คนที่ช่วยตัวเอง18+

ไม่ได้มาแค่ภาพแต่เสียงเล็กเว้าวอนออดอ้อนกว่าครั้งไหนเปล่งออกมาจากปากสีชมพูอิ่มคนตัวเล็กคุกเข่านอนแนบช่วงบนลงบนหน้าขาริมฝีปากกับปลายจมูกแนบชิดเบียดแท่งรักอันเขื่องในมือ

ลมหายใจรินรดกลางจุดยุทธศาสตร์ร่างกายร้อนผะผ่าววูบวาบล่องลอยหนักขึ้นๆ ภาพในมโนสำนึกล่อลวงสาหัสนัก

สะโพกเล็กโก่งโค้งหมอบคลานกลางหว่างขาเอียงหน้าแนบของสงวนชวนจินตนาการลามกกู่ไม่กลับ ลมหายใจร้อนๆ จากปลายจมูกรั้นเลื่อนไล้ขึ้นลงตามความยาวกระตุกเต้นตุบตับบนเส้นเลือดภายใต้แท่งเนื้อปูดโปนแข็งแข่งกันทั้งลำ

ฝ่ามือน้อยๆ เปลี่ยนจากยันที่นอนมาวางแหมะบนหน้าขาใกล้ของสงวน

อ่าาาาา

ฟึ่บบบบๆๆๆๆๆ

ข้อมือแข็งเกร็งเร่งเร้าสาวลำรักรัวเร็วเมื่อภาพฝันถูกปากเล็กจุมพิตรอบลำรักพร้อมเอ่ยชื่อเจ้าหนี้เสียงกระเส่า

คุณร็อค คุณร็อคครับ

แฮ่กกกก จุ้บบ~ จุ้บบ~

ปากเล็กลากลิ้นเลียจากโคนจรดปลายแท่งเนื้ออันเขื่อง ก่อนปากเล็กๆ จะอ้าอมส่วนปลายหายเข้าไปในลำคอ ลึกขึ้น ๆ สุดความยาว

ปลายลิ้นชื้นแฉะกวาดวนรัดรอบเอ็นเนื้อสีเข้มครูดฟันขาวคมกับเจ้าของเครื่องเพศ ดวงตาคมหรี่เร้ามองภาพตรงหน้าโดยไม่รู้สึกตัวว่าข้อมือตัวเองสาวท่อนลำรักหนักหน่วงบีบขยำพวงไข่แฝดจนส่วนปลายชุ่มฉ่ำน้ำรักไหลยืดย้อยออกมาเป็นสาย

ถึงกระนั้นจินตนาการสุดแสนจะลามกกลับเหมือนภาพมายาเป็นอีกคนใช้ปากกับมือทำรักให้ถึงพริกถึงขิง

พั่บบบบๆๆๆ อ๊ะ อ่ะ อึ่กกก

ปากเล็กสีแดงเปื้อนคราบน้ำกามขาวขุ่นยิ้มยั่วพร้อมกับเอ่ยเยาะเย้ยเสียงพร่า

อ่าาาา ซี้ดดดดดดดด

คุณร็อค..ลามกจัง~

พร่วดดดด!!

อัคคคค! ไอ้...บ้าเอ้ยยย! แตกกกก!

..

.

"คุณร็อคครับตื่นหรือยัง~ อ้าว? ลุกมาทำไมตั้งแต่เช้าครับเนี่ย "

ไอ้ตัวดีเดินออกจากห้องพักตัวเองโฉบเข้าห้องนอนกูไปเพราะบอกให้มันปลุกแทนนาฬิกาทุกวันตอนสิบโมงแต่เมื่อคืนดันเสี้ยนช่วยตัวเองตามปกติ?

หนังโป๊ไม่ช่วยอะไรแต่หนังหน้าลูกหนี้ช่วยได้..

...แม่ง

หน้ากับเสียงลอยมาอยู่ตรงหว่างขาจะไม่ให้แตกได้ไง หน้าใส ปากแดง ตาเยิ้ม...ไอ้สัตว์! ทำไมต้องรู้สึกกับมันมากแบบนี้!

ต่อให้ไม่เห็นหน้าก็ยังจินตนาการได้ชัดว่ามันสวมเสื้อผ้ายังไงเดินแบบไหนยิ้มยังไง

ไอ้ตัวดี เริ่มอัพสกิลตัวร้ายหน้าใสพอเจ้าหนี้ไม่เข้าใกล้ไม่เสียงดังเหมือนเดิมมันก็ยิ่งท้าทายอำนาจมืดด้วยการเป็นฝ่ายเข้ามาถึงเนื้อถึงตัวเสียเอง

คงสนุกมากสินะมันน่าจับกลืนลงท้องซะให้เข็ด

ทุกวันนี้ไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้าหนี้ใครเป็นลูกหนี้กูเอาแต่หลบหน้าเดินห่างมันเป็นวาเพราะไม่อยากรับรู้รูป รส กลิ่นเสียงของมัน

เส้นผมนุ่มนิ่มนั่นเริ่มยาวตรงโคนเป็นสีดำผมกลายเป็นสองสีถึงอย่างนั้นกลับไม่ทำให้มันดูดีน้อยลงสักนิด ก่อนหน้านี้มองอย่างไรมันก็ขี้เหล่ไม่รู้เพราะตาพร่าหรือไม่สนใจ แต่ตอนนี้หยุดสายตาตัวเองที่มองมันไม่ได้เลย

แปะ..

หลังมือเล็กเย็นทาบทับบนหน้าผากของเจ้าหนี้ไม่บอกกล่าวร่างเล็กขยับเข้าใกล้เสียจนได้กลิ่นผมกลิ่นผิวหอมๆ และลมหายใจที่รินรดกัน

"ทะ ทำอะไรของมึง?" ร็อคตัวแข็งทื่อเมื่อถูกวัดไข้ใกล้ชิดเกินไป

"วัดไข้ไงครับ" ในตาสดใสเป็นประกายตอบราวกับเป็นเรื่องธรรมดาทั้งที่แทบจะนั่งเกยกันร่อมร่อ

"กูไม่ได้ป่วย!" ดวงตาคู่คมกรองไปมามีพิรุจจนถูกทักท้วง

"ทำไมหน้าแดง..เอ๊ะหรือดำ?"

"ไอ้สตาร์อย่ามากวนตีนเดี๋ยวกูตบหัวทิ่มไปชงกาแฟมาดิ๊!"

"หยอดตาก่อนนะครับตาแห้งจังจ้องโทรศัพท์นานไปหรือเปล่าน้า~วันนี้จะดื่มแบบไหน ขมเลย ใส่น้ำตาล หรือใส่นมครับ?"

ก่อนจะใส่อะไรช่วยเอานมออกจากหน้ากูก่อนนะตัวบางๆ ของมันยืนอยู่หน้ากูตัวกูอยู่บนโซฟาปล่อยให้มันแตะต้องใบหน้าสุดหวงจับตากูถ่างแหวกดูเหมือนหมอตาเข้าไปทุกวัน

มือของมันนิ่มสุดๆ ไหนว่าทำงานทุกอย่างมือไม่สากเหมือนคนอื่นเลยหรือไง

เจ้าหนี้เผลอเหลือบมองอกเล็กอีกแล้วมองต่ำลงไปเรื่อยๆ ถึงเอวบางปกติผู้ชายคนอื่นก็ไม่มีเอวเป็นตัวเอสแบบนี้แต่มันดันมี

''..ใส่น้ำตาลช้อนนึง..นมด้วย" เจ้าหนี้เอ่ยขึ้นเบาๆ

วันนี้ต้องออกไปข้างนอกกูน่ะต้องเสื้อเชิ้ตแดงกางเกงดำอยู่แล้วเป็นผู้ชายมันมีเสื้อผ้าตัวเก่งไม่กี่แบบที่ชอบ สวมเครื่องประดับนิดหน่อยกับขี่รถหรูคนก็มองจะตายห่า

แต่กับไอ้ลูกหนี้ตัวเล็กเนี่ยไม่รู้ว่าชอบสีขาวอะไรนักหนาเสื้อผ้าก็ตัวเล็กแถมบางอีกต่างหาก

"มึงใส่เสื้ออะไรของมึงถ้าจะใส่เสื้อสั้นๆ บางๆ แบบนี้คราวหลังกูจะซื้อเสื้อหมาให้ใส่!" ร็อคขมวดคิ้วมองสะดือลูกหนี้ที่เสื้อสั้นจนเอวลอย

"บ้านเราเมืองร้อนนะครับคุณร็อคออกไปข้านอกมันร้อนมากคุณดีดี้บอกว่าแต่งแบบนี้สบายแล้วก็เหมาะสมกับกาละเทสะเข้ากับสังคมของคุณร็อคได้"

"สังคมบ้าบออะไรล่ะแหกตาดูสิว่ากูแต่งแบบไหนกูสีผิวเป็นยังไงสักลายเต็มตัวแบบนี้มึงคิดว่าใครจะมาแคร์อะไรกูหรือไงคนอื่นมองแค่มึงรวยไหมมึงมีเงินไหมขับรถอะไรมีบ้านกี่หลังเเค่นั้นเว้ย!"

"แต่ผมก็ชอบสีขาวนะครับ"

"เออเรื่องของมึงหยิบสูทมาให้กูด้วยตัวนึง"

"ใส่คอนแทคเลนแล้วจะใส่แว่นดำทำไมเนี่ย"

''กูแสบตา!"

ไม่ใช่แดดนะที่แสบตามึงที่เดินข้างกูตลอดนี่แหละที่แสบตา! หัวก็ขาวผิวก็ขาวเสื้อก็ขาวดีนะใส่กางเกงผ้าสีดำแล้วแต่งหน้าแต่งตาเป็นตั้งแต่ตอนไหนเนียนกริบเชียวนะ

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เลือกคิดในใจมากกว่าพูดทุกอย่างที่คิดออกมา

ไม่รู้ว่าตั้งแต่ตอนไหนที่ไม่ตะโกนใส่มันเพราะมันกล้าเงยหน้ามาสบตาจนต้องหันหน้าหนีเองทุกครั้ง ถึงจะเดินเลี่ยงมันอย่างไรมันกลับเข้ามาเดินจูงมือทุกครั้งที่บอกว่ามองไม่เห็นทั้งที่ตัวเองก็ใส่คอนแทคเลนส์อยู่

นับวันอะไรๆ แบบนี้ก็มีมากขึ้นและไอ้พวกเห็บเหาก็เข้ามาหาหมาของกูมากขึ้นเช่นตอนนี้มีงานที่บริษัททีไรให้มันอยู่ห่างตาไม่ได้เลยมีแต่คนมาขอเบอร์ ดูเสื้อแม่งดิทั้งบางทั้งบานสั้นก็สั้นลมพัดทีแทบจะเห็นนม..

มันจะอ่อยคนรวยหาเงินมาใช้หนี้กูหรือเปล่า?

"สตาร์!"

เรียกแม่งหมดไม่สนลูกใครมันอยู่กับลูกคนรวยที่กูจำชื่อไม่ได้แต่พ่อมันค้าน้ำมันตัวแม่งก็ขาว

ไอ้ซีด!

"คุณร็อคอยากได้อะไรครับ?"

"มึงไงกูจะเอามึง"

"หา?"

"เอามึงไปนำทางคอนแทคเลนส์กูหล่นเนี่ยพาไปเข้าห้องน้ำหน่อย"

"อ้อได้ครับ"

"คุณสตาร์"

"ครับคุณเจ๋ง"

"ผมขอเบอร์.."

"ไม่มี! พากูไปเร็วๆ ปวดเยี่ยวเดี๋ยวแม่ฉี่ใส่ปาก!"

"โอเคครับไปๆ"

ถ้าไอ้สตาร์คือหมากูคงเป็นไม้กันหมาแน่ๆ

ทุกงานทุกงานจริงๆ

ตั้งแต่มันเเปลงโฉมแล้วดีดี้ก็สอนมันเข้าสังคม .. มันเดินหน้าตรงตัวตรงกล้าพูดกล้าคุยก็ดีแค่กูไม่ชอบไอ้พวกที่เข้ามาจีบมัน

รำคาญ! มากันทำไมเยอะแยะ

ออกไป๊!!

"คุณร็อคครับหยอดตาก่อนวันนี้ประชุมเป็นชั่วโมงเลยมองเห็นจอโปรเจคเตอร์เหรอ?"

หมาขาวมันสะพายกระเป๋าที่ซื้อให้ครั้งแรกมาใส่ยาหยอดตาโดยเฉพาะ ของใช้ของมันไม่มีอะไรเลยมีแต่ของที่ใช้บำรุงตาเจ้าหนี้อย่างกํทั้งกระดาษเช็ดตาสำลียาหยอดตาแผ่นประคบตา

อยู่ด้วยกันไม่เคยห่างเข้าเดือนที่สองแล้ว

ไอ้แฟนตัวดีของมันกูให้คนของตัวเองกันมันทุกทางไม่ให้เข้าหาไอ้เตี้ยนี่ได้ สตาร์ไม่มีทีท่าอาลัยอาวรไอ้เปรตนั่นก็ดีเพราะกูจิกหัวใช้มันยี่สิบห้าชั่วโมง

ว่างคิดถึงใครได้ก็ให้มันรู้ไป!

กูไม่ให้มันไปไหนใครจะทำไม!

กูมีมันแล้วชีวิตง่ายสบายไม่ต้องวุ่นวายกับพ่อแม่ กูอยากได้มัน..

เอ่อ...

อยากได้มารับใช้แบบว่ามันกะทัดรัดดี