พันธะสวาทจอมเวทย์ [18+, พีเรียดอีโรติก]

อารัมบท

ปลายสมัยสุโขทัย 

โอม....

ตะ มตฺถ° ปะกา เสนโต

สต°ธา อะหะ อิเม อะสิตะ

อฺ อะมิ มะสะ นะโม

กูจะสูบพระเวทย์อาคมขึ้นไว้บนคอ

กูจะยอพระอาคมทั้งหลายเข้าไว้ในอก

กูจะยกพระคาถาทั้งปวงไว้เหนือเกล้า

ท่ามกลางรัตติกาลวันเพ็ญ แสงจันทราเต็มดวงสาดสีนวลเหลืองอ่อนทั่วท้องนภา

ปรากฏร่างชายฉกรรจ์นุ่งดำทั้งร่างนั่งขัดสมาธิกลางวงล้อมพิธีกรรมโบราณศักดิ์สิทธิ์

เสียงลมเสียงฟ้ากรรโชกแรงคล้ายเกิดอาเพศเหตุร้าย ปักษาบินว่อนแตกตื่นด้วยความหวาดกลัว กระวนกระวาย กิ่งไม้โหมไหวเอียงโน้มลงสัมผัสพื้นดิน แว่วเสียงลั่นเปรี๊ยะสั่นสะเทือนถึงพสุธา

ชายวัยกลางคนค่อนแก่ หน้าตอบซีดเซียว ดวงตาแดงก่ำแข็งกร้าวเพ่งจดจ้องเพียงหม้อดินน้ำมนตร์ตรงหน้า ริมฝีปากหนาคล้ำหนวดเครารกเรื้อ ปากขยับท่องบทสวดสาปแช่ง วงแขนร่ายรำวาดเป็นวงกลมในอุ้งมือคือแท่งเทียนสีดำแสงนวลวูบไหว

วงล้อมโรยด้วยผงกระดูกผีตายท้องกลม ปักไม้กฤษณาดำสนิทลงพื้นดินผูกเชื่อมหากันด้วยสายสิญจน์เกิดเป็นสี่เหลี่ยมล้อมวงกลมกระดูกอีกชั้น

เปรี้ยง!

อสุนีบาตฟาดเปรี้ยงลงพื้นพสุธาเบื้องหน้า เสียงกรีดร้องโหยหวนผีเปรต สัมภเวสี วิญญาณอาฆาตระงมทั่วพื้นไพลวัลย์แห่งเมืองสุโฆฑยะ

“พระครู”

น้ำเสียงสั่นเครือหวาดกลัวของบ่าวเลี้ยงคนสนิทดังขึ้นขัดจังหวะพระครูสิงหไกร ร่างของมันสั่นเทาตาเบิกโพลงยามมองเห็นวิญญาณร้ายสีดำทะมึนคล้ายหมอกล่องลอยวนเวียน

“มึงอยู่นิ่ง ๆ อย่าได้ขัดกู!”

“พวกมัน มัน”

“มันเข้ามาในวงอาคมมิได้ดอก มึงจักกลัวไปไย ส่งมีดหมอมา!”

บ่าวรับใช้ควานมือเข้าไปในย่ามสีดำทำจากเสื้อผ้าคนตาย ลายพร้อยด้วยคราบน้ำเหลือง ถลึงตาจ้องยังผีเปรตสูงยาวปากเท่ารูเข็ม

“ไอ้จ้อน เร็ว!”

ไอ้บ่าวจับเจอมีดหมอรีบส่งให้นายของมัน พระครูสิงหไกรผู้มากวิชาแห่งสุโฆฑยะ ตั้งแต่มันติดตามพระครูมากอาคม ตัวบ่าวชายไม่เคยเจอะเจอของแรงเช่นนี้มาก่อนในชีวิต มันก้มโน้มตัวลงกับพื้นดินกราบอย่างร่างสะท้านระริกไปถึงปลายเท้า เส้นผมตั้งชี้ กลัวจับจิตจับใจ

พระครูสิงหไกรจับมีดหมอให้มั่นด้วยมือข้างขวา จุ่มเทียนสีดำลงในหม้อน้ำมนตร์กระทั่งเปลวไฟดับสนิทเกิดกลุ่มควันเบาบาง จดปลายเล็กแหลมคมของมีดบนฝ่ามือข้างซ้าย

โอม....

อิติปิ อหํ ธัมมเทวตา จ ภูตเทวตา

จ สมฺพุทฺธเทวตา จ ปญฺญาปยามิ

ข้าแต่เจ้าแห่งความดำมืด วิญญาณผู้เฝ้ารักษาแผ่นดิน

ผีห่าตายโหง จงฟังคำกูผู้ทุกข์ทนในความอาฆาตนี้

เมียกูถูกข่มเหงดับสิ้นไร้วิญญาณ

ลูกกูถูกทารุณกระทำเยี่ยงสัตว์

บริวารกู เรือนกูล้วนถูกไฟคลอกเผาเสียสิ้น

เหลือเพียงตัวกูที่ยังยืนหยัดด้วยใจคับแค้น

ขอสาบานต่อฟ้า สาบานต่อดิน สาบานต่อไฟแห่งโลกา

กู!! ขอสาปแช่งตระกูลศรีสงครามให้ล่มสลาย

กูเรียกฟ้า... จงฟาดเปรี้ยงเหนือบ้านมัน

ด้วยพลังแห่งคำสาปนี้ จงเป็นจริงตามที่กูสั่ง

กรี๊ด.....หวีด......ฮ่า ฮ่า ฮ่า

ไอ้จ้อนสะดุ้งโหย่งรีบมุดหัวขดตัวยามที่ผีเปรตห่าตายโหงกรีดเสียงโหยหวน เมื่อบทสวดบรรลุจบทุกบท

พ่อครูกรีดมีดหมอลงอาคมสลักคาถาทำจากเหล็กน้ำพี้ เอาความหนักอึ้งโอบอุ้มความแค้นที่สุ่มในอกจดยังผิวเนื้อหนังฝ่ามือหยาบกร้านทีละน้อยกระทั่งลึกพอ คิ้วสีขาวโพลนขมวดเกรียว ขบกรามแน่น กำมือเหนือหม้อน้ำมนตร์ปล่อยให้เลือดแห่งความคับข้องใจในกายไหลหยดลงน้ำ

เปรี้ยงงงง!!

สิ้นเสียงอสุนีบาตทุกอย่างกลับคืนเป็นปกติ วิญญาณผีสัมภเวสี ผีเปรตล้วนอันตรธาน ลมนิ่งสนิทไร้เสียงหวีดหวิว เมฆคลายตัวคืนดวงจันทร์ให้ส่องกระจ่างดั่งเดิม

“ฮ่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

พ่อครูสิงหไกรเบิกดวงตาแวววาว อ้าปากค้างเปล่งเสียงหัวเราะดังก้องไพรวัลย์อนธการ หนังแก้มกระตุกเบา ๆ สีหน้าเบิกบานอย่างคนที่กระทำการสำเร็จ อาการเครียดครัดมลายหายสิ้น เขย่ามือข้างที่กำมีดหมอ มือข้างที่เกรอะกรังด้วยเลือดชูขึ้น แหงนดวงหน้ามองท้องฟ้าที่บัดนี้เมฆเปิดสว่าง ทรวงอกพองโตฮึกเหิม ตะโกนเสียงดังขึ้นคล้ายคนเสียจริต

“ไอ้อีศรีสงคราม! จบสิ้นลงแน่แล้วในคราวนี้ ฮ่า ฮ่า”