คู่ฟัด

   ในงานการกุศลสโมสรของคุณหญิงโสภิตายังไม่จบสิ้น แ ต่ในวันรุ่งขึ้นบอมบอมกับมิคกี้ต้องไปเรียน ทางคุณหญิงโสภิตาจึงให้มิคกี้ไปส่งบอมบอมที่บ้าน ช่วงแรกมิคกี้ก็อิดออดไม่อยากไปเช่นเดียวกับบอมบอม แต่ทั้งคู่ไม่สามารถขัดคำสั่งคุณหญิงโสภิตา และวิกานดาแม่ของบอมบอมได้ ทั้งสองจึงจำยอมพร้อมจำใจต้องมาด้วยกัน

           ความเงียบครอบงำในรถคันหรู เพราะมิคกี้นิ่งเฉยเปิดเพลงฟังอย่างสบายใจ ส่วนบอมบอมนั้นนั่งเล่นโทรศัพท์มือถืออย่างไม่สนใจมิคกี้แม้แต่น้อย แต่ในช่วงเวลานั้นมิคกี้เกิดความหิวขึ้นมา เพราะเขาไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่บ่าย มิคกี้รู้สึกปั่นป่วนท้องมาก 

           เมื่อมิคกี้ขับรถผ่านข้างทางเห็นร้านอาหารตามสั่ง เขาจึงอยากแกล้งบอมบอมขึ้นมาทันที เพราะส่วนตัวของเขานั้นเคยมากินกับยูโรเป็นบางครั้ง มิคกี้จึงตัดสินใจจอดรถเลยร้านอาหารตามสั่งข้างทาง

           “เราขอกินข้าวหน่อยนะหิวมากเลย”มิคกี้หันมามองบอมบอม

           “เหรอ”บอมบอมแกล้งทำไม่สนใจ

           “นายจะลงไปกินกับเราไหม”

           “ไม่กินไม่หิว”

           “ไม่กินเพราะว่าไม่เคยกินใช่ไหม ว่าแล้วเชียวคนอย่างนายน่ะมันเดินไม่ถึงพื้น”

           “ทำไมจะกินไม่เป็น”บอมบอมหยุดเล่นมือถือทันทีเพราะความโกรธ

           “ถ้างั้นก็ลงไปกินเป็นเพื่อนหน่อยได้ไหม”

           “ได้สิ เรื่องแค่นี้”

           มิคกี้และบอมบอมเปิดประตูลงมารถ แล้วเดินไปยังร้านอาหารข้างทาง ซึ่งมีผู้คนกินอยู่หลายโต๊ะ และยังพอมีโต๊ะว่างให้ทั้งสองได้นั่ง

           “กินอะไรบอกมาเดี๋ยวสั่งให้”มิคกี้อมยิ้มในใจ

           “ผัดกระเพาะทะเลมีไหม”

           “คงมี ถ้างั้นรออยู่นี่นะ เดี๋ยวเราไปสั่งมาให้”

           มิคกี้เดินไปหาแม่ค้าและหันหลังมามองบอมบอม ซึ่งในเวลานี้บอมบอมกำลังก้มเล่นมือถืออยู่ จึงเป็นโอกาสอันเหมาะที่มิคกี้อยากแกล้งบอมบอมในความปากดี

           “เอากระเพาะหมูไม่เผ็ดหนึ่งจาน ส่วนกระเพาะทะเลเอาแบบเผ็ดๆนะครับ”

           “ได้เลยไอ้หนุ่ม”พ่อค้าอาหารตามสั่งรับคำ

           เมื่อมิคกี้สั่งอาหารเสร็จเขาจึงเดินไปหยิบน้ำแข็งใส่แก้วสองใบ และนำน้ำแข็งใส่แก้วพร้อมเดินมายังโต๊ะที่บอมบอมนั่งอยู่

           “เอ้าน้ำ”มิคกี้วางน้ำข้างๆตัวบอมบอม

           มิคกี้มองบอมบอมแล้วอมยิ้มนิดนึง แล้วนั่งลงพร้อมหยิบเหยือกน้ำเทน้ำใส่แก้วของบอมบอม และของตัวเองอย่างใจเย็น

           “มัวแต่เล่นมือถืออยู่นั่นแหละ”มิคกี้เอ่ยขึ้น

           “ไม่มีอะไรทำนี่”

           “ทำไมเราไม่มานั่งคุยกัน”

           “ไม่มีอะไรจะคุยกับนายหรอก”

           “แน่ใจนะไม่อยากคุยกับเรา ถ้าไม่ไม่อยากแล้วขึ้นรถมาทำไมกับเรา”

           “ถ้าไม่โดนบังคับก็ไม่มาหรอก ใครเขาอยากขึ้นรถมากับนายล่ะ อย่าหลงตัวเองไปหน่อย แค่หลงคู่แฝดนั้นก็พอแล้ว”บอมบอมวางมือถือลงบนโต๊ะ

           “อย่าพูดถึงคนอื่นซิ”

           “ไม่พูดก็ได้ พูดไปแล้วอาจแสลงใจคนแถวนี้”

           “อาหารมาแล้ว”พ่อค้าอาหารตามสั่งเดินมายืนตรงโต๊ะของทั้งคู่

           “กระเพาะหมูของผม ส่วนกระเพาะทะเลของคนนั้น”มิคกี้เอ่ยขึ้นและยิ้มนิดๆด้วยความสะใจ

           พ่อค้าอาหารตามสั่งวางอาหารตามคำบอกของมิคกี้ หลังจากนั้นเขาก็เดินจากไป มิคกี้หยิบซ้อนส้อมให้บอมบอมก่อน หลังจากนั้นถึงหยิบมาไว้ในจานข้าวตัวของเขาเอง

           บอมบอมนั่งมองกระเพาะทะเลที่มีปลาหมึกสี่ชิ้นกุ้งสามตัว บอมบอมมองแล้วอยากกินในทันที เพราะหน้าตาของกระเพาะทะเลค่อนข้างหน้ากินพอสมควร บอมบอมจึงเริ่มตักข้าวใส่ซ้อนและใช้ส้อมเขี่ยกุ้งใส่ หลังจากนั้นยกใส่ปากทันที เพียงบอมบอมคี้ยวสองสามคำเขาก็รู้สึกเผ็ด แต่ด้วยความอร่อยบอมบอมจึงรีบเคี้ยวแล้วกลืนลงคอทันที 

           “เผ็ดมากเลย”บอมบอมซี๊ดปาก พร้อมหยิบน้ำมาดูดจนหมดแก้ว

           “แค่นี้ก็เผ็ดเหรอคุณหนูบอมบอม”มิคกี้หัวเราะ

           “ก็เผ็ดน่ะสินายสั่งให้เราเผ็ดๆเหรอ”

           “ไม่ได้สั่งเลย สั่งแบบธรรมดาแต่นายกินเผ็ดเองไมได้มากกว่า อย่ามาโทษเราน่ะคุณหนูบอมบอม”

           “มิคกี้นายมัน”บอมบอมรู้สึกแสบลิ้นเขาจึงเทน้ำลงแก้วอีกครั้ง แล้วดื่มจนหมดไม่มีเหลือแม้แต่หยดเดียว มีเพียงน้ำแข็งที่เริ่มละลายเป็นก้อนเล็กๆ

           มิคกี้ไม่สนใจบอมบอมเลย ไม่ว่าบอมบอมจะซี๊ดปากกินน้ำจนเกือบหมดเหยือก เขาอมยิ้มแล้วกินผัดกระเพราะหมูไม่เผ็ดอย่างเอร็ดอร่อย

           “มิคกี้นายต้องแกล้งเราแน่เลย นายมันคนนิสัยไม่ดี”บอมบอมโกรธมากรีบลุกขึ้นยืนและเดินไปในทันที ส่วนมิคกี้เห็นเช่นนั้นเขารู้สึกใจคอไม่ดี มิคกี้จึงหยุดกินข้าวและดื่มน้ำจนหมดแก้ว แล้ววางเงินไว้ หลังจากนั้นรีบเดินตามบอมบอมไปในทันที

           บอมบอมเดินเลยรถมิคกี้ไป เขากะจะขึ้นแท็กซี่ด้วยความแสบร้อนที่ปาก ถึงแม้มิคกี้จะเรียกอยู่หลายครั้งบอมบอมก็ไม่หันมามอง จนมิคกี้ต้องวิ่งมาจับแขนของบอมบอมไว้

           “จะไปไหน”มิคกี้ดึงร่างของบอมบอมจนมากระทบที่หน้าอกของเขา

           “ปล่อยเรานะมิคกี้ นายมันใจร้ายนายแกล้งเราอย่างแน่นอน ซี๊ด แสบปากมากเลย”บอมบอมผลักร่างของมิคกี้ให้ออกห่างจากร่างของเขา และเดินต่อไปเรื่อยๆโดยไร้จุดหมาย

           “มานี่มิคกี้ดึงร่างของบอมบอมเข้ามาอีกครั้ง พร้อมกับลากขึ้นไปที่รถ เขารีบเปิดประตูแล้วดันร่างบอมบอมเข้าไปในรถ หลังจากนั้นเขารีบวิ่งอ้อมไปด้านคนขับ พร้อมกับเปิดประตูเข้าไปในรถและสตาร์ทรถออกไปทันที

           “จะลงก็ได้นะ เราไม่ว่าอะไรหรอก เปิดประตูลงไปเลย”มิคกี้อมยิ้มและขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว

           “นายจะบ้าเหรอ เรายังไม่อยากตาย”บอมบอมนั่งเชิดหน้าขึ้น

           ในความคิดของบอมบอมตอนนี้เขาคิดอะไรไม่ออก อยากจะเอาคืนบ้างแต่ไม่รู้จะทำอย่างไรดี เขาจึงนั่งครุ่นคิดหาทางเอาคืนให้ได้ 

           “คิดอะไร”มิคกี้เอ่ยขึ้น

           “คิดถึงนายมั้ง”บอมบอมพูดเสียงห้วนๆ

           “ว่าแล้วเชียวนายต้องแอบชอบเราอย่างแน่นอน”

           คำพูดนี้ของมิคกี้ทำให้บอมบอมคิดขึ้นมาได้ในทันที เพราะก่อนหน้านี้จะแกล้งจีบมิคกี้ให้หลงรัก แต่ด้วยมิคกี้ยียวนกวนประสาทจนทำให้บอมบอมลืมความคิดเดิมไปในทันที

           “ถ้าชอบนายได้ไหม”บอมบอมกลั้นใจพูด

           “ไม่ได้หรอก เพราะเรามีคนที่ชอบอยู่แล้วนี่ และอีกอย่างนายไม่ใช่สเป็คเราหรอก”

           “ไม่ใช่สเป็คก็ชอบกันได้ไม่ใช่เหรอ”บอมบอมฝืนยิ้มหันมามองมิคกี้ด้วยสายตาที่เปลื่ยนไป

           “นายไม่ต้องมามองเราอย่างนั้นเลย ไม่มีวันที่เราจะหลงเสน่หของนายหรอก ไม่ใช่สินายไม่มีเสน่หเอาซะเลย”

           “ลองดูไหมล่ะ”

           “ไม่หรอก เรารักเดียวใจเดียว”

           “ไม่สนก็ไม่เป็นไร เราจะทำให้นายมารักเราให้ได้”

           “ไม่มีวันนั้นหรอกบอมบอม”

           “ถ้าไม่มีวันนั้นแค่เราโกรธนิดเดียว ทำไมนายต้องวิ่งตามเรามาด้วย”

           มิคกี้หยุดคิดชั่วครู่ทำไมเขาต้องวิ่งตามบอมบอม เมื่อมิคกี้เจอความคิดนี้เข้าไปทำให้ความรู้สึกของเขามีความผิดปกติ มิคกี้เริ่มหวั่นไหวเล็กๆ แต่มิคกี้ก็พยายามปฏิเสธความรู้สึกที่กำลังได้รับ

           “ที่เราวิ่งตามนายไป กลัวนายขึ้นแท็กซี่กลับ ถ้าเป็นอย่างนั้นแม่ของเราคงด่ายับแน่เลย”

           “ไม่ใช่มั้ง”

           “ทำไมจะไม่ใช่”มิคกี้เสียงห้วน

           บอมบอมเริ่มรุกหนักขึ้น เพื่อที่จะได้มัดใจมิคกี้ให้ได้ พอสำเร็จเขาจะเป็นฝ่ายทิ้งมิคกี้ในทันที

           “น่าจะมาจากความเป็นห่วงมากกว่าเราว่า”

           “คนอย่างนายน่าเป็นห่วงตายแหละ”

           “นายนี่ปากแข็งเหมือนกัน”บอมบอมหันไปมองมิคกี้อีกครั้งด้วยสายตาอันหวานฉ่ำ

           “มองอะไร”มิคกี้เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นบอมบอมมองไม่วางสายตา

           “มองคนหล่อ นายนี่หล่อมากเหมือนกันเลยนะเนี่ย”

           “หลงความหล่อของเราแล้วใช่ไหม”

           “ใช่ ก็นายหล่ออย่างนี้ใครเห็นก็ต้องหลงรักเป็นธรรมดาน่ะสิ”

           “ว่าแล้วแต่ฝันไปเถอะ เพราะในใจของเรามีแต่สุก้านายก็รู้ดีไม่ใช่หรอ”

           “ก็เรื่องของสุก้าซิ”

           “หน้าด้านโดนปฏิเสธยังตามตื้ออยู่อีก”

           บอมบอมกลั้นอารมณ์โกรธสุดขีด ไม่ให้มิคกี้เห็นแม้แต่น้อย เพราะแผนที่เขาคิดไว้ยังไม่สำเร็จ

           “ใกล้ถึงบ้านนายแล้วนี่ หวังว่าคืนนี้คงไม่เก็บเราเอาไปนอนฝันน่ะ”

           “ใช่ เราจะฝันถึงนายทุกคืนเลย”

           “ประสาท”มิคกี้จอดรถทันทีเมื่อถึงบ้านของบอมบอม

           บอมบอมนั่งนิ่งอยู่พักก่อนที่จะตัดสินใจทำอะไรบางอย่างลงไป เขากำลังจะทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ต้องการให้เป็นอย่างนั้น บอมบอมกลั้นในนับหนึ่งสองสามในใจแล้วยื่นหน้าไปจูบที่แก้มของมิคกี้ เมื่อเขาทำสำเร็จบอมบอมรีบเปิดประตูรถแล้ววิ่งเข้าไปในบ้านทันที

           “บอมบอมนายนี่มัน”

           มิคกี้หันมองบอมบอมที่กำลังวิ่งเข้าไปภายในบ้าน ในขณะเดียวกันเขาก็ใช้มือลูบแก้มที่โดนบอมบอมหอมเมื่อครู่ มิคกี้ยังไม่ขับรถออกไปไหน เขาได้แต่นั่งอึ่งเพราะมีความรู้สึกแฝงบางอย่างเข้ามา มิคกี้ส่ายศีรษะไปหาเพื่อสลัดความคิดนั้นทิ้งไป เขาหลับตาสักพักก่อนที่จะขับรถกลับไปยังบ้านตัวเอง