำให้การเงินของครอบครัวก็ไม่ได้สุขสบายนักด้วยนมชงสำหรับเด็กมีราคาที่แพงป้าทิพย์จนใจที่จะหาซื่อมาให้หลานมาตาเลยได้ดื่มนมข้นหวานผสมน้ำหรือไม่ก็น้ำข้าวใส่น้ำตาลแทนนมสำหรับเด็กภพที่แล้วไม่รู้ก็แล้วไปแต่ครั้งนี้เธอมีมิติห้างที่ในนั้นมีทุกอย่างกะอิแค่นมเด็กจะไม่มีได้ไง พอได้ดื่มนมถูกชนิดจากเด็กน้อยแคระแกนผ่านไปเป็นเดือนเด็กน้อยก็มีรูปร่างอ้วนแก้มอิ่มใสจนใครเห็นก็เอ็นดูยายดอกไม้ก็ยิ่งรักและด้วยนางมีอาชีพเป็นช่างเย็บผ้าชาวบ้านจะชอบมาจ้างให้ยายดอกไม้เย็บชุดชั้นในแบบมีซิปในตัวแบบสมัยเก่าให้ทำให้พอมีรายได้บ้างแต่ที่ยายดอกไม้มาอยู่กับลูกสาวคนโตเพราะนางอายุมากขึ้นตาสมสามีก็ได้เสียชีวิตทำให้ลูกสาวเป็นห่วงว่าแม่อยู่คนเดียวเลยรับมาอยู่ด้วยจังหวะเดียวกับที่จิตดีนำมาตามาให้ยายดอกไม้เลี้ยงป้าทิพย์เลยให้มาอยู่ด้วยกันได้ชวยกันเลี้ยงหลานแถมพอมีเศษผ้าที่ตัดชุดเหลือยายก็มักเอาตัดชุดน่ารักให้หลานสาวใส่

ว่าไปก็คิดถึงความทันสมัยของชีวิตเก่านะตอนนี้ปี2525อะไรก็ไม่มียิ่งต่างจังหวัดด้วยลูกหลานถ้าไม่ช่วยงานครอบครัวก็ออกไปรับจ้างเล็กๆน้อยพอให้มีรายได้เข้าครอบครัว ป้าทิพย์ด้วยรักและสงสารหลานสาวคนเดียวว่าขาดทั้งพ่อและแม่เลี้ยงดูตอนมาตากลับมาอยู่ตอนมาตาวัยรุ่นแกเลยให้ความรักมาตามากไม่เคยปล่อยให้หลานสาวลำบากชาติที่แล้วไม่รู้ว่าการที่ป้าทำแบบนี้ถึงจะดูรักและกลับกลายเป็นพิษเพราะมาตาทำอะไรไม่เป็นเลยป้าค่อยแต่ประคับประคองให้หลานสาวไม่เสียคนแบบแม่ของเด็กสาวแต่สุดท้ายก็ไม่เป็นผล

ครั้งนี้มีบทเรียนแล้วจะไม่กลับไปทรงเดิมอีกแนๆ(คิดว่านะ)

สิ่งหนึ่งที่มีความเปลี่ยนแปลงอย่างเห็นได้ชัดคือตั้งแต่ดื่มน้ำพุในมิติมาตาเริ่มมีความจำที่ดีขึ้นแถมเรียนรู้เร็วมากอะไรที่ผ่านตาแค่ครั้งเดียวเด็กสาวจะจดจำและทำตามได้ อย่างชุดที่ยายตัดให้ใส่เด็กน้อยนั้งดูแค่ครั้งเดียวก็สามารสจำและตัดตามได้ทั้งๆที่ชาติที่แล้วเธอความจำสั้นมากเรียนรู้อะไรก็ช้ายิ่งตัดเย็บเสื้อผ้าเหรออย่าได้หวังเพราะมันยากเกินไปสำหรับสมองของมาตา

เด็กสาวเข้าไปในมิติแล้วเดินไปที่ร้านหนังสือมองหาหนังสือแบบตัดเสื้อผ้ามานั้งอ่าน มีแบบการเรียนตัดเย็บเสื้อผ้าเบื้องต้น การวัดขนาดตัว การวางผ้าคือครบหมดมีแม้หนังสือการปักผ้าแบบต่างๆ แต่ปัญหาคือเธอจะเอาหนังสือพวกนี้ออกไปยังไงไม่ให้คนในครอบครัวสงสัยการมีอยู่สิ่งของเหล่านี้ เด็กสาวเลยเริ่มที่เอาเศษผ้ามาทำทีนั้งเล่นแล้วรองเย็บตุ๊กตาในใจก็คิดเด็กเล็กขนาดนี้จะทำอะไรก็ลำบากแท้ในมิติมีร้านงานฝีมือในร้านมีจักรแบบหิ้วสมัยใหม่หลายแบบเลยเธออยากเอาออกมาให้ยายได้ใช้เพราะจักรยายที่ใช้ตอนนี้เก่าเหลือเกินเด็กสาวได้แต่นึกมือก็เย็บตุ๊กตาไปด้วย

ป้าทิพย์กลับจากไปสวนมาเห็นหลานเย็บตุ๊กตาก็ยิ้มแล้วชม

"มาตาทำอะไรอยู่จ้ะลูก"พูดไปมือก็ลูบหัวน้อยๆของหลานไปด้วย

"หนูกำลังทำตุ๊กตาจ้ะแม่ หนูจะเย็บชุดสวยๆให้ตุ๊กตาใส่ด้วยนะ" พูดไปก็ยิ้มอวดฟันน้อยๆให้ผู้เป็นป้าเห็น..ผู้เป็นป้าไม่ได้คิดอะไรมากเพราะคิดว่าแม่คงสอนหลานสาวไหนเลยจะรู้ว่าเด็กสาวแค่เห็นในหนังสืองานฝีมือก็นำมาตัดเย็บตามได้

"พรุ่งนี้บ้านยายบัวจะมีงานบวชลูกชายคนกลางแม่จะไปช่วยงานมาตาจะไปกับแม่ด้วยมั้ยลูกหรือจะอยู่กับยาย"ผู้เป็นป้าถามหลานสาวตัวน้อยด้วยห่วงหลานจะเหงาเพราะอยู่แต่ในสวนไร่มะม่วงต้นยุค80ในต่างจังหวัดเด็กจะเข้าเรียนตอนอายุ7ขวบคือเข้าป.1ไปเลยอนุบาลยังไม่มีในโรงเรียนวัดเด็กเล็กจึงไม่ได้เข้าเรียนได้แต่วิ่งเล่นในบ้านไปวันๆ

ชาติที่แล้วมาตาเอาแต่ใจและเข้ากับชาวบ้านไม่ได้ถึงไม่เคยไปช่วยงานบุญของเพื่อนบ้านแต่ไม่ใช้กับชาตินี้เด็กหญิงรีบตอบผู้เป็นทันที่

"หนูไปด้วยนะจ้ะแม่"พูดแล้วกอดเอาแก้มถูนมผู้เป็นป้าไปด้วย"โตแล้วยังจะมาอ้อนให้กกนมอีกเหรอเจ้าเด็กคนนี้"พูดไปก็ยิ้มไปกับความอ้อนของหลานสาว"แล้วยายไปไหนละลูก"

เด็กน้อยนั้งแล้วชี้ไปทางหลังบ้าน"ยายบอกจะไปหาผักมาแกงปลาจ้ะ"

พอป้าได้ฟังก็เดินไปทางที่หลานบอกนางกะจะไปช่วยผู้เป็นแม่เก็บผักมาทำกับข้าวชีวิตในต่างหวัดของกินส่วนใหญ่จะเอาเอารอบบ้านน้อยครั้งจะต้องเสียเงินซื่อ ชีวิตที่เรียบง่ายทำไมชาติที่แล้วเธอถึงมองไม่เห็นยังมัววิ่งตามหาอะไรก็ไม่รู้