3: อเมซิ่งต่างโลก [1]

“อืม ทำไมรู้สึกอึดอัดจัง” หวานเจี๊ยบรู้สึกอึดอัดหายใจแทบไม่ออก เหมือนมีอะไรบางอย่างกดทับที่หน้าอกด้านขวาของตน ไม่ว่าจะพยายามพลิกตัวอย่างไรก็ไม่สามารถขยับได้ดั่งใจเอาเสียเลย

แต่ก่อนที่หญิงสาวจะลืมตาตื่นขึ้น กลับมีภาพหนึ่งในความทรงจำเก่าหวนกลับมามากมาย แต่แปลกตรงที่ตัวเธอเองไม่ได้รู้สึกปวดหัว หรือปวดร่างกายเลยสักนิด ทุกอย่างมันไหลเวียนเข้ามาไม่หยุดหย่อน ภาพความทรงจำเก่าก่อน

ยิ่งภาพความเดิมไหลเวียนเข้ามามากเท่าไหร่ น้ำตาของเธอก็หลั่งไหลออกมาเป็นสายมากเท่านั้น สตรีนางหนึ่งที่ทอดทิ้งทั้งลูกและสามีไปเพื่อเอาตัวรอดเพียงคนเดียว เด็กน้อยวัยเพียงสี่หนาวร้องไห้น้ำตานองหน้า ร้องหาท่านแม่ เขาเอาแต่ร้องเรียกท่านแม่อย่าไป อย่าทิ้งเสี่ยวหลงไป ถึงอย่างนั้นนางก็ไม่แม้แต่จะหันหลังกลับเลยสักนิด

สามีที่ป่วยนอนติดเตียงขยับตัวไม่ได้ เอาแต่จ้องมองและตัดพ้อในความใจร้ายภรรยารัก

ลูกก็ยังเล็กสามีพิการกลับทิ้งพวกเขาไปอย่างไม่ไยดี ทั้งที่ก่อนหน้านั้นนางเองที่เป็นคนอยากได้พวกเขามา พอได้ความรักแล้วกลับไม่เห็นคุณค่า หนีไปพร้อมกับเงินก้อนสุดท้ายทิ้งให้สองพ่อลูกต้องอดตายในกระท่อมหลังเก่าผุพัง

สมควรแล้วที่ในชาตินี้ตัวเธอถูกพ่อทอดทิ้ง ส่วนแม่ก็ไม่เคยจะดูแลหรือให้ความสนใจเธอเลยสักนิด ขอบคุณสวรรค์ที่ให้เธอได้กลับมาหาพวกเขาอีกครั้ง คราวนี้จะขอแก้ตัวใหม่ไม่ทิ้งพวกเขาอีกแล้ว

หลังจากภาพทุกอย่างมลายหายไป หวานเจี๊ยบหรือก็คือจือหลินในโลกนี้ก็ได้ลืมตาตื่นขึ้น ภาพแรกที่นางเห็นเป็นเจ้าก้อนกลมๆ สีดำอยู่ตรงหน้าอก และยังมีแขนเล็กๆ ของเจ้าตัวพาดผ่านกอดคอนางไว้แน่นไม่ยอมปล่อย หญิงสาวเผลอยิ้มออกมากับความน่ารักของบุตรชาย ‘เสี่ยวหลง’ คงจะแอบมานอนกับมารดาอีกแล้วสินะ

นางคงย้อนเวลามาในช่วงที่ความสัมพันธ์ของคนทั้งสามกำลังมีปัญหา เพราะตัวนางเองที่กำลังหูเบาหลงเชื่อสตรีนางหนึ่งในหมู่บ้าน เป่าหูให้หนีไปกับชายอื่นพร้อมกับเงินก้อนสุดท้ายที่เหลืออยู่ของสามี ต่อไปนี้จะไม่มีจือหลินหญิงสาวหูเบาและอ่อนแอผู้นั้นอีกต่อไปแล้ว จะมีเพียงแม่และภรรยาผู้ถวายชีวิตเพื่อครอบครัว

“ท่านแม่ ข้าขอโทษอย่าโกรธเลยนะขอรับ” เด็กน้อยที่เพิ่งตื่นนอน แต่กลับพบว่ามารดาจ้องมองเขาอยู่ก่อนแล้ว ร่างเล็กรีบถดถอยกายลงจากตัวมารดาทันที ด้วยกลัวว่าจะถูกดุด่าเหมือนเช่นเคย

เมื่อคืนด้วยความที่อยากนอนกับมารดามาก เขาแอบเข้าห้องท่านแม่คิดว่าขอให้ได้นอนกอดเพียงเล็กน้อยก็จะกลับมานอนห้องของตนเช่นเดิม แต่ไม่คิดว่าจะหลับลึกจนถึงเช้าอีกทั้งท่านแม่ยังตื่นมาเห็นก่อนที่เขาจะตื่นด้วยซ้ำ

เด็กน้อยกลัวจะทำให้มารดาโกรธและไล่เขาออกจากห้องไปเหมือนดั่งเช่นทุกครั้ง จากนั้นก็จะทำโทษโดยการให้เขาอดอาหาร พร้อมกับลงมือและดุด่า ด้วยหลายเดือนให้หลังมานี้ท่านแม่แปลกไปมาก ไม่ใจดีและอ่อนหวานเช่นเดิมอีกต่อไปแล้ว

โธ่ ลูกรักแม่ขอโทษ จือหลินให้สัญญากับตนเอง ต่อไปนี้แม่จะไม่ทำให้เจ้าต้องโดดเดี่ยวอีกแล้ว เมื่อเห็นบุตรชายเริ่มสะอื้นเพราะรู้สึกผิดที่ขัดคำสั่งมารดา หญิงสาวก็แทบจะร้องไห้ตามบุตรชายด้วยความสงสาร