ตอนที่ 6 สามวัน

กลางวันแสก ๆ โรงทานหลวงชั่วคราวที่ริมคลองนอกเมืองหลวงเริ่มคึกคัก ชายหญิงผลัดกันหาบน้ำ ต้มน้ำแกง หุงข้าว กลิ่นควันผสมกลิ่นน้ำอย่างนุ่มนวล ไม่นาน ริมฝั่งก็เต็มไปด้วยชาวบ้านที่บ้านพังจากน้ำกัดเซาะ อวิ๋นเอ๋อร์พับแขนเสื้อ ขยับปิ่นผมให้แน่น เข้าไปยืนข้างกระทะใบใหญ่

“น้ำเดือดหรือยัง อย่าเพิ่งใส่โสมแรงนักนะ เดี๋ยวคนแก่จะจุกเอาได้”

แม่ครัวเฒ่าหัวเราะ “จำขึ้นใจแล้วเพคะ”

ไป๋เยี่ยนหรงมาถึงพร้อมสาวใช้สองคนในชุดที่งดงามเกินกว่าที่จะมาอยู่ในครัวที่เต็มไปด้วยควัน

“ข้านำผอบสมุนไพรมาช่วยดับกลิ่นควัน และมีตำรับน้ำแกงที่หมอประจำบ้านข้าสอนไว้”

นางยิ้มพลางแจกยาหอมให้แม่เฒ่าที่ไออยู่สองสามคน แววตาชาวบ้านละลายไปครึ่งหนึ่ง ต่างยื่นมือมารับของจากนางอย่างซาบซึ้ง

ก็ได้ ต้องยอมรับว่านางเก่ง เอ็นเกจเมนต์!

“ดีมาก” อวิ๋นเอ๋อร์ตอบรับอย่างไม่หวง

“มุมโน้น คนชรา รสไม่แรง มุมนี้ เด็ก ๆ น้ำแกงหวานนิดหน่อย มุมโน้น คนใช้แรงงานแบกหาม เพิ่มข้าวอีกครึ่งทัพพี”

            นางหยิบกระดานบาง ๆ ขึ้นมาเขียนลำดับด้วยตัวอักษรตัวใหญ่ และรูปสัญลักษณ์เงอะงะสองสามรูปให้คนอ่านไม่ออกเข้าใจ

“ใครช่วยตักมาต่อคิวฝั่งนี้ ใครล้างมาฝั่งนี้ ใครหั่นไปหลังกระโจมโน้น ห้ามใช้ช้อนงัด ห้ามให้สัดส่วนเพี้ยน เข้าใจหรือไม่”

ดวงตาของชาวบ้านเป็นประกาย เพราะการจัดลำดับของนางทำให้ทุกอย่างลื่นไหลเหมือนน้ำในราง เยี่ยนหรงมองภาพนั้นเงียบ ๆ บางแววตาเหมือนอยากจะบอกว่า ก็ได้ เห็นด้วยก็ได้! แต่อีกใจหนึ่งนางกลับกำลังมองหาช่องที่จะสอดหมาก

ไม่นาน ชายวัยกลางคนก็ถือบัตรไม้ที่อวิ๋นเอ๋อร์เพิ่งแจกเป็นบัตรคิวเดินโซเซมาจะเอาอีกถ้วย ทั้งที่หลังบัตรยังไม่ถูกประทับตรา นางเหลือบมองสายตาเนียน ๆ ของเสมียนในชุดพลเรือนที่ยืนห่างออกไปหนึ่งช่วงเสา ทำท่าทีเป็นว่าไม่เห็น แต่ตาไหววาบอย่างคุ้นหน้าคุ้นตา

ความคิดในหัวของนางดังติ๊ง! เสมียนกรมกิจการพลเรือน สายเดียวกับชื่อที่หลุดในคลัง ยืนแฝงอยู่ตรงนี้เพื่ออะไร?

อวิ๋นเอ๋อร์ยิ้มอ่อนพร้อมโบกมือ “ท่านลุง ตรงนี้ก่อน”

นางรับถ้วยจากมือชายคนนั้นเอง “กินให้อิ่มนะ แต่ต่อไปทุกคนต้องประทับบัตรก่อนตักถ้วยใหม่ จะได้ไม่ต้องยืนรอเก้อ”

ถ้อยคำไม่มีพิษ แต่ยังคงหลักเมตตาและยังคงความมีระเบียบ ชายผู้นั้นหัวเราะบาง ๆ จากนั้นแถวก็ไหลต่ออย่างเป็นระเบียบ นางสบตาเว่ยหลางวูบหนึ่ง เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนเลือนหายไปด้านหลังกระโจมอย่างเงียบกริบ

ช่วงบ่ายคล้อย ชาวบ้านต่างได้กินอิ่ม เสียงหัวเราะของเด็ก ๆ ดังเหมือนลมพัดระฆังใบเล็ก ๆ ไป๋เยี่ยนหรงถือทัพพีเองจนเหงื่อผุดตรงขมับ สวยอย่างมีประโยชน์ นั่นคือความจริงที่ต้องยอมรับ

“เหนื่อยไหม” อวิ๋นเอ๋อร์ยื่นผ้าซับเหงื่อให้

ไป๋เยี่ยนหรงรับและยิ้ม “นิดหน่อย แต่ถ้าทำให้ชาวบ้านอิ่มท้องก็พอแล้ว”

นางหยุดไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยต่อ “อย่างไรก็ดี หม่อมฉันหวังว่าสามวันจะไม่ใช่ข้ออ้างให้เลื่อนไปเรื่อยละเพคะพระชายาหลิน...”

ถ้อยคำของนางยังคงละมุน แต่เติมคมบาง ๆ พอให้รู้สึกได้

“ไม่เลื่อนหรอก” อวิ๋นเอ๋อร์ยิ้มตาหยี “เพราะเมื่อครบสามวัน ฮองเฮาจะเห็นทั้งเมตตา ทั้งราชกิจ ทั้งการวางตนของทุกคนอย่างชัดเจนเอง”

ไป๋เยี่ยนหรงสบตานางเพียงวูบเดียวแล้วเป็นฝ่ายหลบก่อน เพียงแค่มองแวบเดียวก็รู้สึกว่าถ้ามองนานกว่านั้น จะหลุดบรรทัดฐานของตัวเอง

ยามเย็น พระจันทร์ยังไม่ขึ้น เว่ยหลางกลับเข้ามาอย่างเงียบกริบเมื่อคนสุดท้ายรับข้าวถ้วยสุดท้ายไปแล้ว

“เจอร่องรอยหรือ?” อวิ๋นเอ๋อร์ถามเสียงต่ำ ๆ

เขาพยักหน้า “เส้นทางเดียวกับคลังพ่ะย่ะค่ะ ส่งถุงเล็ก ๆ ออกข้างกำแพงผ่านคนสวมชุดชาวบ้าน สุดสายไปโผล่ที่โรงเตี๊ยมใกล้ท่าน้ำ เจ้าของคือเสมียนกรมกิจการพลเรือนพ่ะย่ะค่ะ”

อวิ๋นเอ๋อร์ค่อย ๆ วางทัพพีลง ความร้อนจากกระทะเริ่มเบาลงเหลือเพียงไอจาง ๆ

“ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้เราแบ่งงานกัน ข้าจะดูโรงครัวหลวงต่อให้เรียบร้อย ส่วนเจ้าขีดเส้นร่องรอยให้ชัดขึ้นอีกหน่อย”

เว่ยหลางก้มรับ “ท่านอ๋องทรงให้สัญญาณแล้ว ข้าน้อยจัดการตามขั้นตอน”

“ดี” นางยิ้มแบบคนที่เริ่มเห็นโครงเรื่องชัดขึ้นทีละช่อง

“คืนนี้ ขอให้ทุกคนได้นอนหลับ โดยไม่ต้องคิดว่าจะมีใครมาหยิบถ้วยจากมือในช่วงกลางดึก”

เว่ยหลางตั้งใจฟังประโยคสั้น ๆ ง่าย ๆ นั้น เพราะมันคือหัวใจของสิ่งที่นางเรียกว่าความยุติธรรมที่ทำให้ผู้คนยิ้มได้

ค่ำคืนนั้น ลมพัดกลีบเหมยหล่นใส่ชายเสื้อ เงาโคมสะท้อนบนพื้นเหมือนดวงไฟเดินตามเท้า อวิ๋นเอ๋อร์เดินกลับเรือนด้วยความเมื่อยล้า แต่ความเมื่อยในวันนี้แม้จะเมื่อยล้าก็ทำให้สุขใจ

“กลับมาแล้วหรือ”

เสียงทุ้มเรียบดังขึ้นก่อนที่นางจะก้าวถึงบันได เจ้าของเสียงนั้นยืนอยู่ตรงมุมเสา จ้าวเยี่ยนฝูอยู่ในชุดคลุมสีเรียบกว่ากลางวันเล็กน้อย ดวงตาคมมองนางอย่างเงียบ ๆ

“เพคะ” อวิ๋นเอ๋อร์ค้อมตัว “วันนี้ชาวบ้านได้กินอิ่มกันดีเพคะ”

เขาพยักหน้าช้า ๆ “ข้ารู้แล้ว ได้ข่าวว่าพวกชาวบ้านได้หัวเราะขบขันเพราะเจ้าหลายครั้ง”

นางหลุดหัวเราะเบา “เสียงหัวเราะทั้งท้องพระโรงยังดีไม่สู้เสียงหัวเราะของพวกชาวบ้านเพคะ”

เขานิ่งไปครู่หนึ่ง “สามวัน หากยังมีคนใช้ความเมตตาเป็นข้ออ้างเพื่อเอื้อมมือให้ยาวกว่าเดิม เจ้าจะทำอย่างไร”

อวิ๋นเอ๋อร์เงยหน้าขึ้น สบตาเขาตรง ๆ “ก็จะจับความเมตตานั้นให้แสดงตัวจนหมดทางซ่อน แล้วให้ราชกิจและการวางตนเป็นสิ่งชี้คำตอบสุดท้ายเพคะ”

            นางยกยิ้มบาง “คนที่อยากได้ตำแหน่งมากกว่าทำหน้าที่ สุดท้ายก็จะเผลอประกาศเอง ว่าตนอยากได้อะไร ท่านอ๋องคิดเหมือนหม่อมฉันหรือไม่เพคะ”

เกิดความเงียบสั้น ๆ ที่ไม่อึดอัด เหมือนลมหายใจหนึ่งที่ตกลงกันได้โดยไม่ต้องพูดถ้อยคำใดออกมา

“อืม” เขาตอบรับ แต่คราวนี้ไม่ซ่อนรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปากเหมือนคราวก่อน ๆ

“ไปพักเถอะ”

“เพคะ”

เขากำลังจะผละไปแต่กลับชะงัก นิ้วมือยกขึ้นเล็กน้อย เหมือนจะทำอะไรสักอย่างแล้วเปลี่ยนใจ

“พรุ่งนี้…อย่าลืมเอาผ้าคลุมไปด้วย ริมแม่น้ำลมแรง”

อวิ๋นเอ๋อร์นิ่งไป วูบหนึ่งหัวใจเหมือนหลุดขั้นบันไดแล้วขึ้นกลับมาใหม่ นางตอบอย่างตะกุกตะกัก

“พะ...เพคะ”

เขาหันหลังเดินออกไปอย่างสงบแบบคนที่ไม่เคยวุ่นวาย แต่วุ่นหัวใจใครคนหนึ่งไปเรียบร้อยแล้ว

ม่ออี๋แอบยื่นหน้าออกมาจากเสาเบื้องหลัง พูดเสียงเบาเหมือนยุง

“พระชายาเพคะ ท่านอ๋องอ่อนโยนอีกแล้วนะเพคะ หม่อมฉันไม่เคยเห็นท่านอ๋องเป็นเช่นนี้มาก่อนเลย”

อวิ๋นเอ๋อร์หลุดยิ้มจนกดไม่อยู่นางรีบกลบเกลื่อนทันที

“ม่ออี๋ เจ้าเลิกพูดมากแล้วไปต้มชาขิงให้ข้าสักแก้วเถอะ”

ม่ออี๋ทำตาวาว “เพคะ!”

ลมค่ำพัดผ่านเหมือนมือใครสักคนมาลูบหลังเบา ๆ สามวันนับจากนี้คงไม่เงียบแน่ แต่ถ้าความยุติธรรมมันสนุกพอ ผู้คนก็จะยืนข้างเราเองโดยไม่ต้องร้องขอ

และที่มุมมืดมุมหนึ่ง คนผู้หนึ่งที่มีกลิ่นหอมของดอกไม้เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวยืนมองแผ่นหลังนั้นอย่างเงียบ ๆ ไป๋เยี่ยนหรงขยับปลายพัดช้าและแน่น

“อย่าคิดว่าเจ้าจะชนะได้ไปตลอด! สามวัน ก็พอแล้วที่จะให้รู้ว่าใครกันแน่ที่เหนือกว่า!”