บทที่ 5 ทวงคืน

ทันทีที่กลับมาถึงบ้าน อวี้จินก็ล้างไม้ล้างมือจนสะอาด ระหว่างทางเธอซื้อขนมมาฝากคุณย่าด้วย

"ย่าคะ หนูกลับมาแล้ว"

แม่เฒ่าอวี้ที่ได้ยินเสียงของหลานสาวจึงรีบเดินออกมาจากในครัวก่อนจะต้องขมวดคิ้วมุ่น เมื่อเห็นว่าบนแก้มซ้ายของอวี้จินมีรอยฝ่ามือปรากฏอยู่ชัดเจน

"หน้าไปโดนอะไรมาน่ะจินจิน"

แม่เฒ่าอวี้รีบเดินเข้ามาจับใบหน้าหลานสาวอย่างห่วงใย อวี้จินเบ้หน้าเล็กน้อยเพราะยังรู้สึกปวดระบมไม่หาย

"จินจิน ว่ายังไง หน้าหลานไปโดนอะไรมา"

แม่เฒ่าอวี้เอ่ยถามย้ำ อวี้จินเองก็ไม่คิดจะปิดบัง จึงบอกเล่าเรื่องราวทุกอย่างไปตามความจริง แม่เฒ่าอวี้เมื่อได้ฟังก็เดือดดาลเป็นอย่างมาก

"ลูกเวรนั่นกล้าลงมือกับหลานเชียวเหรอ หลานไม่ต้องกลัวนะ หลานไม่ผิด หลานทำถูกแล้ว เรื่องนี้ย่าจะจัดการเอง"

อวี้จินพยักหน้า ก่อนจะขอตัวไปอาบน้ำเพราะเธอเหนียวตัวมาก หลังจากที่อวี้จินแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยและกำลังจะเดินออกมาจากห้อง ก็ได้ยินเสียงของย่าที่กำลังด่าพ่อของเธอและแม่เลี้ยงเจียงลี่อย่างไม่ไว้หน้า อวี้จินลอบขบขันในใจ รู้สึกสมน้ำหน้าคนพวกนั้นเป็นอย่างมาก ชาตินี้เธอจะไม่ยอมเป็นเหยื่อทางอารมณ์ของใครอีกต่อไปแล้ว ในเมื่อพวกเขาทำให้เธอทุกข์ใจ เธอก็จะทำให้พวกเขาไม่มีความสุขเช่นเดียวกัน

เจียงลี่และอวี้ตงถูกด่าจนหูชา ส่วนอวี้หลิงก็นั่งฟังไปด้วยร้องไห้ไปด้วย เธอเพิ่งไปทำแผลที่โรงพยาบาลกลับมา ย่าไม่ถามไถ่อาการของเธอสักคำก็เอาแต่ก่นด่า เธอน้อยใจเป็นอย่างมาก อีกทั้งอวี้จินยังตบหน้าเธออีกด้วย เธอเจ็บแค้นใจเหลือเกิน

เจียงลี่ลอบมองอวี้จินที่เดินออกมาจากห้องด้วยแววตาเย็นเฉียบ แต่เมื่อเด็กสาวมองกลับมาเธอก็แสร้งทำเป็นยิ้มแย้มอ่อนโยน แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดตอนที่ได้สบตากับอวี้จินเธอรู้สึกเย็นเยียบที่แผ่นหลังจนหนาวสะท้านอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

เรื่องราวจบลงที่พ่อของอวี้จินโดนผู้เป็นแม่ด่าสาดเสียเทเสีย ตัวเขาเองไม่กล้าเถียงมารดา ก่อนหน้านี้ก็ถูกคำพูดของอวี้จินแทงใจดำมารอบหนึ่งแล้ว จึงเอ่ยวาจาใดไม่ออกอีก

อวี้จินไม่อยากจะสนใจอีก เธอเดินไปที่หลังบ้าน ซึ่งมีน้ำบ่ออยู่ หญิงสาวตักน้ำบ่อขึ้นมา ก่อนจะนำไปต้มให้คุณย่าเอาไว้อาบไว้ใช้ เมืองซานซูยังไม่ได้เจริญมากเท่าใดนัก เครื่องอุปโภคบริโภคบางอย่างก็ยังเข้าไม่ถึง บางเรื่องก็ต้องช่วยตนเองไปก่อน

ระยะนี้อวี้จินคอยสังเกตความเป็นไปของ

เจียงลี่ เพราะเธอไม่แน่ใจว่าการตายของคุณย่าใน

ชาติก่อนมีอะไรแอบแฝงหรือไม่ การป้องกันเอาไว้ก่อนนับว่าไม่ใช่เรื่องผิดอะไร

อาหารเย็นวันนี้ อวี้จินเป็นคนลงมือทำ เรื่องพวกนี้เธอทำจนเคยชินเสียแล้ว อีกอย่างมันเป็นสิ่งที่เธอชอบทำมาก

พูดถึงเรื่องทำอาหาร ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่อวี้จินยังไม่ได้จัดการ นั่นก็คือการทวงสมบัติของแม่กลับคืนมา  ชาติก่อนเพราะเธอไม่ทันเล่ห์กลของแม่เลี้ยงใจชั่ว เจียงลี่จึงเอาที่ดินของแม่เธอไปขายมาเล่นพนันจนหมด

รอจนกระทั่งทุกคนกินอาหารอิ่มแล้ว อวี้จินจึงเป็นฝ่ายเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมา

"ย่าคะ อีกไม่นานหนูก็จะเรียนจบมัธยมปลายแล้ว หนูมีเรื่องที่อยากขอร้องย่าน่ะค่ะ"

ทุกคนหันมามองอวี้จินเป็นตาเดียว

"เรื่องอะไรเหรอ"

"หนูตั้งใจว่าจะเปิดร้านอาหารเล็กๆ สักร้านน่ะค่ะ จะได้เป็นการหารายได้เพิ่มอีกทาง หนูจำได้ว่าก่อนแม่จะตายได้ทิ้งร้านค้าเอาไว้ให้หนูสองร้าน หนูอยากจะดูแลร้านนั้นด้วยตนเอง”

ว่าแล้วก็หันไปส่งยิ้มประจบประแจงเจียงลี่

“แม่คะ แม่ช่วยคืนกุญแจร้านค้าทั้งสองร้าน มาให้หนูได้ไหมคะ อย่างไรนั่นก็คือสมบัติที่แม่บังเกิดเกล้าทิ้งไว้ให้หนูหนูอยากเก็บรักษาเอาไว้เอง"

เจียงลี่ถึงกับลอบกำมือแน่น แต่ไหนแต่ไรอวี้จินไม่เคยถามหาสมบัติ แต่ตอนนี้กลับคิดจะมาทวงคืน เธอไม่มีทางยอมปล่อยให้มันกลับคืนไปสู่เจ้าของเดิมเป็นอันขาด ร้านค้าสองร้านนั้นทำเลดีมาก หากเอาไปขายต้องได้เงินหลายร้อยหยวนเป็นแน่!

เมื่อคิดได้อย่างนั้นเจียงลี่ก็เอ่ยกับอวี้จินอย่างอ่อนโยน

"จินจิน เดิมทีแม่ก็ตั้งใจจะมอบให้ลูกเป็นของขวัญหลังเรียนจบมัธยมปลายอยู่แล้ว แต่ว่าตอนนี้ลูกมีหน้าที่เรียนหนังสือก็ควรตั้งใจเรียนให้จบเสียก่อน อย่าเพิ่งเอาใจไปฝักใฝ่เรื่องอื่นเลย ผู้หญิงเราน่ะเรียนจบก็ต้องแต่งงานดูแลสามี จะไปเปิดร้านให้วุ่นวายทำไมกัน เอากุญแจร้านฝากไว้ที่แม่ก่อนดีกว่านะจ๊ะ"

อวี้จินไม่ได้แปลกใจเท่าใดนัก น้ำตาลอยู่ในปากมด มีหรือมดมันจะยอมคายออกมาโดยง่าย เธอรู้อยู่แล้วว่าเจียงลี่เจ้าเล่ห์ขนาดไหน แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา

"ขอบคุณแม่ที่เป็นห่วงนะคะ แต่นั่นเป็นสมบัติของแม่ที่ให้กำเนิดทิ้งเอาไว้ให้ดูต่างหน้าหนูอยากจะรักษาเอาไว้ ฮึก ที่ผ่านมาต้องขอบคุณแม่มากที่ช่วยดูแลรักษาเอาไว้ให้แต่ตอนนี้หนูโตแล้ว มีความคิดเป็นของตัวเอง รู้ดีว่าจะต้องจัดการทุกอย่างด้วยวิธีไหน ฮือ ย่าคะ หนูอยากเปิดร้านจริงๆ นะคะหนูชอบทำอาหาร อีกอย่างหนูอยากสานต่อเรื่องที่แม่อยากทำ ย่าเคยเล่าให้หนูฟังว่าตอนแม่ยังอยู่ชอบทำอาหารมาก และฝันอยากจะเปิดร้าน แต่กลับต้องมาด่วนจากไปก่อน ช่างน่าสงสารเหลือเกิน ตอนนี้แม่ไม่อยู่แล้ว หนูอยากจะสานต่อความฝันของแม่ ย่าเห็นด้วยกับหนูเถอะนะคะ อีกอย่างหนูจะไม่แต่งงาน หนูจะดูแล

คุณย่าไปตลอดชีวิตเลย"

อวี้จินกอดแขนย่าของเธออย่างออดอ้อน อีกทั้งยังร้องไห้อย่างน่าสงสาร เจียงลี่กัดฟันกรอด นังเด็กเวรนี่กำลังยุแยงแม่สามีให้หลงเชื่อ เจียงลี่หันไปมอง

อวี้ตงที่ตอนนี้เอาแต่นิ่งเงียบไม่มีปากมีเสียงก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมา

"จินจิน แม่ว่า.."

"อะไรของเธอกัน จินจินอยากได้ของๆ แม่แท้ๆคืน เธอก็แค่มอบให้เท่านั้น มันไม่ใช่ของๆ เธอสักหน่อย อีกอย่างจินจินจะเอาไปทำอะไรก็เป็นเรื่องของจินจิน หรือว่าที่เธอมัวแต่โอ้เอ้ไม่ยอมคืนกุญแจร้านให้สักที ก็เพราะว่าเธออยากจะฮุบสมบัติของคนอื่นมาเป็นของตัวเอง?"

"ไม่ใช่ค่ะคุณแม่ เพียงแต่"

"ตกลงตามนี้ล่ะ เอากุญแจร้านค้าสองร้านนั้นมาให้ฉัน ฉันจะเก็บไว้ให้จินจินเอง"

"ค่ะแม่"

เจียงลี่หมดคำจะกล่าว เธอรู้สึกโมโหจนควันออกหู ร้านค้าตรงนั้นทำเลดีงามมาก เธอไม่ใช่คนชอบทำอาหาร คิดว่าจะเก็บเอาไว้ให้อวี้หลิง ไม่ก็ขายเอาเงินมาใช้ แต่คิดไม่ถึงว่าอยู่ๆ อวี้จินจะรีบมาทวงคืนกลับไปรวดเร็วแบบนี้ อีกทั้งเธอเองก็ไม่อาจหาข้ออ้างเก็บร้านค้าสองร้านนั้นเอาไว้กับตัวได้อีกต่อไป จึงต้องจำใจส่งคืนให้เจ้าของเดิมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

เห็นทีคงจะเก็บอวี้จินเอาไว้ไม่ได้อีกแล้ว ปีนี้ก็อายุสิบเจ็ดแล้ว เด็กสาวบ้านอื่นที่พ่อแม่ไม่มีเงินส่งเรียนหนังสือล้วนแต่งงานมีสามีกันไปหมดเแล้ว เห็นทีเธอคงจะต้องรีบหาสามีที่ดีให้อวี้จินเสียแล้ว หล่อนจะได้เลิกมือยืดมือยาวมาทวงสมบัติคืนสักที!