ลืมบุญคุณ 2

"แม่มีอะไรหรือคะ ที่นี่บ้านฉินไม่ใช่บ้านเถียนกรุณาเบาเสียงด้วยค่ะ" 

         "แกกล้าสอนฉันหรือ ฉันเป็นแม่ของแกนะเถียนเมิ่ง!" 

         "ฉันรู้" เถียนเมิ่งตอบกลับด้วยน้ำเสียงค่อนข้างเย็นชา เธอแทบอยากกรอกตามองฟ้าแต่พยายามอดกลั้นเอาไว้ เธอมองจางเป้ยเป่ยที่หัวเราะก็รู้ว่าต้องไปใส่ไฟเรื่องของเธอแน่นอน 

         "สะใภ้ใหญ่บอกกับฉันว่าแกไม่ยอมให้ของในตะกร้า แค่นี้ก็ให้น้องสะใภ้ไม่ได้เลยหรือ สะใภ้ใหญ่กำลังตั้งครรภ์หล่อนอยากกินแค่นี้ก็ให้ไม่ได้" แม่เถียนว่าด้วยความไม่พอใจ ลูกสาวไม่เคยต่อต้านแบบนี้มาก่อน 

         "ฉันเข้าไปเก็บของในป่าเหนื่อย ๆ ต้องเอาให้คนอื่น? น่าตลกเกินไปแล้ว อยากกินก็ต้องเข้าไปเก็บเองตอนนี้ท้องเธอยังไม่ใหญ่หรือไม่ก็ให้น้องชายไปขุดให้ ฉันแยกบ้านแล้วมีลูกชายต้องเลี้ยงดูตั้งสามคน ทำไมต้องแบ่งให้คนอื่นด้วย" 

         แม้แต่พ่อแม่สามีเธอของป่าที่หามาได้พวกเขาไม่เคยเข้ามายุ่งมีเพียงช่วยทำเท่านั้น แต่นี้เป็นคนนอกแต่จะเข้ามาเอาทำไมเธอต้องให้ด้วย 

         "ฉงซู เถียนเมิ่งเป็นสะใภ้บ้านฉินแล้วไม่ใช่ลูกสาวบ้านเถียน ถ้าจะให้หล่อนเอาของให้บ้านพวกเธอเอาให้บ้านฉินจะไม่ดีกว่าหรือ" แม่ฉินลุกขึ้นยืนต่อว่าแม่ของลูกสะใภ้ ถ้าสะใภ้สามเอาของให้บ้านเดิมต้องเป็นบ้านฉินที่มีปัญหา แต่นี่อะไร 

         "อย่าเข้ามายุ่ง" 

         "ฉันว่าแม่พาน้องสะใภ้กลับบ้านเถอะค่ะ ต่อจากนี้เราไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกันอีก แม่บอกฉันเองไม่ใช่หรือว่าของดี ๆ ต้องเอาให้คนที่บ้าน บ้านของฉันคือบ้านฉินไม่ใช่บ้านเถียน" 

         "เถียนเมิ่ง!" 

         "นี่แม่แท้ ๆ ของพี่นะคะ! พี่เห็นคนอื่นดีกว่าแม่ของพี่ได้อย่างไร ลืมบุญคุณคนเลี้ยงดูแล้วใช่ไหม" จางเป้ยเป่ยต่อว่า 

         “สะใภ้ใหญ่" เถียนเมิ่งกดเสียงต่ำ "เธอก็คงรักแม่ของเธอมากงั้นสิ ทำไมไม่ไปให้แม่ของเธอหาให้ล่ะ แม่สามีไม่ใช่แม่ของเธอสักหน่อย!" 

         "เถียนเมิ่ง!" สะใภ้ใหญ่ตะโกนเรียกด้วยความโมโห หล่อนไม่เคยทำตัวนิสัยร้ายกาจจแบบนี้มาก่อนคนบ้านฉินต้องเป่าหูเถียนเมิ่งแน่ ๆ

         "ฉันรู้จักชื่อค่ะ ต้องการอะไรจากฉันอีกสินสอดสามร้อยหยวน จักรยานแม่ก็เอาไปแล้วฉันยังทดแทนไม่พออีกหรือ" เถียนเมิ่งสบตาแม่ของเธอนิ่งก่อนยื่นเผือกให้แม่สามี

         "แม่คะ พ่อสามีบ่นว่าอยากกินแม่เผาให้พ่อสามีนะคะ" 

         "แม่คะ!" แม่เถียนกำมือแน่นมองเผือกที่ลูกสะใภ้อยากกินด้วยความโมโห แต่ทำอะไรไม่ได้เพราะถ้าทุกคนรู้มันจะเกิดเรื่องใหญ่ สินสอดของลูกสาวสามร้อยหยวนทุกคนในหมู่บ้านคิดว่าบ้านเถียนคืนให้ลูกสาวแล้วเอาจักรยาน แต่จริง ๆ ไม่ใช่ เถียนเมิ่งแต่งงานไม่ได้อะไรสักอย่าง 

         เถียนเมิ่งไม่ได้มองหน้าแม่ของเธอและยังคงเลือกของต่อไป บางส่วนยกให้แม่สามีต่อหน้าแม่แท้ ๆ และบางส่วนจะนำไปทำความสะอาดเก็บไว้ต่อไป

ใช้ชีวิตกับลูกชายทั้งสามมาสองเดือนแล้ว เถียนเมิ่งยังคงหาอะไรมาบำรุงลูก ๆ เสมอ จากร่างกายที่ไม่ผอมแต่ไม่อ้วนตอนนี้เริ่มมีเนื้อมีหนังบ้างแล้ว ไม่ต่างจากคนอื่นในบ้านที่ได้อนิสงค์จากเถียนเมิ่งในการหาอาหาร ยิ่งพ่อแม่ของสามีบอกได้เลยว่ายิ้มหน้าบานที่ลูกสะใภ้ทำอาหารให้ในแต่ละวัน เพราะมื้อเย็นเถียนเมิ่งจะแบ่งอาหารให้ตลอด 

         เถียนเมิ่งรดน้ำแปลงผักที่จ้างหลานสาวปลูกในทุก ๆ วันก่อนออกจากบ้านเพื่อไปหาปลา การเก็บเกี่ยวข้าวโพดหมดลงแล้วผู้หญิงบ้านฉินต่างว่างงาน สะใภ้ใหญ่ สะใภ้รองอายุยังไม่เยอะจะเข้าไปช่วยตากธัญพืชกับคนอื่นในหมู่บ้านที่กองกลางหน่วยคอมมูน แต่ว่าแม่ฉินปีนี้อายุห้าสิบห้าแล้วทำงานหนักไม่ได้จึงพักที่บ้านดูแลหลาน ๆ ให้ 

         แน่นอนว่าเถียนเมิ่งต้องพาหลานสาวเข้าป่าหาของกินอยู่แล้ว ฝากลูกชายไว้กับแม่สามีเข้าป่าพร้อมฉินหลัน ฉินเจียหนิง แต่ช่วงหลัง ๆ มานี้จะมีฉินเหม่ยหยู่หลานสาวสามจากบ้านใหญ่ไปด้วย และมีฉินเจียหนานหลานสาวสี่จากบ้านรองเข้าป่าไปด้วยบางครั้ง 

         "อาสะใภ้สามคะ วันนี้ไม่ได้เข้าป่าหรือคะ ฉันจะได้เอาตะกร้าผ้าไปซัก" ฉินหลันถาม สัปดาห์นี้ทั้งสัปดาห์ผู้เป็นอาสะใภ้พาเข้าป่าทุกวัน เสื้อผ้าของคนที่บ้านจึงเป็นแม่ของเธอที่ซักให้ และบอกว่าหน้าที่ของเธอคือตามผู้เป็นอาสะใภ้เข้าป่า 

         “ใช่ พักผ่อนเถอะ" 

         เถียนเมิ่งไม่ได้ใจร้ายกับหลานสาวจนเกินไป เข้าสู่เดือนธันวาคมอากาศเริ่มหนาวแล้วในตอนเช้า ถ้าจะไปจับปลาต้องไปตอนเช้าและวันนี้ควรพักผ่อนสักวัน 

         "ค่ะ" 

         บ้านที่สร้างใหม่คงเสร็จไม่ทันหิมะตก แต่เถียนเมิ่งดูแล้วบ้านจะไม่เป็นอะไรแน่นอน เพียงแค่ช่วงหิมะตกต้องเข้าไปดูบ่อย ๆ แต่ถ้าหิมะตกคนงานก็หยุดงานเหมือนกันจะให้ทรมานสร้างบ้านก็ใช่เรื่อง