ไฮโซกินเด็ก | 8

หลังจากลางานไปสองวันเต็มๆที่ฉันอยู่แต่ในห้องตักตวงความสุขกับผู้ชายของฉันจนหมดเรี่ยวหมดแรงกันไปข้างหนึ่งเลยเชียว เช้าวันนี้ฉันจึงต้องตื่นขึ้นมาเตรียมไปทำงานในขณะที่พีทกลับไปบ้านของเค้าตั้งแต่เช้าแล้ว

ยอมรับอย่างหน้าไม่อายเลยว่าสองวันมานี้ฉันมีความสุขมากจริงๆ พีทเป็นผู้ชายที่ทำให้ฉันอยากลืมอดีตทุกอย่างแล้วเดินหน้าต่อไปกับเขาแม้ว่าที่จริงแล้วเราจะเพิ่งพบกันเองด้วยซ้ำ

"อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณภาหน้าตาสดใสดีจังเลยนะคะ" เมื่อมาถึงออฟฟิศยัยจิ๋วเลขาตัวดีก็เอ่ยทักทายสีหน้าทะเล้น แหมเท่าที่ฉันจำได้นะวันนั้นยังทำหน้าอมทุกข์จะร้องไห้แหล่ไม่ร้องไห้แหล่อยู่เลย

"ย่ะ..แล้วนี่มีนัดสัมภาษณ์งานใช่ไหมวันนี้"

"ใช่ค่ะคุณภา"

"ส่งไปให้พี่ภามสัมภาษณ์เลยก็แล้วกัน"

"ได้ค่ะเดี๋ยวจิ๋วจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยเลยนะคะ"

"ขอบใจมากจ้ะ"

ฉันไม่อยากให้พีทคิดมากว่าฉันจงใจใช้เส้นเพื่อให้เขาได้งานนี้มาง่ายๆ ถึงแม้มันอาจจะใช่แบบนั้นก็เถอะ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นการที่เขาจะผ่านสัมภาษณ์งานจากพี่ภามมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยถ้าหากงานนี้เขาจะได้งานมันก็มาจากความสามารถของเขาเองนั่นแหละ

เวลาก็ผ่านไปจนถึงเวลาบ่ายคล้อยพีทโทรหาฉันด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นและดีใจมากแค่ฟังก็รู้ได้

"ฮัลโหลจ้าพีท"

(คุณภาครับ..ผมได้งานทำแล้วนะครับเป็นบริษัทที่ใหญ่และมีชื่อเสียงมากๆเค้าเรียกให้ผมไปสัมภาษณ์มาวันนี้และก็รับผมเข้าทำงานแล้วด้วย)

"จริงหรอดีใจจังแล้วได้งานที่บริษัทอะไรหรอ ?"

(บริษัทPsครับคุณภารู้จักไหม ?)

"หืมเคยได้ยินนะเห็นเค้าว่าดังมากเลยนี่"

หึ ! อวยตัวเองกันไปอีก...

(ใช่ครับที่จริงผมยื่นใบสมัครไปนานแล้วนะจนนึกว่าเขาคงจะลืมหรือไม่ก็คงจะทิ้งมันไปแล้วแหละไม่นึกว่าเขาจะเรียกให้มาสัมภาษณ์แล้วให้ทำงานเลย)

"อืมม..ดีใจด้วยนะ"

(ขอบคุณครับ..ผมจะตั้งใจทำงานหาเงินเยอะๆเอาไว้มาขอคุณภานะครับ)

พ่อคุณเอ้ยแค่นี้ฉันก็หลงเขาจนหัวปักหัวปำแล้วจะทำตัวน่ารักไปถึงไหนกันนะ !

"เด็กบ้า ! พูดงี้ฉันก็เขินแย่สิ"

(งั้นผมขอวางก่อนนะครับเดี๋ยวผมไปหาที่ห้องนะครับ)

"จ้าเอ่อ..คิดถึงนะ"

(ครับ..คะ..คิดถึงเหมือนกันครับ)

ก่อนจะวางสายทำเอาฉันยิ้มไม่หยุดไปเลยรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบที่ไม่ว่ามองไปทางไหนก็ดูเป็นสีชมพูไปหมด...

หลังเลิกงานที่วันนี้ฉันนึกครึ้มอกครึ้มใจเป็นอย่างมากเลยตั้งใจชวนยัยจิ๋วไปเดินช้อปปิ้งที่ห้างแถวใกล้ๆออฟฟิศเล่นซึ่งเลขาคนดีของฉันก็ยอมมาเดินเป็นเพื่อนแต่โดยดี

"จิ๋ว กินชาบูกันไหมเดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง" ฉันหันมาชวนยัยจิ๋วที่มองนั่นมองนี่ไปเรื่อยอย่างตื่นตาตื่นใจ ที่จริงก็พอจะรู้อยู่แหละว่านอกจากความซื่อสัตย์และความขยันทำงานเก่งของเลขาฉันแล้วมีอีกสิ่งที่ยัยจิ๋วไม่มีก็คือเงินนั่นแหละ ส่วนใหญ่ถ้าฉันไม่ชวนออกมาเดินเล่นที่ห้างยัยจิ๋วก็คงจะตรงกลับบ้านเลยทันทีที่เลิกงานนั่นแหละ

"เอ่อ..จิ๋วเกรงใจค่ะ" ยัยจิ๋วก้มหน้าหลบตาฉัน ส่วนฉันก็คว้ามือเธอเดินเข้าร้านชาบูชื่อดังที่เป็นแบบบุฟเฟห์คิดค่าหัวหัวละเก้าร้อยเก้าสิบบาท

"ไปเถอะน่าฉันหิวแล้ว" ลากแม่เลขาเอวบางร่างน้อยเดินเข้าร้านชาบูไป

หลังจากกินกันจนอิ่มหนำสำราญไปแล้วต้องบอกเลยว่าเห็นยัยจิ๋วตัวเล็กๆแบบนี้แต่กินเก่งมาก อิจฉาขึ้นมาทันทีที่เธอกินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วนต่างจากฉันที่แค่หายใจเข้าก็น้ำหนักก็จะขึ้นแล้วอ่ะ

หลังจากกินเสร็จเราก็เดินช้อปปิ้งกันต่ออีกหน่อย จนกระทั่งมีของหิ้วเต็มสองไม้สองมือของเราทั้งคู่ก็พากันเดินกลับไปที่รถ

"ภา..." เสียงทุ้มเรียกชื่อฉันดังจากทางด้านหลัง

เสียงนี้มัน...

คุ้นจัง !

"..."

แต่พอหันไปมองก็ต้องรู้สึกตัวชาวาบไปทั้งร่างเมืี่อเห็นใบหน้าของคนที่เข้ามาทัก เขา...ที่ไม่ได้พบหน้ากันมานานถึงหกปีเต็มหลังจากที่เราแยกจากกันไปในครั้งนั้น

เขา...ที่เป็นแฟนเก่าของฉัน

เขา...ที่เป็นผู้ชายคนแรกของฉัน

เขา...ที่สร้างรอยแผลเป็นในใจให้ฉัน

และเขาเป็นคนที่ฉันเคยทั้งรักทั้งเกลียดในเวลาเดียวกันมานาน !

"พี่ฟาม !"

ยอมรับว่าทั้งตกใจและแปลกใจกับการได้มาเจอกันในเวลานี้หลังจากที่เราไม่ได้เจอกันเลยมาราวๆเกือบหกปีเห็นจะได้ เขาชื่อพี่ฟามอายุมากกว่าฉันสามปีเราเคยคบหาเป็นแฟนกันมาราวสี่ปีตั้งแต่ที่ฉันเริ่มเข้าเรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่งส่วนเขาอยู่ปีสี่แล้ว เขาตามจีบตามตื้ออยู่ทุกวันจนฉันใจอ่อนยอมตกลงเป็นแฟนด้วย หลังจากคบหาดูใจกันมาถึงสามปีเต็มฉันก็ยอมใจอ่อนมอบครั้งแรกของตัวเองให้เขาเชยชม

ไม่นานเขาก็เริ่มออกลายพี่ฟามนอกใจฉันไปนอนกับเพื่อนร่วมห้องเรียนของฉันที่รู้ทั้งรู้ว่าเขาเป็นแฟนของฉัน แต่เธอก็ไม่สนยืนยันที่จะเอาให้ได้ ฉันก็เลยแยกออกมาแล้วปล่อยให้ทั้งคู่ตกลงกันเอาเอง

ยอมรับว่ามันเจ็บมากที่คิดว่ารักและไว้ใจเขาอุตส่าห์มั่นใจแล้วว่าพิสูจน์ดูความอดทนเขามาตั้งสามปีกว่าจะยอมให้เขาเชยชมง่ายๆ แต่ทำไมเขาถึงไม่เห็นค่าของฉันเลย จำได้ว่าก่อนจากกันฉันได้ฝากรอยนิ้วมือไว้ที่หน้าเขาถึงสองทีก่อนที่จะแยกจากกันแล้วไม่ได้เจอกันอีกเลยจนกระทั่งวันนี้

"ภาสบายดีไหม ?" พี่ฟามถามฉันพลางใช้สายตากวาดมองราวต้องการจะสำรวจเนื้อตัวฉันไปด้วย

"ก็ดีค่ะสบายดี แต่จะเริ่มไม่สบายก็ตอนเจอพี่นี่แหละ !" ฉันตอบกลับไปอย่างไร้เยื่อใย

"คุยกันก่อนได้ไหม ?" เขาทำน้ำเสียงราวกับจะอ้อนวอนใส่ฉัน

"แต่ภาไม่รู้จะคุยอะไรนี่คะ"

"คะ..คุณภาขาเดี๋ยวจิ๋วเอาของไปเก็บแล้วไปรอที่รถก็ได้นะคะ" ยัยจิ๋วเขยิบมาชิดแล้วกระซิบน้ำเสียงเบาหวิว

"นะ..พี่รบกวนเวลาภาไม่นานหรอก"

"ก็ได้ค่ะ" ฉันหันไปส่งของที่อยู่ในมือส่งให้ยัยจิ๋วรับไปถือไว้พร้อมทั้งส่งกุญแจรถให้ด้วย

แล้วหลังจากนั้นฉันก็ก้าวเดินตามเขาไปที่ร้านกาแฟเล็กๆทำมุมไว้ให้ลูกค้านั่งอย่างน่ารัก ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้นวม

"พี่ฟามมีอะไรจะคุยกับภาก็ว่ามาเลยค่ะ"

"นี่ภายังไม่หายโกรธพี่อีกหรอคะ"

เขาพูดเหมือนว่าตัวเขาไม่ได้ทำผิดร้ายแรงอะไรอย่างนั้นเลย

"ภาไม่ได้โกรธอะไรพี่แล้วล่ะค่ะ"

"จริงหระ.."

"แต่ภาคงให้อภัยพี่เรื่องแบบนั้นไม่ได้จริงๆค่ะ" ฉันพูดสวนเขาออกมาเสียก่อนทำเอาเขาเงียบไปเลย

ภาพที่พวกเขาร่วมรักกันอย่างเร่าร้อนถึงพริกถึงขิงยังคงติดตาฉันอยู่เสมอแม้ตอนนี้ก็ยังไม่ลืม !

.

.