นิราศจากบ้านเกิด สู่ตำหนักเป่ยหนานหวัง 1

7

นิราศจากบ้านเกิด สู่ตำหนักเป่ยหนานหวัง

แม้จะล่วงเข้าฤดูใบไม้ผลิแล้ว แต่ที่เมืองหลวงแห่งนี้ก็ยังคงมีลมหนาวพัดแรง พัดพาเอากลิ่นหอมของดอกอิงที่เริ่มผลิบานสะพรั่งให้ลอยเข้ามายังสถานที่ที่ใหญ่โตโออ่าไม่น้อยหน้าวังหลวงอย่างตำหนักเป่ยหนานหวัง

หานฉงหรงกระชับเสื้อคลุมกันลมทรงระฆังของหย่งเยี่ยให้จนแน่ใจว่าจะไม่มีอากาศหนาวเล็ดลอดเข้ามาในร่างกายนุ่มนิ่มอบอุ่นของเด็กน้อยแล้วจึงยอมลงจากรถม้า หย่งเยี่ยมองหญิงสาวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ก่อนถามด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสา “ท่านแม่ไม่หนาวหรือ?”

หานฉงหรงยิ้มละไมเอ่ย “ข้าอังเตาถ่านในรถม้าจนอุ่นพอแล้ว ไม่หนาวหรอก”

หย่งเยี่ยกลับใช้สองมือเล็กป้อมประคองมือขาวนุ่มนิ่มปานไร้กระดูกของหานฉงหรง พินิจไปมาก็กล่าว “แต่มือท่านทั้งเย็นทั้งแดงมาก” ว่าจบก็อ้าปากน้อยๆ พ่นลมหายใจอุ่นระอุใส่มือแดงระเรื่อ ท่ามกลางสายตาเอื้อเอ็นดูของหานฉงหรงที่ยังมองมิวางตา จากนั้นดวงตาทั้งสองข้างของนางก็พลันเลือนด้วยม่านน้ำตา ในใจคิดเพียงว่า ถ้าลูกของนางยังอยู่...ถ้าลูกของนางยังอยู่...

แต่ด้วยเพราะยังเล็กเกินไป แม้หย่งเยี่ยจะทั้งเป่าไอร้อน หรือเอาไปแนบแก้มกลมของตนเองมือของหานฉงหรงก็ยังคงเย็นอยู