ระบบแสนห่วย

“ไม่บอก ไม่บอก” หลิวเหอสวี่รีบตอบ ในใจนึกถึงเนื้อปลาที่ได้กินก่อนหน้าอย่างหิวโหย เป็นไม่กี่ครั้งที่ได้กินเนื้อดี ๆ ต้องรอพ่อกลับมาถึงได้กินเนื้อ

“เด็กดี” 

สามพี่น้องได้ฟืนกลับบ้านเพียงสองมัดเล็ก เป็นกลอุบายของหลิวตานเท่านั้นเอง ถ้ามันหมดจะได้เข้าป่าบ่อย ๆ ไม่ต้องมีข้ออ้างเข้าไปหาปลา แต่แลกมากับเสียงบ่นของย่า 

“ใช้ไม่ได้จริง ๆ ! ออกไปตั้งนานได้กลับมาแค่สองมัด ไม่กี่วันก็หมดแล้ว!” ย่าหลิวตวาดเรียกสายตาคนเดินผ่านมาได้เป็นอย่างดี ยิ่งเป็นช่วงเลิกงานหลายคนได้แต่ส่ายศีรษะ ภาพที่คุ้นเคยในแต่ละวันกลับมาแล้ว 

“ย่าไม่ให้พวกเราสามพี่น้องกินข้าว ฉันจะไปมีแรงหาฟืนได้อย่างไร อีกอย่างถ้ามันหาง่ายย่าก็ไปหาเอาเองสิ” เธอบอกอย่างท้อแท้ใจ ได้ยินแต่เสียงตวาดจริง ๆ 

“เข้าห้องเถอะ” 

หลิวตานไม่คิดจะสนใจย่าอยากบ่นก็บ่นไปเดี๋ยวเหนื่อยก็หยุดบ่นไปเอง พาน้องทั้งสองเข้าห้องรอแม่กลับมาจากที่ทำงาน สองพี่น้องก็ออกไปข้างนอก เหลือเพียงหลิวตานที่อยู่ในห้องพร้อมเสียงก้นด่าตามหลังอย่างฉุนเฉียว แต่คนที่โดนด่ากลับไม่สนใจแม้แต่น้อยเพราความสนใจของเธอตอนนี้คือระบบที่ผูกกับเธอไว้ 

“ดูสิ ฉันจะได้อะไร” หลิวตานถูมืออย่างตื่นเต้น ก่อนจะบอกระบบว่าเริ่มสุ่มวงล้อ

“ระบบเริ่มสุ่มวงล้อได้เลย” ทันใดนั้นหน้าจอโปร่งใสก็ปรากฏตรงหน้าเธอ ดวงตาคู่งามมองวงล้อสุ่มของรางวัลที่หมุนไปมาด้วยความประหม่า เพราะมันเป็นของรางวัลชิ้นแรกที่เธอคาดหวัง ไม่รู้มันจะสามารถทำอะไรได้บ้าง แต่ขอให้ช่วยสี่แม่ลูกได้ยิ่งดี  

“เมล็ดพันธุ์ผักกาด?” 

หลิวตานมองภาพตรงหน้าแล้วได้แต่น้ำตาตกในเมื่อของรางวัลที่แลกมากับการไปตัดหญ้ามาให้หมูคือเมล็ดพันธุ์ผักกาด! 

ทั้ง ๆ ที่ต้องใช้แรงเด็กสามคนถึงได้รางวัลมา กลับได้ในสิ่งที่ไม่อยากได้และไร้ประโยชน์สำหรับพวกเธอในตอนนี้มาก อย่างน้อยหากเป็นของกินหรือเงินสักหยวนจะไม่ว่าเลย 

“อย่าดูถูกเมล็ดผักกาดจากระบบ ผัดกาดจากระบบได้ถูกพัฒนามาหลายพันปีรับรองมีคุณภาพมากกว่าเห็นภายนอกอย่างแน่นอน” เสียงอิเล็กทรอนิกส์ของระบบดังขึ้นอีกครั้งหลังจากได้ยินความคิดของเธอ หลิวตานมองผักกาดตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจมันจะดีกว่าได้อย่างไรเพราะมันก็ไม่แตกต่างจากเมล็ดผักกาดที่เธอเคยเห็นแต่เรื่องนั้นช่างมันเถอะถึงเวลาค่อยว่ากันอีกที

ถึงจะไม่อยากได้หลิวตานต้องนำมันเข้าไปเก็บไว้บนหลังตู้เสื้อผ้า ยังดีที่ด้านบนมีของวางจึงนำไปวางรวมกัน แม่ของเธอยุ่งกับงานและไม่ค่อยดูด้านบนคงมองไม่เห็น หากมีช่องเก็บของเพิ่มมาก็คงดีหากต่อไปยังไม่สะดวกเอาออกมาจะได้เก็บเอาไว้ก่อน 

หลังมีการจัดสรรแบ่งปันที่ดินให้กับประชาชน บ้านไหนมีสมาชิกเยอะได้รับส่วนแบ่งที่ดินเยอะ บ้านไหนมีสมาชิกน้อยได้รับส่วนแบ่งที่ดินน้อย แต่ว่าทางภาครัฐได้ตรวจสอบแล้วว่าจำนวนนี้เพียงพอต่อประชาชนหนึ่งคน บ้านหลิวได้รับส่วนแบ่งเกือบสี่สิบหมู่เห็นจะได้  

บ้านไหนที่ทำนาแล้วได้รับผลผลิตน้อยจะออกไปรับจ้างคนในหมู่บ้าน ส่วนมากผู้ชายที่ขยัน ทำงานเก่งจะถูกจ้าง ไม่นิยมจ้างแรงงานผู้หญิงกับเด็กที่คิดว่าทำงานไม่คุ้มกับค่าแรง แต่ถ้าไม่มีคนและต้องการแรงงานจริง ๆ หลายบ้านไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ 

หลิวตานที่หายป่วยแล้วต้องทำงานบ้านช่วยแม่ของเธอกับอาสะใภ้สาม จะหวังพึ่งป้าสะใภ้ใหญ่เห็นทีจะมีแต่เรื่องกัน เพราะย่าของพวกเธอนั้นเข้าข้างบ้านใหญ่สุด ๆ ส่วนบ้านสี่มีเพียงอาสี่ที่ยังไม่ได้แต่งงานหน้าที่จะตกมาเป็นของใครไม่ต้องบอก 

“ดูสิ ฉันเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้านได้เรียนหนังสือ พ่อแม่รักฉันมากแค่ไหนหล่อนคงไม่รู้ ฮ่า ๆ อิจฉาฉันเหรอ? ไม่มีคนส่งเรียนก็แบบนี้แหละ ไร้ประโยชน์” หลิวถิงเหยาหรืออาเล็กของเธอหัวเราะและมองมาอย่างดูถูก อีกฝ่ายกำลังแต่งตัวเพื่อไปโรงเรียน ในขณะที่หลิวตานกำลังหอบตะกร้าผ้าไปซักที่แม่น้ำ

“อิจฉาหรือ ฉันจะไปอิจฉาอาเล็กได้อย่างไรกัน ภูมิใจน่าดูได้เงินจากพ่อของฉันส่งเรียน” 

เธอไม่ได้อิจฉาอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อยต้องบอกว่าสมเพชจะดีกว่า ย่าหลิวให้เหตุผลลูกชายว่าอยากให้ลูกสาวได้แต่งงานกับคนในเมือง แต่ผู้หญิงในชนบทจะแต่งงานกับคนในเมืองได้ต่างโดนดูถูก เลยเลือกส่งหลิวถิงเหยาไปเรียน  

ปู่หลิว ย่าหลิว ไม่ได้ทำงานในแปลงนานานแล้ว ทั้งสองบอกอายุเพิ่มขึ้นก็ให้ลูกให้หลานทำ แต่มีเงินส่งลูกสาวคนเล็กเรียนได้คิดว่าเป็นเงินจากใครกัน ถ้าไม่ใช่จากลูกชายคนรองของบ้านอย่างพ่อเธอ 

หลิวถิงเหยามองหลานสาวด้วยความหงุดหงิด “แล้วอย่างไร หล่อนมีปัญญาเรียนหรือ หลิวผิงอี้ยังได้เรียนหนังสือเลย แต่คนแบบหล่อนไม่มีปัญญาหรอก ฮ่า ๆ” 

“ใช่ ถ้าฉันได้เรียนอาเล็กก็คงไม่ได้เรียนหรอกค่ะ”