2: นางสาวหวานเจี๊ยบ [2]

ในวันที่เจอกันครั้งแรก เด็กสาวเดินหิวโซมาขอข้าวกิน นางก็เลยให้ข้าวผัดไปหนึ่งจาน จากนั้นจึงได้ถามความเป็นมาของหญิงสาว พอรู้เรื่องนางก็อดที่จะสงสารไม่ได้จึงให้มาทำงานที่ร้าน แลกกับค่าแรงวันละสองร้อยห้าสิบบาท และให้พักหลังร้านไปก่อนมีเงินเมื่อไหร่ก็ค่อยขยับขยายออกไป

เมื่อเห็นว่าความประพฤติดีขยันขันแข็ง นางจึงเพิ่มให้เป็นวันละสามร้อยบาท จนเด็กน้อยพอลืมตาอ้าปากได้จึงได้ออกไปหาห้องเช่า

“ขอบคุณจ้ะป้าแตน งั้นหวานไม่เกรงใจนะ” หญิงสาวยกมือไหว้พร้อมกับรีบรับมาโดยไว เธออยากได้มานานแล้วแม้แต่โทรศัพท์สักเครื่องก็ยังไม่มี ถ้าได้ไอแพดมาเธอก็จะสามารถค้นหาสิ่งต่าง ๆ ที่อยากจะรู้อยากเห็นได้ โดยที่ไม่ต้องไปคอยยืนมองกับเด็กน้อยคนอื่นในซอย

“ไม่ต้องเกรงใจพวกข้าหรอก เอ็งก็เหมือนลูกเหมือนหลาน” นางแตนได้แต่ยิ้มตามกับความดีอกดีใจที่สาวน้อยเอาแต่ยิ้มกว้าง จับพลิกซ้ายขวาตื่นเต้นกับของที่ได้รับ แม้จะเป็นของเก่าที่คนอื่นไม่ใช้แล้วก็ตาม

“ลุงกับป้าให้ วันนี้วันเกิดเอ็งไม่ใช่หรือ” ลุงพงษ์ยื่นซองสีแดงให้หวานเจี๊ยบ ตั้งแต่ได้มาช่วยงานเขากับภรรยาก็ช่วยเบาแรงได้เยอะ จึงคุยกันว่าจะให้ของขวัญกับหวานเจี๊ยบสักหน่อย เพื่อเป็นการตอบแทนในความขยันและเป็นเด็กดี

“ขอบคุณลุงกับป้ามากนะจ๊ะ” หญิงสาวรับซองสีแดงมาไว้ในมือ พร้อมกับเปิดมันออกดู ภายในนั้นมีเงินอยู่จำนวนหนึ่งซึ่งไม่ได้มากอะไรแต่นั่นก็ทำให้เธอถึงกับน้ำตาซึม แม่แท้ ๆ ที่เป็นคลอดเธอออกมา ยังไม่ดีกับเธอขนาดนี้เลย

“ไม่ต้องร้อง ๆ ไป กลับห้องได้แล้วมันดึกแล้ว” นางแตนรีบไล่ให้กลับห้องตนเองไป ขืนมัวแต่นั่งคุยกันอยู่ตรงนี้มีหวังได้นั่งกอดคอกันร้องไห้กันหมดทั้งสามคน

“งั้นหวานกลับก่อนนะจ๊ะ” หวานเจี๊ยบเก็บของที่ได้รับมาในวันนี้เข้ากระเป๋าสะพายข้าง พรุ่งนี้เป็นวันหยุดเธอจะนอนเล่นไอแพดที่ได้มาให้หนำใจ

หลังจากนั้นหวานเจี๊ยบก็ได้กลับห้องพักของเธอ ซึ่งเพียงแค่เดินซอยถัดไปก็จะถึงห้องเช่าเล็ก ๆ ที่อาศัยอยู่ หญิงสาวกอดไอแพดไว้แน่นอยากจะให้ถึงห้องเร็ว ๆ จะได้ลองเล่นมันเสียที เมื่อก่อนได้แต่ไปขอเล่นกับคนอื่น ทีนี้แหละจะเล่นให้ฉ่ำปอดไปเลย

หญิงสาวเดินข้ามสะพานด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม แค่ข้ามสะพานนี้ไปก็จะถึงห้องเช่าแล้วอีกนิดเดียวเท่านั้น

“แฮ่”

“โฮ่ง ๆ”

เจ้าถิ่นเจ้าเก่าเจ้าเดิม ยืนจังก้าอยู่สามตัว พยายามแยกเขี้ยวใส่คู่อริให้กลัวพวกมันมากที่สุด

หวานเจี๊ยบเล็งเห็นแล้วว่าหากเธอดึงดันจะฝ่าวงล้อมไปด้วยมือเปล่าคงไม่รอดแน่ หญิงสาวพยายามมองหาไม้หรืออาวุธที่พอจะไล่พวกขาใหญ่ประจำสะพานไปได้ แต่ทว่ามองหาเท่าไหร่ก็ไม่มีเหมือนดั่งเช่นเคย ปกติจะมีเศษไม้วางอยู่บริเวณสะพาน แต่วันนี้คงจะเป็นคราวซวยของเธอจริง ๆ ถึงได้ดูสะอาดมากกว่าทุกวัน

“ไอ้แต้ม ไอ้มอม ไอ้มืด ถอยไปเลยนะชิ่ว ๆ” ปกติไอ้สามสหายเพียงแค่เห็นเธอตั้งท่าจะฟาดกลับ พวกมันก็วิ่งหางจุกตูดกันไปแล้ว แต่ทำไมรอบนี้พวกมันถึงได้กัดไม่ปล่อยกันนะ

บ้าจริง จะรีบกลับไปเล่นไอแพดที่ได้มาสักหน่อย แต่กลับต้องมาเสียเวลากับหมาจรซะได้

“กรร”

“โฮ่ง ๆ”

“ไอ้พวกหมาหมู่ อย่าเข้ามานะ” เมื่อเห็นว่าหมาทั้งสามไม่ยอมรามือ เธอก็เตรียมตั้งท่าจะหันหลังวิ่งกลับทันที อุตส่าห์มาได้ถึงครึ่งสะพานแล้วต้องวิ่งกลับร้านเหรอเนี่ย หวานเจี๊ยบได้แต่โอดครวญใจในพร้อมกับสาปส่งหมาหมู่ทั้งสามตัว

“โฮ่ง ๆ”

เพียงแค่ตัวแรกก้าวขา หวานเจี๊ยบก็หันหลังวิ่งกลับทางเดิมทันที กระนั้นพอขาก้าวได้ไม่ถึงสามก้าวกลับต้องมาสะดุดขาตัวเองถลาเลยขอบสะพานออกไป

“ว้าย”

ตูม!!

ไม่นะ เธอจะมาตายเพียงเพราะตกใจหมาจรแล้วตกน้ำไม่ได้นะ นี่มันคลองแสนแสบเชียวนะ กะว่าจะไม่ให้เธอรอดชีวิตกลับไปเลยหรือ

แต่ถึงจะไม่ตายเธอก็มั่นใจว่าหากตกลงไป ฟื้นขึ้นมาก็คงจะเลี้ยงไม่โต หญิงสาวได้แต่ยอมรับชะตากรรมของตนเอง ได้แต่หลับตาทำใจจนกระทั่งร่างผอมบางตกลงสู่พื้นน้ำสีดำสนิท

เธอพยายามตะเกียกตะกายขึ้นมาเหนือน้ำ แต่ด้วยความตกใจทำให้หญิงสาวทำอะไรไม่ถูก แข้งขาหรือก็แข็งตีขาในน้ำไม่ออกเอาเสียเลย สุดท้ายทนกลั้นใจในน้ำไม่ไหว ร่างของหวานเจี๊ยบหยุดดิ้นรน จากนั้นก็ค่อย ๆ ดำดิ่งลงเรื่อย ๆ จนในที่สุดก็ลงสู่พื้นดินใต้น้ำ