3 ต้องดูแลเด็ก

หลังจากที่ไป๋ถังสงบสติอารมณ์ลง เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับสามีจอมขี้เกียจของร่างเดิม เนื่องจากโดยปกติแล้วเขาเป็นคนที่เอาแต่นอนทั้งวัน จะมีทักษะในการต่อสู้อย่างเช่นเมื่อสักครู่นี้ได้อย่างไร

ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะมีวิญญาณจากที่อื่นมาแทนที่ด้วยเช่นกัน เธอจึงถามออกไปว่าเขาทะลุมิติมาเหมือนกันใช่ไหม

แล้วก็เป็นไปตามที่คาดการณ์ไว้ อีกฝ่ายก็เหมือนกันกับเธอ!

ไป๋ถังหัวเราะ รู้สึกว่าเรื่องราวมันน่าตื่นเต้นขึ้นทุกที เธอพูดกับอีกฝ่ายด้วยท่าทีผ่อนคลาย “เรามาคุยกันหน่อยไหม “

ลู่หยางมองผู้หญิงตรงหน้าที่เปลี่ยนท่าทีอย่างรวดเร็ว เมื่อสักครู่เธอยังอยากจะฆ่าเขา แต่ตอนนี้กลับยิ้มให้อย่างสบายๆ

ผู้หญิงคนนี้...ช่างแปลกประหลาดจริงๆ

“แล้วเด็กสองคนนี้ล่ะ “ลู่หยางมองเด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่สะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมแขนของพวกเขา

สองพี่น้องซบอยู่ที่อกของพ่อกับแม่ มีน้ำมูกไหลออกมาจากรูจมูกของพวกเขาและมันกำลังจะไหลเข้าไปในปาก ไป๋ถังเห็นแล้วก็รีบตะโกน “เร็วๆ เอากระดาษมาเช็ดน้ำมูกของพวกเขาก่อน”

“ดูเหมือนว่าจะใช้หมดไปเมื่อสองสามวันก่อนและพวกเราก็ไม่มีเงินซื้อมัน”ลู่หยางนึกถึงความทรงจำของร่างเดิม

ไป๋ถังนึกขึ้นได้ว่าช่วงนี้เธอกำลังให้ความสนใจกับสวีจ้าว จึงพยายามยั่วยวนเขา วันนี้เจ้าของร่างตั้งใจว่าจะแอบไปพบเขาที่บ้าน โดยจะใช้ข้ออ้างว่าจะไปยืมกระดาษชำระ หญิงสาวนึกแล้วก็ถอนหายใจออกมา ชีวิตของพวกเขาในเวลานี้ช่างยากจนนัก แม้แต่เงินจะซื้อกระดาษชำระยังไม่มี

“เอาล่ะ ใช้เสื้อกล้ามของคุณเช็ดน้ำมูกให้พวกเขาแล้วกัน”

เธอยื่นมือออกมาเพื่อคว้าเสื้อกล้ามขาดๆ บนตัวของลู่หยาง ชายหนุ่มรีบหลบและมองเธอด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย “ทำไมคุณไม่ใช้เสื้อผ้าของคุณล่ะ”

“เสื้อผ้าของฉันมันใหม่กว่าของคุณถ้าเอาไปเช็ดน้ำมูกมันก็น่าเสียดายแย่สิ”ไป๋ถังไล่ตามชายหนุ่มไปอย่างไม่ลดละ ลู่หยางกอดเด็กแล้วเดินถอยหลังหนี

“นี่คุณเป็นพ่อนะคะ ทำไมคุณถึงเสียสละเสื้อกล้ามเน่าๆ ของตัวเอง เพื่อเช็ดน้ำมูกให้ลูกชายของเราไม่ได้ล่ะคะ”ไป๋ถังเลิกคิ้วถามอย่างไร้เดียงสา

ลู่หยางได้ฟังแล้วก็รู้สึกจั๊กจี้หู “คุณต้องการที่จะต่อยกันอีกครั้งใช่ไหม”

“ช่างเถอะ! ฉันเหนื่อยแล้ว”ไป๋ถังยิ้มออกมา หลังจากที่ทั้งสองต่อสู้กันไปเมื่อสักครู่ ทั้งคู่ต่างก็รู้ทักษะของกันและกัน และคิดว่าสู้กันไปก็เหนื่อยเปล่า เพราะไม่มีใครเอาชนะอีกฝ่ายได้

“พ่อกับแม่ ไม่ต้องทะเลาะกัน เสี่ยวเป่าเช็ดน้ำมูกเองได้”เสียงเล็กๆ ของเสี่ยวเป่าพูดแทรกขึ้นมา เด็กน้อยเช็ดจมูกด้วยฝ่ามือของตนและใบหน้าของเขาก็สกปรกมากขึ้นไปอีก แก้มของเขาเต็มไปด้วยน้ำมูก

ต้าเป่ายกมือขึ้นเพื่อปิดตาด้วยความอับอายที่น้องชายของตนทำเช่นนั้น แต่ลู่หยางคิดว่าเขากำลังจะเช็ดจมูกของตนตามผู้เป็นน้องชาย ดังนั้นชายหนุ่มจึงคว้ามือเขาเอาไว้ “อย่าใช้มือเช็ดไปเรื่อย มันสกปรก”

ไป๋ถังเมื่อเห็นใบหน้าของเสี่ยวเป่าที่สกปรกยิ่งกว่าเดิม เธอก็เกือบจะปล่อยเขาลงจากอ้อมแขน

เด็กคนนี้!

“เสี่ยวเป่าห้ามขยับ ต่อไปห้ามเช็ดน้ำมูกอย่างนี้อีก มันสกปรก...เข้าใจไหม”ไป๋ถังสอนเสี่ยวเป่าอย่างจริงจัง

ลู่หยางมองดูใบหน้าของเด็กทั้งสองที่สกปรกมอมแมม “พาพวกเขาไปล้างหน้าก่อนเถอะ”

     โชคดีที่ในห้องน้ำหลังบ้านมีผ้าเช็ดตัวอยู่ ดังนั้นลู่หยางจึงปล่อยต้าเป่าลงให้ยืนบนพื้น จากนั้นให้เด็กทั้งสองยืนเรียงแถว โดยที่เขาเป็นคนตักน้ำในถังออกมาให้เด็กน้อยทั้งสองล้างหน้า 

     พ่อกับแม่ของเด็กทั้งสองคนนี้ใช้ไม่ได้เอาเสียเลย พวกเขาไม่คิดที่จะล้างหน้าให้ลูกๆ ของตัวเองด้วยซ้ำ

     ใบหน้าของต้าเป่าและเสี่ยวเป่าจึงเป็นสีเทา และผิวของพวกเขาก็ดูหมองคล้ำ แต่หลังจากล้างหน้าแล้ว ผิวขาวๆ ของเด็กน้อยก็เผยออกมา

  นอกจากว่าพวกเขาดูผอมเกินไปต้าเป่าและเสี่ยวเป่าก็ดูน่ารักเหมือนตุ๊กตาฝาแฝด โตขึ้นพวกเขาจะต้องหล่อเหลาอย่างแน่นอน

โดยปกติท่าทางของไป๋ถังอาจจะดูคล้ายกับผู้ชาย แต่เธอก็มีมุมที่อ่อนโยนและชอบเด็กน้อยที่น่ารักมากๆ

     ดังนั้นเมื่อเห็นว่าลูกฝาแฝดทั้งสองเป็นเด็กน้อยน่ารัก เธอจึงบีบใบหน้าของเสี่ยวเป่าด้วยความหมั่นเขี้ยว “หนูน่ารักมากเลย ถ้าโตขึ้นจะทำให้สาวๆ หวั่นไหวได้ขนาดไหนกันนะ”

     ตั้งแต่ที่เสี่ยวเป่าจำความได้ นี่เป็นครั้งแรกที่แม่ชมเขา เด็กน้อยจึงมีความสุขมาก จากนั้นก็ร้องไห้ออกมาอีกครั้ง “นี่เป็นครั้งแรกที่แม่ชมเสี่ยวเป่า แม่เริ่มชอบเสี่ยวเป่าแล้วหรือยัง เสี่ยวเป่ากับพี่ชายสัญญาว่าจะเป็นเด็กดี แม่จะไม่เกลียดเสี่ยวเป่าแล้วใช่ไหม “

     ไป๋ถังไม่ไม่คาดคิดว่าเพียงแค่ตนเองชมเสี่ยวเป่าจะทำให้เขาร้องไห้ หญิงสาวรู้สึกเสียใจแทนเด็กน้อยฝาแฝดยิ่งนัก ทำไมเจ้าของร่างเดิมกับสามีถึงไม่ชอบเด็กน่ารักแบบนี้กันนะ

สายตาที่ไป๋ถังจ้องมองลู่หยางเต็มไปด้วยความไม่สบอารมณ์ เธอนึกอยากจะดึงวิญญาณของร่างเดิมและสามีออกมาทุบตีอีกแล้ว แต่หญิงสาวพยายามสงบสติแล้วหันไปพูดกับเสียวเป่าด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน 

“แม่ชอบเสี่ยวเป่ากับต้าเป่าอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นไม่ต้องร้องไห้อีกแล้วนะ”ไป๋ถังพูดพร้อมกับลูบหัวลูกชายฝาแฝดทั้งสอง

เสี่ยวเป่ายิ้มอย่างมีความสุข มือสั้นๆทั้งสองข้างเข้าไปโอบรอบคอแม่อย่างแผ่วเบา ต้าเป่าเองก็ทำตามเขาด้วยรอยยิ้ม แต่ในใจของเด็กน้อยไม่เชื่อในสิ่งที่แม่เขาพูดเลยสักนิด!