บทที่ 7 เริ่มงาน

เมื่อกลับมาถึงบ้านแล้ว ก็เป็นไปตามที่เจียงจวินคิดเอาไว้ ป้าเซียวบ่นเซียวซาไปไม่น้อย แต่กลับไม่ได้ตำหนิเธอเลยแม้แต่คำเดียว ป้าเซียวบอกว่าเธอรู้มาตลอดว่าเซียวซาชอบพอเจียงจวิน และเซียวซาก็คงบังคับซื้อของให้เธอ ป้าเซียวจึงเรียกเธอมาคุยในห้อง ก่อนจะเอ่ย

"ป้าไม่ได้คิดจะขัดขวาง แต่เจียงจวินเธอเป็นเด็กดีขนาดนี้ หากจะมาอยู่กับคนไม่เอาไหนอย่างเซียวซาจริงๆ เธอจะทนได้หรือ ป้าไม่อยากให้เธอต้องมาเสียเวลากับเขา อีกอย่างเธอคงพอได้ยินมาบ้างว่าเขามีดวงกินภรรยา"

เจียงจวินที่ได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกว่าอบอุ่นในหัวใจเหลือเกิน การเข้ามาอยู่ในบ้านเซียวแรกเริ่มเธอคิดว่าช่างเป็นเรื่องที่แสนจะโชคร้าย แต่ทว่านานวันเข้ามันกลับไม่เป็นแบบนั้น

ทุกคนดีกับเธอและน้องมากเหลือเกิน ดีเสียจนเธอรู้สึกผิดที่เคยมีอคติกับพวกเขา 

เมื่อได้ยินที่ป้าเซียวพูด เจียงจวินจึงยิ้มออกมาก่อนจะตอบ

"หนูไม่เชื่อเรื่องเหลวไหลอย่างการมีดวงกินภรรยาพวกนั้นหรอกค่ะป้าเซียว หนูบอกเขาแล้ว หากเขาเป็นคนดีได้ หนูถึงจะยอมคบหากับเขา หากไม่ได้ ก็เป็นเพียงเจ้าหนี้และลูกหนี้กันไป"

ป้าเซียวถอนหายใจออกมาเล็กน้อย มีหรือเธอจะไม่รู้ว่าลูกชายตัวดีทำอะไรเอาไว้บ้าง ใช้ได้ที่ไหนกันไปคิดหนี้กับเจียงจวิน เงินหนึ่งพันหยวนนั้นให้มันแล้วไปเถอะ ถือว่าช่วยเด็กสาวสองคนให้พ้นจากขุมนรก เธอเองไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องพวกนี้ด้วยซ้ำ

"ป้าไม่เคยคิดว่าเธอเป็นหนี้ป้าเลยนะ ถ้าวันหน้าเธอไม่มีที่ไปป้าก็ยังยินดีให้เธออยู่กับป้าที่นี่ตลอดไป"

"ขอบคุณมากๆ นะคะป้าเซียว ป้าดีกับฉันมากจริงๆ"

"เป็นสิ่งที่ควรทำ เธออยู่ที่นี่อย่างสบายใจเถิด เรื่องที่เซียวซาจะดีหรือไม่ดีช่างเขาเถิด โตจนป่านนี้ย่อมสั่งสอนกันยาก ผิดที่ป้าเองที่ตามใจเขามาตั้งแต่เด็ก เจียงจวิน หากเซียวซารังแกเธอ เธอต้องรีบบอกป้านะ"

"ค่ะป้าเซียว"

"ไปพักเถอะ พรุ่งนี้เราไปที่สวนผักกัน"

เจียงจวินพยักหน้าก่อนจะไปนอนพัก เมื่อเข้ามาในห้องก็พบกับเจียงเป่าที่หลับไปแล้ว ป้าเซียวบอกว่าวันนี้เด็กน้อยกินขนมไปไม่น้อยเลย อีกทั้งยังเลี้ยงง่าย ป้าเซียวชอบเด็กมากจึงไม่รู้สึกเหนื่อยเลยเวลาที่เลี้ยงเจียงเป่า ป้าเซียวบอกว่าเมื่อเห็นเจียงเป่าก็ทำให้รู้สึกคิดถึงลูกสาวที่แต่งงานออกไปซึ่งก็คือเซียวหยี่นั่นเอง เซียวหยี่ตอนเด็กๆ นั้นเลี้ยงง่ายเหมือนเจียงเป่าเลย

เมื่ออาบน้ำเรียบร้อย เจียงจวินก็มานั่งอ่านหนังสือที่หน้าห้องซึ่งติดกับระเบียง สายลมเย็นพัดผ่านมาเป็นระยะ ในขณะที่เธอกำลังอ่านหนังสือก็ปรากฏว่ามีห่อขนมห่อหนึ่งยื่นมาตรงหน้าของเธอ เจียงจวินเงยหน้าไปมอง ก่อนจะพบว่าเป็นเซียวซานั่นเอง 

เธอมองชายหนุ่มตรงหน้าที่กำลังส่งยิ้มให้เธอ กลิ่นสุราอ่อนๆ โชยมาจากตัวเขา เจียงจวินปิดหนังสือลง ก่อนจะหันมาพูดกับเขา

"ไหนคุณบอกว่าจะไม่ไปร้านสุราแล้ว ทำไมยังไปอีกล่ะ"

เซียวซาเม้มริมฝีปาก ก่อนจะตอบ

"วันนี้วันเดียวแล้ว วันต่อไปพี่จะไม่ไปแล้ว เจียงจวินอย่าโมโหพี่เลยนะ ดูสิพี่ซื้อขนมหม่าเถียวมาฝากเธอด้วยนะ รีบกินเร็วเข้า อ้อ พี่ซื้อมาไว้ให้เจียงเป่าด้วยแหละ"

เจียงจวินมองดูขนมตรงหน้าเล็กน้อย ก่อนจะมองเซียวซาอีกครั้ง พบว่าแววตาของเขาเป็นประกาย ท่าทีที่ออดอ้อนเธอราวกับเด็กน้อยมันทำให้เธอรู้สึกคันยุบยิบในหัวใจอย่างแปลกประหลาด เธอยื่นมือไปรับห่อขนมมาจากมือเขา ก่อนจะแกะขนมออกมากิน ขนมหม่าเถียวเป็นขนมกินเล่นที่คนนิยมกันมาก มันทำมาจากแป้งข้าวเหนียวสอดไส้ถั่วแดงคลึงเป็นแท่งคลุกด้วยงาขาว รสชาติหวานอร่อยเหลือเกิน 

เซียวซามองดูเจียงจวินกินขนมก็มีความสุขไม่น้อย เจียงจวินกลืนขนมลงคอและพูดกับเขา

"พรุ่งนี้จะไปสวนผัก คุณต้องไปด้วย"

เซียวซาหันขวับมามองเจียงจวินทันที ตั้งแต่เล็กจนโตนอกจากส่งผักแล้วเขาเคยทำสวนช่วยพ่อแม่เสียที่ไหนกัน 

"เจียงจวิน พี่ไม่ไปได้ไหม"

"หากคุณไป ฉันจะเรียกคุณว่าพี่ หากไม่ไป ฉันก็ไม่อยากสนิทกับคุณอีกแล้ว"

เซียวซาได้ยินเจียงจวินยื่นข้อเสนอแบบนี้มาก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก เขาจึงรีบตกปากรับคำเธอทันที

เช้าวันต่อมาหลังจากกินอาหารเช้าแล้ว เจียงจวินก็จูงมือเจียงเป่าเดินตามป้าเซียวไปที่สวนผักทันที โดยมีเซียวซาที่ถืออุปกรณ์ทำสวนติดตามไปด้วย เมื่อมาถึงก็พบว่าคนงานกำลังทำงานอย่างแข็งขัน บางคนรดน้ำสวนดอกไม้ บางคนพรวนดิน บางคนกำลังเก็บผลไม้ที่ออกผลผลิต บางคนก็รดน้ำผัก 

"เด็กดี นั่งรอใต้ต้นไม้ก่อนนะ หากหิวก็กินขนมหม่าเถียวรอพี่สาวไปก่อนนะ"

"ค่ะพี่"

เจียงจวินเอ่ยกับเจียงเป่าอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเดินเข้ามาหาเซียวซา เธอเม้มริมฝีปากก่อนจะเอ่ยเรียกเขา

"วันนี้ป้าเซียวบอกว่าจะขึ้นร่องผักใหม่ พี่มาช่วยฉันทำสิ ฉันลองถามคนงานดูแล้ว เขาสอนฉันเมื่อครู่นี้แล้วมันไม่ยากเลย ฉันจะสอนพี่ทำต่อเอง"

หญิงสาวเอ่ยเรียกเขาว่าพี่อย่างไม่เต็มปากเต็มคำเท่าใดนัก เซียวซาดีใจจนแทบบ้า เขาพยักหน้าตกลงทันที

แต่ทว่าทำไปครึ่งค่อนวัน เซียวซาก็ไม่ไหวเสียแล้ว เขาไม่เคยทำงานหนักเลย วันๆ เอาแต่เที่ยว แต่ทว่าเมื่อหันไปมองเจียงจวินที่ส่งสายตามองมาที่เขา เซียวซาก็รีบดีดตัวลุกขึ้นไปทำงานต่อทันที

เจียงจวินยื่นน้ำส่งให้เขา ก่อนจะสังเกตว่าเขามีท่าทีกระวนกระวายอย่างเห็นได้ชัด เธอจึงรีบเอ่ยถาม

"พี่เป็นอะไร"

เซียวซาถูมือตนเองไปมา ก่อนจะเงยหน้ามามองเจียงจวินครั้งหนึ่ง

"เจียงจวิน พี่อยากดื่มสุรา เธอก็รู้ว่ามันไม่อาจเลิกได้ง่ายๆ ในวันเดียว"

เจียงจวินที่ได้ยินแบบนั้นก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ เธอเคยได้ยินว่าหาเร่งรัดเลิกดื่มภายในวันเดียวหรือรวดเร็วเกินไป อาจทำให้ถึงแก่ชีวิตได้ เธอจึงเดินมาทิ้งกายนั่งข้างๆ เขา ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาชุบน้ำและเช็ดไปตามใบหน้าของเขาที่ยามนี้เปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่นดิน ก่อนจะพูดกับเขา

"ขอโทษด้วย ฉันลืมไปว่าพี่ดื่มมันมานาน แต่พี่รู้ไหมว่ามันไม่ดีต่อสุขภาพ หากวันหน้าฉันแต่งกับพี่ แล้วพี่ตายไปฉันก็ต้องเป็นม่าย ต้องมีสามีใหม่ ถ้าเป็นอย่างนั้นพี่จะตายอย่างสงบได้เหรอ"

เซียวซาได้ยินแบบนั้นก็รีบพูดทันที

"พี่ไม่มีทางให้เธอมีสามีใหม่แน่นอน หากใครคิดจะมาเป็นสามีใหม่เธอ ต่อให้พี่ตายพี่ก็จะตามมาหลอกมัน"

เจียงจวินยิ้มออกมาเล็กน้อยและพูดกับเขาต่อ

"เอาแบบนี้ก็แล้วกัน ฉันจะให้พี่กิน แต่พี่ต้องกินไม่เยอะ กินแค่พออยากกิน และที่สำคัญพี่ต้องทำงานที่สวนกับฉันจนงานแล้วเสร็จถึงจะไปดื่มสุราได้ พี่ทำได้ไหม พี่ไม่สงสารพ่อแม่พี่เหรอ พวกท่านแก่มากแล้ว พี่ชายของพี่ก็อยู่ไกลบ้าน พี่สาวก็แต่งงานออกไปแล้ว พวกท่านเหลือแค่พี่แล้วนะ ที่ฉันอยากให้พี่ทำงาน เลิกกินเหล้าไม่ใช่เพื่อฉันเท่านั้น แต่เพื่อพ่อแม่ของพี่ด้วย พี่คือความหวังของพวกท่านนะ พี่เข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม"

เซียวซาจ้องมองเจียงจวินด้วยสายตาที่อ่อนโยน ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย และยื่นมือมาบีบแก้มของเธออย่างเอ็นดู เจียงจวินเจ็บจึงยกมือทุบไปที่หลังเซียวซาหนึ่งครั้งจนเขาร้องโอดโอย

"เจ็บนะ"

“เจ็บสิดี จะได้รู้สึกเสียบ้าง”

“โธ่ จับแก้มเท่านั้นเอง”

เจียงจวินถลึงตาใส่เซียวซา ก่อนจะเอ่ยกับเขา

"พี่ไปพักเถอะ ฉันขอทำต่ออีกหน่อยก็จะกลับแล้ว"

"ได้ครับ"

เซียวซารับคำ ก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินมาหาเจียงเป่าที่กำลังกินขนม เขาทิ้งกายลงนั่งและมองเด็กหญิงตัวน้อยด้วยสายตาที่เอ็นดู

"เป่าเปา ขนมอร่อยหรือไม่"

เจียงเป่าเงยหน้ามามองเซียวซา ก่อนจะยิ้มตาหยีและพยักหน้าตอบรับ

"อร่อยมากค่ะ"

"ดีมาก ไว้พี่จะซื้อมาให้กินอีกนะ"

เจียงเป่าพยักหน้าอีกครั้ง ก่อนจะขมวดคิ้วและพูดกับเซียวซาด้วยน้ำเสียงที่ไร้เดียงสา

"พี่ชายคะ หากเป่าเปาได้กินขนม แต่พี่สาวต้องถูกพี่ชายกัดปากทุกครั้ง เป่าเปาไม่กินก็ได้ค่ะ เป่าเปาเป็นห่วงพี่สาว ไม่อยากให้ปากพี่สาวขาด"

เซียวซาที่ได้ยินแบบนั้นก็ส่งเสียงหัวเราะชอบใจออกมา ก่อนจะยื่นมือไปลูบศีรษะเจียงเป่า

"ก็ได้ พี่ชายจะไม่กัดปากพี่สาวของเป่าเปาแล้ว"

"พี่ชายใจดีมากเลยค่ะ"

เซียวซายิ้มตาหยี ก่อนจะครุ่นคิดในใจ

ไม่กัดต่อหน้าเป่าเปาหรอก ค่อยกัดตอนเป่าเปาหลับต่างหากเล่า