บทที่ 3

หยุนจิงเดินโซซัดโซเซกลับมาทรุดตัวลงนั่งบนเตียงด้วยหัวใจอันเต้นรัว มือเล็กกำแน่นขณะที่ดวงตากวาดมองรอบห้องซึ่งเต็มไปด้วยบรรยากาศแบบโบราณ บานหน้าต่างไม้สลักลวดลายงดงามอีกคำรบ

ในขณะเดียวกันกลิ่นหอมของธูปจาง ๆ ยังคงลอยคลุ้งในอากาศ ทุกอย่างล้วนยืนยันถึงความเป็นจริงอันน่ากลัว

ในตอนนี้หยุนจิงตระหนักได้อย่างแน่นอนแล้วว่าเธอหลงข้ามกาลเวลามาอยู่ในนิยายเรื่อง พยัคฆ์ล่มราชวงศ์

“ทำไมมันถึงเกิดขึ้นกับฉัน... แล้วฉันจะทำยังไงต่อไป?” เธอพึมพำกับตัวเอง

ในระหว่างที่หญิงสาวในร่างเด็กกำลังพึมพำอยู่กับตัวเองอยู่นั้น ด้านนอกประตูห้องของเธอพลันปรากฏเสียงฝีเท้าดังขึ้นอย่างเร่งรีบ ก่อนที่บานประตูไม้จะถูกผลักเปิดออก

“เยว่ฮวา เจ้าเป็นอะไรหรือไม่ลูก?” เสียงของหลิวอวี้เฟยเต็มไปด้วยความอ่อนโยนระคนห่วงใย ร่างของนางในชุดผ้าไหมสีอ่อนก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับสายตาที่เต็มไปด้วยความอาทร

หยุนจิงเงยหน้าขึ้นมองผู้หญิงตรงหน้า ในหัวใจปะปนไปด้วยความรู้สึกอันหลากหลาย ทั้งอบอุ่นและปวดร้าว เธอรู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้คือ “แม่” ในร่างใหม่ของตน แต่เธอไม่สามารถห้ามความรู้สึกอึดอัดบางอย่างที่พุ่งขึ้นมาได้

“ข้า... ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ” หยุนจิงตอบกลับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา พลางพยายามเก็บซ่อนความตื่นตระหนกที่ยังคงหลงเหลืออยู่

หลิวอวี้เฟยขมวดคิ้วเล็กน้อยขณะที่เดินเข้ามานั่งข้างเตียงของบุตรสาวเพียงหนึ่งเดียว มือบางของเธอเอื้อมมาแตะหน้าผากของลูกสาวเบา ๆ

“ไม่มีไข้แล้ว แต่ทำไมเจ้าดูซีดเซียวเช่นนี้”

หยุนจิงพยายามยกยิ้มออกมาเพื่อลดความกังวลของอีกฝ่าย “เพียงแค่ฝันร้ายเล็กน้อยเจ้าค่ะ ไม่มีสิ่งใดน่าเป็นห่วง”

หลิวอวี้เฟยยังคงจ้องมองลูกสาวด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความกังวลระคนกังขาถึงท่าทีของเด็กหญิง ก่อนจะถอนหายใจออกมาเพื่อปัดความรู้สึกเหลวไหลทิ้งไป

(อาจจะเป็นเพราะนางไม่สบายจึงได้ดูเปลี่ยนไป)

“เจ้าอย่าฝืนตัวเองนะลูก หากมีสิ่งใดไม่สบายใจ เจ้าบอกแม่ได้ทุกเมื่อ”

หยุนจิงรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากคำพูดเหล่านั้น เธอพยักหน้าและตอบกลับด้วยเสียงที่แผ่วเบาราวกระซิบ

“ขอบพระคุณเจ้าค่ะท่านแม่ ข้าจดจำไว้แล้ว”

หลิวอวี้เฟยลูบศีรษะลูกสาวด้วยความอ่อนโยนเต็มไปด้วยความรัก

“พักผ่อนเถิดลูก หากมีสิ่งใดมากวนใจเจ้าแม่จะจัดการเอง อีกประเดี๋ยวแม่จะให้ไป่ซินนำอาหารบำรุงมาให้”

“เจ้าค่ะ...” หยุนจิงตอบรับพลางมองตามร่างบางของหลิวอวี้เฟยที่เดินออกจากห้องไป

เธอสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของความเป็นแม่ที่ตัวเธอในชีวิตก่อนนั้นแทบไม่เคยได้รับ เมื่อประตูปิดลงความเงียบก็กลับเข้ามาอีกครั้ง

หยุนจิงถอนหายใจยาวก่อนจะพึมพำกับตัวเอง “ตอนนี้ฉันต้องหาทางปรับตัวให้ได้... และต้องหาทางอยู่รอดในโลกนี้ไม่ให้มีจุดจบเหมือนกับในนิยาย”

ในขณะที่เธอกำลังคิดทบทวนเรื่องราว เสียงแผ่วเบาแต่ก้องกังวานดุจระฆังดังขึ้นจากหน้าต่างราวกับเสียงเรียกจากอีกโลกหนึ่ง...

“หยุนจิง... จงอย่ายอมแพ้...”

เสียงนั้นดังขึ้นในความเงียบสงัดก่อนตามมาด้วยเสียงกระพือปีกเบา ๆ เริ่มดังใกล้เข้ามา เด็กหญิงเงยหน้าขึ้นมองด้วยความสงสัยและพบกับนกตัวหนึ่งบินตรงเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดไว้

“นก?” หยุนจิงขมวดคิ้วมองด้วยความรู้สึกกังขา นกตัวนี้มีขนสีเขียวแกมฟ้าสดใส แววตากลมโตเป็นประกายเหมือนมีชีวิตจิตใจ มันโฉบลงมาเกาะที่ขอบเตียงใกล้กับตัวเธอ

“เจ้ามาจากไหนกัน?” เธอถามด้วยความรู้สึกเอ็นดู

นกชิงเหนียวเอียงคอมองเธอก่อนจะส่งเสียงร้องแหลมต่ำ มันกระพือปีกขึ้นแล้วบินวนรอบตัวเธอเหมือนกำลังสำรวจ

หยุนจิงรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นแปลกประหลาดสายหนึ่งที่แผ่ออกมาจากตัวมัน ในที่สุดนกชิงเหนียวก็หยุดบินและเอียงหัวมองเธออีกครั้ง

ในปากของเจ้าตัวเล็กมีวัตถุชิ้นหนึ่ง สิ่งนั้นออกมาจากกระเป๋าหนังที่ผูกไว้กับขาของมันก่อนจะทิ้งลงตรงหน้าของเธอ

“นี่คืออะไร?” หยุนจิงหยิบสิ่งนั้นขึ้นมาอย่างลังเล วัตถุชิ้นนั้นเป็นผ้าไหมสีขาวมีลวดลายดอกเหมยปักอยู่และมีตัวอักษรโบราณที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

“ตัวอักษรนี่...” เธอยังพูดไม่ทันจบ

ทันใดนั้นเสียงร้องของนกชิงเหนียวก็ดังขึ้นอีกครั้งราวกับมันพยายามกระตุ้นให้เธออ่าน เธอจ้องมองตัวอักษรเหล่านั้น พลางรู้สึกว่ามันดูคุ้นเคยอย่างประหลาด เหมือนบางอย่างในหัวของตนปลดล็อก

“เจ้าเป็นใครกันแน่?” หยุนจิงพูดพร้อมกับจ้องมองนกตัวนั้นอีกครั้ง ดวงตาของมันจ้องกลับมาราวกับเข้าใจคำถามของเธอ

นกชิงเหนียวกระพือปีกอีกครั้งก่อนจะบินออกไปเกาะที่หน้าต่าง ทิ้งให้หยุนจิงนั่งอยู่กับความคิดของตัวเอง เธอพลิกดูผ้าไหมในมืออีกครั้งและรู้สึกได้ว่าสิ่งนี้ต้องมีความสำคัญก่อนที่เธอจะก้มหน้าลงอ่านข้อความในผ้าไหม

ผู้ถือตราแห่งจันทรา จะนำแสงสว่างมาสู่เงามืด มองหามิตรแท้ในทิศตะวันตกเฉียงใต้ ดวงจันทร์จะนำพาเจ้าสู่ความจริงและโชคชะตา

หยุนจิงอ่านข้อความในผ้าไหมอย่างตั้งใจ ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยคำถาม

“ตราแห่งจันทรา... นี่เกี่ยวข้องกับข้าอย่างนั้นหรือ? แล้วมันคืออะไรกันล่ะ”

นกชิงเหนียวที่ยังคงเกาะอยู่ที่ขอบหน้าต่างส่งเสียงตอบ “แน่นอนว่าเกี่ยวข้อง เจ้าเป็นผู้ถูกเลือกผู้เดียวที่สามารถถือครองตราแห่งจันทราได้”

“เฮ้ย!!...นะ..นกพูดได้ นี่คงจะไม่ใช่ว่าข้าถูกผีหลอกกลางวันหรอกใช่ไหม” หยุนจิงโยนสิ่งที่อ่านทิ้งยกผ้าบุนวมข้างกายขึ้นมาคลุมตัวจนมิดไม่เว้นแม้แต่ศีรษะ

นกชิงเหนียวกลอกตาวนไปมา “เจ้าสิเป็นผี ข้าเป็นนกของเจ้าแม่ซีหวังมู่เลยนะ พระนางส่งให้ข้ามาช่วยเหลือเจ้า” น้ำเสียงของเจ้าตัวเล็กแฝงไว้ด้วยความไม่พอใจ

“ห๊ะ! ในนิยายมีกล่าวถึงเรื่องนี้ด้วยอย่างนั้นเหรอ ทำไมเหม่ยหลินไม่เคยพูดให้ฟัง” หยุนจิงแสดงสีหน้าสงสัยพลางลดผ้าบุนวมลงโผล่ลูกตาออกมาเล็กน้อย

สายตาของนางจ้องนกตัวเล็กด้วยแววตาแห่งความสับสนระคนกังขา ดูเหมือนว่านกชิงเหนียวจะรับรู้ว่านางคิดอะไร

“เจ้าลุกขึ้นมาคุยกันดี ๆ ได้แล้ว” นกตัวเล็กบินมาเกาะอยู่บนโต๊ะข้างเตียงพูดขึ้นอีกครั้ง

“ก็ได้...ว่าแต่เจ้าไม่ใช่ผีแน่นะ”

“เจ้าสิเป็นผี ข้าบอกแล้วว่าข้าเป็นนกของเจ้าแม่ซีหวังมู่ หากเจ้ายังว่าข้าเป็นผีอีก ข้าจะแปลงร่างเป็นวิญญาณแล้วตามหลอกหลอนเจ้าหึหึ” นกตัวเล็กถลึงตามองหยุนจิงพลางข่มขู่ โดยที่ไม่รู้เลยว่าท่าทางเช่นนี้น่ารักมากกว่าน่ากลัว

(แล้วยังจะบอกตัวเองไม่ใช่ผีอีก) หยุนจิงคิด

“ก็ได้ ข้าเชื่อแล้ว ว่าแต่เจ้าช่วยตอบคำถามข้าได้หรือไม่ในเมื่อเจ้าบอกว่าเป็นนกเทพของเจ้าแม่ที่ส่งมาช่วยข้า” หยุน จิงยอมลงให้เจ้าตัวเล็ก

“ได้! ว่าแต่เจ้าจะถามอะไรล่ะ”

“ตราแห่งจันทรานี้คืออะไร? ทำไมมันถึงสำคัญนัก?”

นกชิงเหนียวเงียบไปชั่วจิบชา “ตราแห่งจันทราไม่ใช่สิ่งของที่จับต้องได้ มันคือพลังที่ซ่อนอยู่ในตัวเจ้า พลังที่จะเปลี่ยนชะตากรรมแห่งราชวงศ์และตัวเจ้าเอง หากเจ้ารู้วิธีใช้มันอย่างถูกต้อง”

มือของหยุนจิงกำเข้าหากันแน่น ก่อนถามออกมาเสียงเบาหวิว “แล้วข้าต้องทำอย่างไรต่อไป?”

นกชิงเหนียวเอียงหัวเล็กน้อยก่อนตอบ “เริ่มจากทิศตะวันตกเฉียงใต้ เจ้าจะพบสิ่งที่จะไขปริศนาเกี่ยวกับตราแห่งจันทราและเริ่มต้นเส้นทางที่แท้จริงของเจ้า”

หยุนจิงพยักหน้าช้า ๆ แม้ในใจยังคงเต็มไปด้วยคำถามมากมาย แต่เธอรู้ว่าตอนนี้เธอต้องเตรียมตัวสำหรับการเดินทางครั้งสำคัญที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง

“ขอบคุณเจ้ามาก ว่าแต่เจ้ามีชื่อหรือไม่” หยุนจิงพยายามปรับอารมณ์ให้คืนสู่ปกติ

นกชิงเหนียวกระพือปีกบินวนรอบตัวเด็กหญิงพลางเอียงคอมองนางอย่างงุนงง

“ตั้งแต่เกิดพระนางก็เรียกข้าว่านกชิงเหนียว”

“ถ้าอย่างนั้นนกชิงเหนียวแบบเจ้ามีเยอะไหม” หยุนจิงรู้สึกสนใจเจ้าตัวเล็กถามขึ้นด้วยความอยากรู้

“ก็มีหลายตัวอยู่ ว่าแต่เจ้าถามทำไม” เจ้าตัวเล็กเลื่อนบินมาเกาะบนบ่าของนางถามขึ้นอีกด้วยความฉงน

“ถ้าอย่างนั้นข้าจะตั้งชื่อให้เจ้าก็แล้วกัน ต่อไปนี้ข้าจะเรียกเจ้าว่าอวิ๋นซิง พวกเราจะเป็นคู่หูร่วมทุกข์ร่วมสุขกันดีหรือไม่” นกตัวเล็กมองใบหน้าของคนพูดก่อนจะยอมพยักหน้าตกลง

“ก็ได้ แล้วต่อไปนี้เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นเจ้าเพียงแค่คิดก็พอหากอยากสนทนากับข้า เพราะนอกจากเจ้าแล้วพวกเขาจะเห็นข้าเป็นนกธรรมดา”

ได้ แบบนี้ใช่ไหม หยุนจิงทดสอบดูทันที

อืม เสียงเล็ก ๆ ของอวิ๋นซิงตอบรับ

หยุนจิงรู้สึกว่าท่ามกลางความสับสนประเดประดังในตอนนี้การที่มีคู่หูเป็นนกวิเศษก็นับว่าไม่ได้แย่จนเกินไป

ก่อนที่เธอจะพยายามมองโลกในแง่ดีถึงการเข้ามาอยู่ในนิยายเรื่องนี้ เพราะอย่างน้อยเธอก็รู้เรื่องของมันมาบ้าง ในเมื่อการเป็นตัวร้ายจะต้องตายเธอก็แค่เปลี่ยนบทก็เท่านั้นเอง เธอไม่เชื่อหรอกว่าจะหนีจากชะตากรรมเดิมไม่พ้น

อันดับแรก เธอจะต้องวางแผนให้แม่ของร่างนี้หย่าขาดจากพ่อบัดซบที่มีใจทะเยอทะยานร่วมกันก่อกบฏแล้วใส่ร้ายครอบครัวของท่านตาที่เป็นไท่เว่ย

อันดับสอง กลับไปพึ่งบารมีของท่านตา รวมถึงท่านลุงแต่ว่าตอนนี้ท่านลุงอยู่เมืองเตี้ยนหวง เอ๊ะ! ใช่แล้วจะว่าไปเมืองนี้ตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ไม่ใช่หรือ

หยุนจิงยกมือขึ้นกุมศีรษะพยายามเรียบเรียงความคิดของตนเอง แววตาของเธอเริ่มมีความหวังขึ้นมาทีละน้อย แสดงว่าทิศตะวันตกเฉียงใต้ย่อมเป็นพันธมิตรของฉัน

“ใช่แล้ว!” เธอกัดฟันพลางลุกขึ้นยืน ดวงตาเปล่งประกายอย่างมุ่งมั่น “ต้องเป็นแบบนั้นแน่ ๆ”

นกชิงเหนียวกระพือปีกด้วยความตกใจในท่าทางของเด็กหญิงที่เมื่อครู่ยังดูเซื่องซึมทว่ามาบัดนี้กลับกระโดดโลดเต้นขึ้นมาเสียอย่างนั้น

(เจ้าแม่เจ้าขา ท่านคงไม่ได้ส่งให้ข้ามาช่วยคนวิปลาสใช่หรือไม่) นกตัวน้อยแหงนหน้ามองท้องฟ้าไปยังทิศทางที่เจ้าแม่ซีหวังมู่ประทับเอ่ยตัดพ้อในใจ