คู่ปรับยกกำลังสอง

    ในระหว่างทางบอมบอมพยายามนั่งนิ่งๆไม่พูดจากับมิคกี้ ส่วนมิคกี้อยากจะแกล้งบอมบอมใจจะขาด แต่ในเมื่อบอมบอมนิ่งเงียบเขาจึงไม่รู้จะพูดอะไร มิคกี้เลยหาวิธีเพื่อให้บอมบอมพูดอะไรออกมา เขาจึงแกล้งเบรครถกะทันหัน จนบอมบอมเซไปข้างหน้า

           “นายจะเบรครถทำไม ข้างหน้าไม่เห็นมีอะไรเลย เกิดรถข้างหลังเบรคไม่ทันมาชนทำไง”

           “ใครจะโง่ไม่ดูรถคันหลังก่อนล่ะ หรือว่านายจะทำแบบนั้น ถึงว่าซิพ่อนายไม่ยอมให้ขับรถทั้งที่บ้านก็รวย”มิคกี้อมยิ้ม

           “มิคกี้นายจะมาดูถูกเรามากไปแล้วนะ อาจจะใช่เราขับรถไม่แข็ง แต่ไม่ทำแบบที่นายพูดหรอก”

           “เหรอ สอนให้ไหม”

           “ขับรถไม่แข็งไม่ได้หมายความว่าขับไม่เป็น แค่รอพ่อซื้อรถให้ในวันเกิดแค่นั้นแหละ”

           “วันเกิดเมื่อไร”

           “ไม่ต้องรู้สักเรื่องได้ไหม เราไม่เชิญนายหรอก”บอมบอมมองหน้ามิคกี้ด้วยสายเย้ยหยัน

           “ไม่บอกก็ได้เดี๋ยวสืบเอา”

           “ไปสืบของแฝดนั่นไม่ดีกว่า ได้ข่าวว่านายชอบนักชอบหนา”

           “ใช่ชอบมาก แต่กับคนใกล้ๆไม่ชอบเลย”

           “ใครเขาอยากให้ชอบล่ะ”บอมบอมรู้สึกเจ็บใจกับคำพูดของมิคกี้

           “เหรอ ไอ้เราก็นึกว่านายอยากให้ชอบ”

           “หลงสุก้ายังไม่พอ ยังหลงตัวเองอีก”

           “รู้ได้ไงว่าเราหลงสุก้า”มิคกี้อดสงสัยไม่ได้ 

           “มองจากดาวเทียมยังรู้เลย สายตานายมันบอกชัดมาก”

           “เก่งนี้ แต่ก็น่าแปลกใจ ทำไมนายสนใจเรื่องของเรานัก หรือว่านายก็หลงเราด้วยหรือเปล่า”

           “เราจะไปหลงนายได้ไง เรามีคนที่ชอบอยู่แล้ว”บอมบอมพูดขึ้นด้วยใจที่เจ็บจี๊ด เพราะเขายังไม่มีใครเลย

           “ใครหนอช่างโชคร้าย”มิคกี้หัวเราะ

           “มิคกี้”บอมบอมตีไปที่แขน

           “เจ็บนะ แต่ไม่เป็นไรพูดให้นายเจ็บใจ มันสะใจกว่า”

           “มิคกี้”บอมบอมทำหน้ามุ่ย

           “ยังจะมาทำหน้ายับย่นอีก ไม่ได้น่ารักเลยหัดทำตัวแบบสุก้าซะบ้าง”

           “มิคกี้นายมันคนไม่ดี ชอบว่าคนอื่น นายดีนักล่ะ”

           “ไม่ดีหรอกแต่ก็มีคนมารัก”มิคกี้หันมายิ้มพร้อมขำสีหน้าของบอมบอม

           “แฝดนรกนั่นเหรอ ระวังเถอะพี่น้องจะฆ่ากันเพราะนาย”

           “บอมบอมจะพูดอะไรคิดก่อนด้วย”มิคกี้มีสีหน้าตึงเครียดทันที

           “ทำไมต้องคิด สมการง่ายๆ แฝดนั่นชอบนายทั้งคู่ แต่นายชอบสุก้า แล้วสุกี้ร้ายจะตาย มีหรือจะให้สุก้าผู้อ่อนแอได้นายเป็นแฟน”บอมบอมหัวเราะในลำคอ

           “คงร้ายไม่เท่านาย แค่คำพูดของนายร้ายกว่าสุกี้ล้านเท่า”มิคกี้เริ่มมีอารมณ์โกรธมากขึ้น

           เหรอ ระวังเถอะจะร้ายน้อยร้ายมากไม่เกี่ยว มันก็ร้ายเหมือนกันนั่นแหละ”

           “ปากดีนัก วันนั้นน่าจะกัดลิ้นให้ขาดเลย”

           “ดีแต่พูดไม่เห็นกัดเลย”บอมบอมยังหัวเราะไม่เลิก

           ด้วยความโมโหและถูกท้าท้ายมิคกี้จึงขับรถมือเดียว ส่วนอีกมือจับศีรษะของบอมบอมดึงมาข้างใบหน้าของเขา มิคกี้หันมาแวบหนึ่งประกบปากบอมบอมทันที และสอดปลายยลิ้นเข้าไปในปากของบอมบอม ส่วนสายตายังเหล่มองทางอยู่ บอมบอมตกใจทำอะไรไม่ถูกชั่วครู่ พอได้สติเขาจึงยันใบหน้ามิคกี้ออกห่าง 

           “นายจะบ้าเหรอ ถ้าไม่ติดนายขับรถอยู่ มีเรื่องแน่”บอมบอมเช็ดริมฝีปากด้วยมือของเขาเอง

           “ท้าทายเราเองนี่”

           “เราให้กัดไม่ใช่ให้มา...”บอมบอมหยุดพูด

           “มาอะไร ทำไมไม่พูดให้จบ”มิคกี้อมยิ้ม

           “หุบปากไปเลย”

           “ตอบแทนก็ได้ มาดูดปากทำไม”

           “มิคกี้”บอมบอมเสียงสูง

           “เรียกทำไมบ่อยจังกลัวลืมชื่อเหรอ”

           บอมบอมโมโหมิคกี้สุดขีดแต่ทำอะไรไม่ได้ ส่วนมิคกี้สะใจที่ได้แกล้งบอมบอมสมใจอยาก บอมบอมเลยนั่งนิ่งๆจนถึงบ้านของเขา ในขณะเดียวกันระหว่างทางมิคกี้ก็พูดอะไรอีกเหมือนกัน เพราะเขาได้แกล้งบอมบอมจนอดสงสารไม่ได้ จึงปล่อยให้บอมบอมได้นั่งสบายๆไม่ต้องเครียด

           “ถึงแล้วจอดหน้าบ้านนี่แหละไม่ต้องเข้าไปหรอก”

           “วันหลังค่อยเข้าไปใช่ไหม”

           “วันไหนๆก็ไม่ต้องเข้าไป เราไม่ต้อนรับคนอย่างนาย”

           “ไม่ต้องห่วงเข้าไปแน่ โดยเฉพาะวันเกิด”

           “ฝันไปเถอะ”บอมบอมเอ่ยขึ้น

 บอมบอมเปิดประตูรถและรีบลงไปทันที เขาเข้าไปในบ้านโดนไม่หันหลังมามองมิคกี้เลย ส่วนมิคกี้มองบอมบอมจนเข้าไปในบ้านพร้อมกับอมยิ้มนิดๆ ก่อนขับรถออกไปจากหน้าบ้านของบอมบอม

           ส่วนอีกฝากฝั่งบิวขับรถพายูโรคนแอบชอบมาส่งที่บ้าน ยูโรนั้นไม่พูดคุยหรือแม้แต่มองหน้าบิว เขาได้แต่นั่งเล่นมือถืออย่างไม่สนโลก 

           “จะไม่คุยกับเราบ้างเหรอ นั่งเล่นมือถืออยู่นั่นแหละ”

           “ไม่อยากคุย”ยูโรพูดโดยไม่มองหน้าบิว

           “ทำไมนายไม่อยากคุย เรามีอะไรน่ารังเกียจเหรอ”

           “น่าจะรู้ตัวดีนะ”ยูโรเงยหน้ามองบิว

           “นายมองเราด้วย”บิวอมยิ้ม

           “ประสาท”ยูโรก้มเล่นมือถือต่อ

           “เราไม่ได้ประสาทนะ ถามมิคกี้ได้เลย”

           พอได้ยินคำว่ามิคกี้ยูโรเงยหน้ามองบิวทันที เพราะเขามีเรื่องสงสัยอยากจะรู้เหมือนกัน ว่ามิคกี้ชอบใครกันแน่ ไม่ว่าจะเป็นบอมบอมหรือคู่แฝดนั่น

           “ถ้านายอยากให้เราคุยด้วย เราก็จะคุย”

           “ใช่ ใช่ เราอยากให้นายคุยกับเรา”

           “มิคกี้อยู่ในมหาวิทยาลัยเป็นไงบ้าง”

           “จะเป็นไงล่ะ หล่อ รวย เก่ง ขนาดนั้น ซุปต้าร์ประจำมหาวิทยาลัยเชียวแหละ”

           “ถึงขนาดนั้นเลย แล้วนายไม่ชอบมิคกี้เหรอ”

           “เรามีคนที่ชอบอยู่แล้ว ข้อสำคัญมิคกี้ไม่ใช่สเปคเราเลย เราชอบหนุ่มหน้าไทยคมเข้มแบบนาย”บิวหันมายิ้มให้ยูโร

           “อย่าบอกนะนายชอบเรา”

 ยูโรรู้สึกตกใจนิดหน่อย ถึงรสนิยมจะเข้ากันได้กับบิ แต่ยูโรไม่ชอบผู้ชายแนวหวาน เขาชอบแบบแมนๆอย่างมิคกี้ ซึ่งไม่มีความเป็นได้เลย เพราะมิคกี้รสนิยมแบบเดียวกับเขา

           “ถ้าตอบว่าใช่ล่ะ”บิวอมยิ้ม

           “ขอโทษนะ เราไม่ได้รังเกียจนาย แต่นายไม่ใช่สเปคเรา จบป่ะ”

           “ไม่จบ เราจะทำให้นายชอบเราให้ได้”

           “ถ้าคิดว่าตัวเองมีความสามารถก็เชิญ”

           “แน่นอน เรามีเพื่อนที่เก่งรับรองนายเสร็จแน่”

           “ใคร”ยูโรสงสัย

           “บอมบอมไง”

           “บอมบอมหน้าจืดน่ะเหรอ”

           “นายอย่ามาว่าเพื่อนเราอย่างนี้นะ ถึงจะหน้าจืดแต่มิคกี้ก็ชอบด้วยรู้ไหม”

           “ไม่จริงหรอก มิคกี้ไม่ได้ชอบแนวนี้อย่างพวกนายสองคน”

           “ไม่เชื่อตามใจ แต่ที่เชื่อเราได้เลย ว่าเราชอบนาย”

           “พอเถอะยิ่งฟังยิ่งคลื่นไส้”

           “นายเมารถเหรอ”

           “ปัญญาอ่อน”ยูโรพูดค่อยๆ

           “อะไรปัญญานะ”

           “ไม่รู้”ยูโรหันไปมองข้างรถทัน เพราะรู้สึกรำคาญบิว แต่ก็ต้องหันหน้ากลับมาอีกครั้ง 

           “ถามหน่อยมิคกี้คิดไงกับสุกี้สุก้า”

           “ไม่ได้คิดอะไรเลย เพราะมิคกี้ชอบบอมบอม”

           “นายนี่เชียร์เพื่อนเหลือเกินนะ”

           “ไม่เชียร์เพื่อนแล้วจะให้เชียร์สุกี้สุก้า ก๋ากั่นน่ะเหรอ”

           ยูโรไม่รู้จะตอบโต้บิววอย่างไง เพราะบิวมาแนวมึนไร้เดียงสา พูดจาเชื่อถือไม่ได้ เขาจึงไม่คุยกับบิวจนมาถึงบ้าน ยูโรจึงรีบลงจากรถของบิวทันที ส่วนบิวรีบลงตามยูโรทันใด

           “เอ๊ะ นายจะตามลงมาทำไม รีบกลับบ้านไปซะ เดี๋ยวก็มืดกันพอดีหรอก”

           “นายเป็นห่วงเราเหรอ”

           “ไม่ได้เป็นห่วง แรงขนาดนี้คงเอาตัวรอดได้ แต่รำคาญนายมากกว่า”

           “ไม่ได้แรงแต่เป็นคนจริงใจ อย่ารำคาญเราเลยยูโร”

           “กลับไปซะ”ยูโรรีบเดินเข้าไปในบ้าน

           บิวไม่รอช้าเดินตามเข้าไปยังในบ้าน เพราะบิววถือคติตื้อเท่านั้นเผื่อจะมัดใจยูโรได้ เมื่อบิวตามยูโรเข้าไปในบ้าน เขาก็เจอพ่อกับแม่ของยูโรนั่งอยู่ที่โซฟา

           “อ้าวยูโร พาใครมาด้วยตอนแรกนึกว่ามิคกี้”ธงพ่อของยูโรเอ่ยขึ้น

           “หวัดดีครับพ่อ แม่”บิวยกมือไหว้ทั้งสองอย่างนอนน้อม

           “หน้าตาน่ารักดีนิ นิสัยก็เรียบร้อย นั่งลงก่อนซิลูก”น้อยแม่ยูโรพูดขึ้น

           “บิวเข้ามาหวัดดีพ่อกับแม่แค่นั้นแหละ เดี๋ยวก็กลับแล้วครับ บ้านเขาอยู่ไกล”ยูโรชำเลืองมองบิว

           “ใช่ครับ ผมต้องรีบกลับเดี๋ยววันหลังจะมาใหม่”บิวอยากอยู่ต่อใจจะขาด แต่กลัวพ่อกับแม่เป็นห่วง เขาจึงจำใจกลับบ้าน

           “ลาแล้วครับ”บิวยกมือไหว้อีกครั้ง

           บิวหันมามองหน้ายูโรแล้วอมยิ้ม เพราะอย่างน้อยเขาก็รู้จักบ้านยูโรแล้ว ถ้าเกิดอยากเจอมาที่นี่ยังดีกว่าไปสนามฟุตบอล