เรื่องที่ 1 เลิกรักดีไหม /ตอนที่ 6-7

ตอนที่ 6 ผู้ชนะ

“ขอบใจคุณมากผมอารมณ์ดีขึ้นเยอะเลย” จินเอ่ยก่อนที่จะกดจมูกโด่งลงแก้มนุ่มสูดดมกลิ่นหอมจากหญิงสาว รินดายิ้มหวานก่อนจะโอบคอชายหนุ่มอย่างออดอ้อน

“ถ้าอย่างนั้น คุณจินก็ไม่เอาเรื่องคุณแม่รินแล้วใช่ไหมคะ”

“อือ”

“งั้น รินขอตัวกลับก่อนนะคะ อื้อ..” เสียงหวานโดนกลืนกลับคืนลงคอเมื่อปากหนาบดจูบมาอย่างรวดเร็ว

“บายค่ะ ไว้เจอกันหากมีโอกาสครั้งหน้า” ร่างบางอรชรโบกมือลาคนบนเตียงก่อนที่จะหยิบกระเป๋าของตนและเดินออกมาจากห้อง ใบหน้าสวยที่ยิ้มหวานเมื่อครู่ก็แปรเปลี่ยนเป็นคิ้วขมวดก่อนจะจับมือถือขึ้นมาดูนาฬิกา “นี่ก็ใกล้จะเช้าแล้ว ดีนะที่ออกมาทัน”

วันนี้เธอได้นัดกับพู่กันเอาไว้ว่าจะไปเที่ยวนัดกันไว้เจ็ดโมงเช้า ยังมีเวลาเตรียมตัวอีกสามชั่วโมง

“มอนิ่งค่ะ” รินดายิ้มกว้างอย่างดีใจเมื่อเห็นร่างสูงโปร่งยืนรออยู่ที่หน้ารถ ก่อนจะเดินไปหอมแก้มของชายหนุ่มหนึ่งฟอด พู่กันเพียงยิ้มเล็กน้อยแล้วช่วยถือกระเป๋าไปเก็บในรถให้

“รินดีใจมากเลยนะคะ ที่ได้ไปเที่ยวทะเลกับคุณ” รินดาพูดพลางมองไปที่ใบหน้าหล่อคมที่กำลังมองถนนตรงหน้าอย่าจริงจังขณะขับรถ

“ผมก็ดีใจที่คุณยังอยู่กับผม”

“รินรักกันนะ แล้วก็มีแค่กันคนเดียว” ปากหยักคลี่ยิ้มเล็กน้อยพลางยกมือขึ้นลูบผมสวยนุ่มของหญิงสาวเบาๆ อย่างเอ็นดูกับท่าทางออดอ้อนที่น่ารักของหล่อน

เมื่อมาถึงที่พักรินดาถึงกับงุนงง เพราะว่าพู่กันได้จองห้องพักไว้สองห้อง

“ทำไมถึงจองไว้สองห้องเหรอคะกัน”

“ก็ของผมกับคุณไง”

“รินคิดว่า เราจะพักอยู่ห้องเดียวกันเสียอีก”  รินดาแอบผิดหวังในใจอยู่ไม่น้อย เพราะเธอตั้งใจว่าจะใช้โอกาสนี้จับชายหนุ่มให้อยู่หมัด

“ผมอยากให้เกรียติรินนะ อีกอย่างกันก็พึ่งแต่งงานกับพี่สาวรินถ้ามีคนเห็นก็จะโดนนินทาเอาได้ แต่ห้องเราก็ยังอยู่ติดกันนะ”

“ค่ะ” เมื่อได้ฟังเหตุผลที่ทำให้เถียงไม่ออก รินดาก็ไม่รู้จะเถียงยังไงจึงได้ยอมอยู่คนละห้องกับชายหนุ่ม

“ไปเล่นน้ำกันค่ะ”  เมื่อเก็บของเสร็จรินดาก็มาเคาะประตูห้องของพู่กันเพื่อจะชวนไปเล่นน้ำทะเล

“เราถ่ายรูปกันมั้ยคะ รินเอากล้องมาด้วย” รินดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นพลางชูกล้องที่ถือติดมือออกมาด้วย พู่กันหลุดขำเล็กน้อยกับท่าทางของหญิงสาว

“เอาสิ”  เมื่อตั้งกล้องเสร็จเรียบร้อยร่างเรียวบางก็รีบวิ่งไปยืนข้างชายหนุ่มพร้อม

“หนึ่ง สอง สาม!”

เมื่อนับเสร็จรินดาก็เขย่งเท้าขึ้นและโน้มคอของร่างสูงโปร่งมาประกบจูบ พู่กันยังมึนงงกับการกระทำของร่างบางเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ผลักไสอีกคนออก

“เอ่อ..น่าจะได้แล้วล่ะ”  รินดาทำท่าทางเคอะเขินเล็กน้อยก่อนจะวิ่งไปดูกล้องถ่ายรูปของตัวเอง จากนั้นทั้งสองก็ไปทานมื้อค่ำกันและกลับที่พัก

นับหนึ่งที่พึ่งจะช่วยลูกน้องเก็บร้านเสร็จกำลังเดินทางกลับบ้านก็ได้ยินเสียงข้อความดังขึ้น

คนที่ส่งมาคือรินดา เมื่อเปิดเข้าไปดูดวงตาสวยถึงกับฉายแวววูบไหว ภาพในจอถึงกับทำให้หญิงสาวต้องกำหมัดแน่นพยายามข่มอารมณ์เสียใจเอาไว้

ภาพหนุ่มสาวที่กำลังจูบกันดูดดื่มหวานชื่นที่ริมทะเล

แค่คิดก็แทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่..

รินดา: ถึงฉันจะยังไม่ได้กอดทะเบียนสมรส แต่ฉันได้กอดคนรักของฉันนะ พี่ควรจะรู้ตัวได้แล้วว่าใครกันแน่คือผู้ชนะ

ผู้ชนะอะไรกัน ฉันไม่ได้คิดจะแข่งกับเธอเสียหน่อย ฉันก็รู้แต่แรกว่าฉันไม่เคยได้ใจของเขาเลย.....

“นับหนึ่งลืมของไว้บนรถพี่เมื่อวันก่อน” เซนพึ่งจะมีเวลาว่างเอากระเป๋าตังค์มาคืนให้กับหญิงสาว นับหนึ่งรับกระเป๋าในมือชายหนุ่มมาก่อนจะก้มหัวขอบคุณชายหนุ่มเล็กน้อย ดีนะที่เซนมาทันถ้ามาช้าอีกนิดคงจะคลาดกันเสียแล้ว เพราะวันนี้หญิงสาวต้องกลับเร็วเพื่อไปทานข้าวที่บ้านใหญ่

“ขอบคุณมากค่ะ แต่หนึ่งต้องรีบไปแล้วต้องไปทำธุระ”

มือเล็กกดพพิมพ์ข้อความส่งให้เขา เซนยิ้มเล็กน้อยพร้อมโบกมือลาไม่รั้งคนตัวเล็กเอาไว้

“สามีไม่อยู่แค่ไม่กี่วัน ก็อ่อยผู้ชายแล้วเหรอ” พู่กันที่มารอรับหญิงสาวเห็นภาพสนิทสนมของร่างบางกับชายอื่น ก็อดไม่ได้ที่จะพูดจาไม่น่าฟังใส่หญิงสาวตรงหน้า ใบหน้าสวยคิ้วขมวดเล็กน้อยด้วยความไม่พอใจ และหยิบมือถือขึ้นมาพิมพ์

“แล้วคุณมาที่นี่ทำไมคะ?”  

“ก็ทางผ่านพอดี โดนคุณตาเร่งมาก็เลยมารับ ผมไม่ได้อยากจะมาหรอกนะ”  เขาพึ่งจะไปส่งรินดาพงศักดิ์ก็โทรมาเร่งให้รีบไปเพราะญาติคนอื่นๆมารอกันแล้ว นับหนึ่งไม่ได้ตอบโต้อะไรตั้งแต่ก้าวขึ้นมานั่งบนรถที่เบาะข้างชายหนุ่มดวงตาเฉี่ยวคมเพียงแค่เปรยมองร่างบางด้วยหางตา

“มาถึงกันแล้วเหรอ” พงศักดิ์เอ่ยและยิ้มอย่างดีใจเมื่อเห็นหนุ่มสาวสองคนเดินเข้ามายังห้องโถงใหญ่ ซึ่งตอนนี้ก็มีพีรที่เป็นอาและภริดาภรรยาของเขานั่งอยู่บนโต๊ะรออยู่เช่นกัน ทั้งสองหันมายิ้มให้กับนับหนึ่งด้วยท่าทางใจดี

“ขอโทษที่ให้รอครับ” พู่กันพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบตามสไตล์ของเขา ก่อนจะเดินนำหญิงสาวมานั่งลงบนโต๊ะ

“หนูนับหนึ่งยิ่งได้เห็นใกล้ๆยิ่งสวยนะ” ภริดาเอ่ยชม ทำเอาคนที่โดนเอ่ยชมทำตัวไม่ถูก

“ทานข้าวกันก่อนเถอะเดี๋ยวค่อยไปนั่งคุยกัน”

“ฉันจองที่พักเอาไว้ให้แล้ว แกก็หยุดงานพาหนูหนึ่งเขาไปเที่ยวหน่อย” พงศักดิ์หันมาพูดกับพู่กันก่อนจะยื่นซองสีน้ำตาลให้ ซึ่งในนั้นก็มีพวกใบเสร็จต่างๆในการจองที่พักและที่เที่ยว

“ผมไม่ว่าง ช่วงนี้งานยุ่ง”

“แต่ฉันพึ่งจะคุยกับเลขาแกมา อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าแกทิ้งให้หนูหนึ่งอยู่คนเดียวแล้วไปเที่ยวกับผู้หญิงคนนั้น” เมื่อได้ยินคำพูดของชายวับชราร่างบางถึงกับนิ่งงัน

“แต่ผมไม่ได้อยากจะแต่งกับยัยนี่แต่แรก” ชายหนุ่มเริ่มมีโทสะมองร่างบางอย่างหงุดหงิด

ปึง!

ใบหน้าเหี่ยวย่นเริ่มขึ้นสีแดงด้วยความโกรธ พลางตบไปที่โต๊ะอย่างแรง พีรจึงรีบไปจับแขนของผู้เป็นพ่อเอาไว้เพราะกลัวจะบาดเจ็บ

“พ่อครับ..”

“ปล่อยพ่อก่อนพีร”

นับหนึ่งที่พึ่งจะได้สติจากเหตุการณ์เมื่อครู่ จึงรีบเข้าไปประคองพงศักดิ์เมื่อเห็นสีหน้าของเขาไม่สู้ดี

“หนูตัดสินใจแล้วค่ะ ว่าจะหย่ากับคุณพู่กัน” ร่างเล็กค่อยๆขยับแขนและทำภาษามือช้าๆ ซึ่งพงศักดิ์ที่อยู่กับหญิงสาวมานานก็อ่านภาษามือของเธอออก

“หนูจะหย่ากับเจ้าพู่กันจริงเหรอ”

ตอนที่ 7 เราไม่ได้รักกัน

ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของพงศักดิ์ที่คุยกับหญิงสาว

นับหนึ่งคลี่ยิ้มบางๆ ก่อนจะจับมือชายแก่ขึ้นมาและขีดเขียนที่ฝ่ามือของเขาช้าๆ

“เราไม่ได้รักกัน”

ดวงตาของชายชราฉายแววผิดหวังเมื่อเห็นแววตาที่เจ็บปวดแต่ก็เข้มแข็งของหญิงสาวตรงหน้า มีหรือว่าที่ผ่านมาเขาจะไม่รู้ว่านับหนึ่งคิดยังไงกับหลานชายของตน เขารู้มาตลอดว่าคนตัวเล็กมีใจให้กับพู่กันมากมายขนาดไหน

“คุณตาอย่าบังคับเขาเลยนะคะ”  พงศักดิ์พยักหน้าด้วยความอ่อนใจในเมื่อคนตัวเล็กพูดมาขนาดนี้  แปลว่าที่ผ่านมาการที่ให้นับหนึ่งแต่งงานกับหลานชายเขาก็คงจะเป็นการทำร้ายเธอเหมือนกัน  

ดวงตาที่น่าเกรงขามฉายแววรู้สึกผิด คงผิดที่เขาเองที่บังคับให้สองคนนี้แต่งงานกันเพราะคิดว่าอยู่กันไปคงจะรักกันเอง คิดว่าความใจดี และความรักของนับหนึ่งจะทำให้หลานชายผู้โง่เขลาจะตาสว่างขึ้นมาบ้าง

“เอาเถอะ แต่ยังไงหนูหนึ่งก็คือหลานตานะ ขอโทษนะลำบากหนูแล้ว” คนตัวเล็กถึงกับน้ำตาซึมแทบกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ ก่อนจะย่อตัวนั่งลงคุกเข่า และสวมกอดชายสูงอายุที่ตนเคารพรักเหมือนญาติคนหนึ่ง

มือหนาลูบผมของหญิงสาวเบาๆอย่างปลอบโยนและเอ็นดู พู่กันที่เข้าใจเหตุการณ์ทุกอย่าง ก็รู้สึกใจหวิวเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าสิ่งที่เขาต้องการนั้นจะสำเร็จแล้ว ทำไมกัน?

เขาควรจะดีใจไม่ใช่เหรอ?

ไม่สิ เขาควรที่จะดีใจเพราะเขาจะได้สมหวังกับรินดา และไม่ต้องอยู่กับผู้หญิงมารยาคนนี้

กลับมาถึงบ้านของทั้งคู่  สองคนก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีกแม้แต่เรื่องการหย่า พู่กันเองก็ยังไม่ได้บอกเรื่องนี้กับรินดาเช่นกัน

นับหนึ่ง:วันพุธหน้าช่วยไปที่อำเภอกับฉันด้วยนะคะ ไปจดใบหย่ากัน รบกวนคุณไม่นาน ไปกี่โมงช่วยบอกฉันด้วย

พู่กัน:เดี๋ยวบอกอีกที

เหอะ ตอนแต่งก็ใช้มารยาหลอกตาของเขาเร่งให้แต่ง พอเจอเหยื่อใหม่ก็มาเร่งให้หย่า ร่างสูงที่ยืนดูดบุหรี่ที่ริมระเบียงคิดในใจ ดวงตาวาวโรจน์อย่างไม่พอใจนี่เธอเห็นเขาเป็นอะไรกันแน่

นับหนึ่งเองก็เข้าใจว่าคุยกันรู้เรื่องแล้วจึงไม่ได้ตอบอะไรกลับไป

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ตอนนี้เป็นเวลาสิบเอ็ดโมงแล้ว หญิงสาวนั่งรอชายหนุ่มตั้งแต่แปดโมงเช้าจนถึงตอนนี้ยังไม่มีวี่แววว่าพู่กันจะออกมาจากห้องนอนของเขา ร่างเรียวบางจึงเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องของชายหนุ่มและเคาะประตู

แต่เมื่อเคาะประตูแล้วก็ไม่มีสัญญาณตอบรับจากคนข้างใน ใบหน้าสวยรูปไข่จึงมีสีหน้างุนงงเล็กน้อย ลูกน้องของเขาก็บอกเองว่าวันนี้เจ้านายของตนไม่ได้ไปทำงาน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ลองเคาะดูอีกหนเจ้าของห้องก็ยังคงเงียบกริบ หญิงสาวเริ่มรู้สึกถึงบางอย่างที่ผิดปกติจึงลองบิดที่ลูกบิดประตูดูปรากฏว่าไม่ได้ล็อคเอาไว้ เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็เห็นกับร่างสูงที่นอนขดกอดผ้าห่มอยู่

“นะ..หนาวจัง” เสียงทุ้มของคนที่นอนหลับตาอยู่บนเตียงเอ่ยขึ้นก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวจนถึงคอตัวสั่นด้วยความหนาว ร่างบางที่เห็นท่าทีแปลกๆของพู่กันจึงถือวิสาสะยื่นมือไปแตะที่หน้าผากของเขาด้วยความเป็นห่วง แตะไปแค่แปปเดียวก็รีบชักมือกลับเพราะตัวของเขาร้อนอย่างกับไฟ

ช่วยทำข้าวต้ม และเตรียมยาลดไข้ให้ฉันหน่อยค่ะ

นับหนึ่งรีบเดินไปหยิบกระดาษและปากกาขึ้นมาเขียนและยื่นให้กับแม่บ้านที่อยู่หน้าห้อง ก่อนตัวเองจะเดินไปหยิบผ้าผืนเล็กไปในห้องน้ำ

“ตัวร้อนมากเลย” นับหนึ่งพูดในใจขณะที่จับแขนของพู่กันขึ้นมาเพื่อจะเช็ดตัวลดไข้ให้ ชายหนุ่มที่เหมือนจะรู้สึกตัวสะลึมสะลือตื่นมามองร่างบางที่กำลังใช้ผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้ตน

แวบเดียวที่ได้สบตากัน ก่อนที่นับหนึ่งจะหลุบตาลงมามองผ้าในมือแทน เช็ดตัวเสร็จเรียบร้อยแม่บ้านก็ถือถาดข้าวต้มและยาเข้ามาพอดี

“ผมไม่หิว” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “วันนี้ผมคงไปอำเภอกับเธอไม่ได้หรอกนะ”

“กินข้าวกินยาแล้วก็นอนพักเถอะค่ะ ค่อยไปวันหน้าก็ได้” มือเล็กหยิบกระดาษขึ้นมาจดและยื่นไปให้กับร่างสูงที่ยังนอนอยู่บนเตียง เมื่อได้อ่านปากหยักก็ยกยิ้มเล็กน้อยจนอีกคนไม่ทันได้เห็นก่อนจะยอมลุกขึ้นมานั่งกินข้าวจนหมด

“ฉันไม่รบกวนคุณแล้วนอนพักเถอะ” เขียนเสร็จก็ยื่นกระดาษให้อีก เมื่ออ่านเสร็จร่างสูงก็พยักหน้าเข้าใจ นับหนึ่งจึงเดินออกมาจากห้องของชายหนุ่มเพื่อที่เขาจะได้พักผ่อน

“นายหญิงน้อย” ปริญ ลูกน้องคนสนิทที่ยืนรออยู่หน้าห้องค้อมหัวเล็กน้อยเมื่อเห็นนายหญิงของตนเดินออกมาหญิงสาวยิ้มและพยักหน้าเล็กน้อย

“เป็นยังไงบ้างครับนายน้อย” เมื่อพ้นหลังร่างบางไปปริญก็รีบเข้ามาหาเจ้านายของตัวเองที่กำลังนั่งไถมือถืออย่างอารมณ์ดี

“แผนของนายใช้ได้ผลเลยล่ะ เจ้านี่มีประโยชน์มากกว่าการใช้เป่าผมอีกนะ” ร่างสูงเอ่ยก่อนจะหยิบไดร์เป่าผมที่แอบซ่อนไว้ใต้เตียงออกมาถือและมองมันอย่างพอใจ