เรื่องที่ 1 เลิกรักดีไหม /ตอนที่2-3

ตอนที่ 2 ภรรยาในนาม

งานแต่งงานเสร็จสิ้นก็ส่งบ่าวสาวเข้าหอ  เมื่อเข้ามาในห้องนับหนึ่งก็นั่งเงียบอยู่บนเตียง ส่วนพู่กันเองก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกับเธอ

“ฮัลโหล..ริน รินคุณจริงๆเหรอ”  ชายหนุ่มรับสายอย่างไม่สบอารมณ์ แต่พอได้ยินเสียงจากปลายสายท่าทางของเขาก็เปลี่ยนไปทันที 

“ได้ ผมจะไปเดี๋ยวนี้”  วางสายเสร็จก็เปลี่ยนชุดและออกไปทันที โดยที่ไม่ได้สนใจร่างบางในห้อง ดวงตาคู่สวยเพียงมองตามหลังของคนที่พึ่งเป็นสามีของตัวเองจนแผ่นหลังของเขาหายไป

ถึงแม้จะไม่ได้อยากแต่งงานกับเขาสักเท่าไหร่ แต่โดนทิ้งให้อยู่ห้องหอคนเดียวแบบนี้เธอเองก็รู้สึกเจ็บปวดเช่นกัน และจะไม่เจ็บปวดขนาดนี้

ถ้าคนที่ทำไม่ใช่คนที่เธอแอบรักมานานหลายปี

“ริน..” เมื่อมาถึงที่นัดหมายเอาไว้กับคนรัก ร่างสูงโปร่งก็โผเข้ากอดร่างบางอรชรที่ยืนรอเขาอยู่ระเบียงของร้านอาหารสุดหรูที่ได้จองเอาไว้รอชายหนุ่ม

“กัน..ฮรึก” รินดาเอ่ยเรียกชื่อร่างสูงด้วยน้ำเสียงสั่น น้ำสีใสเริ่มไหลออกมาจากดวงตาสวย

“คุณหายไปไหนมา...ผมตามหาคุณตั้งนาน”

“ฉันทำใจไม่ได้ถ้าต้องเห็นภาพบาดตาบาดใจ เจ้าสาวของคุณไม่ใช่ฉันแต่เป็นพี่หนึ่ง” ยิ่งได้ยินคำตอบของร่างเล็ก พู่กันถึงกับกำหมัดแน่นดวงตาเฉี่ยวคมฉายแววโกรธขึ้นมาเล็กน้อย

“ผมไม่มีทางให้ผู้หญิงแพศยาคนนั้นมีความสุขแน่นอน”

“ยังไงพี่หนึ่งก็คือพี่สาวของรินนะคะ” ปากเล็กแอบยกยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะผละตัวออกและเงยมองใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่ม

“เราเลิกพูดถึงผู้หญิงคนนั้นเถอะ แต่ริน..อย่าหนีผมไปแบบนี้อีกนะ” รินดายิ้มหวานให้กับคนรักอย่างอ่อนโยน

“ค่ะ”

ทั้งสองคนนั่งทานข้าวและพูดคุยกันอยู่นาน พู่กันไปส่งรินดาที่บ้านก่อนที่จะกลับไปอยู่คอนโดของตัวเอง ไม่ได้นึกถึงเจ้าสาวหมาดๆของตนที่อยู่ในห้องหอคนเดียว

ดวงตาสวยกลมโตมองออกไปข้างนอก แววตาเศร้าโศกล่องลอยและมีหลายอย่างมากมายในใจ

ตั้งแต่ตื่นขึ้นมานับหนึ่งก็เอาแต่นั่งอยู่ในห้องไม่ได้ออกไปไหน แต่เลือกที่จะนั่งเล่นอยู่ริมระเบียงห้องจนได้ยินเสียงลูกบิดประตูใบหน้าสวยจึงหันไปมองคนที่กำลังก้าวเข้ามาในห้อง

พู่กันเดินเข้ามาด้วยใบหน้าเรียบเฉยและไม่ได้สนใจร่างบางที่กำลังมองเขา

“อะไร” น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยถาม เมื่อหญิงสาววิ่งมาดักหน้าเอาไว้และยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งมาให้ นับหนึ่งเพียงชี้ที่ข้อความในกระดาษที่ตัวเองเขียนไว้ตั้งแต่เมื่อคืนให้เขาอ่าน

ฉันจะเป็นภรรยาคุณแค่ในนามเท่านั้น เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมฉันจะหย่ากับคุณ และตั้งแต่นี้ไปฉันก็ไม่กีดกันคุณกับน้องรินและไม่วุ่นวายกับคุณแน่นอน

“หึ” เมื่อได้อ่านข้อความในกระดาษชายหนุ่มถึงกลับกระตุกยิ้มอย่างเย้ยหยัน

“คุณคิดว่าใช้มารยานี้กับผม แล้วผมจะใจอ่อนเหรอ?”  ร่างบางได้ยินเช่นนั้นก็รีบส่ายหน้าปฏิเสธ ก่อนจะหยิบปากกามาเขียนที่กระดาษอีก

“ฉันพูดจริงๆ และคุณก็แต่งกับฉันเพื่อผลประโยชน์และโดนบังคับ ฉันเองก็ไม่ได้อยากแต่งกับคุณ”

“ผมไม่เชื่อคุณหรอก” พู่กันตอบก่อนจะเดินผ่านร่างเล็กไปที่ตู้เสื้อผ้า นับหนึ่งเองก็รู้ว่าถ้าพยายามพูดกับเขาตอนนี้ก็คงจะไม่เชื่อเธอ คิดเช่นนั้นแล้วก็หยิบกระเป๋าใบโปรดเตรียมตัวไปคาเฟ่ของตัวเอง

“พี่นับหนึ่งสวัสดีค่ะ” ฝัน พนักงานในร้านยกมือไหว้เธอเมื่อหญิงสาวก้าวเข้ามาในร้าน ร่างบางยิ้มให้กับลูกน้องก่อนจะเดินไปที่หลังร้านที่เป็นห้องทำงานของตน เปิดดูบัญชีตรวจสอบความเรียบร้อยเล็กน้อยจึงเดินออกมาหน้าร้านเพื่อจะช่วยจัดของเพราะใกล้จะถึงเวลาเปิดร้านแล้ว

“เอาเหมือนเดิมครับ” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้นนับหนึ่งที่กำลังเปิดเครื่องชงกาแฟอยู่ถึงกับยิ้มกว้าง ใบหน้าหล่อหวานของเซนยิ้มบางให้กับเธอเล็กน้อย

หญิงสาวพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะเริ่มชงเครื่องดื่มสุดโปรดของชายหนุ่ม เซนคือลูกค้าคนแรกของร้านเธอแทบจะทุกวันจนทั้งสองสนิทกันประมาณหนึ่ง

“อื้ม อร่อยเหมือนเดิมเลย” ปากหยักดูดชาเขียวสุดโปรดและชูนิ้วโป้งให้กับหญิงสาว ทำเอาคนตัวเล็กหลุดขำเล็กน้อย

“ทำไมวันนี้มาเช้าจังเลยคะ”

ร่างบางหยิบมือถือขึ้นมาพิมพ์ข้อความให้ชายหนุ่มอ่าน 

“พี่มีบินไปดูงานแต่เช้าน่ะ อาจจะไม่ได้มาสองสามวัน” หญิงสาวพยักหน้าเข้าใจก่อนจะชูสองนิ้วให้กำลังใจคนตรงหน้า

ทำเอาร่างสูงต้องมองไปทางอื่นเพื่อกลบเกลื่อนใบหน้าหน้าที่ขึ้นสีแดงของตัวเองเอาไว้

“พี่ต้องไปแล้ว แต่พี่ขอเบอร์โทรเราได้ไหม” นับหนึ่งนิ่งคิดไปครู่หนึ่ง แต่เมื่อคิดว่าคนตรงหน้าก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรจึงจดเบอร์โทรของตัวเองใส่กระดาษแผ่นหนึ่งและยื่นให้กับเขา

“ขอบใจนะ ไว้เจอกัน” ทั้งคู่โบกมือให้กันก่อนที่เซนจะเดินออกจากร้านมา เขามองกระดาษในมือและเผลอยิ้มอยู่กับตัวเอง

ตอนที่ 3 การแสดงละคร

แวะซื้อของเข้าร้านเสร็จ ก็เดินทางกลับไปที่บ้านหลังใหญ่ของเธอกับพู่กัน

“พี่หนึ่ง” เมื่อก้าวเข้ามาก็ได้ยินเสียงหวานคุ้นหูของคนที่ขึ้นชื่อว่าน้องสาว ร่างบางยืนนิ่งพลางมองใบหน้าของรินดาที่กำลังตีหน้าเศร้าใส่เธอโดยที่มีร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มนั่งอยู่ข้างกายหล่อน

“พี่หนึ่งไม่เจอกันตั้งเกือบเดือน รินคิดถึงพี่นะคะเป็นห่วงด้วย คุณพ่อยังโกรธพี่อยู่เลยรินพยายามคุยกับท่านให้แล้วแต่ท่านไม่ยอม”

รินดารีบเดินมากุมมือของนับหนึ่งเหมือนกำลังปลอบหญิงสาว แต่มือเล็กของเธอกับบีบมือของนับหนึ่งแน่น จนต้องสะบัดมือออก

“โอ้ย..พี่หนึ่ง..ฮรึก” ก็มั่นใจว่าเมื่อครู่ไม่ได้สะบัดแรงมากขนาดนั้น แต่ตัวของรินดากับล้มลงไปนั่งกับพื้นหล่อนน้ำตาไหลพรากเหมือนเจ็บปวดมากมาย

“ทำบ้าอะไรของคุณ!” นับหนึ่งสะดุ้งโหยงเมื่อโดนตะคอกใส่ พู่กันรีบพยุงตัวของรินดาขึ้นมาโอบกอดเอาไว้อย่างอ่อนโยน

“ช่างมันเถอะค่ะ..รินเข้าใจว่าพี่หนึ่งยังโกรธรินอยู่”

“ขอโทษรินเดี๋ยวนี้” พู่กันจ้องนับหนึ่งเขม็งด้วยความโกรธ

“ขอโทษเพราะอะไร” เสียงเข้มของผู้ที่พึ่งมาใหม่ ทำเอาดวงตาของรินดาสั่นระริกด้วยความกลัว

 พงศักดิ์ที่มาเห็นเหตุการณ์เมื่อครู่ทันมองไปที่ร่างบางในอ้อมกอดของหลานชายตนเรียบเฉยและเย็นชา ก่อนจะมาหยุดยืนข้างกายของร่างเล็กที่กำลังโดนใส่ร้าย

“เธอต้องขอโทษ เพราะเธอผลักรินจนล้ม”

“แล้วแกเห็นเหรอว่าหนูหนึ่งผลักผู้หญิงคนนี้จริงๆ” ท่าทางสุขุม น่าเกรงขาม น้ำเสียงราบเรียบทำเอารินดาใจเต้นสั่นด้วยความกลัว

“ไม่เป็นไรค่ะกัน...พี่หนึ่งคงไม่ได้ตั้งใจ” รินดาหันไปลูบแขนของพู่กันเบาๆ ก่อนที่เขาจะประคองเธอไปนั่งที่โซฟา

“แล้วคุณตามีธุระอะไรถึงมาหาผมถึงที่นี่”

“ฉันก็อยากจะกินข้าวกับหลานและหลานสะใภ้บ้างไง ทำไมเหรอ ฉันมาหาแกที่นี่ไม่ได้หรือไง” ชายวัยชราเอ่ยถามพลางนั่งลงที่โซฟา

“ทำไมไม่โทรบอกล่ะผมจะได้ไปหาเอง อายุเยอะแล้วไม่อยากให้เดินทางบ่อยๆ”

“ฮ่าฮ่าแกจะบ่นทำไม ยังไงฉันก็มาแล้ว” คนแก่หัวเราะชอบใจ กับท่าทางของหลานชายช่างเหมือนลูกสาวของตนไม่มีผิด ชอบบ่นเขาบ่อยๆ

“งั้นรินว่ารินกลับก่อนดีกว่าค่ะ..” รินดาหันไปบอกกับชายหนุ่ม

“ผมให้คนไปส่งนะ” รินดาเพียงพยักหน้า ก่อนจะเดินตามลูกน้องของพู่กันออกไป

“มานั่งก่อนสิหนูหนึ่ง” พงศักดิ์หันไปมองร่างบางที่ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม นับหนึ่งเดิมมานั่งตามอย่างว่าง่าย

“เป็นไงบ้างอยู่ที่นี่โอเคไหม” หญิงสาวยิ้มเล็กน้อยและพยักหน้าเป็นคำตอบ

“เจ้ากันไม่ได้รังแกอะไรหนูใช่ไหม” ชายวัยชราถามหลานสะใภ้ของตัวเองด้วยความเป็นห่วง ที่จริงเขาก็รู้มาจากแม่บ้านแล้วว่าเมื่อคืนหลานชายตัวดีได้ทิ้งให้หญิงสาวอยู่เพียงลำพังในห้องหอ

แต่นับหนึ่งเพียงแค่ส่ายหน้าปฏิเสธ พู่กันเพียงร้องหึในลำคอที่เห็นท่าทางที่น่าเอ็นดูของคนตัวเล็ก แต่เขามองว่ามันคือการแสดงละครเรียกร้องความเมตตาจากตาของเขาเท่านั้น

ซึ่งมันก็ได้ผลเพราะพงศักดิ์มองร่างบางด้วยความเอ็นดู จากทุนเดิมที่เคยรักแม่ของหญิงสาวเหมือนลูกสาวในไส้ ยิ่งเห็นใบหน้าที่คล้ายกันอย่างกับโคลนนิ่ง ยิ่งทำให้คิดถึงแม่ของชายหนุ่มและหญิงสาวในคราที่ยังมีชีวิตอยู่

เมื่อทานข้าวเสร็จก็เริ่มที่จะดึก พงศักดิ์จึงกลับไปที่บ้านใหญ่ให้หนุ่มสาวที่พึ่งจะแต่งงานได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน แต่พู่กันไม่ไปที่ห้องนอน เขาเลือกที่จะขับรถออกไปเช่นกัน

“กัน..” รินดาที่กำลังนั่งรอชายหนุ่มอยู่รีบโผเข้ากอดร่างสูง น้ำตาคลอ

“ริน คุณร้องไห้ทำไม”

“รินแค่รู้สึกเสียใจค่ะ เหมือนคุณตาของกันจะไม่ชอบรินเลย” เมื่อได้ยินเช่นนั้น พู่กันจึงจับตัวร่างเรียวบางให้ยืนสบตากับตัวเอง พลางใช้นิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตาใสออกอย่างแผ่วเบาอย่างทะนุถนอม

“ไม่หรอก แค่ตาของผมเขายังไม่เคยรู้จักกับรินว่ารินเป็นคนยังไง อ่อนโยนน่ารักและใจดีแค่ไหน” รินดายิ้มอย่างเขินอายเมื่อโดนชมตรงๆ

“ไม่ร้องไห้นะ คนเก่งของผม”

“ค่ะ แค่คุณยังรักรินคนเดียว รินก็มีความสุขมากแล้ว” รินดาเอ่ยก่อนจะจับมือชายหนุ่มโอบเอวตัวเองพลางทำหน้าอ้อนๆ “คืนนี้คุณอยู่กับรินนะ”

“ได้สิ ผมจะอยู่กับคุณจนกว่าคุณจะหลับเพราะพรุ่งนี้เช้าผมมีงาน”  รินดามีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อยแต่ก็ต้องจำยอม

“ค่ะ”

“ฝันดีนะครับ ที่รักของผม” ปากหยักจูบลงที่หน้าผากมนของรินดาเบาๆ และดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้หญิงสาว

ทางนับหนึ่งที่ยังนอนไม่หลับจึงออกมานั่งเล่นที่ริมระเบียงห้อง ดวงตาสวยประกายปนเศร้ามองท้องฟ้าที่มีดาวล้อมรอบสวยงามอย่างเหม่อลอย ก็มีสายเรียกเข้ามาจากแม่เลี้ยงของเธอ

หญิงสาวนิ่งคิดครู่หนึ่งว่าจะรับสายดีไหม แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะกดรับ

(นับหนึ่ง พ่อของเธอให้ออกมาเจอที่โรงแรมxxx เขาจะคืนของที่แม่ทิ้งไว้ให้กับเธอ) 

เสียงจากปลายสายเอ่ยขึ้นทันทีเมื่อกดรับสาย ก่อนจะตัดสายไป ร่างบางสงสัยเล็กน้อยของสำคัญอะไรถึงให้เธอออกไปตอนนี้  ไม่นานแม่เลี้ยงจะส่งจีพีเอสมาให้

ใช้เวลายี่สิบนาทีก็มาถึงตามจีพีเอส นับหนึ่งไม่ได้บอกกับใครเอาไว้เพราะคิดว่าคงออกมาไม่นาน เมื่อเดินมาภายในห้องโถงหรูหราของโรงแรม ก็เจอกับแม่เลี้ยงที่กำลังนั่งรออยู่

“แล้วไหนคุณพ่อ?” หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ส่งข้อความให้กับหญิงวัยกลางคนที่มองเธออย่างดูแคลน

“พ่อแกรออยู่ห้องนี้ ” ว่าจบก็ยื่นคีย์การ์ดให้กับลูกเลี้ยงที่ตัวเองเกลียด นับหนึ่งเริ่มมีท่าทางระแวง ทำไมพ่อเธอถึงนัดมาที่โรงแรมนี้แทนที่จะเป็นบ้าน และเหมือนรัศมีก็มองออกว่าหญิงสาวคิดอะไร

“คุณกรเขาเกลียดแกจนไม่อยากให้ไปเหยียบบ้านยังไงล่ะ”  หัวใจดวงเล็กรู้สึกเจ็บแปลบเมื่อได้ยินคำนี้ ก่อนจะพยักหน้าเข้าใจและเดินไปที่ห้องตามคีย์การ์ด ซึ่งห้องที่พ่อของเธอนัดไว้อยู่ชั้นสามของโรงแรม

ขาเรียวเล็กก้าวมาหยุดอยู่หน้าห้องมือเล็กกำคีย์การ์ดแน่นจนเหงื่อชุ่มมือไปหมด ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตัดสินใจที่จะรูดคีย์การ์ดเข้าไป