บทที่ 4 คนสวย

อวี้จินเดินออกมาจากสวน ก่อนจะยกมือขึ้นลูบแก้มข้างซ้ายของตนเองที่ถูกตบ แรงมือของพ่อไม่เบาเลย มันทำให้เธอเจ็บเป็นอย่างมาก และเรื่องนี้อวี้จินก็ไม่ได้คิดจะปิดบังย่าของเธอเหมือนเช่นชาติก่อนอีกต่อไป ใครทำอะไรเธอ เธอจะให้พวกเขาไม่มีความสุขเช่นเดียวกัน

ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว อวี้จินรู้สึกหิวเป็นอย่างมาก เมื่อเช้าตอนออกจากบ้านเธอกินโจ๊กมาเพียงไม่กี่คำกับขนมปังหนึ่งชิ้นเพียงเท่านั้นและรีบออกมาตรวจดูงาน ตอนนี้จึงรู้สึกหิวขึ้นมาเสียแล้ว

อวี้จินเดินมาตามทางเรื่อยๆ ระหว่างทางมีคนเอ่ยทักทายเธอหลายคน อวี้จินมองไปโดยรอบ ก่อนที่สายตาของเธอจะไปหยุดอยู่ที่ร้านขายโจ๊กร้านหนึ่ง ซึ่งดูเหมือนว่าเพิ่งจะมาเปิดใหม่ เพราะก่อนหน้านี้ที่ตรงนั้นเป็นบ้านเก่าที่เจ้าของปล่อยทิ้งร้างเอาไว้

ความทรงจำในชาติก่อนย้อนกลับมาอีกครั้ง

อวี้จินมองดูชายวัยกลางคนที่กำลังต้มโจ๊ก เธอจำได้ เขาคือลุงหม่า

ลุงหม่ามีหลานชายอยู่คนหนึ่งชื่อว่าอาฟาน หลานชายของเขาคนนั้นไม่ค่อยเอาการเอางาน วันๆนอกจากจะไล่แซวผู้หญิงไปทั่วแล้ว ก็ไม่ทำอะไรอีก ในชาติก่อนอาฟานเคยตามจีบเธอ ทั้งที่เขาอายุมากกว่าเธอตั้งหลายปีแต่กลับทำนิสัยเหมือนเด็ก

อวี้จินในตอนนั้นยังไร้เดียงสา เจอหน้าเขาก็เอาแต่เดินหนีไม่กล้าสบตา เธอไม่รู้ว่าสองลุงหลานมีภูมิลำเนาเดิมมาจากที่ไหน หลังจากที่รู้จักกันเขาก็บอกเธอเพียงว่าเขามาจากอีกหมู่บ้านหนึ่ง ที่หมู่บ้านนั้นขายของไม่ดี จึงย้ายมาเมืองซานซู เธอก็รู้เพียงเท่านี้

นานวันเข้าหลังจากเริ่มสนิทกันเธอก็ได้รู้ว่า

อาฟานไม่ใช่คนไม่ดี เขาเป็นผู้ใหญ่คนหนึ่งที่ดีกับเธอมาก เขาและเธอเคยมีความทรงจำที่ดีต่อกันมากมายในตอนนั้น

ไม่คิดว่าการย้อนเวลากลับมาครั้งนี้จะได้พบกับคนคุ้นเคยอีกครั้ง แต่เขาคงจะจำเธอไม่ได้แล้ว

อวี้จินยิ้มออกมาเล็กน้อย เธอจำได้ว่าโจ๊กร้านลุงหม่ารสชาติดีไม่เหมือนใคร ในเมื่อได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง เธอก็อยากจะลองชิมโจ๊กร้านเขาอีกสักครั้ง

"คุณลุงคะ ขอโจ๊กข้าวโพดชามหนึ่งค่ะ"

พ่อบ้านหม่าที่กำลังวุ่นวายกับการต้มโจ๊กเมื่อเห็นว่ามีลูกค้าเข้าร้านก็รีบมาต้อนรับทันที เดิมทีเขาไม่อยากจะทำงานพวกนี้ แต่คุณชายตัวดีของเขาอยากจะเล่นสนุก เขาเองก็รักกู้อวิ๋นฟานเหมือนลูกตัวเอง จึงยอมตามใจทุกอย่าง

อวี้จินรอไม่นานลุงหม่าก็ยกชามโจ๊กข้าวโพดมาวางตรงหน้าเธอ กลิ่นหอมของอาหารทำให้เธอนึกถึงช่วงเวลาในชาติก่อน ทุกครั้งที่เศร้าใจ เธอมักจะมาที่ร้านโจ๊กของอาฟานเสมอ บรรยากาศยังคงเหมือนเดิมไม่มีอะไรที่เปลี่ยนแปลงไปเลยแม้แต่น้อย แต่มันกลับทำให้เธออบอุ่นใจอย่างประหลาด

หญิงสาวตักโจ๊กขึ้นมากินคำหนึ่ง พบว่ารสชาติดีเหลือเกิน และเธอก็หิวมาก จึงกินหมดไปถึงสองชาม อวี้จินยกมือขึ้นมาลูบท้องตนเอง ในขณะที่เธอกำลังจะล้วงหยิบเงินขึ้นมาจ่าย ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเอ่ยขึ้นมา

"ลูกค้าสวยขนาดนี้ ไม่ต้องจ่ายเงินหรอกครับ ผมให้กินโดยไม่คิดเงินทุกวันเลย"

อวี้จินชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองและพบว่าเป็นอาฟานนั่นเอง 

ชายหนุ่มตรงหน้ายังคงหล่อเหลาไร้ที่ติ ทุกอย่างในตัวเขาเหมือนพระเจ้าตั้งใจสร้างเป็นอย่างดี รอยยิ้มที่ดูขี้เล่นนั่นมันชวนให้หญิงสาวหลายคนที่ได้เห็นหลงเสน่ห์ได้ไม่ยาก

ด้านกู้อวิ๋นฟานนั้นเขาแอบเดินตามอวี้จินมา ไม่คิดว่าหล่อนจะเดินเข้ามาในร้านโจ๊กของเขา ชาติก่อน กว่าเด็กสาวจะยอมเข้ามานั่งในร้านก็ใช้เวลาอยู่หลายเดือน แต่ครั้งนี้กลับเป็นฝ่ายเดินเข้ามาด้วยตนเอง

เขาปิดบังชื่อแซ่ของตัวเอง ใช้ชื่อว่าอาฟานเพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัยของใคร ตระกูลกู้ของเขายิ่งใหญ่เกินไป ที่เขาไม่ใช้แซ่กู้ตอนอยู่ที่นี่ก็เพื่อต้องการลดความวุ่นวายที่จะเกิดขึ้น

กู้อวิ๋นฟานยักคิ้วให้อวี้จินอย่างหยอกเย้า อวี้จิน

กระแอมออกมาเล็กน้อย ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นและถอยห่างออกมาจากเขา

"ไม่ดีมั้งคะ ฉันไม่ชอบกินของใครโดยไม่จ่ายเงิน ฉันจะจ่ายเงินให้ค่ะ"

"ไม่ต้องหรอกครับ คนสวยอยากมากินวันไหนก็ได้"

อวี้จินยกมือขึ้นเกาศีรษะตนเอง เธอคิดเอาไว้ไม่ผิดเลย เพิ่งเจอหน้ากันครั้งแรก อาฟานก็เอ่ยวาจาแบบนี้กับเธอเสียแล้ว แต่เธอไม่ถือสาเขา เพราะรู้ว่าเขาไม่ได้คิดจะทำมิดีมิร้ายกับเธออยู่แล้ว

"ถ้าอย่างนั้นฉันจะไม่จ่ายก็ได้ แต่ว่าจะให้คนนำผักมาส่งให้ร้านโจ๊กของคุณเป็นการตอบแทน ห้ามคุณปฏิเสธเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่มากินโจ๊กร้านคุณอีก"

"ได้ครับผม"

อาฟานยิ้มตาหยี รอยยิ้มของเขาเจิดจ้าเสียจนอวี้จินไม่กล้ามองตรงๆ เมื่อกินอิ่มแล้ว เธอจึงขอตัวกลับบ้านตนเองทันที อาฟานเดินมาส่งเธอถึงหน้าร้าน 

"คุณชื่ออะไรเหรอ ผมชื่ออาฟาน"

อวี้จินหันไปมองชายหนุ่มตรงหน้า ก่อนจะเอ่ยตอบ

"ฉันชื่ออวี้จิน ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"

กู้อวิ๋นฟานค่อนข้างแปลกใจไม่น้อยที่ครั้งนี้ท่าทีที่เธอมีต่อเขาออกจะเป็นมิตรมากกว่าชาติก่อน อีกทั้งรอยยิ้มของเด็กสาวก็ยังสดใสร่าเริง ไม่ได้มีท่าทีกล้าๆกลัวๆ หรือทำตัวอ่อนแอเหมือนในตอนนั้นเลยแม้แต่น้อย

แต่ว่าเขากลับชอบอวี้จินตอนนี้มากกว่าอวี้จินในชาติที่แล้วเสียอีก

เพราะถูกชายหนุ่มตรงหน้าจ้องมองไม่ลดละ อวี้จินจึงรู้สึกประหม่า

"จินจิน ขอเรียกว่าจินจินนะ"

อวี้จินพยักหน้าให้เขาอย่างไม่ถือสา

“ว่าแต่หน้าคุณไปโดนอะไรมา ให้ผมพาไปหาหมอไหม”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่เป็นอะไรขอบคุณมาก”

อวี้จินเอ่ยตอบพร้อมกับยิ้มให้เขาเล็กน้อย กู้อวิ๋นฟานพยักหน้า ก่อนจะเอ่ยกับหญิงสาวตรงหน้าอย่างเจ้าเล่ห์

"คุณระวังด้วยนะครับ"

"ระวังอะไรเหรอคะ"

"ระวังสะดุดความหล่อของผม"

อวี้จิน "...."

อวี้จินถึงกับหมดคำจะกล่าว แต่ไหนแต่ไรเขาก็เป็นเช่นนี้ แต่ไม่คิดว่าการพบเจอกันครั้งนี้เหมือนนิสัยชอบแทะโลมจะหนักกว่าเดิม อวี้จินไม่เอ่ยอะไรเพียงยิ้มอย่างฝืดฝืน ก่อนจะเดินกลับบ้านของตนไป

กู้อวิ๋นฟานอารมณ์ดีเป็นอย่างมาก เขาเดินกลับเข้ามาในร้านก่อนจะเอ่ยกับพ่อบ้านหม่า

"โจ๊กวันนี้ไม่ต้องขาย แจกหมดหมู่บ้านเลย"

พ่อบ้านหม่าแทบทำถ้วยโจ๊กร่วงพื้น เขาหันขวับมามองเจ้านายของตนทันที

"วันนี้ยังไม่ได้ทุนคืนเลยนะครับ คุณ เอ่อ

อาฟานทำแบบนี้มันจะขาดทุนเอาได้นะ"

"ขาดทุนก็ช่างหัวมันสิครับลุง วันนี้ผมอารมณ์ดี แจกเลย แจกให้หมดหมู่บ้านไปเลย!"