บทที่ 8 แก้ไขสถานการณ์

เมื่อตั้งสติได้อวี้จินจึงรีบผละออกจากชายหนุ่มตรงหน้า ก่อนจะซัดหมัดเข้าไปที่หน้าท้องของเขาอย่างแรงจนคนถูกต่อยถึงกับหน้าเขียวหน้าแดง แต่เขากับไม่ส่งเสียงร้องออกมาสักแอะเพราะกลัวว่าจะทำให้อวี้จินเดือดร้อน

หญิงสาวตรงหน้าตอนนี้มีใบหน้าแดงระเรื่อ ท่าทีของเธอทั้งประหม่าทั้งวางตัวไม่ถูก

อวี้จินลนลานอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน อยู่ดีๆเธอก็ล้มลงไปจูบเขาเสียได้ 

"โอย มือเธอหนักชะมัดเลย ฉันเจ็บแล้วนะ"

"ใครใช้ให้พี่ไม่ดูตาม้าตาเรือเล่า"

อวี้จินเอ่ยโดยที่ไม่มองหน้าของกู้อวิ๋นฟาน ให้ตายเถอะ เธอไม่อาจทำใจมองเขาตอนนี้ได้ เขาไม่รู้ตัวเลยหรือยังไงกันว่าใบหน้าของเขาตอนนี้มันหล่อเหลามากมายขนาดไหน

อวี้จินเคยนึกสงสัยในตัวของกู้อวิ๋นฟานอยู่หลายครั้ง ทั้งที่เขาบอกว่าเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา แต่ความรู้สึกส่วนลึกบอกกับเธอว่าเขาอาจไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดา ผิวพรรณของเขาขาวสะอาด ท่าทางสำอางเหมือนคุณชายที่ใช้ชีวิตในเมืองหลวงจนเคยชิน ไม่เหมือนกับหนุ่มบ้านนอกยากจนที่ต้องมาหากินเลี้ยงชีพต่างหมู่บ้านเลยแม้แต่น้อย

แต่เขาจะเป็นใครก็ช่างเถอะ หากไม่สร้างปัญหาให้เธอ เธอก็ยินดีคบหาเป็นเพื่อนกับเขา

กู้อวิ๋นฟานมองออกว่าอวี้จินเขินอายแต่ยังคงวางท่านิ่งเฉย เขายิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเอ่ยกับเธอด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

"จินจิน เธอรุนแรงมากไปแล้วนะ ฉันเสียหายทั้งตัวแล้วยังต้องมาเสียใจอีก"

อวี้จินถึงกับหันขวับไปมองกู้อวิ๋นฟาน

"เสียตัวเสียใจ พี่พูดอะไร"

กู้อวิ๋นฟานไม่ลดละความพยายาม เขาขยับเข้ามาใกล้หญิงสาว อวี้จินเกรงว่าจะมีคนมาเห็นจึงไม่กล้าขยับตัวส่งเดช ทำให้ตอนนี้ใบหน้าของเขาและเธออยู่ใกล้กันแค่เพียงฝ่ามือกั้น จมูกของทั้งสองแทบจะแนบชิดติดกัน

"ใช่น่ะสิ เธอจูบหน้าผากฉันแล้ว ฉันก็ต้องตกเป็นของเธอ ชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกัน แต่เธอกลับจูบฉัน"

จะบ้าตายจริงๆ อวี้จินไม่เคยพบเจอคนหน้าด้านหน้าทนและมั่นใจในตัวเองขนาดนี้มาก่อน

อวี้จินถอนหายใจออกมาอย่างสุดจะทน และอธิบายกับเขาอย่างใจเย็น

"คืออย่างนี้นะ ฉันว่าพี่คงเข้าใจอะไรผิด ฉันไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นอุบัติเหตุ"

"มันคือวาสนาต่างหากเล่า ให้ตายเถอะ ในที่สุดฉันก็เจอเนื้อคู่จนได้"

อวี้จิน "....."

อวี้จินยกมือขึ้นนวดหว่างคิ้ว ยิ่งพูดกับเขาเธอยิ่งปวดหัว

"ฉันจะไปนอนแล้ว พรุ่งนี้เปิดเรียนวันแรก ฉันจะต้องรีบตื่นนอนแต่เช้าพี่ก็รีบกลับไปพักเถอะ"

กู้อวิ๋นฟานมีท่าทีเสียดายอย่างเห็นได้ชัด เขามองเธอด้วยแววตาอาลัยอาวรณ์ อวี้จินไม่เข้าใจว่าเธอมีอะไรน่ามองกันเขาถึงตามแทะโลมเธอไม่หยุดขนาดนี้ ทั้งที่ตัวเองก็อายุยี่สิบแล้ว แต่เธอเป็นเพียงเด็กสาวอายุน้อยที่ยังไม่ประสาเท่านั้น

เหลือเกินจริงๆ

อวี้จินทำเป็นมองไม่เห็นสายตาอาลัยอาวรณ์ของกู้อวิ๋นฟานเธอรีบเดินกลับเขาบ้านทันที

ด้านกู้อวิ๋นฟานนั้นหลังจากที่รอจนห้องนอนของอวี้จินปิดไฟลงแล้ว เขาก็ออกมาจากบ้านตระกูลอวี้ เดินเตร็ดเตร่ไปตามริมถนนอย่างไม่รีบไม่ร้อน ชาติก่อนเขาใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองซานซูจนคุ้นชิน ทุกตรอกซอกซอยเขาล้วนรู้จักมันดี

คืนนี้นอกจากมาหาอวี้จินแล้ว เขายังมีเรื่องอื่นให้ต้องจัดการอีก

กู้อวิ๋นฟานยังจำได้ไม่ลืมว่า หลังจากที่เขามาที่นี่ได้ไม่นาน โรงงานก็เกิดปัญหาขึ้น

เขาต้องเริ่มสืบหาเบาะแสจากตรงนี้ กู้อวิ๋นฟานจำได้ว่า บ้านของผู้รับเหมาก่อสร้างที่เขาจ้างให้มาทำงานอยู่ไม่ไกลจากบ้านของอวี้จินเท่าใดนัก ไม่นานเขาก็เดินมาหยุดอยู่ที่บ้านหลังหนึ่ง บ้านหลังนี้ไม่ได้ใหญ่โตเท่าไรชายหนุ่มซ่อนตัวหลบอยู่ที่ข้างต้นไม้ต้นหนึ่งซึ่งอยู่ใกล้ๆ กับบ้านของผู้รับเหมาก่อสร้างคนนั้น รออยู่ไม่นานในที่สุดก็เห็นผู้รับเหมาคนนั้นกำลังเดินกลับมาที่บ้าน และยังมีคนตามหลังเขามาด้วยอีกคนหนึ่ง

กู้อวิ๋นฟานขมวดคิ้ว พยายามหลบซ่อนตัวอย่างมิดชิดเพื่อไม่ให้ถูกจับได้

"นายท่านสั่งมาแล้ว นายจะต้องทำให้การก่อสร้างของตระกูลกู้เกิดปัญหาให้ได้มากที่สุด เอาให้ล่าช้าได้ยิ่งดี อ้อ แล้วก็เรียกเก็บเงินมามากหน่อย แต่ใช้วัสดุก่อสร้างชั้นเลวให้พวกมัน หากงานสำเร็จนายและครอบครัวจะสบายไปทั้งชาติแน่นอน"

ผู้รับเหมาคนนั้นพยักหน้ารับอย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าใดนัก 

ก่อนหน้านี้ตระกูลกู้ติดต่อให้เขามาทำงานก่อสร้างโรงงาน อีกทั้งยังให้ค่าตอบแทนที่ดีมาก แต่ไม่คาดคิดว่าหลังจากที่รับงานให้ตระกูลกู้ได้เพียงไม่กี่เดือน กลับมีชายปริศนามาพบเขาที่บ้าน ทั้งยังยื่นข้อเสนอเป็นเงินก้อนโตให้กับเขา แลกกับการทำให้โรงงานตระกูลกู้เกิดปัญหา

คนที่อยู่เบื้องหลังที่ว่านั้นเขาไม่รู้จักและไม่เคยเห็นหน้าค่าตา เรื่องความขัดแย้งทางผลประโยชน์ของตระกูลใหญ่ในเมืองหลวงนั้นเขาเองไม่อยากมีส่วนพัวพัน แต่เพราะเกรงว่าหากไม่ยอมตกปากรับคำคนในครอบครัวอาจได้รับอันตราย เขาจึงต้องตอบตกลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“เข้าใจแล้ว ฉันจะพยายาม"

"จำไว้ ทำงานให้ดี แล้วก็เก็บเรื่องนี้ให้เป็นความลับหากทำไม่สำเร็จ อย่าหวังว่าครอบครัวนายจะสงบสุข ฉันไปละ"

เอ่ยจบคนผู้นั้นที่สวมแว่นตาและสวมหมวกปิดบังอำพรางใบหน้าก็เดินจากไปทันที ผู้รับเหมามีท่าทีเคร่งเครียด ก่อนจะเดินกลับเข้าบ้านไป

เมื่อไม่มีคนแล้ว กู้อวิ๋นฟานจึงออกมาจากที่ซ่อนแววตาของชายหนุ่มฉายแววเย็นชาอย่างไม่ปิดบัง

ที่แท้เหตุการณ์ในครั้งนั้นก็มีคนจงใจสร้างปัญหาให้ตระกูลกู้

ว่าแต่มันเป็นใครกัน

ตระกูลกู้เป็นที่นับหน้าถือตามาตลอด เขาเองจำได้ว่าพ่อและแม่ไม่เคยเป็นศัตรูกับใคร 

แล้วใครกันที่คิดเล่นงานตระกูลกู้จนย่อยยับในชาติที่แล้ว

ยิ่งคิดกู้อวิ๋นฟานก็ยิ่งมีสีหน้าเคร่งเครียด เขารีบเดินกลับมาที่ร้านโจ๊ก เมื่อกลับมาถึงก็พบกับลุงหม่าที่กำลังรออยู่

"นายน้อย ผมเป็นห่วงแทบแย่ หากนายน้อยยังไม่กลับมาผมจะส่งคนออกไปตามหาแล้วนะครับ"

กู้อวิ๋นฟานเข้าใจดีว่าลุงหม่าเป็นห่วงเขามากแค่ไหน ชาติก่อนลุงหม่าป่วยตายเพราะสุขภาพไม่สู้ดี เขาเองไม่เคยทำดีกับลุงหม่าเลยสักครั้ง

ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อยพลางเอ่ยตอบ

"ไม่ต้องห่วงน่าตาแก่ ผมปลอดภัยดี อ้อ ลุงหม่า เช้าวันพรุ่งนี้สั่งให้ผู้รับเหมาก่อสร้างคนที่เพิ่งจ้างมาหยุดงานซะ แล้วจ่ายค่าเสียหายให้เขาไป บอกว่าเราได้คนใหม่แล้ว"

ลุงหม่าถึงกับขมวดคิ้ว ก่อนจะรีบเอ่ยถาม

"ทำไมล่ะครับ เขาก็ทำงานดีนี่ครับ"

"ไม่ต้องถามมากน่า ไปจัดการเถอะ ให้เร็วด้วย แล้วถามชาวบ้านละแวกนี้ว่ามีผู้รับเหมาก่อสร้างฝีมือดีอีกไหม เลือกคนที่ทำงานสุจริต หากว่ามีก็ให้จ้างเขามาทำงาน แล้วให้พักที่โรงงานของเราเลย ผมจะส่งคนไปเฝ้าระวังเอาไว้ เรามาอยู่ต่างถิ่นแบบนี้ต้องระวังเอาไว้ให้ดี หากหาคนไม่ได้จริงๆ ค่อยให้พ่อส่งมาให้"

"ครับผม"

ลุงหม่ารับคำทั้งที่ในใจสงสัยแต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรต่ออีกให้มากความ

กู้อวิ๋นฟานกลับเข้ามาในห้องนอน ชายหนุ่มมองออกไปที่นอกหน้าต่างอย่างครุ่นคิด

เขาจะทำทุกทางเพื่อให้ตระกูลกู้ยังคงอยู่ ไม่พินาศล้มละลายเหมือนเช่นในชาติที่แล้ว ที่สำคัญจะต้องหาตัวคนที่บงการชักใยอยู่เบื้องหลังออกมาให้ได้