วนเวียนอยู่ในความฝัน

“ถอยออกไปให้ห่างข้านะเจ้าจิ้งจอกเฒ่า! เจ้าช่างน่ารังเกียจยิ่งกว่ามูลสัตว์ เน่าหนอนยิ่งกว่าแร้งกา โดยเฉพาะคำพูดที่ใส่ร้ายผู้อื่น ใส่ร้ายข้าและตระกูลหาน ออกไปนะ!!”

“นี่เจ้ายังคิดว่าตำแหน่งว่าที่พระชายานั้นยังใช้ได้อยู่อีกหรือ ข้าว่าตอนนี้มันมิได้มีความหมายอันสดแล้วเสียอีก หรือเจ้าว่าไม่จริง ฮ่า ๆ ๆ” เม่ยจือลั่วหัวเราะออกมาเสียงดัง มันก้องไปทั้งจวน ส่วนบุตรสาวที่เห็นบิดาทำท่าเช่นนั้น ก็ทำตามอย่างบ้าง ความนิ่งงันทั้งหมดตกอยู่กับหานซูหลิน คนพวกนี้วิกลจริตไปแล้วหรือไรกัน

“ข้าจะคิดว่าเจ้าเป็นคนฟั่นเฟือนไปแล้วนะว่าที่พระชายา หานซูหลินที่ข้ารู้จักนั้นเป็นหญิงฉลาด แล้วก็มีความหลักแหลมพอดู แต่ไม่นึกเลยว่าพอเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น เจ้าจะกลายเป็นคนโง่เขลาในพริบตา”

“นี่เจ้าพูดอะไรกัน ใครกันเป็นคนโง่เง่า เจ้าบอก กล่าวเช่นนี้ได้อย่างไร ตำแหน่งของข้ายังคงอยู่มิได้เปลี่ยนแปลงไปสักนิด ข้าเป็นคู่หมั้นขององค์ชายตั้งแต่ยังแบเบาะ มีหรือที่เขาจะไม่ช่วยข้ากับท่านพ่อ!”

หานซูหลินชี้หน้าใส่ทั้งคู่ แม้แววตาจะระริกสั่นไหวด้วยความเกลียดชังและคั่งแค้น แต่นางก็มิได้ฟั่นเฟือนไปอย่างที่พวกนี้พูด

“ตำแหน่งของเจ้าน่ะหรือ