ภารกิจแรกของระบบทำฟาร์ม 2

“ย่าลำเอียงมาก เด็กบ้านใหญ่ไม่เห็นต้องมาทำอะไรแบบนี้เหมือนเราเลย” หลิวอิ๋งอีช่วยพี่สาวลากรถลากไปด้วยบ่นไปด้วย 

คนเป็นพี่สาวหัวเราะให้กับคำพูดของน้องสาว ถ้าเป็นเด็กคนอื่นอาจจะไม่คิดเรื่องพวกนี้แต่น้องสาวเธอรู้หลายอย่าง “หลานชังแบบเราจะไปทำอะไรได้ล่ะ” 

“ก็จริง” 

หลิวเหอสวี่ที่เห็นพี่สาว น้องสาว สนทนากันสองคนไม่สนใจตัวเองก็พยักหน้าตาม “อือ ๆ” 

ทั้งสองเห็นน้องชายที่อยากเข้าร่วมวงสนทนานี้ก็หัวเราะออกมาเบาๆ พร้อมขยี้ศีรษะเหอสวี่อย่างเอ็นดู ก่อนจะรีบลากรถขนหญ้าเอาไปให้หมูหลังบ้าน อันที่จริงอาหารที่เหมาะกับหมูคือพวกธัญพืช แต่หลิวตานไม่ได้บอกย่าของเธอให้เปลี่ยนเพราะเธอไม่ได้รับส่วนแบ่งตรงนี้ ถ้าเลี้ยงหมูตัวใหญ่ก็จะได้ราคาเพิ่มแต่เธอไม่คิดจะให้บ้านใหญ่ได้รับมัน 

‘ภารกิจที่ 1 เสร็จสิ้นได้รับการหมุนวงล้อเสี่ยงโชคหนึ่งครั้ง’ 

เสียงอิเล็กทรอนิกส์ดังขึ้นขณะที่หลิวตานให้อาหารหมูเสร็จสิ้น แต่เธอยังไม่ทันได้ทำความเข้าใจกับระบบ เสียงของย่าหลิวก็ดังขึ้นจนเธอต้องยกนิ้วปิดหูด้วยความรำคาญ

“หายไปไหนมาเป็นชั่วโมงแบบนี้! แอบอู้ใช่ไหม หน็อย ฉันไม่ออกมาดูก็เลยไม่ทำงานกันสินะ ไปเก็บฟืนมาเดี๋ยวนี้เลยนะ! ไม่มีฟืนพวกแกสามพี่น้องก็ไม่ต้องกินข้าว” เสียงย่าหลิวตะโกนด่าทอออกมาหลังบ้านที่สามพี่น้องเอาหญ้าให้หมูแล้ว 

หลิวตานกรอกตามองบน “ฉันไปตัดหญ้านะคะ ไม่ใช่ไปขโมยมาจะได้รวดเร็วขนาดนั้น”  

“เถียง? ฉันเลี้ยงหมาป่าตาขาวอยู่หรืออย่างไร” 

“เฮ้อ”  

หลิวตานถอนหายใจไม่อยากเสวนากับย่า อีกทั้งยังมีหลิวอี้ผิงผู้เป็นหลานสาวสุดที่รักของย่าที่ยืนยิ้มเยาะอยู่ จริง ๆ ไม่ใช่ว่าไม่กล้าต่อกรแต่เธอขี้เกียจ อีกอย่างไม่อยากอยู่ที่บ้านมองคนให้เกะกะสายตาจึงพาน้องชายน้องสาวไปหาอะไรกินด้วย มื้อเช้ามีเพียงแผ่นแป้งแข็งเท่านั้น ส่วนมื้อกลางวันอย่าฝันไปเลยว่าย่าหลิวจะให้พวกเธอได้กิน

 ฟืนช่วงนี้ไม่ได้หายากแต่ก็ไม่ง่ายเหมือนฤดูใบไม้ผลิ เนื่องจากมันเข้าสู่ช่วงฝนตกแล้วถ้าเก็บไม่ทันมันก็จะเปียก อีกอย่างต่อไปมันก็จะหนาวหลายคนที่มีห้องเก็บฟืน โรงเก็บฟืนจะพากันเก็บฟืนช่วงนี้ หลิวตานจึงตัดสินใจพาน้องเข้าป่าไปด้วยกัน 

“เดินระวังกันด้วย อาสวี่ เสี่ยวอี พี่สาวว่าพวกเธอขึ้นไปนั่งบนรถลากจะดีกว่า” หลิวตานบอกน้องทั้งสองคนเพราะกลัวว่าจะถูกสัตว์โจมตี ลำพังตัวเองสามารถเอาตัวรอดได้แต่น้องไม่ใช่ 

“หนัก” หลิวเหอสวี่รีบส่ายหน้า 

หลิวอิ๋งอีเห็นด้วยกับพี่ชายคนรอง หล่อนพยักหน้าแล้วบอก “ไม่เอาหรอก พี่ใหญ่จะหนัก” 

“ตามใจ” ในเมื่อทั้งสองบอกแบบนั้นหลิวตานไม่เซ้าซี้ต่อ หันมองไปรอบ ๆ เพื่อหาสถานที่เหมาะ ก่อนพากันมาหยุดที่ริมน้ำในป่า มันเป็นต้นน้ำที่ไหลลงไปใช้งานในหมู่บ้าน ซึ่งเธอเห็นตาน้ำที่อยู่ไม่ไกลจึงพาน้องมาอีกทางเพื่อจับปลามาทำอาหารกิน 

“เสี่ยวอี พาอาสวี่ไปเก็บฟืนรอบ ๆ นี้หน่อย ไม่ต้องไปไกล อีกอย่างอย่าลงน้ำกัน” หลิวตานบอก 

“ค่ะ” 

ไม่ใช่ครั้งแรกของการเข้าป่าหลิวตานจึงไว้ใจให้น้องสาวที่อายุห้าขวบดูแลพี่ชาย ส่วนตัวเองถอดเสื้อตัวนอกแขวนเอาไว้แล้วหาเหยื่อเพื่อจับปลา เพราะการต้องเอาตัวรอดและทักษะชีวิตมานานหลายปีเธอจึงไม่ใช่คนที่ทำอะไรไม่เป็น ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีก็จับปลาตัวใหญ่ได้ถึงสองตัว และเพียงเท่านี้มันก็เพียงพอต่อสามพี่น้องแล้ว  

จัดการก่อไฟเพื่อย่างปลาให้สุก นำเสื้อตัวในมาผึ่งแดดให้แห้งและเอาตัวนอกที่ไม่ได้ใส่ลงน้ำมาสวมก่อน หากกลับไปด้วยร่างกายที่เปียกมีหวังโดนด่าแน่ 

“หอมมาก” หลิวอิ๋งอีที่เดินกลับมาถึงหลังพี่ชายเอ่ยขึ้น 

“ไปล้างมือแล้วรีบกลับมากิน พี่จะเก็บไว้ให้แม่ด้วย หลังจากนั้นพวกเราจะกลับบ้าน”  

“ค่ะ” 

เด็กตัวเล็ก ๆ เพียงสามคนปลาหนึ่งตัวกินยังไม่หมดเลย หลิวตานหาใบไม้ที่ไม่มีกลิ่นมาทำเป็นกระทงเพื่อใส่เนื้อปลา ล้างปาก ล้างมือ ก่อนพากันไปเก็บฟืนต่อจะได้กลับบ้าน 

“เรื่องที่เราได้กินปลาต้องเก็บเป็นความลับ ห้ามบอกคนอื่นแต่ว่าบอกแม่ได้แค่ตอนที่มีพวกเราเท่านั้น” หลิวตานสั่งย้ำน้องทั้งสองคนระหว่างเดินทางกลับ 

คนอื่นเธอสามารถตบตาพวกเขาได้แต่แม่ไม่สามารถทำได้ในเมื่อเอากลับไปให้แม่ด้วย แต่หลิวตานคิดว่าไม่ปิดบังเวลาทำอะไรจะได้ง่าย และเชื่อว่าแม่ต้องเข้าใจ