คนตัวสูงสสายตาสั้นมาก

นับตั้งแต่วันนั้นต้องทำงานใช้หนี้ที่ไม่รู้ว่าค่าแรงไปสะกิดจำนวนหนี้ให้น้อยลงบ้างไหมมันก้อนใหญ่เสียจนไม่อยากนับ หนี้สิบกว่าล้านหักค่าแรงวันละพัน..ก็ราวๆ สี่สิบปี...

จะแก่ตายก่อนไหม?

ต้องทำงานทุกอย่างที่คุณชายร็อคสั่งตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบเหมือนทาส ต้องนอนที่นี่มีห้องพักเล็กๆ ให้

ก็ดีเพราะไม่มีเงินจ่ายค่าเช่าห้องแล้ว..

งานที่เคยทำทั้งหมดต้องเลิกทำเพราะให้ทำวันละร้อยที่ก็ไม่มีเงินมาคืนคุณเขาเลยปล่อยให้โชคชะตานำพาชีวิตบัดซบเป็นเรื่อยๆ

เจ้าหนี้ตัวโตคือลูกแหง่เอาแต่ใจไม่ฟังใคร เอาตัวเองเป็นที่ตั้งแม้แต่พ่อแม่ก็ไม่ไว้หน้า นิสัยเสียสุดๆ

คนคนนี้ชอบคนว่าง่ายห้ามขัดใจห้ามขึ้นเสียง ห้ามรบกวนตั้งตนเป็นประมุขเวลาไม่ได้ดั่งใจก็ด่าตวาดตะคอกเสียงดังจนหูชาดีหน่อยที่ไม่ตบไม่กระทืบแต่เขกหัวประจำ เป็นคนรวยที่ไม่สนใจใครสิ่งเดียวที่ทำให้สงบลงได้ก็คือ รถ

เพราะแบบนี้สินะพ่อแม่ถึงทำธุรกิจนี้

เป็นคนรวยนี่ดีจริงๆ

ทุกวันต้องเก็บของวนเป็นเขาวงกตเพราะทุกย่างก้าวของคุณชายร็อคมีแต่ความรกเลอะเทอะตลอดเวลางาน ซักผ้า,ถูบ้าน,รีดผ้า,ทำอาหารขัดส้วมเบสิคไปเลยเมื่อต้องเดินตามตูดต้อยๆ เก็บห้องทำงาน ห้องนอน ห้องแต่งตัว ห้องครัว ห้องโถงวนไปทั้งวันตั้งแต่เช้าจรดค่ำ จะเอาเวลาไหนว่างไปดราม่าน้อยอกน้อยใจเพราะเจ้าหนี้เรียกด้วยเสียงดังกังวาน

ไอ้รถหรูที่พี่ทอยอยากนั่งตนกลับได้นั่งมันแทบทุกยี่ห้อภายในระยะเวลาเพียงยี่สิบเอ็ดวัน แต่มานั่งในสถานะ..

คนรับใช้..

ใช้จริงใช้จังใช้ยันดูดฝุ่นล้างรถเหมือนแกล้งใช้ทั้งที่มีแผนกดูแลตั้งหลายคน ถ้าเผลอทำเป็นรอยอีกมีหวังได้ชดใช้ตลอดชีวิตแน่ๆ

ทำความสะอาดแค่ในห้องชุดคอนโดก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้วยังต้องมาขัดไอ้รถที่ตัวเองขยาดแบบนี้นี่มันโดนสาปชัดๆ

อยากตะโกนบอกเฮียว่ามันแพนิคมากแค่ไหนแต่ไม่กล้าหือ

ทั้งเกลียดทั้งกลัวรถหรูหราฟู่ฝ้าพวกนี้ ถ้าชาติหน้ามีจริงขออยู่ในยุคที่ขี่ม้าหรือขี่ควายก็ได้ไม่อยากพบเจอซุปเปอร์คาร์อีกแล้ว

แต่..คนร้ายกาจก็ต้องมีจุดอ่อน

ไอ้คุณร็อคสายตาสั้นมาก~สั้นชนิดที่ต้องคลำทางเดินในบางครั้ง ถ้าเลยหนึ่งช่วงแขนไปดวงตาคู่คมสีเทาหม่นนั่นจะไม่สามารถมองอะไรได้ชัด

บ่อยครั้งที่ชอบเข้ามามองใกล้ๆ คล้ายผีจะสิงน่าสยองกว่าผีก็เจ้าหนี้สายตาสั้นนี่แหละ

และนี่คืออีกงานหนักที่ต้องทำเพราะคุณชายไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับดวงตาตนเองยกเว้นสั่งให้หยอดตา บ่อยครั้งต้องจูงมือเดิน ทั้งที่อันตรายแบบนี้ยังจะชอบขับรถอีก

ไม่เจียมสังขารเลยให้ตายเถอะ

"สตาร์!!" เสียงใหญ่ห้าวตะโกนออกมาดังลั่นห้อง

"ค้าบ" เสียงเล็กตอบรับเดินตามเสียงมายังหน้าห้องน้ำหรู

"เข้ามาในห้องน้ำหน่อย!" คนด้านในสั่งอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้ามาหยุดลงหน้าประตู

"มีอะไรครับคุณร็อค" คนหัวฟูแง้มประตูโผล่หน้าเข้าไปในห้องน้ำกว้างที่มีร่างเจ้าหนี้นั่งในอ่างอาบน้ำปิดตาสนิทรออยู่

"ยาสระผมเข้าตากูล้างน้ำเปล่าแล้วมันเป็นฝ้ากูมองทางไม่เห็น"

"เดี๋ยวผมล้างตาให้น้า~"

ซ่าๆๆๆๆ

ร่างเล็กนั่งลงขอบอ่างหยิบฝักบัวมาเปิดน้ำปรับระดับเบาราดลงบนใบหน้าเรียวยาวก่อนจะค่อยๆ ใช้มือข้างหนึ่งลูบบนเปลือกตาสีเที่ข้มทั้งสองข้างอย่างเบามือนิ้วเล็กๆ นวดวนเปลือกตาซ้ายขวาเพื่อบรรเทาความขุ่นเคือง

"ดีขึ้นไหมครับค่อยๆ ลืมตาดูสิครับ"

"อือ.."

เจ้าหนี้รับคำเพราะความใส่ใจของลูกหนี้แม้จะโดนตวาดตะคอกใส่ก็ยังคงทำงานด้วยความตั้งใจนุ่มนวลอ่อนโยนจนบางคนเผลอเคลิ้มไปกับสัมผัสเบาบาง น้ำเสียงเล็กฟังสบายหูพร่ำถามว่าเจ็บไหมเป็นอย่างไรบ้างอยากกินอะไรทุกวัน

ยี่สิบเอ็ดวัน

ว่ากันว่าทฤษฎีทำอะไรซ้ำๆ ครบยี่สิบเอ็ดวันเราจะติดนิสัยอยู่กับสิ่งนั้นถ้าไม่ได้ทำเหมือนชีวิตขาดบางอย่างไป

"คุณร็อคเกาะไหล่ผมลุกขึ้นยืนนะผมจะเช็ดตัวให้แล้วไปหยอดตากันนะ~"

"อือ..ไหล่มึงตรงไหนวะตัวก็เล็กที่บ้านนอกเขาไม่เเจกนมหรือไงตัวถึงได้บางลีบแบบนี้ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะดึงกูออกมาจากรถได้"

เสียงใหญ่บ่นข้างหูวาดมือผ่านไหล่บางสองสามหนจนหงุดหงิดขึ้นมาอีก

ท่อนแขนแกร่งคว้าเอวบางรวบแน่นพยุงตัวเดินนำเสียเอง

"คุณร็อคระวังขาโต๊ะครับอย่าเดินเร็วสิ" ร่างเล็กโดนลากออดไปจากห้องน้ำร้องเรียกเจ้าหนี้ใจไวแต่ก็ไม่ทัน

ปึ้กกก!!

"โอ้ยย!ไอ้เหี้ยยย เจ็บบบบบ!!"

สตาร์:สมน้ำหน้าพูดไม่ฟังดีนักโดนซะบ้าง

"คุณร็อคเป็นไงบ้างครับไหวไหม?" ถึงจะเเอบสะใจเล็กๆ แต่กลับปล่อยคนเจ็บไว้แบบนั้นไม่ได้เหลือบมองที่เท้าที่มีเลือดซิบจึงถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

"เจ็บโว้ยยยย!!"

ร่างหนาตะโกนลั่นระบายความเจ็บที่เท้าถึงกระนั้นร่างเล็กด็เข้าไปกอดเอวหนาพยุงร่างยักษ์เดินเตาะแตะมาจนถึงเตียงกว้าง

"ค่อยๆ นะครับช้าๆ ขอบประตูครับระวังค่อยๆ หย่อนตัวลงบนเตียงนะผมจะหยอดตาให้"

ตุ้บบบ~

ทันทีที่ขาสัมผัสเตียงร่างหนาก็ล้มตัวนอนแผ่ทันทีใบหน้าหล่อคมเข้มเหยเกด้วยความเจ็บปวด

เปลือกตาปิดสนิทรอการประถมพยาบาลจากคนตัวเล็ก สตาร์เดินไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลมาเช็ดเลือดที่เท้าให้

มือเล็กๆ คู่นั้นทำอะได้มากมายนัก เป็นคนใสซื่อและอ่อนโยนที่สุด ไม่เหมือนคนที่พ่อแม่ส่งมาดูแล

พื้นที่ที่เคยถูกจำกัดมากมายก็กลายเป็นพื้นที่ที่ลูกหนี้ตัวเล็กสามารถเข้านอกออกในได้ทั้งหมด

ชินกับมัน...ชินกับสัมผัสของมัน

..