บทที่ 4

‘กูเข้าใจมึง ไปเถอะ แล้วยังไงก็ติดต่อกลับมาหากูด้วย ถ้ามึงมีปัญหา อยากให้กูไปหาที่นั่นก็ย่อมได้เสมอ แค่บอกมา ถึงกูไม่มีเงินซื้อตั๋วเครื่องบิน กูก็จะไปไถเงินเสี่ยยศเพื่อมึง’

แม้เป็นการพูดติดตลก แต่อาณัติรู้ดีว่าถ้าถึงคราวจำเป็น เกริกวิทย์สามารถทำให้มันเป็นเรื่องจริงได้

ในที่สุดเขาก็ผ่านช่วงเวลาย่ำแย่นั้นมาได้ เขาสมัครเข้าทำงานด้วยวุฒิที่เรียนจบในอเมริกา ผ่านช่วงเรียนรู้งานในเวลาสั้นๆ จากนั้นชีวิตคนทำงานในต่างแดนของเขาก็อยู่ตัว 

ในหลายขณะ อาณัติคิดจะปักหลักอยู่ที่อเมริกา แต่เป็นเพราะเขายังติดค้างสัญญากับแม่ว่าจะกลับมาช่วยทำงาน ชายหนุ่มจึงตัดใจ เวลาสี่ปีมันนานเพียงพอสำหรับเขาแล้ว...นานพอที่จะสร้างเขาคนใหม่ และนานพอที่ทำให้เขาไม่เจ็บปวดหัวใจเมื่อนึกถึงผู้หญิงคนนั้น 

‘พี่ของแกจะแต่งงาน’

ตอนที่เปิดโทรศัพท์มือถือมาเห็นข้อความของแม่ อาณัติก็ยิ้มอย่างดีใจและเกิดความโล่งใจขึ้นอย่างประหลาด...รู้ทันทีว่าถึงเวลาที่เขาควรกลับบ้านแล้ว 

เวลาสี่ปีไม่ทำให้สภาพแวดล้อมของหมู่บ้านนี้เปลี่ยนไป อาณัติเดินเตร็ดเตร่เข้าไปในซอย หลังจากบอกแท็กซี่ให้จอดส่งเขาที่ริมถนนใหญ่ตรงปากทางเข้าหมู่บ้าน

บ้านเดี่ยวชั้นเดียวสร้างเรียงรายไปตามซอยภายในหมู่บ้าน บ้านแต่ละหลังมีพื้นที่จำกัด และเมื่อมองจากข้างนอก บ้านเกือบทุกหลังก็ดูคล้ายกันหมด หากคงเป็นสัญชาตญาณและความเคยชินที่พาเขามาหยุดหน้าบ้านเป้าหมายได้ถูก

กริ่งสัญญาณตรงประตูรั้วอัลลอยด์ที่มีสนิมจับเกรอะก็ยังเป็นอันเดิม ชายหนุ่มยกมือขึ้นมากดกริ่งเรียกพลางมองเข้าไปข้างในรั้วบ้าน รอคอยคนที่จะออกมา

อาณัติยืนรอหน้าประตูรั้วท่ามกลางแสงแดดร้อนอยู่หลายนาที เมื่อข้างในบ้านยังเงียบกริบ ไม่มีวี่แววว่าจะมีใครออกมา เขาจึงกดกริ่งสัญญาณซ้ำๆ โดยไม่เกรงใจกันละคราวนี้

“เจ้าของบ้านไม่อยู่มั้งคุณ บ้านหลังแค่นี้ ถ้ามีคนอยู่ก็ได้ยินแล้ว รถก็ไม่จอดไว้ คุณไม่เห็นเหรอ”

เสียงตะโกนดังมาจากบ้านหลังติดกันที่มีรั้วโปร่งซึ่งทำด้วยซี่เหล็กกั้นพอเป็นสัดส่วน

“ปกติมีคนอยู่บ้านหลังนี้ใช่ไหมครับ”

“มี...ว่าแต่คุณเป็นใคร” 

เพื่อนบ้านเริ่มระแวง แม้เห็นว่าคนที่มากดกริ่งบ้านหลังข้างๆ มีหน้าตาและท่าทางดี แต่จะว่าได้หรือ คนสมัยนี้ดูแต่ภายนอกไม่ได้

“ผมเป็นเพื่อนปกป้อง”

“อ๋อ! เพื่อนเจ้าป้องนี่เอง เขาไม่อยู่แล้ว คุณเป็นเพื่อนเขา ไม่รู้หรือว่าเขาย้ายไปนานแล้ว”

คำตอบจากชายสูงวัยรูปร่างผอมเกร็งที่อยู่ในรั้วบ้านหลังติดกันทำให้ผู้ชายที่ยืนอยู่หน้ารั้วบ้านหลังเป้าหมายต้องกระตุกปากยิ้มหยัน เพราะนึกถึงคำพูดของเพื่อนหนุ่ม 

‘แน่ใจหรือว่าพี่ป้องยังอยู่บ้านเดิม ไม่ใช่ว่าหนีหนี้หายไปแล้วนะ’

ถ้าหนีไปแล้วก็ถือว่าจบกัน หนีไปให้สุดขอบโลกได้ก็ยิ่งดี เพราะเขาแค่จะมาดูให้เห็นกับตา ไม่อยากให้คนพวกนี้ลำพองใจคิดว่าเขาพ่ายแพ้แล้วเป็นฝ่ายถอยหนีไปเอง

หากเมื่อทบทวนคำพูดของชายสูงวัยเมื่อครู่ ชายหนุ่มก็ขมวดคิ้วมุ่น 

ถ้าปกป้องไม่อยู่ แล้วใครยังอยู่ที่นี่

ไม่ทันที่อาณัติจะได้ถามออกไป พลันเขาก็ต้องหันไปมองด้านหลัง เพราะเสียงแปลกประหลาดดังรัวๆ ขึ้น และเสียงนั้นก็เคลื่อนเข้ามาใกล้ทุกที

แกร็กๆ แกร็กๆๆ แกร็กๆๆๆ 

รถจักรยานคันสีแดงที่มีล้อพ่วงข้างแล่นตรงมาอย่างไว ก่อนจะจอดตรงหน้าเขา

เด็กชายตัวเล็กที่นั่งอยู่บนจักรยานแหงนมองเขาหน้านิ่ง ดวงตากลมคู่นั้นไม่มีความกลัว ไม่มีคำถาม ไร้ความสงสัยตามประสาเด็ก หนูน้อยเพียงทอดมองเขานิ่งเฉย อาณัติจึงมองตอบนิ่งๆ ด้วยท่าทีไม่ต่างกัน...กระทั่งได้ยินเสียงเล็กๆ ดังขึ้นมา

“คุณลุงถอยหน่อยครับ อชิจะเข้าบ้าน”

ถึงตอนนี้อาณัติก็เข้าใจความรู้สึกบนใบหน้าของหนูน้อยว่าเป็นเพราะเขามายืนขวางทางเข้าบ้านของเจ้าตัวนั่นเอง...แม้แสงแดดร้อนจ้าทำให้ดวงหน้าเล็กสุกปลั่งด้วยไอแดด แต่เขาก็ยื้อเด็กชายไว้ เพราะไม่อยากให้ความสงสัยค้างคาใจ

“หนูอยู่บ้านนี้ใช่ไหม”

“ใช่ครับ นี่บ้านของอชิ” 

“แล้วพ่อเราไปไหน”

“อชิไม่รู้ครับ แต่อชิมีคุณตาตัวใหญ่ๆ ใหญ่กว่าคุณลุงด้วย อชิไม่กลัวคุณลุงหรอก”