บทที่ 9 ไม่ยอมอีกต่อไป

เช้าวันต่อมาอวี้จินก็แต่งตัวไปเรียนหนังสือตั้งแต่เช้า ก่อนจะไปเธอยังไม่ลืมทำอาหารเช้าให้ย่าของเธอ พร้อมกับยกเข้าไปไว้ในห้องนอนให้และยังกำชับเรื่องอาหารการกินอย่างละเอียดถี่ถ้วน

แม่เฒ่าอวี้ถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างเอ็นดูหลานสาวคนนี้ตั้งแต่หายป่วยก็บ่นเก่งเสียเหลือเกิน

แต่เพราะไม่อยากให้อวี้จินเป็นห่วงแม่เฒ่าอวี้จึง

ตกปากรับคำโดยไม่อิดออด

นับตั้งแต่อวี้จินเอ่ยปากเรื่องกุญแจร้านสองร้านนั้น เจียงลี่ก็นำมามอบให้แม่สามีอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แม้จะไม่เต็มใจแต่เบื้องหน้ายังคงแสร้งทำเป็นแม่เลี้ยงใจดีเสียเต็มประดา

ตั้งแต่เธอแต่งเข้าบ้านตระกูลอวี้ เรื่องเงินทองรวมไปถึงสมุดบัญชีในบ้านแทบไม่ได้หยิบจับมาดูแล แม่สามีเค็มเหมือนเกลือ จะหยิบจับใช้จ่ายอะไรล้วนต้องบอกก่อนเสมอ เธออึดอัดมาก สามีก็กลัวแม่ตัวเองอย่างกับอะไรดี จนเจียงลี่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีแล้ว

เดิมทีเธอก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไร คิดว่าแต่งเข้าตระกูลอวี้แล้วจะสบาย แม้ฐานะของพวกเขาจะไม่ได้ร่ำรวยมหาศาลแต่สมบัติก็มีเก็บไม่ใช่น้อย คาดไม่ถึงว่ามันกลับไม่ตกมาถึงเธอเลยสักหยวนเดียว ช่างน่าคับแค้นใจเหลือเกิน!

มีชั่ววูบหนึ่งที่เจียงลี่คิดว่า หากแม่สามีตายจากโลกใบนี้ไปเสียมันคงจะดีไม่น้อย

ด้านอวี้จินนั้นเธอปั่นจักรยานไปโรงเรียน ระหว่างทางต้องผ่านร้านโจ๊กของอาฟาน วันนี้ร้านโจ๊กค่อนข้างคึกคักเป็นอย่างมาก เพราะรีบออกมาจึงยังไม่ได้กินมื้อเช้า อวี้จินจึงแวะที่ร้านโจ๊ก และให้พวกเขาตั้งโจ๊กใส่กล่องอาหารให้เธอเอาไปกินที่โรงเรียน

กู้อวิ๋นฟานเพิ่งลงมาจากชั้นบน เมื่อเขาเห็น

อวี้จินที่กำลังจ่ายเงินค่าโจ๊กก็รีบเดินเข้ามาทันที

"บอกแล้วว่าไม่ต้องจ่าย"

อวี้จินไม่คิดว่าเขาจะลงมาจากชั้นบนรวดเร็วขนาดนี้ เธออุตส่าห์ดีใจคิดว่าในเมื่อไม่พบเจอเขาที่ร้านจะได้จ่ายเงินเสียที อวี้จินไม่ชอบเอาเปรียบใคร แต่ไม่คิดว่าอาฟานจะโผล่มาเร็วแบบนี้

"กำลังจะไปเรียนเหรอ"

"ใช่ค่ะ ฉันกำลังจะไปเรียน"

อวี้จินเอ่ยตอบ เมื่อได้เห็นหน้าอาฟานอีกครั้งอยู่ๆ เธอก็รู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้า เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนทำเอาเธอนอนไม่หลับ มันน่าอับอายเกินไป

อยู่ๆ กู้อวิ๋นฟานก็นึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ เมื่อเช้าลุงหม่าส่งคนไปหาผู้รับเหมาฝีมือดีแต่กลับยังไม่เจอคนมีฝีมือเลยสักคน ส่วนมากจะไปรับงานต่างเมืองกันหมด เขาค่อนข้างร้อนใจ งานจะล่าช้าไม่ได้ เมื่อได้พบกับอวี้จินเขาจึงคิดจะถามเรื่องนี้กับเธอ อย่างไรอวี้จินก็เป็นคนในพื้นที่ น่าจะรู้จักคนมากกว่าเขา

"จินจิน เธอพอจะรู้ไหมว่า มีผู้รับเหมาก่อสร้างที่ไหนรับงานบ้าง พอดีว่าเจ้าของโรงงานมากินโจ๊กที่ร้านของฉัน และเขากำลังหาคน แต่ฉันไม่รู้จักใครน่ะ เขายังบอกอีกว่าหากหาคนให้ได้ จะให้ค่านายหน้าถึงห้าร้อยหยวนเชียวนะ"

อวี้จินที่ได้ยินอย่างนั้นก็มองกู้อวิ๋นฟานด้วยแววตาที่เป็นประกาย เงินตั้งห้าร้อยหยวนไม่น้อยเลย ตระกูลอวี้แม้จะไม่ได้ลำบาก แต่เงินที่ขายผักและดอกไม้ใช่ว่าจะได้กำไรมากมาย แต่หากได้เงินก้อนนี้มา ก็จะทำให้เธอมีเงินเก็บเพิ่ม และยังสามารถเอาไปลงทุนที่ร้านค้าทั้งสองร้านได้อีกด้วย

เมื่อคิดได้เช่นนั้นอวี้จินจึงรีบเอ่ยขึ้นมาทันที

"มีสิหลานชายของคนงานที่บ้านฉัน เป็นผู้รับเหมา เขาเพิ่งกลับมาจากรับงานนอกหมู่บ้านตอนนี้ว่างงานอยู่เพิ่งกลับมาเมื่อเช้านี้เอง ฝีมือดีมากพี่จะลองไปถามเขาดูไหมหลังเลิกเรียนฉันจะพาไป"

"ได้ขอบคุณเธอมาก หากตกลงกันได้พี่จะแบ่งเงินให้เธอ"

"ตกลง"

อวี้จินพยักหน้า ก่อนจะขอตัวไปเรียน ขณะเดียวกันอวี้จินรู้สึกได้ว่ามีคนจ้องมองอยู่ เมื่อเธอหันกลับไปมองก็พบว่าเป็นอวี้หลิงที่กำลังยืนซื้อขนมปังอยู่เมื่อเห็นว่าอวี้จินมองมาอวี้หลิงก็แกล้งทำเป็นมองไปทางอื่น อวี้จินไม่ได้สนใจอวี้หลิงเท่าใดนัก เธอจึงปั่นจักรยานไปโรงเรียนทันที

เมื่ออวี้จินไปแล้ว อวี้หลิงก็เบ้ปากด้วยความหมั่นไส้พี่สาวตัวดีของเธอริอ่านนัดแนะพบผู้ชายแล้วเหรอเนี่ย แต่ผู้ชายคนนั้นก็เหล่อเหลาไม่ใช่น้อยเลย

กู้อวิ๋นฟานคล้ายจะรับรู้ได้ว่ามีคนมองตนเขาจึงหันมาก่อนจะสบสายตาเข้ากับสาวน้อยคนหนึ่งที่กำลังมองเขาด้วยแววตาที่หลงใหล ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อมีท่าทางเขินอายอย่างไม่ปิดบัง

กู้อวิ๋นฟานส่งเสียงเหอะในลำคอ เขาจำได้เด็กสาวคนนั้นก็คือน้องสาวของอวี้จินมีชื่อว่าอวี้หลิง ชาติก่อนหล่อนแต่งงานได้ดิบได้ดี แต่กลับไม่สนใจความเป็นตายของพี่สาวไม่มีความเสียใจหรืออาวรณ์ให้เห็นเลยแม้แต่น้อย เรียกได้ว่าเด็กคนนี้ใจดำอำมหิตอย่างไม่น่าเชื่อ

เขาไม่ยิ้มตอบ ทั้งยังแสดงท่าทีดูแคลนอวี้หลิงอีกด้วย อวี้หลิงถึงกับหน้าชาไม่คิดว่าจะถูกผู้ชายมองด้วยสายตาแบบนี้ เธอเก็บความไม่พอใจเอาไว้ และคิดว่าหลังเลิกเรียนจะเอาเรื่องนี้ไปฟ้องคนที่บ้าน

อวี้จินมาเรียนตามปกติ ในชั้นเรียนเธอมีเพื่อนสนิทสองคนชื่อว่าไป๋เซียงกับฟางมู่ อวี้จินไม่ค่อยมีเพื่อนสนิทมากเท่าไร คนที่เธอคบหาล้วนเป็นเด็กที่เรียบร้อย

อวี้จินจำได้ว่าในห้องเรียนจะมีพวกหัวโจกในห้องที่คอยรีดไถเงินเพื่อนร่วมชั้นเรียนด้วยกัน หากไม่ยอมมอบเงินให้ก็จะใช้ชีวิตอยู่ในโรงเรียนอย่างไม่เป็นสุข คุณครูเองก็เหนื่อยใจจะตักเตือนบางครั้งจึงทำหลับหูหลับตาข้างหนึ่ง อวี้จินเองก็เป็นหนึ่งในคนที่ถูกรังแกในตอนนั้น

หลังจากเรียนวิชาคณิตศาสตร์เสร็จ ขณะที่กำลังรออาจารย์เข้ามาสอนวิชาใหม่อยู่นั้น ก็มีเด็กสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาหาอวี้จินและเพื่อน

"นี่พวกเธอ เอาเงินมาให้ฉันหน่อยสิ วันนี้ยังไม่ได้กินข้าวเลย"

อวี้จินเงยหน้าไปมองเด็กสาวคนนั้นด้วยแววตาเย็นชา เด็กสาวมีว่าชื่อว่าหยางเมี่ยว บ้านของเธออยู่ในตลาด แม่เปิดร้านขายขนม ส่วนพ่อก็เอาแต่สำมะเลเทเมา เล่นการพนันไม่สนใจลูก หยางเมี่ยวเกิดมาในครอบครัวที่ชอบใช้ความรุนแรง ทำให้จิตใจของเธอบิดเบี้ยว ลงที่ใครไม่ได้ก็มาทำร้ายคนที่อ่อนแอกว่า คบหาแต่เพื่อนที่นิสัยเหมือนกันคอยกลั่นแกล้งเพื่อนในห้องทุกวัน

ไป๋เซียงและฟางมู่มีท่าทีหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด เด็กสาวสองคนรีบล้วงหยิบเงินที่มีเพียงน้อยนิดหมายจะส่งให้หยางเมี่ยว แต่อวี้จินกลับปรามเอาไว้เสียก่อน

"พวกเธอสองคนจะเอาเงินให้หล่อนทำไม หล่อนมีมือมีเท้า ก็ให้หล่อนหากินเองสิ หากหาไม่ได้ก็อดตายไปซะ"

คำพูดของอวี้จินทำให้หยางเมี่ยวเกิดความไม่พอใจ เธอปรายตามองอวี้จินเหมือนมองศัตรู

"จินจิน ปิดเทอมไปเพียงไม่นาน กลับมาเธอก็มีนิสัยห้าวหาญขึ้นเยอะเลยนี่ แต่ก่อนเวลาฉันมาขอเงินเธอจะเป็นคนแรกที่รีบมอบให้เลยด้วยซ้ำ ทำไม หรือวันนี้ใจกล้าขึ้นมาแล้ว อยากลองดีเหรอ เจอกันหลังโรงเรียนไหมละเย็นนี้"

ไป๋เซียงกับฟางมู่ร้อนใจรีบบอกให้อวี้จินมอบเงินให้หยางเมี่ยวไปซะ แต่อวี้จินกลับส่งเสียงเหอะก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินไปประจันหน้ากับหยางเมี่ยว

อย่างไม่เกรงกลัว

"ได้สิ เจอกันหลังโรงเรียนเย็นนี้ ตัวต่อตัว หากใครแพ้ต้องเป็นลูกน้องคนที่ชนะไปตลอด!"

"ได้เลย!"

หยางเมี่ยวเอ่ยอย่างไม่สะทกสะท้าน เธอรู้ว่ายังไงอวี้จินก็สู้เธอไม่ได้เพียงแค่ทำตัวอวดเก่งก็เท่านั้น

เรื่องนี้เพื่อนในห้องต่างรู้ดี ทุกคนรอเวลาให้โรงเรียนเลิกเร็วๆ จะได้ไปชมฉากเด็ดหลังโรงเรียน

เวลาล่วงเลยมาจนถึงช่วงเย็น อวี้จินก็มาตามนัดจริงๆ โดยมีไป๋เซียงและฟางมู่ตามมาด้วย

หยางเมี่ยวเองก็มาตามนัดตรงเวลาแต่กลับพาเพื่อนผู้ชายมาด้วยสองคน อวี้จินถึงกับส่งเสียงเหอะออกมา เธอคิดไว้แล้วว่าคนอย่างหยางเมี่ยวน่ะเป็นพวกเล่นไม่ซื่อ ต้องคิดจะทำอะไรเป็นแน่

แต่เธอไม่กลัว

หมดเวลาที่จะตกเป็นเหยื่อแล้ว ควรลุกขึ้นมาสู้เพื่อตัวเองสักที

ไม่พูดอะไรให้มากความหยางเมี่ยวก็พุ่งเข้ามาหาอวี้จินทันที อวี้จินเองก็ไม่ยอมแพ้ หยางเมี่ยวตบ เธอต่อย หยางเมี่ยวจะถีบเธอชิงถีบก่อน ไม่นานฝ่าย

หยางเมี่ยวก็ลงไปนอนกองกับพื้นไม่มีเรี่ยวแรงจะสู้ต่ออีก

ภาพตรงหน้าสร้างความตกใจให้ทุกคนเป็นอย่างมาก อวี้จินที่เคยอ่อนแอแต่ตอนนี้กลับยืนหักนิ้วมือเสียงดังกรอบแกรบและกระดิกนิ้วเรียกให้คนของ

หยางเมี่ยวเข้ามาต่อยกันทีละคน

อวี้จินรู้สึกตื่นเต้นมาก ความจริงนิสัยของเธอเป็นคนไม่ยอมใคร แต่เพราะแต่ก่อนหัวอ่อนและไม่กล้าลุกออกมาทวงความเป็นธรรมให้ตัวเอง คิดว่าการใช้ความรุนแรงเป็นสิ่งที่ผิดแต่ตอนนี้เธอเปลี่ยนความคิดแล้ว คนที่ใช้ความรุนแรงอาจไม่ใช่คนที่ผิดเสมอไป คนเราจะยอมถูกกระทำฝ่ายเดียวไม่ได้เราควรลุกขึ้นมาปกป้องสิทธิ์และความชอบธรรมของตนเอง ตราบใดที่เราเดินอยู่บนความถูกต้องและไม่เอาเปรียบใคร แน่นอนว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ผิดไปเสียทั้งหมด

"มันทำอะไรอยู่ รุมมันสิ!"

หยางเมี่ยวสั่งให้เพื่อนผู้ชายที่ตามมาด้วยรุมทำร้ายอวี้จิน อวี้จินเบ้ปาก ก่อนจะจัดการชกต่อยเด็กผู้ชายพวกนั้นจนมันหนีเปิดเปิงไปไกล เด็กพวกนั้นทำเป็นอวดเก่ง แต่พอเจอคนจริงก็สู้ไม่ไหว

อวี้จินเองก็เจ็บตัวไม่น้อยแต่ยังสู้ไหว เธอไม่ได้แสดงท่าทีอะไร หญิงสาวเดินเข้าไปหาหยางเมี่ยวที่ตอนนี้มองอวี้จินเหมือนเห็นผี

"อย่าเข้ามานะ ฉันแพ้แล้ว ฮือ ฉันยอมเป็นลูกน้องเธอก็ได้ อย่าตีฉันเลยนะ!"

อวี้จินเอียงคอมองหยางเมี่ยวผู้ยิ่งใหญ่ ก่อนจะทิ้งกายนั่งลงตรงหน้าหล่อนและเอ่ย

"จำไว้ อย่าเอาปมในใจมาลงกับคนอื่น ทุกปัญหามีทางแก้ ไม่จำเป็นต้องใช้ความรุนแรงอะไร ฉันเข้าใจว่าชีวิตเธอพบเจออะไรมาบ้าง แต่ว่าหยางเมี่ยว คนเราเริ่มใหม่ด้วยการเป็นคนดีได้เสมอนะ เรื่องของฉันและเธอให้จบกันตรงนี้ ต่อไปอย่าไปรีดไถใครอีก หากไม่มีเงินก็หางานพิเศษทำ หากลำบากจริงๆ ก็แค่ขอร้องด้วยคำพูดดีๆ ฉันเชื่อว่าเนื้อแท้ของเธอไม่ได้เลวร้ายอะไร เอาละ ฉันจะไปแล้ว ส่วนเรื่องที่แพ้แล้วต้องเป็นลูกน้อง ฉันไม่ต้องการ แค่อยากสั่งสอนเธอให้เข้าใจก็แค่นั้น กลับบ้านดีๆ ล่ะ"

หยางเมี่ยวเม้มริมฝีปากแน่น ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยมีใครพูดเตือนสติเธอแบบนี้ อยู่ๆ ดวงตาของเธอก็แดงก่ำ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปเบื้องหน้าอวี้จิน

“ลูกพี่ ต่อไปฉันจะเชื่อฟังลูกพี่”

อวี้จินถึงกับปวดหัว เธอไม่ได้ต้องการสร้างแก๊งอันธพาลอะไรทั้งสิ้น ทำไมอยู่ดีดีมันเป็นแบบนี้ไปได้

“หยางเมี่ยว ฉัน..”

“หากลูกพี่ไม่ตอบตกลง ฉันจะยืนอยู่อย่างนี้ไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่าลูกพี่จะยอมรับ”

ไป๋เซียงและฟางมู่หันมามองหน้ากันอวี้จินถอนหายใจออกมา ก่อนจะเอ่ย

“ก็ได้ ลุกขึ้นเถอะ”

หยางเมี่ยวยิ้มตาหยี ก่อนจะยกมือขึ้นเกาศีรษะตน

“ลูกพี่ มีเงินให้ฉันยืมสักสิบหยวนไหม ฉันยังไม่ได้กินข้าวเลย แล้วฉันจะรีบคืน ไม่เบี้ยวแน่นอน”

อวี้จินส่ายหน้าไปมา ก่อนจะส่งเงินสิบหยวนให้หยางเมี่ยวและบอกว่าไม่ต้องคืนเธอก็ได้ หยางเมี่ยวซาบซึ้งใจมาก

เอาเถอะ การช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ก็เป็นสิ่งที่ควรทำไม่ใช่เหรอ

เมื่อไม่มีอะไรแล้วอวี้จินจึงเดินออกมาพร้อมกับไป๋เซียงและฟางมู่เพื่อนทั้งสองไม่กล้าเอ่ยถามอะไรมาก แต่กลับมองอวี้จินอย่างภาคภูมิใจจนอวี้จินทำหน้าไม่ถูก