ตอนที่ 5 ศึกหน้าวังใน

รุ่งเช้า ผ้าม่านเนื้อบางสะบัดไหวตามแรงลม กลิ่นหอมของชาขิงอุ่น ๆ คลอกับเสียงนกที่เกาะชายคา ม่ออี๋ยืนง่วนติดเครื่องประดับผมให้นายหญิงของตนด้วยมือที่เบาจนแทบไม่รู้สึก

“พระชายาเพคะ วันนี้ท่านจะทรงลุยศึกที่ไม่ใช่ศึกอย่างเช่นการฟันดาบแต่เป็นศึกทางฝีปาก”

ม่ออี๋กระซิบ ดวงตาใสเป็นประกาย “หม่อมฉันติดปิ่นหยกเม็ดเล็กให้นะเพคะ จะได้ดูไม่เยอะเกิน”

อวิ๋นเอ๋อร์หัวเราะนิดเดียว “ดีแล้วดูแพงแต่ไม่แย่งซีนคือโจทย์ในวันนี้”

“ซีน? คืออะไรหรือเพคะ” ม่ออี๋ทำหน้างุนงง

“เอาเถอะน่า เจ้าอย่าถามมาก”

            พระชายาหลินซินอวิ๋นสวมชุดแพรสีงาแบบเรียบ ๆ ขลิบไหมเงินบางราวลมหายใจช่างปัก นางไม่ได้ต้องการโดดเด่นเหนือใคร แต่เพราะอยากให้คนมองแล้วรู้สึกสบายตา ก่อนก้าวลงเรือน นางหันไปหยิบถุงผ้าใบเล็กที่วางอยู่ตรงโต๊ะ

“อันนี้ให้ทหารเวรยามที่ประตูตะวันตก ขนมกับยาหอมกลิ่นเบา ๆ บอกว่าข้าขอขอบใจเรื่องเมื่อคืน”

ม่ออี๋รับถุงตาลุกวาว “เพคะ!”

ตำหนักฮองเฮาในยามสายสว่างด้วยแถบริบบิ้นไหมและดอกไม้น้ำค้าง เสียงพิณแผ่วเบาราวกับลมหายใจของหงส์ หญิงสาวฝ่ายในยืนเรียงลำดับอย่างพอดิบพอดี และทุกคนในที่นี้ย่อมรู้ดีว่าผู้ที่ต้องยืนด้านหน้าสุดคือใคร

ไป๋เยี่ยนหรงในชุดผ้าแพรสีครามอ่อนยืนตรงตำแหน่งชัดเจน รอยยิ้มละมุน ร่างกายแนบกิริยามารยาทอย่างพอเหมาะพอดี

“ถวายพระพรฮองเฮาเพคะ เยี่ยนหรงมีเรื่องเล็กน้อยอยากทูลฮองเฮาเพคะ”

ฮองเฮาแห่งแคว้น สตรีผู้งามสง่าสายตาคมที่ซ่อนเมตตาไว้ใต้ความนิ่งพยักหน้าเบา ๆ

“พูดมา”

“หม่อมฉันคิดถึงท่านอ๋องห้าที่ทรงงานหนักอยู่ตลอด มิได้มีสตรีคอยแบ่งเบาภาระ...” ไป๋เยี่ยนหรงคลี่ยิ้มพองาม

“ดังนั้นหม่อมฉันจึงอยากกราบทูลเรื่องการตั้งชายารอง เพื่อช่วยดูแลข้างกายท่านอ๋องให้สมเกียรติของท่านอ๋องเองและสมพระเกียรติของราชวงศ์เพคะ”

ถ้อยคำสะอาดงามจนบ่าวไพร่ข้างฝาแอบพยักหน้าตาม บางคนถึงกับคิดว่าคำพูดของนางก็ฟังดูดีมิใช่หรือ

อวิ๋นเอ๋อร์คุกเข่าคารวะ “หลินซินอวิ๋น ถวายพระพรฮองเฮาเพคะ”

น้ำเสียงของนางเรียบง่าย ไม่สูง ไม่ต่ำ จังหวะพอดีกับจังหวะหายใจของทั้งห้อง

ฮองเฮาหันสายตามาที่นาง “พระชายาหลิน เจ้าคิดอย่างไร”

อวิ๋นเอ๋อร์ยิ้มบาง “หม่อมฉันเห็นด้วยว่าคนที่ทรงงานหนักอย่างเช่นท่านอ๋ฮงควรมีคนแบ่งเบาเพคะ แต่ในวังการช่วยก็ต้องชี้ชัดด้วยว่าช่วยเรื่องใดมิใช่หรือเพคะ”

ไป๋เยี่ยนหรงชำเลืองมองนางวูบหนึ่ง รอยยิ้มไม่เลือนหายจากใบหน้า

“เรื่องดูแลทุกข์สุข กิจน้อยใหญ่ ย่อมเป็นเรื่องเล่านี้แน่นอนเพคะ”

อวิ๋นเอ๋อร์ค้อมศีรษะ “ถ้าเช่นนั้น หม่อมฉันขอทูลเสนอกระบวนการให้ชัดขึ้นเพื่อรักษาเกียรติของราชวงศ์”

นางหันไปบอกนางกำนัลเบา ๆ “ขอถาดไม้น้อยกับป้ายสามแผ่นให้ข้าด้วย”

เสียงซุบซิบเล็กน้อยลอยขึ้นในห้อง ถาดไม้? แล้วยังมีป้ายอะไรกันอีก?

ไม่นาน ถาดไม้เล็กก็ถูกวางลงตรงหน้า อวิ๋นเอ๋อร์หยิบพู่กันขึ้นมา เขียนอักษรสามคำลงบนป้ายเล็ก ๆ ทีละแผ่น

“เมตตา ราชกิจ วางตน”

หมึกดำตัดกับแผ่นไม้สวยคมจนแม้แต่คนอ่านไม่ออกยังรู้สึกได้ว่ามันสำคัญ

“หม่อมฉันขอทูลว่า หากจะตั้งผู้ช่วยข้างกายท่านอ๋อง ควรให้ชัดว่าช่วยด้วยเมตตาไม่ใช่หวังในอำนาจ มีความรู้เรื่องราชกิจพอประมาณ ไม่เป็นภาระแก้งาน และสุดท้ายต้องรู้จักวางตนอย่างเหมาะสม”

คำสามคำวางเรียงบนถาด ดูเรียบง่ายแต่นิ่งสนิทเหมือนหมากที่ถูกวางลงกลางกระดาน

ไป๋เยี่ยนหรงยังคงยิ้มอ่อนหวาน “ข้อกำหนดชัดเจนกเพคะ เช่นนั้นจะให้พิสูจน์อย่างไรดี”

อวิ๋นเอ๋อร์ยกมือ “วันนี้มีประกาศจากฝ่ายราชกิจให้ทางวังหลังช่วยส่งคนไปเปิดโรงครัวหลวงเพื่อช่วยเหลือชาวบ้านริมแม่น้ำที่บ้านเรือนเสียหาย หม่อมฉันขอทูลให้ผู้ที่ประสงค์เป็นผู้ช่วยของท่านอ๋องไปทำงานนี้ร่วมกันสามวันเพคะ”

            นางแตะป้ายคำว่าเมตตาเบา ๆ “เมตตา วัดจากการปฏิบัติจริง วางตน รู้จักต่อแถว ล้างหม้อ หั่นผัก ช่วยงานเล็กงานน้อย พูดให้น้อยทำให้มาก ราชกิจ จัดคน จัดลำดับ จัดของ ไม่ให้มีสูญหาย”

เสียงอุทานเบา ๆ ดังเป็นลูกระนาด สิ่งที่นางจะสื่อก็คือไม่ใช่แค่พูดสวย ๆ แต่ต้องลงมือจริง แถมลงมือในที่ที่ทุกคนมองเห็น

ฮองเฮาชำเลืองสายตาไปทั่วห้องเห็นความลังเลและความฮือฮาในแววตาหลายคู่จึงยิ้มบางที่มุมปาก

“ข้อเสนอฟังดูยุติธรรมและยังมีประโยชน์ต่อราษฎรด้วย”

นางวางถ้วยชาลง “ข้าเห็นชอบกับข้อเสนอนี้ เลื่อนการพิจารณาตำแหน่งออกไปสามวัน ให้ดูการกระทำเสียก่อน”

พู่ไหมปลายมู่ลี่ไหวคล้ายกระพือปีกหงส์ไปหนึ่งครั้ง หญิงสาวหลายคนที่ตั้งใจจะพูดถ้อยคำไหลลื่นต้องกลืนน้ำลายเงียบ ๆ

ไป๋เยี่ยนหรงยังยิ้มละมุน สมเป็นลูกสาวเจ้ากรมกิจการพลเรือนที่วางตัวเก่ง

“เป็นเกียรติของเยี่ยนหรงยิ่งนักที่จะได้ทำความดีเพื่อราชสำนักเพคะ”

นางหันมายิ้มกับอวิ๋นเอ๋อร์ “สามวัน หวังว่าเราจะได้สนุกด้วยกันนะเพคะ พระชายาหลิน”

อวิ๋นเอ๋อร์ยิ้มกลับ “สนุกแน่นอน แต่สนุกแบบที่ผู้คนได้กินอิ่มนอนหลับน่ะนะ”

น้ำเสียงของนางนุ่มพอให้คนฟังยิ้มได้ ทั้งห้องคลายความเกร็งไปครึ่งส่วนอย่างน่าแปลกประหลาด

หลังถวายคำนับและออกจากตักหนักฮองเฮา ลมสายพัดผ่านมาแตะแก้มเย็นนิด ๆ เว่ยหลางเดินชิดด้านหลังอย่างไม่ห่าง ระยะพอให้เห็นแต่ไม่ล้ำเส้นจนเกินไป

“พระชายาคิดไว้อยู่แล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ?” เขาถามเรียบ ๆ

“คิดตั้งแต่เมื่อคืน” อวิ๋นเอ๋อร์ตอบ “ข่าวลือวิ่งเร็ว เราก็ต้องทำให้ความจริงวิ่งเร็วกว่าดูสนุกกว่า คนจะได้อยากเล่า”

เว่ยหลางขยับคิ้วน้อย ๆ คล้ายจะหัวเราะ แต่ความเป็นองครักษ์ทำให้มันออกมาเหมือนลมหายใจแทน

“ท่านอ๋องจะเสด็จตรวจคลังอีกครึ่งชั่วยาม ให้ข้าน้อยส่งข่าวหรือไม่”

“อย่าเลย” นางส่ายหน้า “เดี๋ยวเขาก็รู้เองแหละ”

จริงอย่างนางว่า จ้าวเยี่ยนฝูก้าวจากเงาเสาไม้มาตามเวลาไม่มีพลาด ใบหน้าสงบเหมือนคนไม่เคยรีบในชีวิต

“เงียบเสียงคนได้ครึ่งห้องด้วยคำสามคำ” เขาเอ่ยขึ้นเป็นประโยคแรก

อวิ๋นเอ๋อร์ยกคางนิด ๆ “หม่อมฉันไม่ได้หวังให้เงียบเพคะ แต่อยากให้พูดต่อ แต่พูดเรื่องเดียวกัน”

“เรื่องเดียวกัน?”

“เมตตา ราชกิจ วางตน” นางแตะแผ่นอกเบา ๆ ราวกับแตะกระดานในใจ

“ถ้าทุกคนพูดเรื่องเดียวกันซ้ำ ๆ คนก็เลิกพูดเรื่องแต่งตั้งชายารองไปเองแหละเพคะ”

เขามองนางในเงาโคม สายตาคมที่มักเฉียดผ่านคราวนี้หยุดนิ่งชั่วลมหายใจ

“เจ้าชอบทำให้อะไรที่เหมือนยากก็ดูไม่ยาก”

“ถ้ายาก คนก็ไม่อยากแตะสิเพคะ” นางยิ้มก่อนจะเอ่ยต่อ

“แต่ถ้าง่ายเกิน ก็อาจถูกเล่นงานได้ ฉะนั้นพอดีที่สุดก็คือ ง่ายพอทำตาม ยากพอน่าเคารพ”

มุมปากของท่านอ๋องห้ายกขึ้นเพียงนิดเดียว เร็วมากเหมือนดาวตกที่มองแทบไม่ทัน

“อืม”

เพียงหนึ่งพยางค์ที่เปล่งออกมาจากลำคอ แต่ร้อนกว่าชาในมือเสียอีก...