น้องชายผู้ถูกรังแกกับย่าผู้ลำเอียง

“เฮอะ คิดว่าตัวเองจะได้เรียนอย่างนั้นหรือ” หลิวถิงเหยาหัวเราะเยาะ “ฝันไปเถอะ แม่ของฉันดูแลเงินของบ้านถ้าแม่ฉันไม่อนุญาตหล่อนก็ไม่ได้เรียน อย่างตอนนี้ยังไม่ได้เรียนเลย” 

หลิวถิงเหยาไม่ชอบเด็กผู้หญิงในบ้านโดยเฉพาะสองพี่น้องบ้านพี่ชายคนรอง เพราะหลิวถิงเหยาต้องการให้คนที่บ้านสนใจเพียงตนเอง หลานสาวใหญ่ไม่ได้สนใจเพราะพี่ชาย พี่สะใภ้ใหญ่ยังเอาใจหล่อน แต่บ้านรองไม่มีใครสนใจหล่อนจึงพาลไม่ชอบเด็กบ้านนี้ไปด้วย 

หลิวตานส่ายหน้าไม่สนใจอาเล็กของเธออีกต่อไป แบกตะกร้าผ้าออกจากบ้านเดินตรงไปทางแม่น้ำ ยิ่งซักผ้าเสร็จเร็วเธอจะได้มีเวลาไปทำอย่างอื่น 

‘พี่อี้ข่ายปล่อยพี่ชายของฉันเดี๋ยวนี้นะ!’ น้ำเสียงกระวนกระวายดังขึ้นไม่ไกลจากแม่น้ำ 

‘ไม่ปล่อย!’ 

‘ฉันจะไม่บอกย่า ปล่อยพี่ชายรองเถอะนะ’ 

โอ้ย! 

‘พี่รอง!’ 

เสียงอ้อนวอนขอให้หยุดกับเสียงหัวเราะเรียกความสนใจจากหลิวตานได้เป็นอย่างดี เธอจำเสียงน้องสาวของตัวเองได้ เร็วเท่าความคิดตะกร้าผ้าถูกวางลงก่อนจะรีบวิ่งไปทางที่ได้ยินเสียง 

ภาพน้องชายถูกดึงแขนและหลิวอิ๋งอีที่พยายามช่วยพี่ชายแต่สู้แรงเด็กผู้ชายตัวอวบไม่ไหว สองพี่น้องจึงถูกจัดการได้ด้วยเด็กเพียงคนเดียวที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี 

“ฮือ ปล่อยนะ” 

โอ้ย! 

“พี่ใหญ่!” หลิวอิ๋งอีมองพี่สาวอย่างตื่นตระหนก มือที่หลิวอี้ข่ายยื้อกระชากถูกปล่อย เธอรีบจับมือพี่ชายวิ่งมาซ่อนด้านหลังของพี่สาว 

หลิวตานมองลูกพี่ลูกน้องของตนเองอย่างเย็นชา “หลิวอี้ข่ายคิดว่าตัวเองเป็นใครกันถึงคิดรังแกคนอื่นได้ง่ายขนาดนั้น” 

คนที่กำลังรังแกน้องชายของเธอไม่ใช่เด็กบ้านอื่น แต่เป็นลูกชายคนเล็กของบ้านใหญ่หลิว ลูกรักของลุงใหญ่ป้าสะใภ้ใหญ่ที่เอาแต่ใจมาก อีกฝ่ายถูกกิ่งไม้ที่เธอขว้างไปเมื่อครู่จึงร้องไห้ออกมา 

“แม่ อึก! ฉันจะบอกย่า!” หลิวอี้ข่ายเป็นคุณชายน้อยของบ้านไม่เคยโดนกระทำแบบนี้มาก่อน พอเจอคนที่กล้าลงมือจริง ๆ เขาก็วิ่งหนี หรือบางทีอาจจะไปฟ้องย่าหลิวแล้ว 

หลิวอิ๋งอีมีสีหน้าไม่ค่อยดีเพราะพี่สาวลงมือกับเด็กบ้านใหญ่ “พี่ใหญ่ พวกเราต้องโดนย่าตีแน่ ๆ เลยค่ะ รีบกลับเข้าห้องกันเถอะเสี่ยวอีไม่อยากโดนตี” 

“ไม่ต้อง พวกเราไปซักผ้ากับพี่ดีกว่า อย่างมากก็แค่ไม่ได้กินข้าวมื้อเย็นก็เท่านั้น” แต่หลิวตานส่ายหน้าเดินจูงมือน้องสาว น้องชาย ไปช่วยซักผ้าของครอบครัว 

ที่เธอไม่กลัวไม่ใช่ว่ามีข้ออ้างแล้ว ต่อให้บอกป้องกันตัวเองเพราะหลิวอี้ข่ายรังแกน้องชายของเธอ อีกฝ่ายก็ไม่ถูกลงโทษอะไร จะเป็นพวกเธอเองที่ผิดทั้งหมด แต่ตอนเกิดเรื่องไม่มีคนอื่นอยู่ด้วยนี่สิ 

แม่น้ำที่คนในหมู่บ้านใช้เป็นแม่น้ำที่ไหลลงมาจากป่า หรือก็คือไหลมาจากตาน้ำที่หลิวตานเคยพาน้องไป คนในหมู่บ้านจะมาซักผ้า อาบน้ำ และตักน้ำไปใช้จากที่นี่ บ้านไหนมีเงินดีหน่อยขุดบ่อไว้ใช้งาน ไม่ต้องเหนื่อยเดินไกล 

“เด็กบ้านหลิวขยันกันจริง ๆ มาซักผ้ากันหรือจ๊ะ” เสียงทักทายจากผู้หญิงที่อายุน่าจะเท่าแม่ของพวกเธอดังขึ้น 

หลิวตานหันไปมองพลางเอ่ยทักทายอีกฝ่าย “ฉันพาน้องมาซักเสื้อผ้าค่ะ น้าลี่อิน”  

หย่งลี่อินเป็นสะใภ้ในหมู่บ้านที่ค่อนข้างสนิทกับแม่ของเด็กทั้งสาม พอเห็นหลิวตานกับน้องจึงเอ่ยทัก อีกฝ่ายกำลังจะกลับบ้านพอดีเลยเอ่ยเตือนด้วยความห่วงใย

“ระวังกันด้วยล่ะ แถวนี้ไม่มีคนอยู่” 

“ขอบคุณค่ะ” 

แน่นอนว่าคนที่สนิทกับแม่ของเธอต้องรู้อยู่แล้วว่าหลิวตานตกน้ำ แต่จริง ๆ คนในหมู่บ้านก็รู้กันไปทั่ว แต่บางคนรู้ในลักษณะที่แตกต่างกันไปเพราะย่าหลิวบอกหลานสาวลงไปเล่นน้ำ  

 ใช้เวลาซักผ้าไม่นานก็เสร็จแล้ว ในตะกร้าผ้ามีเพียงของบ้านรองเท่านั้น เธอตั้งใจไม่เอาของบ้านอื่นมาด้วย เนื่องจากต้องการต่อต้านและเป็นสัญญาณที่บอกว่าบ้านรองจะไม่ยอมอีกต่อไป 

“มาแล้วหรือ!” 

ยังไม่ทันได้ตากผ้าก็มีมารผจญเข้ามาแล้ว หลิวตานมองไปยังเสียงเป็นย่าของเธอ ป้าสะใภ้ใหญ่ และหลิวอี้ข่ายที่ใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา 

“มีอะไรคะ ฉันจะตากผ้าค่อยคุยทีหลังได้ไหม” 

หลิวอิ๋งอีมองพี่สาวอึ้ง ๆ สลับกับย่า มือจับชายเสื้อของพี่สาวเอาไว้อย่างหวาดกลัว พลางกระซิบถามเสียงเบา “พี่ใหญ่พูดแบบนี้จะดีหรือคะ ถ้าย่าโกรธแล้วลงโทษพวกเราล่ะ” 

“หลานชายของฉันบอกว่าเธอรังแกเขา! อี้ข่ายอายุแค่เจ็ดขวบฉันใจดีกับเธอมากใช่ไหมถึงต้องลงมือกับเด็กแบบนี้” ย่าหลิวมองหลานชายอย่างช้ำใจ นางทะนุถนอมของนางมาตั้งนาน ก่อนหน้านี้อีกฝ่ายวิ่งมาหานางทั้งน้ำตาบอกสามพี่น้องแกล้ง 

“ลงมือ? ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยแค่ออกไปซักผักกับน้องเท่านั้น” หลิวตานตอบหน้าตาย