บทที่3 ความรัก ความหวัง และไฟแค้น

แสงดวงอาทิตย์สาดส่องลงมากระทบพื้นผิวน้ำทะเล เสียงคลื่นกระทบชายฝั่งช่างเงียบสงบและไพเราะ สายลมพัดเข้ามากระทบผ้าม่านสีขาวผื่นบางพริ้วไสวตามสายลม ทว่า....มันไม่ได้ช่วยดับแรงโทสะของเจ้าบ้านเลยสักนิด

เพี๊ยะ! ฝ่ามือใหญ่ของเจ้าบ้านฟาดลงไปบนแก้มภรรยาอย่างแรง

"แม่!!"

" คุณสั่งสอนลูกยังไง ให้มันหลงผู้ชายขนาดนี้!! " เสียงกัมปนาทราวกับพายุตลาดลั่นใส่ภรรยา เหล่าคนงานในบ้านต่างแตกตื่นตกใจเมื่อคุณผู้หญิงของบ้านถูกทำร้าย

"มันไม่แหกตาดูหน่อยเหรอ! ว่าผู้ชายคนนั้นมันคนละศาสนากับเรา!!"

อัมพิกาก้าวออกจากห้องของตนหลังได้ยินเสียงโต้เถียงดังมาจากห้องโถง เธอสวมชุดส่าหรีสีขาวงาช้างลวดลายปักด้วยดิ้นทองละเอียดอ่อน ชายส่าหรีพลิ้วไหวตามจังหวะก้าวเดิน ผมสีดำขลับถูกรวบไว้หลวมๆ มีปอยผมเล็กๆร่วงหล่นคลอเคลียกับแก้มสีชมพูอ่อนที่ถูกแต่งแต้มด้วยบลัชออน มือเรียวยกชายส่าหรีขึ้นเล็กน้อยก่อนเร่งฝีเท้า หัวใจเต้นระรัวเต็มไปด้วยความตื่นตระหนัก

ดวงตาสีน้ำผึ้งจับจ้องไปยังภาพตรงหน้าราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุนเมื่อ ปราโมทย์ เชาฮาน บิดาของเธอกำลังตะคอกใส่มารดาเธออย่างรุนแรง มือหนาของเขาตบลงโต๊ะด้านหน้าเสียงดังสนั่น ตรงพวงแก้มของ กาญจี แต่งแต้มด้วยรอยเปื้อนแดงขนาดใหญ่ รางบอบบางในชุดส่าหรีสีชมพูสั่นสะท้านไปทั้งตัว ดวงตาสีน้ำผึ้งคู่สวยวาวโรจน์ จับแก้มแดงด้วยรอยฝ่ามืออย่างเบามือ

"พอเถอะค่ะ พ่อ" ร่างเพรียวบางในชุดสีอ่อนหันไปสบตาคนเป็นพ่อ เสียงหวานกล่าวขึ้นมาอย่างโกรธเคือง เลือดในกายของเธอเย็นเฉียบ สายลมที่พัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดกว้างไม่อาจบรรเทาความเพลิงโทสะในใจเธอได้ สายตาที่มองคนตรงหน้าดูแข็งกร้าวและเปี่ยมไปด้วยไฟโทสะ

" นี่คือวิธีที่พ่อใช้แก้ปัญหาหรอคะ!! "

"อามิ นี่มันไม่ใช่เรื่องของลูก กลับเข้าห้องไปซะ!!" เสียงตะคอกจากคุณปราโมทย์ ไม่สามารถทำให้อัมพิกาหวาดกลัวได้

"ทำไมจะไม่ใช่คะ นี่มันครอบครัวของหนู และหนูจะไม่ยอมให้พ่อทำร้ายแม่เป็นอันขาด!! " สองพ่อลูกจ้องตากันอย่างไม่ลดละ เธอยืนนิ่งไม่ไหวติง สองมือกำหมัดแน่นใต้ชายส่าหรีที่พริ้วไหวตามสายลมช่วยโหมกระพือเพลิงโทสะให้ลุกโชน

" อัมพิกา เชาฮาน!!"

" อย่ามาเรียกชื่อหนูแบบนั้นนะคะพ่อ!!..พ่อไม่มีสิทธิ์พูดกับหนูด้วยน้ำเสียงแบบนี้นะคะ!! " เธอพูดกับพ่อด้วยเสียงเย็นชา แล้วหันมาคุยกับมารดาด้วยเสียงที่อ่อนลง

"แม่คะ เป็นยังไงบ่างคะ? เจ็บรึเปล่า"

" แม่ไม่เป็นไรจ้ะลูก" เสียงอ่อนหวานของกาญจีตอบบุตรสาวด้วยเสียงสั่นเครือ ใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งวัยทว่ายังคงความสวยงามเอาไว้พยายามฝืนยิ้มให้บุตรสาว ทว่าในใจยังคงเจ็บปวดกับความกระทำของสามี

"อย่ากังวลไปเลย แม่ไหวจ้ะ"

"โอ๋กันเข้าไป! " ภาพสองแม่ลูกปลอบโยนกันช่างเป็นภาพที่บาดตาบาดใจเขาเหลือเกิน ภาพบุตรสาวประคองมารดาเอาไว้อย่างอ่อนโยน น้ำตาที่เอ่อคลอดวงตาของภรรยามันเสียดแทงหัวใจแกร่งจนย่อยยับ เสียงของเขาเป็นไปด้วยความขุ่นเคืองจนแทบระเบิดออกมา

"พวกเธอสองคนจะทำเหมือนพ่อเป็นคนร้ายไปถึงไหน" ใบหน้าสวยอ่อนเยาว์ค่อยๆหันมาพลางสบตาคมกริบของคุณปราโมทย์ เสียงหวานเอ่ยขึ้นมาอย่างประชดประชัน

"ที่พ่อรู้สึกแบบนี้ก็เพราะว่าพ่อทำตัวเองต่างหากค่ะ พ่อเลือกที่จะใช้ความรุนแรงแทนเหตุผล แล้วพ่อหวังอะไรล่ะคะ? คิดว่าทุกคนต้องเข้าใจพ่องั้นหรอ" ความเงียบงันเข้ามาปกคลุมทั่วทั้งห้องสิ้นเสียงของอัมพิกา คำพูดของเธอราวกับใบมีดทิ่มแทงหัวใจของปราโมทย์ สายตาคมกริบเลื่อนไปหาภรรยาที่อยู่ด้านหลังบุตรสาว จ้องมองไปยังรอยแดงตรงแก้มแววตาก็พลันวูบไหว ฝ่ามือแกร่งกำหมัดแน่นก่อนจะเดินหนีไปอีกทาง

"คุณคะ...!" กาญจีร้องเรียกสามีด้วยเสียงอ่อนล้า เมื่อเห็นเขาหันหลังเดินหนีไปโดยไม่แม้แต่จะเหลียวกลับมามอง เสียงของเธอแฝงไปด้วยความเจ็บปวดและอ้อนวอน ทว่าคุณปราโมทย์กลับไม่ฟังอะไรเลย ร่างของเขาเดินออกไปจนแผ่นหลังกว้างลับสายตา ดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยความอ่อนโยนกลับคลอด้วยน้ำตาที่พรั่งพรูอย่างไม่อาจควบคุมได้ หัวใจของเธอเหมือนถูกบีบรัด น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลอาบแก้ม ความกังวลต่อสามีและครอบครัวทำให้เธอเริ่มหน้ามืด ร่างบอบบางโอนเอนราวกับไม่อาจยืนหยัดได้อีกต่อไป

"แม่!!!" เสียงร้องของอัมพิกาดังขึ้นพร้อมกับร่างเพรียวของเธอที่พุ่งเข้ามาประคองมารดาไว้ได้ทัน ก่อนที่กาญจีจะร่วงลงไปกองกับพื้น

"แม่คะ! แม่ได้ยินหนูไหม!" หญิงสาวกอดร่างของมารดาไว้แน่น ดวงตาสั่นระริกด้วยความตกใจและเป็นห่วง เธอใช้มือปัดปอยผมที่ปรกหน้ามารดาออกเบา ๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปสัมผัสที่แก้มซีดขาวของกาญจี

กาญจีค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ดวงตาที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำมองหน้าลูกสาวด้วยความอ่อนล้า

"แม่ไม่เป็นไรจ้ะลูก...แม่ไหว..." เสียงของเธอเอ่ยขึ้นมาอย่างแผ่วเบา ทว่าแผ่วจนแทบไม่ได้ยินเสียงของเธอเลย

"แม่ไม่ต้องพูดอะไรแล้วนะคะ หนูจะพาแม่ไปพักก่อน" เธอประคองร่างของมารดาขึ้นช้า ๆ และพาเดินไปยังโซฟาใกล้ ๆ แม้มือที่ประคองร่างจะสั่นอยู่ก็ตาม

ในขณะเดียวกันที่ ย่านธุรกิจ C Scheme, เมืองชัยปุระ สำนักงานใหญ่ของบริษัท Agraral Industries.

ตั้งอยู่ท่ามกลางความวุ่นวายของเมืองใหญ่ ภายในห้องของผู้บริหารตั้งอยู่บนชั้นสูงสุดของอาคาร ตกแต่งภายในด้วยโทนสีเข้ม แบบภาพวาดศิลปะอินเดียโบราณ ผนังห้องถูกติดด้วยกระจกทำให้มองเห็นทิวทัศน์ภายนอก โต๊ะทำงานสุดหรูตั้งอยู่ตรงกลางห้อง มีชายหนุ่มร่างสูงผู้เป็นเจ้าของห้องอยู่ในชุดสูทผูกเนคไทอย่างเนี้ยยืนมองทิวทัศน์ภายนอกด้วยสายตาเรียบนิ่ง ขณะเดียวกันความคิดของเขากลับเต็มไปด้วยแผนการบางอย่าง

" เปิดตัวซะเอิกเกริกเลยนะ อัมมาวดี " ฝ่ามือแกร่งกำหนังสือพิมพ์ไว้แน่นก่อนจะฉีกมันออกมาด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว ในใจของเขารู้สึกแค้นเคืองปนไปด้วยความเจ็บปวดที่อดีตคนรักทำกับเขาไว้เจ็บแสบ น้ำตาหยดนึงไหลออกมาจากดวงตาคมกริบก่อนจะถูกเจ้าของปัดออกไป

ชายหนุ่มถูกคนรักหักหลัง นอกใจ จนในใจเกิดบาดแผลฉกรรจ์จนไม่สามารถรักษามันให้หายได้ ความแค้นเคืองภายในจิตใจเพิ่มขึ้นเท่าทวีเมื่อได้เห็นว่าอดีตคนรักเปิดตัวผู้ชายคนใหม่อย่างเอิกเกริก

" เธอทำฉันเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส อัมมาวดี เธอก็ต้องรู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน " เขาพูดกับตัวเองเสียงต่ำ การพยายามจะลืมเธอและปล่อยวางจากความแค้นที่ยังคงติดอยู่ในใจเป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถทำได้ ตอนนี้เขาไม่ต้องการแค่การแก้แค้น เขาต้องการให้เธอรู้สึกถึงความสูญเสียที่เขารู้สึกเหมือนกัน

"มันถึงเวลาแล้ว... อัมมาวดี" เสียงเขาพึมพำด้วยความมั่นใจ รอยยิ้มเย็นชาเริ่มปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลา แผนการที่เขาวางไว้ ในที่สุดก็ได้เอาออกมาใช้เสียที

เธอรักน้องสาวของเธอมากใช่ไหม.... งั้นฉันจะทำให้น้องสาวของเธอตกหลุมรักฉัน หลงฉัน เชื่อฟังฉัน และเจ็บปวดเพราะฉัน