ร้ายรัก | 3

"ฮ้าววว"

เสียงฉันเองแหละที่รู้สึกตัวขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดเมื่อยขัดเล็กน้อยพลางอ้าปากหาวอย่างง่วงทั้งเหนื่อยและล้าเมิื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ปาเข้าไปค่อนแจ้ง มองหาคนที่ต้นเหตุก็พบว่าเขาตื่นอยู่ก่อนแล้วแถมตอนนี้ยังนอนตะแคงเท้าแขนมองหน้าฉันอยู่อีกด้วย

"ไง"

"เฮีย ! เล่นหนูหนักไปไหมเนี่ย" อดที่จะบ่นเขาไม่ได้คนบ้าอะไรอึดเหลือเกินจริงๆ

"ช่วยไม่ได้มึงดื้อเอง !"

"หนูเปล่า"

ปากเขาพูกแต่ดวงตาเขาจับจ้องอยู่ที่... หน้าอกของฉัน !

"เฮีย ! หื่นแต่เช้าอีกแล้วนะ" ฉันลืมตัวไงว่าตัวเองยังโป๊อยู่ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีอะไรปกปิดเลยมีแค่ผ้าห่มคลุมตั้งแต่ช่วงเอวลงมาก่อนที่ฉันจะรีบคว้าชายผ้าห่มขึ้นมาคลุมช่วงอกเอาไว้

ไว้ใจไม่ได้เกิดเขาอยากต่อเช้าขึ้นมามีหวังฉันคงฟ้าเหลืองตายแน่ๆ

"ร่า..."

อยู่ๆเฮียไทน์เรียกชื่อฉันเสียงอ่อนโยนเบาๆ

"ขาา" ฉันครางรับเบาๆพลางช้อนสายตามองหน้าผู้ชายที่กำลังมองมาที่ฉันด้วยแววตาอ่อนโยน

"แต่งงานกันไหม ?"

"เฮีย..."

จังหวะนี้ทุกคนคงคิดว่าฉันกำลังซาบซึ้งและดีใจที่ถูกขอแต่งงานแต่เปล่าเลย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาขอฉันแต่งแต่ฉันยังไม่พร้อมจริงๆถ้านับครั้งนี้ด้วยนี่คงเป็นครั้งที่สามแล้ว

"ว่าไงจะแต่งไหม ?" แววตาที่คาดหวังถูกส่งผ่านดวงตาคู่คมซึ่งฉันเห็นแล้วรู้สึกอ่อนไหวจนบอกไม่ถูก แต่ที่มันเป็นอยู่ตอนนี้ฉันว่าฉันก็แฮปปี้ดีอยู่แล้วนะ

"เฮียก็รู้ว่าร่ายังไม่พร้อม" เสียงฉันทั้งเบาและหวิวเหลือเกินเอ่ยตอบเขาไป

"แล้วเมื่อไหร่มึงจะพร้อม"

"ก็รอร่าเรียนจบก่อนไง"

"ปีนี้มึงก็เรียนจบแล้วทำไมมึงจะต้องบ่ายเบี่ยงกูทุกครั้งเลยวะซาร่า !"

เอาล่ะซาร่ามาแล้วค่ะคุณขา...

"เฮียไม่เข้าใจ" ฉันเองก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

"หรือว่ามึงไม่รักกูเลย"

"รักสิเฮียถ้าไม่รักร่าจะยอมมาอยู่ด้วยกับเฮียแบบนี้หรอ"

"แล้วทำไมมึงถึงไม่ยอมแต่งกับกูสักทีมันเพราะอะไรวะร่าไหนมึงลองบอกเหตุผลกูมาสักข้อสิ"

เฮียไทน์เริ่มมีสีหน้าฉุนเฉียวใบหน้าหล่อเข้มเริ่มบึ้งตึงสีหน้าหงุดหงิดจนเห็นได้ชัด

"คือร่า...คือว่า"

ฉันจะบอกเขายังไงดี ?

จะอธิบายยังไงให้เขาเข้าใจว่าทำไมฉันถึงยังไม่พร้อมแต่งงานกับเขาในตอนนี้ทั้งๆที่ความจริงแล้วเราสองคนก็อยู่กินกันฉันท์สามีภรรยามาแล้วด้วยซ้ำ

ฉันกลัว...

กลัวว่าวันนึงที่สถานะเรากลายเป็นสามีภรรยากันอย่างเต็มตัวแล้วฉัน...จะเป็นเหมือนแม่ !

"เฮ้อ ! ตามใจมึงเลยก็แล้วกันซาร่าเอาที่มึงสบายใจก็จะไม่ถามอีกก็แล้วกัน"

"เฮีย ! เฮียเดี๋ยวก่อนคือร่า..."

เฮียไทน์ไม่พูดต่อเขาเดินหนีไปพร้อมกับหัวใจของฉันที่มันอ่อนล้าติดตามเขาไปด้วย เสียงประตูห้องนอนปิดดังปังตามด้วยเสียงรถที่พุ่งทะยานออกไปอย่างแรงทำให้ฉันรู้ว่าตอนนี้เขาออกจากบ้านไปแล้ว บ้านของเขาที่เราอยู่ด้วยกันมาเกือบสี่ปี

~หลายวันต่อมา~

ไม่ชอบเลยจริงๆกับความรู้สึกแบบนี้มันกระวนกระวายหายใจไม่ทั่วท้องความรู้สึกเหมือนคล้ายๆกำลังจะสูญเสียของรักแบบนี้น่ะ ตั้งแต่วันนี้ที่เฮียไทน์ขับรถออกจากบ้านไปเขาก็ไม่กลับเข้ามาอีกเลยนี่ก็เกือบจะครบอาทิตย์แล้ว เขาไม่เคยโทรมาส่วนฉันก็ไม่กล้าโทรไปเราเลยเหมือนตัดขาดไปโดยปริยาย

ฉันควรทำยังไงดี ?

ติ้ดๆๆๆ

เบอร์ที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์ที่คุ้นเคยเบอร์ที่ฉันกดจะโทรหลายรอบแต่ก็ลบทิ้งทุกครั้งเพราะความไม่กล้าพอ

"ค่ะ"

(สวัสดีค่ะเอ่อภรรยาคุณไทน์หรือเปล่าคะ)

ทันทีที่กดรับปลายสายก็ถามมาแบบนี้

"ชะ..ใช่ค่ะ"

"พอดีคุณผู้ชายท่านนี้มานั่งดื่มอยู่ที่ร้านเราตอนนี้เมาไม่ได้สติเลยค่ะดิฉันเลยใช้มือถือเค้าโทรมาหาเบอร์ที่เม็มไว้ว่าเมียเฮียไทน์น่ะค่ะ"

เมา...เขาเมาตอนบ่ายสามเนี่ยนะ !

"แล้วตอนนี้เค้าอยู่ที่ไหนหรอคะ ?"

ฉันถามกลับก่อนที่น้องพนักงานจะกดส่งโลเคชั่นมาให้

ฉันขับรถบึ่งไปรับเฮียไทน์ที่ร้านอาหารตามโลเคชั่นที่ส่งมาซึ่งกว่าจะขับรถมาถึงก็เกือบสองชั่วโมงได้เพราะมันก็ค่อนข้างไกลจากที่บ้านเราอยู่ ไม่รู้ทำไมเหมือนกันที่ตอนนี้ฉันรู้สึกใจมันวูบวาบแปลกๆ

ฉันเดินมาเรื่อยๆจนกระทั่งถึงโต๊ะที่น้องพนักงานบอกเอาไว้ซึ่งมันค่อนข้างเป็นส่วนตัวเพราะว่าเฮียไทน์ดันเหมาโซนนั้นไว้เพราะอยากนั่งดื่มบรรยากาศเพียงลำพัง

แต่ภาพที่ฉันเห็นเขาไม่ได้อยู่คนเดียว !

บนโต๊ะอาหารตัวนั้นกำลังมีร่างของคนสองคนกำลังโรมรันพันตูกันอยู่อย่างเมามันโดยไม่ได้สนใจสายตาของใครว่าจะมีใครมาเห็นเลยสักนิดแม้ว่านอกจากสองคนนั้นแล้วจะไม่มีใครเลยก็ตาม

แต่ฉันกำลังยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ !

นาทีนั้นบอกเลยว่าฉันเลือดขึ้นหน้าแล้วตัวสั่นไปหมดเดินปรี่เข้าไปที่ทั้งคู่แล้วกระชากผมของทั้งสองคนออกจากกัน เคยฟังมาหลายคู่แล้วเวลาที่ผู้หญิงจับได้ว่าผู้ชายมีคนอื่นแล้วทำไมต้องตบตีหรือว่าโทษแต่ผู้หญิง ส่วนฉันโทษทั้งคู่ค่ะ ! แต่ขอจัดการผู้หญิงหน้าด้านคนนี้ก่อน ร่างหนาของเฮียไทน์ถูกฉันผลักจนเซถลาล้มลงไปกองที่พื้นส่วนเขายังมึนงงอยู่แล้วฉันก็หันมาจัดการผู้หญิงที่ยืนเสื้อผ้าช่วงบนหลุดลุ่ยอยู่

เพี๊ยะ ! เพี๊ยะ !

"อีหน้าด้าน ! คันมากนักหรือไงห๊ะ !" ฉันฟาดหน้ามันไปสองทีแรงๆแล้วจิกหัวมันขึ้นมากระชากเต็มแรง

"โอ๊ยปล่อยฉันนะอีบ้าฉันเจ็บนะ คอยดูนะฉันจะแจ้งความจับแก !"

"อ๋อจับหรอ ? ได้สิไหนๆก็จะโดนจับแล้วนี่เนอะงั้นเอาอีก !"

เพี๊ยะ ! เพี๊ยะ !

ลิ่มเลือดไหลออกมาจากมุมปากผู้หญิงคนนั้นแต่บอกตรงๆว่าฉันสงสารไม่ลงหรอก ไม่มีผู้หญิงคนไหนทำใจได้ที่เห็นผัวตัวเองไปนัวเนียกับคนอ่ืนต่อหน้าต่อตาหรอก แต่รู้อะไรไหมว่าทำไมฉันถึงต้องเดือดขนาดนี้ นั่นเพราะผู้หญิงหน้าด้านคนนี้มันสวมรอยเป็นฉันไงล่ะ !

จริงอยู่ตอนเดินเข้ามาฉันเลือดขึ้นหน้ามากที่เห็นเฮียไทน์นัวเนียอยู่บนเนื้อนมไข่ของแม่นี่ แต่เสียงที่ได้ยินมันทำให้ฉันรู้ว่าเฮียไทน์เข้าใจว่าเป็นฉันไง ผู้หญิงคนนั้นครางว่าอุ้ยร่าเสียวอย่างนั้นร่าเสียวอย่างนี้ อีเฮียนี่ก็ยิ่งขาดสติอยู่ใส่เอาๆเลยไงแล้วที่ฉันรู้นั่นเพราะแม่นี่ไม่ได้ชื่อร่าแต่ชื่อแพรวเป็นรุ่นน้องของเฮียไทน์

"ใจเย็นๆก่อนนะคะเอ่อคุณเป็นภรรยาคุณไทน์ใช่ไหมคะ"

"ใช่ค่ะ...นี่นามบัตรสามีฉันอยากได้ค่าเสียหายเท่าไหร่ติดต่อไปก็แล้วกัน"

ฉันตอบน้องพนักงานที่โทรไปตามแล้วจึงหันมาหยิบนามบัตรของเฮียไทน์ส่งให้ผู้หญิงอีกคนที่โดนฉันตบ จากนั้นจึงขอแรงให้พนักงานช่วยลากเฮียไทน์ไปส่งที่รถหลังเคลียร์ค่าใช้จ่ายในร้านเสร็จ

.

.

ฉันตัดสินใจว่าจะพักโรงแรมแถวนี้ก่อนเพราะขี้เกียจขับรถกลับแล้วเมื่อมาถึงฉันก็ลากเฮียไทน์มานอนก่อนจะนั่งมองหน้าคมคายที่มีร่องรอยของความเครียดที่กำลังหลับสนิทแล้วก็ต้องน้ำตาไหลพรากๆ เหนื่อยใจสุดๆกับความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้

ยกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้าคมคายนั่นเบาๆแล้วถอนหายใจถ้าฉันมาไม่ทันไม่รู้ว่าพวกเขาจะพากันไปถึงไหนต่อไหนแล้วมั้ง

นั่งมองหน้าเขาอยู่นานพอสมควรถึงลุกขึ้นไปเอาผ้ามาชุบน้ำเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เขาจนกระทั่งสายตาเหลือบไปเห็นร่องรอยสีแดงเป็นจ้ำบนต้นคอของเขาเข้าฉันก็ยิ่งหงุดหงิดโมโม มือที่ถือผ้าก็ยิ่งกดเช็ดมันแรงขึ้นๆจนมันเกิดรอยแดงเป็นมุมกว้าง

"อื้อ ! จะ..เจ็บ" เฮียไทน์พยายามลืมตาขึ้นมาจับมือฉันไว้แล้วพึมพำเบาๆ แต่เสียใจฉันไม่ได้รู้สึกสงสารเลยสักนิด

"เจ็บสิดีไอ้คนบ้า ! ไอ้คนนิสัยไม่ดี" คราวนี้ฉันทั้งทุบทั้งตีไปบนตัวเขาแรงๆอย่างไม่ยั้ง น้อยใจเขาสารพัดที่เขาเงียบหายไปอยู่ๆก็ไปเมาที่ไหนก็ไม่รู้พอโทรให้ฉันมารับก็ต้องเจอภาพเขากำลังนัวเนียกับคนอื่นยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บจนน้ำตาไหล

"เฮียขอโทษ..." เหมือนเขาจะรู้สึกตัวขึ้นแล้วเฮียไทน์จับมือฉันที่กำลังประทุษร้ายเค้าเอาไว้แล้วสบตาตรงๆ

"หนูเกลียดเฮีย !เกลียดๆๆอื้อ..."

ฉันที่โมโหสุดขีดก็ตะเบ็งเสียงใส่เขาก่อนจะถูกเฮียลุกขึ้นแล้วผลักฉันลงนอนแทน เขาจูบปิดปากฉันจนพ่นคำพูดด่าเขาไม่ได้อีกเสียงหายไปในลำคอ จูบอยู่นานจนพอใจเฮียไทน์ก็ถอนริมฝีปากออกแล้วกระซิบถ้อยคำเบาๆข้างหูฉัน

"อย่าพูดว่าเกลียดเฮีย ! เฮียไม่ชอบไม่อยากได้ยิน"

"เฮียไทน์..."

.

.