ร้ายรัก | 5 (จบ)

ติ้ดๆๆๆ

"ค่ะแม่"

(ร่าเป็นอะไรลูกทำไมเสียงเนือยๆแบบนี้)

"เปล่าค่ะแม่ร่าแค่...ฮ่ะ..ฮึ่กๆ"

ไม่ไหว...อดไม่ได้ที่จะสะอื้นออกมาให้แม่ได้ยิน แค่ได้ฟังเสียงหวานๆที่สะท้อนความรักและห่วงใยมาให้หัวใจฉันก็สั่งให้ร้องไห้ออกมาเอง

(ทะเลาะกับตาไทน์มาใช่ไหม ?)

"เปล่าค่ะเราไม่ได้ทะเลาะกัน"

(แล้วเป็นอะไรล่ะลูกมีอะไรหนูคุยกับแม่ได้ทุกเรื่องนะ)

"คือ..."

ตั้งแต่วันนั้นเราทั้งคู่ก็กลับมาดีกันเหมือนเดิมอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมอาจจะดูเหมือนรักกันมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ ตอนนี้ฉันเองก็เรียนจบแล้วแต่เฮียไทน์ก็ไม่มีทีท่าว่าจะขอฉันแต่งงานกันเหมือนเมื่อก่อนเลย

ฉันอึดอัดพาลคิดไปหมดเลยว่าเขาจะไม่อยากแต่งงานกับฉันแล้วหรือเปล่า บางทีฉันก็คิดนะว่าตัวเองเป็นไพโบล่าหรือเปล่าตอนที่เขามาขอแต่งงานฉันก็ไม่พร้อมไม่อยากแต่ง แต่พอเขาเฉยๆไม่มีทีท่าว่าอยากจะขอฉันกลับรู้สึกใจแป้ว แม้ทุกวันนี้เราจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมแต่ระหว่างเราฉันรู้สึกเหมือนว่าเรามีเส้นใยบางๆบางอย่างมาคั่นกลางเอาไว้

"แม่เคยเสียใจไหมที่เลือกพ่อมาเป็นคู่ชีวิตแต่พ่อก็ทำให้แม่ผิดหวัง"

ฉันไม่เคยถามเรื่องพ่อกับแม่สักครั้งนั่นเพราะรู้อยู่แล้วว่าทุกครั้งที่พูดถึงพ่อแล้วจะทำให้แม่ต้องเสียใจ แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็อยากรู้ถึงความรู้สึกของแม่สักครั้ง

(แม่ไม่เคยเสียใจเลยลูกที่ครั้งหนึ่งเคยได้ใช้ชีวิตร่วมกันกับพ่อของลูกแต่เสียใจที่แม่รั้งเค้าเอาไว้ไม่ได้แต่อย่างน้อยเขาก็ยังได้มอบลูกสาวที่น่ารักมากๆมาให้แม่คนนึงแค่นี้มันก็เพียงพอแล้วล่ะ)

"แม้ว่าเค้าจะไม่เคยมาสนใจดูดำดูดีเราสองคนแม่ลูกอีกเลยอย่างนั้นหรอคะ ?" ฉันถามออกไปอย่างสงสัยเพราะต้ังแต่ที่พ่อเลิกกับแม่ไปเขาไม่เคยกลับมาหาเราสองคนแม่ลูกอีกเลย

(ชีวิตแม่มีหนูแค่คนเดียวก็พอแล้วล่ะลูกส่วนพ่อก็ปล่อยให้เขาเดินตามทางที่เค้าเลือกที่ถามแบบนี้เกี่ยวข้องกันเรื่องหนูกับตาไทน์ใช่ไหมลูก ?)

"ก็...ค่ะ เฮียไทน์เค้า..ขอหนูแต่งงาน"

(ก็ดีแล้วนี่คบกันมาตั้งนานแถมตาไทน์ก็เป็นคนดีดูแลลูกสาวแม่ดีด้วยนี่)

"แต่ว่าหนู..."

(นี่ลูกอย่าบอกนะว่ากลัวจะเป็นเหมือนแม่กับพ่อน่ะ)

"ก็...ค่ะ"

(โถลูก...ชีวิตคนเรามีอะไรไม่คาดคิดเสมอแต่แม่จะบอกหนูไว้นะ ถ้าหนูไม่ลองแล้วจะรู้ได้ไงว่ามันจะดีหรือไม่ดี มาถึงขนาดนี้แล้วมันไม่มีอะไรเสียหายกว่านี้อีกแล้วและแม่เชื่อว่าตาไทน์จะไม่ทำให้หนูผิดหวังเหมือนที่พ่อของหนูเคยทำแน่ๆ แต่ถ้าหากมีวันนั้นแม่จะเป็นคนไปรับหนูกลับมาเอง) แม่ฉันพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"เฮียขอหนูแต่งงานหลายครั้งแล้วแต่หนูก็ปฏิเสธทุกครั้งแต่ตอนนี้หนูคิดว่าหนูพร้อมแล้วแต่เขาดูเหมือนจะไม่อยากแต่งกับหนูแล้วอ่ะแม่" ฉันพูดไปสะอื้นไปด้วย

(อย่าคิดมากสิลูกหนูผ่านอะไรกันมาตั้งหลายอย่างแม่เชื่อว่าเร็วๆนี้หนูจะต้องได้เป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดอย่างแน่นอน)

"แม่คิดอย่างนั้นหรอคะ"

(ใช่สิลูกเชื่อแม่นะอย่าคิดมากทำใจให้สบายและถ้าเขาขอหนูแต่งงานอีกเมืี่อไหร่หนูก็อย่าลังเลลุยเลยลูกเชื่อแม่)

"ฮ่าๆแม่เนี่ยนะ ขอบคุณมากนะคะแม่ทำให้หนูมั่นใจขึ้นมากเลย"

(โอเคจ้ะลูก)

หลังวางสายจากแม่ไปแล้วฉันก็ลุกขึ้นล้างหน้าล้างตาอาบน้ำอาบท่าจนรู้สึกสะอาดสดชื่นก็เดินออกจากห้องนอนดูเหมือนว่าเฮียไทน์จะออกไปทำงานนานแล้วเหลือแต่เธอที่ยังหมดเรี่ยวหมดแรงเนื่องจากโดนกระหน่ำซัมเมอร์เซลล์จากคนหื่นกามไปทั้งคืนจนเกือบเช้าในขณะที่เธอหดเรี่ยวแรงแล้วดูอีเฮียสิขยันตื่นแต่เช้าเข้าออฟฟิศไปทำงานแล้ว

หลังเรียนจบฉันเองก็ยังไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเนื่องจากอีเฮียขอให้ฉันอยู่บ้านพักผ่อนไปก่อน ตอนนี้ฉันก็เลยเปิดหนังสือบ้างดูยูทูปบ้างเพื่อหัดทำกับข้าวให้อร่อยๆกำลังคิดว่าจะทำอะไรกินดีก็ต้องหัวใจพองโตเมื่อเห็นกับข้าวของโปรดฝีมืออีเฮียทำไว้ให้กิน

ข้าวผัดกุ้งตัวโตอยู่ในจานชวนให้น้ำลายสอเสียจนอดใจไม่ไหว แต่พอฉันนั่งลงบนโต๊ะหยิบช้อนมาตักกุ้งทำท่าจะเข้าปากก็พบว่ากลิ่นมันคาวมากจนฉันรู้สึกผะอืดผะอมแทบจะทนไม่ไหว

ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ !

ทั้งๆที่น่าตามันดูน่ากินมากแต่ฉันกลับรับรู้ได้ถึงกลิ่นคาวแปลกๆจนน้ำย่อยในกระเพราะมันตีขึ้นมาถึงลำคอ

"อะ..แหวะ" สุดจะทนฉันก็วิ่งเข้าห้องน้ำโก่งคออาเจียนจนหมดไส้หมดพุงน้ำหูน้ำตาไหลไปหมดไร้ซึ่งเรี่ยวแรงจะยืนต่อจนต้องทรุดนั่งลงพิงผนังห้องน้ำ

ผ่านไปพักใหญ่ฉันถึงมีเรี่ยวแรงที่จะลุกขึ้นเดินไปนั่งพักที่โซฟาแล้วกดมือถือโทรหาเฮียไทน์

"ฮัลโหลเฮียยย ! ทำอะไรให้หนูกินอ่ะ"

(ก็ข้าวผัดกุ้งของโปรดมึงไง)

"อื้อมันกินไม่ได้อ่ะ"

(ทำไมวะ?)

"มันคาวมากอ่ะแค่ได้กลิ่นหนูก็ผะอืดผะอมแล้วอ่ะ"

(เฮ้ยมากไปเปล่าเมื่อเช้ากูก็กินอร่อยจะตาย)

"จริงๆนะเฮียตอนนี้หนูอ้วกจนหมดแรงแล้วอ่ะเหมือนจะหน้ามืดด้วยอ่ะ"

(อ้าวไหวไหมน่ะงั้นรอเฮียแป๊บเดียวเดี๋ยวเฮียไปรับแล้วไปหาหมอกัน)

"ต้องไปแล้วล่ะเฮียหนูว่าหนูผิดปกติแน่แล้วหนูจะเป็นโรคร้ายอะไรรึเปล่าอ่ะเฮีย"

(บ้าน่าคนอย่างมึงตายยากจะตายแค่นี้แหละเดี๋ยวกูรีบไป)

ดูเหมือนว่าคนที่ว่าฉันตายยากจะห่วงกลัวว่าฉันจะตายก่อนหรือเปล่าก็ไม่รู้เพราะไม่เกินสิบห้านาทีที่เขาบึ่งรถมารับฉันที่บ้าน ทันทีที่มาเห็นสภาพฉันที่หลังวางสายจากเขาก็เอาแต่อาเจียนจนไม่มีอะไรจะออกอาเจียนจนหมดแรงจะเดิน เฮียไทน์ก็ถึงกลับช้อนตัวฉันอุ้มขึ้นรถทันทีสีหน้าเฮียแกดูเป็นกังวลมากเชียวล่ะจนฉันเองก็ชักจะใจไม่ดีขึ้นมาบ้างเหมือนกัน

"หมอครับเมียผมจะเป็นโรคอะไรร้ายแรงหรือเปล่าครับ" เฮียไทน์ระล่ำระลักถามทันทีที่ทั้งฉันและหมอเดินออกจากห้องตรวจพร้อมกัน

"ใจเย็นๆก่อนนะครับเดี๋ยวไปคุยกันที่ห้องหมอดีกว่า"

พอเห็นหมอพูดแบบนั้นสีหน้าเฮียไทน์ก็ยิ่งแย่กว่าเก่า ส่วนฉันก็ยังไม่รู้แน่ชัดว่าตกลงตัวเองเป็นโรคอะไรกันแน่หัวใจมันก็แป้วเหมือนกันนะ

พอเดินตามหมอมาถึงในห้องวินิจฉัยโรคเราสองคนก็นั่งข้างกันตรงหน้าหมอ ก่อนที่เฮียไทย์จะยื่นมือมาจับมือฉันบีบเบาๆราวกับจะบอกว่าต่อให้เกิดอะไรขึ้นเขาก็จะอยู่ข้างๆฉัน

"หมอขาตกลงว่าหนูเป็นโรคอะไรกันแน่คะ ?" รอฟังอยู่นานหมอก็ยังไม่พูดซักทีจนฉันอดรนทนไม่ไหวต้องโพล่งถามออกไป

"คุณไม่ได้เป็นโรคร้ายอะไรหรอกครับอาการที่คุณเป็นมันเกิดจากการแพ้ท้องเท้านั้น"

"อ๋อ...แพ้ท้อง" ฉันพึมพัมตามหมอเบาๆก่อนจะเอะใจ

"ห๊ะ ! แพ้ท้องหรอคะหมอนะ..นี่หนูท้องหรอคะ"

"ใช่ครับตอนนี้อายุครรภ์ได้ห้าสัปดาห์แล้วยินดีกับคุณพ่อคุณแม่ด้วยนะครับ"

มีแต่เสียงฉันกับหมอที่คุยโต้ตอบกันส่วนเฮียไทน์เงียบไปเลยพอฉันหันไปดูอีกทีก็พบว่า...

เฮียไทน์ร้องไห้ค่ะทุกคน !

น้ำหูน้ำตาไหลแต่ทำไมดูน่าเอ็นดูเหลือเกินพ่อคุณเอ้ย !

"คุณหมอจริงหรอครับที่ผมกำลังจะมีลูกคุณหมอตรวจดีแล้วใช่ไหมครับ"

"ผลตรวจออกมาชัวร์มากครับแต่ถ้าคุณยังไม่แน่ใจเดี๋ยวหมอจะอัลตร้าซาวด์ให้ดูก็ได้ครับ"

"แต่เดี๋ยวนะคะหมอคือว่า...เอ่อ...ใส่ถุงยางนี่ท้องได้ด้วยหรอคะ"

ก่อนหน้านั้นยาคุมฉันหมดพอดีแล้วเฮียไทน์ก็ขอเป็นคนคุมเองด้วยการใส่ถุงยาง ส่วนฉันก็ขี้เกียจกินยาคุมทุกวันอยู่แล้วก็เลยให้เขาเป็นคนคุมเองซะเลยแล้วไหงกลายเป็นแบบนี้ไปได้

"กรณีนี้อาจเกิดจากถุงยางอนามัยเกิดรั่วหรืออาจหมดอายุก็ได้นะครับ"

"อ่อ...หรอคะ"

หลังจากฟังคุณหมออธิบายเรื่องการดูแลครรภ์และได้ยาบำรุงมากินเยอะแยะมากมายแต่ฉันก็ยังไม่หายข้องใจอยู่ดีว่าทำไมฉันถึงท้องได้ เมื่อขึ้นมาบนรถฉันก็เอ่ยปากถามขึ้นทันที

"เฮีย ! ทำไมๆอ่ะเฮียจะสารภาพกับหนูดีๆหรือว่า..."

"เฮียขอโทษคร๊าบเฮียเป็นคนเจาะถุงยางเองแหละ"

เฮียไทน์ยกมือขึ้นพนมตรงหน้าฉันพลางทำหน้าหงอใส่แล้วยิ้มหวานจ๋อยให้ ส่วนฉันก็ทั้งโมโหทั้งเอือมระอาที่เขาแอบทำอะไรแบบนี้ก็นะฉันจะทำอะไรได้ในเมื่อตอนนี้ท้องป่องลูกของเขาอยู่

"ทำไมทำแบบนี้อ่ะ"

"ก็ถ้าไม่ทำแบบนี้แล้วเมื่อไหร่มึงจะยอมแต่งงานกับเฮียสักทีล่ะ"

"นี่ๆอย่าบอกนะว่าที่ทำอยู่แค่อยากให้หนูแต่งงานด้วยเนี่ยนะ"

"เออ !"

"เฮี่ยยย !"

"อย่าลากเสียงยาวดิใจไม่ดี...แล้วตกลงจะยอมแต่งงานกับเฮียได้ยังลูกคาท้องแล้วนะเนี่ย"

"โอ๊ยก็รอให้ขออยู่ตั้งหลายวันแล้วไงนึกว่าเฮียจะเบื่อไม่อยากแต่งกับหนูแล้ว"

"หึ..กูอ่ะนะไม่อยากแต่งกับมึงถ้าไม่อยากแต่งกูคงไม่หาวิธีทำอะไรที่ปัญญาอ่อนแบบนี้หรอกแต่แม่งเสือกได้ผลรู้งี้กูเจาะถุงยางตั้งนานแล้ว"

"ขอบคุณนะเฮียที่ยังรักกัน"

"เออ !ขอบคุณเหมือนกันขอบคุณมากนะครับลูกที่มารวดเร็วทันใจพอจริงๆ"

เป็นคุณพ่อที่ขี้เห่อจริงๆ

สองเดือนต่อมาฉันก็ได้ใส่ชุดเจ้าสาวแสนสวยสมใจหวังอย่างที่แม่เคยพูดไว้จริงๆ ถึงตอนนั้นฉันจะท้องได้สามเดือนกว่าแต่ว่าคุณแม่ยังแซบแบบฉันก็ยังสวยสมบูรณ์แบบอยู่ดีท้องยังแบนราบใส่ชุดได้สวยเหมือนเดิมแถมสามีทั้งหึงทั้งหวงทั้งห่วงหนักกว่าเดิมเสียอีก

คิดไม่ผิดจริงๆที่ยอมเปิดใจให้เขาเข้ามาในชีวิตได้เฮียไทน์เป็นคู่ชีวิตมันยิ่งกว่าถูกล็อตเตอรี่รางวัลที่หนึ่งเสียอีกเพราะเฮียไทน์มันรวยแฮ่ ! แถมยังสปอร์ตใจดีรักลูกรักเมียที่สุดอีกด้วย

.

.

~The end~