คนรวยขี้หงุดหงิด

"ลืมตาไหวมั้ยครับ?"

เสียงเล็กกลับเข้ามาถามพร้อมกับแตะที่เปลือกตาเจ้านายจอมดุเบาๆ เปลือกตาสีแทนถูกแตะเบาถ่างออกแล้วหยดตัวยาสองชนิดใส่ข้างซ้ายและทำแบบเดียวกันที่ข้างขวาแล้วค่อยๆ ประคบอุ่นเบาๆ

"หลับตาสักพักนะครับเดี๋ยวผมเป่าผมให้"

ไม่ใช่แค่หน้าที่หยอดตาที่ต้องทำสตาร์ยังทำเรื่องที่ไม่ต้องสั่งให้ด้วยความเต็มใจ ต่อให้โอดครวญเรื่องหนี้ที่ค้างแต่ไม่เคยขอเงินค่าแรงเพิ่มสักครั้งและไม่มีเรื่องลักเล็กขโมยน้อยให้ต้องระอาใจ

บางครั้งร็อคอดอยากรู้ไม่ได้ว่ารากเหง้าที่สร้างคนตัวเล็กให้มีพลังสู้กับงานหนักอดทนกับความเหนื่อยแล้วยังใสซื่อบริสุทธิ์ต้องถูกครอบครัวรักมากแค่ไหน

"นี่สตาร์"  เจ้าหนี้ถูกประคบที่ตาโพล่งขึ้นทำลายความเงียบ

"ครับ?"

"มึงเคยไปคุยอวดเพื่อนๆ ไหมว่ามึงได้นั่งรถหรู" ความอยากรู้ว่าคนตัวเล็กจะเหมือนคนอื่นที่ชอบอวดไหมจึงเอ่ยถามออกมา

"ไม่เคยครับ" เสียงเล็กตอบกลับมาสั้นๆ

"ทำไมวะ?คนดูแลกูทุกคนเอาไปคุยสามบ้านแปดบ้านที่ได้นั่งรถกู บางคนแอบอ้างลงโซเชียลว่าเป็นรถตัวเองด้วย" เมื่อเปิดประเด็นแล้วไม่เป็นอย่างที่คิดคำถามต่อๆ มายืดบทสนทนาให้ยาวขึ้นในห้องเจ้าหนี้กับการคุยกันถึงเรื่องส่วนตัวครั้งแรก

"ผมไม่ชอบรถครับ" สตาร์เอ่ยเสียงเศร้าสีหน้าหม่นลง

"..ทำไม?"

"แฟนผมชอบรถสนใจรถมากกว่าผมยิ่งมาเจอเหตุการณ์ตรงนี้ยิ่งไม่ชอบครับ..ผมกลัว"

"มึงเนี่ยนะมีแฟน? คนเตี้ยๆ แต่งตัวมอซอหน้าจืดแบบนี้เหรอมีแฟน? ใครจะหลงมาชอบมึง"

"คุณร็อคเห็นหน้าผมด้วยเหรอครับ?" ลูกหนี้สวนกลับเร็วบ้าง ชอบบูลี่หน้าตาคนอื่นนัก

"ไอ้! เตี้ย!" เจ้าหนี้ตัวโตตวาดลั่น

"ผม...มีคนรักนะครับแค่...คือผมเป็นเด็กบ้านนอกไม่รู้ว่าที่คนเมืองทำมันปกติไหม ก็เลยคิดว่าทำตามที่พ่อแม่สอนอาจจะดีคือ ให้ความรัก ให้การดูแลเอาใจใส่ ให้เงิน ให้เวลา แล้วก็บางทีเรื่องที่คนเมืองมีเพื่อนที่สามารถ...มีอะไรกันได้อาจจะเป็นเรื่องปกติที่ผมคิดมากไปเอง.."

คำบอกเล่าของลูกหนี้ทำคนตัวโตชะงักนิดหน่อย เพราะตัวเองไม่ได้สนใจเรื่องรักๆ ใคร่ๆ แบบหนุ่มสาวถึงอยู่เป็นโสดมาได้สามสิบปีแต่เขามีเงินมีรถมีุกอย่างที่อยากได้การมีแฟนจึงเป็นเรื่องไร้สาระ แต่คนตัวเล็กตรงหน้าคงไม่มีอะไรเลยจึงเลือกที่จะมีใครซักคนเป็นที่พึ่ง

"มึงว่าไงนะ นี่มึงเอาแมงดามาทำพันหรือไงแค่ฟังมึงเล่าไม่กี่คำทำไมกูรู้สึกเหมือนแฟนมึงมันชาติชั่วขนาดนี้ทำไมไม่โทรให้มันช่วยจ่ายเงินใช้หนี้กูล่ะเป็นแฟนกันมันต้องช่วยกันสิวะ!!"

คำพูดร้ายกาจกับเสียงตะคอกดังก้องใส่หน้าคนตัวเล็กอาการเดือดดาาลพุ่งสูงโมโหกับอะไรที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเองคนโง่ที่ยอมทำถึงขนาดนั้นแลกกับความรักที่คิดไปเองว่ามันคือเรื่องจริงช่างน่าสมเพช

"เขาช่วยไม่ได้หรอกครับ.." คนตัวเล็กตรงหน้าก้มหน้าตอบเสียงเบา

"ถามมันแล้วเหรอ!''

''เปล่าครับ..ผมไม่เคยขอเงินหรืออะไรจากเขาเเล้วก็..ที่ผมไม่มีเงินเลยเพราะให้เงินให้เขาเอาไปดาวน์เบนซ์หมดแล้ว"

ยิ่งลูกหนี้สารภาพยิ่งทำให้คนตัวโตกำหมัดแน่นคนที่ทำทุกอย่างเพื่อความรักที่จับต้องไม่ได้มันมีแต่คำว่าโง่ๆ ๆ เต็มไปหมดในชีวิตคนรวยอย่างร็อคมีแต่คนที่ทำทุกอย่างเพื่อเงินสิ่งที่จับต้องได้แม้แต่พ่อแม่ที่สร้างเขาขึ้นมาก็เพราะคำคำเดียวอำนาจเงิน

''ว่าไงนะ? "

"ก่อนหน้าจะเกิดเรื่องผมต้องช่วยเขาจ่ายค่าใช้จ่ายเรื่องรถของเขาตลอดผมก็เลยไม่ชอบรถสักเท่าไหร่" รอยยิ้มเล็กๆ ยิ้มได้แม้สิ่งที่พูดบอกออกมามันคือสิ่งเลวร้ายที่สุดที่ไม่ควรเกิดขึ้นกับใคร

"มึงนี่มันโง่จริงๆ"

"ผมไม่รู้หรอกอันไหนเรียกว่าโง่ไม่โง่รู้แค่ว่าถ้ารักเขาก็ต้องทุ่มเทซัพพอตเขาเต็มที่เพราะเราคือคนรักกัน"

"มึงชอบมันมากเลยเหรอไอ้เหี้ยนั่น!"

"ผมคบกันมาปีนึงแล้วนะครับแล้วเขาก็เป็นคนแรกที่เข้ามาจีบผมทั้งที่สถานะทางสังคมต่างกันมากๆ เป็นคนแรกในเมืองใหญ่ที่ทำให้ผมรู้สึกว่ามีที่พึ่งมีคนใหนึกถึงมีคนมาหา"

"มึงไม่มีเพื่อนเลยหรือไง?"

"ผมต้องทำงานวันละหลายที่ครับไม่มีเวลาพบปะกับเพื่อนๆ หรอกครับ"

"แบบนี้ไงถึงโง่ดักดานอยู่กับแค่มันตอนมึงอยู่ต่อหน้ามันมึงแต่งตัวแบบนี้เนี่ยนะ? "

"ครับเขาไม่ได้มองแค่ภายนอกของผมไม่งั้นคงบอกให้เปลี่ยนหรือเลิกคบผมไปแล้ว"

"เฮ้อ กูไม่รู้จะพูดยังไงเลยมึงรู้ไหมว่าคนไม่พูดไม่บอกไม่แนะนำอะไรแฟนตัวเองมันก็ไม่ต่างจากคนที่ไม่ได้ใส่ใจไม่ได้รักนั่นแหละ"

"แต่เขาบอกว่าชอบสิ่งที่ผมเป็นไม่ต้องเปลี่ยนอะไร"

"ในฐานะคนต่างจังหวัดกูขอถามมึงหน่อยว่าทำไมคนบ้านนอกต้องแต่งตัวธรรมดาใส่เสื้อผ้าเดิมซ้ำให้คนมาบูลี่ว่าไม่มีเงินซื้อเสื้อใหม่ทั้งที่เลือกแต่งตัวทำผมให้ดีได้ มันเหมือนการให้เกียรติสายตาคนอื่นไม่ใช่สวมชุดคล้ายเดิมทุกมึงดูกูพ่อแม่กูเขาเป็นยังไง"

"สง่างามมากครับ"

"ครอบครัวกูเป็นคนเชียงรายสุดขอบชายเเดนเว่ยแล้วพวกกูก็ไม่ยอมให้คนเมืองหรือคนหน้าไหนมาเอาเปรียบเหยียบย่ำได้แต่การจะเป็นคนมีอำนาจภาพลักษณ์มันคือสิ่งแรกที่ต้องดี"

"ผม..ไม่ชอบคนมีรอยสักครับไม่ชอบเจาะหูเจาะคิ้วด้วยผมกลัวเจ็บ"

"ไม่ใช่โว้ยเตี้ยอย่างมึงสักไปก็ไม่น่าเกรงขามหรอก..ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทรงผมก่อนเลยเป็นคนใช้ของกูต้องดูดี!"

"ผมไม่มีเงินนะครับทุกวันนี้ก็ทำงานใช้หนี้คุณอยู่"

"กูมีเพื่อน"

จู่ๆ ร็อคก็สนใจสอบถามประวัติกันทั้งที่วันแรกที่ตื่นมาเจอหน้าถามถึงแต่เรื่องเงินค่าเสียหายไม่ถามชื่อด้วยซ้ำไป

แต่พอถามลงลึกแล้วรู้เรื่องความเป็นมาที่ต้องตกอยู่ในสภาพจนกรอบให้ฟังก็ฟึดฟัดขึ้นมาเมื่อรู้ว่าไม่มีเงินเพราะอะไร ดูเหมือนร็อคจะขัดใจไปเสียหมดเมื่อได้ฟังความรักแย่ๆ ของคนใกล้ตัว

..

.