ลืมบุญคุณ 1

ปลาที่บ้านยังเยอะอยู่เถียนเมิ่งจึงหาสมุนไพรในป่าออกไปปลูกที่บ้าน คนในหมู่บ้านส่วนมากไม่มีเงินการไปหาหมอเป็นเรื่องยาก เถียนเมิ่งต้องการหาสมุนไพรเพื่อมีใครต้องการหรือไม่ก็สามารถนำไปทำอาหารได้ อย่างเช่นขิง ข่า ที่มีฤทธิ์ร้อนเหมาะสำหรับทำอาหารในตอนเป็นหวัด 

         เดินหาของป่าด้วยความอยากรู้อยากเห็นหลายชั่วโมง ในที่สุดเถียนเมิ่งก็เดินออกจากป่าเพื่อกลับบ้าน จะได้คิดเมนูอาหารให้ลูกชายได้กิน 

         "แหม่ ๆ ได้ยินว่าพี่สะใภ้ได้ของดีกลับบ้านหลายวันแล้ว ฉันเป็นน้องสะใภ้ของพี่ควรที่จะได้รับมัน" จางเป้ยเป่ยสะใภ้ใหญ่บ้านเถียนเดินปรี่เข้าหาพี่สาวของสามีด้วยความโลภ 

         หลายคนในหมู่บ้านที่ไม่ได้ไปทำงาน เห็นว่าเถียนเมิ่งสะใภ้สามบ้านฉินเข้าป่าและได้ของดีกลับมาที่บ้านทุกวัน จางเป้ยเป่ยได้ยินเช่นนั้นจึงมาดักรอหน้าชายป่าเพื่อจะเอาของ และหล่อนเคยได้รับของจากเถียนเมิ่งมาตลอดไม่คิดว่าคราวนี้พอเดินเข้าใกล้กลับถูกผละออก 

         "เธอคิดจะทำอะไรสะใภ้ใหญ่เถียน" เถียนเมิ่งมองด้วยความไม่ชอบใจ เพราะแต่ก่อนมองว่าเป็นน้องสะใภ้ถึงได้ยอมแต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว

         "อยากได้ก็เข้าไปเก็บเอาในป่า เก็บไม่ได้ก็บอกสามีของเธอ ฉันอยู่กับบ้านฉินไม่ใช่บ้านเถียน" จางเป้ยเป่ยอ้ำอึ้งก่อนโวยวาย

         "อะไร ฉันแค่จะเอาเผือกที่พี่ได้มาแค่นั้นทำไมต้องหวงกับฉันด้วย ฉันเป็นน้องสะใภ้ของพี่นะ"  

         "ใช่ เธอเป็นน้องสะใภ้ของฉัน แต่ฉันเป็นคนบ้านฉินจะให้ของกับเธอไปทุกคนจะมองว่าอย่างไร" 

         บ้านเถียนสอนให้ลูกสาวนำของดีกลับบ้านเดิม แต่ถ้ามีเรื่องเดือดร้อนห้ามกลับไป แต่ก่อนเถียนเมิ่งทำตามและพอเธอได้มีชีวิตใหม่ทำให้รู้ว่าจริง ๆ แล้วบ้านเถียนเป็นบ้านที่เห็นแก่ตัวมาก โลภมากอยากได้ของคนอื่น และพอเธอเดือดร้อนไม่เคยช่วยหนำซ้ำยังสาดน้ำไล่เหมือนหมูเหมือนหมา 

         แต่ถึงอย่างนั้นเถียนเมิ่งยังคงกตัญญูต่อบ้านเดิมจนถึงลมหายใจสุดท้าย และตอนนี้เธอกลายเป็นคนใหม่ บ้านเถียนอย่าหวังว่าจะได้รับอะไรจากเธออีก 

         "ฉันจะบอกแม่สามีว่าพี่ไม่ให้ของกับฉัน" จางเป้ยเป่ยกอดอกอย่างคนถือไพ่เหนือกว่า

         "พี่อย่าลืมสิว่าสามีของฉันเป็นลูกชายคนโตของบ้าน พี่เป็นเพียงลูกสาวแม่สามีจะเลือกใคร" เถียนเมิ่งกระตุกยิ้ม

         "แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันกันล่ะ อย่างที่บอกฉันเป็นคนบ้านฉินไม่ใช่คนบ้านเถียน ต่อให้แม่ของฉันด่าทอฉันอย่างไรก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าฉันไม่ใช่คนบ้านเถียนตั้งแต่แต่งงานแล้ว" 

         ระหว่างที่จางเป้ยเป่ยยืนนิ่ง เถียนเมิ่งเดินแยกจากมาอย่างคนอารมณ์ไม่ดี เห็นทีว่าวันนี้ตอนเย็นคงมีมารผจญเป็นแน่ น้องสะใภ้ผู้นี้แม่ของเธอเป็นคนเลือกเองกับมือ และยังเป็นภรรยาของลูกชายสุดที่รักอีก 

         กลับมาถึงบ้านเถียนเมิ่งวางตะกร้าลงหน้าบ้านที่มีแม่สามีนั่งอยู่ ลานบ้านมีลูกชายทั้งสาม เถียนเมิ่งนำของในตะกร้าออกมา เธอจะนำต้นกล้าผักป่าไปปลูกหน้าบ้านที่กำลังก่อสร้างอยู่ 

         "จะปลูกผักหรือ" 

         "ค่ะ ฉันเห็นว่ามันกินได้จึงได้นำต้นกล้าออกมาปลูก พอโตขึ้นจะได้ไม่ต้องไปลำบากเก็บในป่าอีก" มันคือต้นผักหวานป่าที่ชาวบ้านชอบเก็บมาทำอาหารและจะงอกใหม่ทุกวัน 

         "เจ้าใหญ่ เจ้ารอง เจ้าสาม เพิ่งกินของว่างไปกว่าจะหิวก็อีกนาน เธอไปพักเถอะแม่จะดูแลเด็ก ๆ เอง" แม่ฉินรีบบอก ตั้งแต่สะใภ้สามเข้าป่าบ้านฉินก็มีอาหารการกินที่ดีขึ้นต่อให้ไม่มีเนื้อหมูแต่มีเนื้อปลา 

         “ค่ะ" เถียนเมิ่งตอบรับแล้วนำต้นกล้าอ่อนของต้นผักหวานไปวางพักไว้หลังบ้าน พรุ่งนี้เช้าถึงจะลงมือปลูกเพราะใกล้ถึงเวลาเลิกงานแล้วถ้าให้หลานสาวปลูกต่อจะไม่มีใครทำอาหาร จัดการเรื่องต้นกล้าเสร็จแล้วเถียนเมิ่งจุดเตาไฟเพื่อนึ่งปลาที่มีอยู่ จัดการล้างทำความสะอาดปลาเสร็จแล้วนำไปนึ่งก่อนจะเตรียมของเพื่อทำเมนูอาหารต่อไป จะมียำปลาเนื้อฟู ไข่ตุ๋นตำลึง และมีต้มจับฉ่ายที่ทำเอาไว้เมื่อเช้า 

'เถียนเมิ่งอยู่ที่ไหน!' 

         'มีอะไร สะใภ้ของฉันพักผ่อนเธอไม่ควรมาก่อกวนนะ' 

         'ฉันเป็นแม่ของหล่อน!' 

         เสียงดังโวยวายอยู่หน้าบ้านเถียนเมิ่งถอนหายใจ อย่างไรก็คงต้องออกไปจัดการ ไม่อย่างนั้นเรื่องก็คงไม่จบไม่สิ้น เธอตายและเกิดใหม่มาสองสามรอบแล้ว ทำให้ความผูกพันกับบ้านเถียนหมดไปนานแล้ว เธอละมือจากสิ่งที่ทำก่อนจะไปล้างมือและเดินมายังหน้าบ้านที่กำลังมีเรื่องอยู่ เจ้าสามแฝดวิ่งมาอยู่ข้างหลังของเธอด้วยความกลัว เถียนเมิ่งมีสีหน้าเรียบนิ่งมองแม่และน้องสะใภ้ทั้งสองที่มาด้วยกัน