บทที่ 5

“พ่อเราหนีไป ไม่อยู่เลี้ยงเราใช่ไหม”

เพิ่งรู้ตัวว่าตนใจร้ายเกินไปก็ตอนที่เห็นดวงหน้าเล็กนั้นเบ้ ทำท่าจะร้องไห้ แต่น้ำตาก็ไม่ได้ไหลออกมา เพราะเจ้าตัวฮึบไว้ได้ทัน ก่อนจะมองแรงมายังเขา ทั้งที่น้ำใสๆ ยังรื้นหน่วยตา

“อชิโป้งคุณลุง ไม่ให้คุณลุงมาบ้านอชิ”

อาณัติเองก็จังงังไปเลย คำพูดของเขาแรงไปสำหรับเด็กชาย เขาไม่ควรตั้งป้อมกับเด็ก เพราะมันเป็นเรื่องระหว่างผู้ใหญ่ ไม่ว่าพ่อเจ้าเด็กคนนี้ทำอะไรกับเขาไว้ แต่มันก็ไม่เกี่ยวกับคนเป็นลูก

“ฉันขอโทษแล้วกันนะ”

“อชิโกรธ อชิจะฟ้องคุณตาด้วย”

เออวะ ขอโทษแล้วไง ทำไมไม่หายโกรธอีก 

เป็นครั้งแรกที่อาณัติจนมุม ไม่รู้จะไปต่ออย่างไร เขาไม่คุ้นกับเด็ก ด้วยความที่เป็นลูกคนเล็กในบ้าน เขาจึงไม่ต้องเอาใจใคร และตั้งแต่จำความได้ เขาจะได้รับการปกป้องจากแม่และพี่ชายทั้งสองคนเสมอ คนเหล่านี้ดูแลเขาปานไข่ในหิน คงเป็นเพราะพ่อของเขาจากไปตั้งแต่เขายังเป็นเด็กเล็กมาก แม่กับพี่ชายจึงพยายามทำหน้าที่นั้นแทน

และจะว่าไป ถ้าเด็กคนนี้เป็นลูกชายของปกป้อง ความที่พ่อหนีไปไม่ได้เลี้ยงดู หนูน้อยก็ถือเป็นเด็กที่น่าสงสารเหมือนกัน

“เราจะฟ้องใครก็ตามใจ แต่ลุงสัญญาว่าจะไม่พูดไม่ดีกับเราอีก โอเคไหม”

นอกจากจะไม่ตอบรับ เด็กชายยังสะบัดหน้าพรืดให้อีก จนผู้ใหญ่คู่กรณีได้แต่โคลงศีรษะอย่างหมดทาง

หากก่อนที่สงครามระหว่างเจ้าของบ้านและผู้มาเยือนจะยืดเยื้อไปกว่านี้ ผู้หญิงวัยกลางก็เข้ามาแทรกเสียก่อน

“อชิคุยกับใคร แล้วแม่เราไปไหนล่ะ”

“แม่พาเลโอไปซ่อมครับ แม่ให้อชิอยู่กับป้าเพลินและน้องพลอย แต่น้องพลอยเล่นตุ๊กตา น่าเบื่อมาก อชิก็เลยจะกลับบ้าน แล้วลุงคนนี้ก็มาขวางอชิไว้ อชิเข้าบ้านไม่ได้”

เด็กชายเล่ายาวเหยียด อาณัติก็เผลอฟังไปอย่างตั้งใจ ทั้งที่เขาไม่รู้ว่าแต่ละคนที่เจ้าตัวอ้างถึงนั้นเป็นใครกันบ้าง 

“แล้วคุณมาหาใครคะ”

ผู้หญิงคนนี้ถามเขา...ในทีแรกอาณัติคิดจะเดินกลับ เมื่อคนเป้าหมายไม่อยู่ เขาก็ไม่จำเป็นต้องคุยกับใคร หากความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาทันใด ชายหนุ่มจึงเปลี่ยนใจบอก

“ผมมาหาเจ้าของบ้านครับ แต่รู้ว่าเขาไม่อยู่ งั้นรบกวนช่วยบอกเขาหรือคนในบ้านว่าผมชื่ออาณัติ ผมมารับของที่ฝากไว้เมื่อสี่ปีก่อน เอาไว้สะดวกแล้วผมจะมาใหม่”

อาณัติเดินออกมา แต่ด้วยความรู้สึกที่ยังติดตาและต้องการจดจำทำให้เขาหันกลับไปมองเด็กชายบนรถจักรยานคันสีแดง แล้วพบว่าเจ้าตัวน้อยมองตามเขาอยู่เช่นกัน

“มึงรู้ได้ยังไงว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกพี่ป้อง มีคนบอกมึงเหรอ” 

เกริกวิทย์วางแก้วเหล้าที่ผสมเสร็จแล้วลงตรงหน้าของเพื่อนรัก คืนนี้เขาคิดจะขับรถไปหาอาณัติที่โรงแรม ก่อนที่เพื่อนจะกลับต่างจังหวัดในวันพรุ่งนี้ ตั้งใจจะนั่งกินเหล้าพูดคุยให้สมกับไม่เจอตัวเป็นๆ มาหลายปี แต่นึกไม่ถึงว่าจู่ๆ เจ้าตัวจะโผล่หัวมาหาเขาเอง

“ทำไมต้องให้ใครบอก แค่มองกูก็รู้แล้วว่าเด็กหัวหย็องนั่นเป็นลูกของคนบ้านนั้น หน้าตาคล้าย...” 

แวบแรกที่เห็นเด็กชาย อาณัติรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด แต่พอนึกว่าเด็กนั่นเป็นลูกของปกป้อง มันก็ตอบคำถามที่ผุดขึ้นมาให้เขาไปหมดแล้ว

“เด็กคล้ายพี่ป้องเหรอ”

“คงงั้น”…พี่น้องกัน หน้าตาก็ละม้ายคล้ายกันแหละน่า

“ว่าแต่หัวหย็องด้วยเหรอ พี่ป้องไม่ได้หัวหย็องนา หรือจะเป็นดีเอ็นเอจากฝั่งแม่”

ว่าจะเลิกคิดเรื่องนี้ แต่เพื่อนก็ผุดคำถามใหม่มาให้เขาอีก...ผมของเด็กคนนั้นแค่หยักศก และเมื่อมันอยู่กับเจ้าตัวก็แลดูน่ารักดี ผมพองๆ ยุ่งเหยิงกับแก้มป่องใสและดวงตากลมดำขลับ

“เออ ช่างเถอะ เด็กก็ไม่ได้เหมือนพ่อกับแม่ราวพิมพ์ออกมาอยู่แล้ว อาจเป็นพวกยีนเด่นยีนด้อยที่แฝงมาตั้งแต่บรรพบุรุษแล้วดันมาโผล่ในรุ่นลูกหลานจนดูผิดฝูงไปบ้าง มันเป็นเรื่องธรรมดา” 

คนจุดประเด็นให้สงสัยเป็นคนให้คำตอบเองเสร็จสรรพ แต่มันกลับคาใจของอาณัติไปเสียแล้ว 

“มึงรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับคนบ้านนี้อีก”

“ไม่เห็นมึงพูดถึงพวกเขาตั้งนาน คิดว่าลืมไปหมดแล้ว”

“แค่อยากรู้”