บทที่ 2

ห้องประชุมที่ว่าคือ อยู่บ้าน คฤหาสน์ที่เป็นดั่งศูนย์กลางการทำงานเกือบทั้งหมด มีห้องกระชุมขนาดใหญ่ ห้องทำงาน ห้องออกกำลังกายและห้องมืด จอมทัพพร้อมด้วยผู้ติดตามนั่งรถกลับมาที่บ้าน ตึกที่มีไว้สำหรับประชุมอยู่ด้านหน้าพอดี เป็นทรงโดม บริเวณบ้านถูกจัดเอาไว้แบบโค้งครึ่งวงกลม 

พอมาถึงจอมทัพก็เดินนำเข้ามาด้านใน ผ่านห้องประชุม ห้องโถง ยาวไปจนถึงด้านหลังของห้องประชุมคือห้องออกกำลังกาย และห้องมืดที่ประตูเป็นเหล็ก เมื่อเดินถึงห้องออกกำลังกาย จอมทัพเดินไปพลางถอดเสื้อสูทไปพลาง พร้อมกับส่งให้ลูกน้องถือ ตอนนี้เหลือไว้เพียงเสื้อเชิ้ตสีขาว ก่อนจะพับแขนเสื้อขึ้นตรงแขนศอก เผยให้เห็นรอยสักที่แขนทั้งสองข้าง เสร็จแล้วก็ถอดเข็มขัด ถอดนาฬิกา 

ขณะเดียวกันเขาพยายามข่มอารมณ์ที่เดือดพล่านอยู่ในใจเอาไว้ จนกระทั่งลูกน้องเปิดประตูห้องมืด เสียงดัง เอี๊ยด! ปัง! ทำเอาร่างหนึ่งซึ่งถูกคลุมศีรษะเอาไว้ด้วยผ้าสีดำถึงกับสะดุ้งตกใจ ร่างนั้นถูกมัดอยู่กับเก้าอี้ เนื้อตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว 

จอมทัพเดินเข้าไปช้าๆ พร้อมกับปลดกระดุมเสื้อไปด้วย ในจังหวะเดียวกันนั้นลูกน้องคนหนึ่ง ก็กระชากผ้าคลุมศีรษะออก เพื่อให้เห็นหน้ากันชัดๆ ชายหนุ่มภายใต้ผ้าคลุมนั้นค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองมายังเบื้องหน้าของตนเอง ท่าทางของเขาตื่นกลัวมากเมื่อเห็นหน้าจอมทัพ ดวงตาลนลานตื่นตระหนก เหมือนจะรู้ชะตากรรม ขณะที่จอมทัพจ้องเขม็งก่อนจะขมวดคิ้ว และเอียงคอมาทางลูกน้องนิดหน่อย 

“บอกว่าไม่ให้แตะต้องอะไรมันใช่ไหม” จอมทัพหันมาถามลูกน้องคนสนิทด้วยน้ำเสียงเรียบ

“มันแค่เบลอยาสลบครับ ไม่มีรอยขีดข่วน ออ จะว่าไม่มีก็ไม่ใช่ ผมต่อยมันไปหมัดนึง” โจว์ลูกน้องสนิทตอบ ขณะที่เจ้าหนุ่มเอียงคอฟัง แต่สายตาจ้องมองที่ชายหนุ่มเบื้องหน้า ก่อนจะหันมามองหน้าลูกน้องอีกที 

“ขอโทษครับ” ลูกน้องกล่าวน้ำเสียงกวนๆ

“ถอยไป” จอมทัพบอกทุกคนเสียงเรียบแต่กดต่ำน่ากลัว ก่อนจะเดินเข้าไปหาชายหนุ่มตรงหน้า

“ตะ... ตะ... ต้าเฉิน” ชายหนุ่มเรียกอีกชื่อของจอมทัพแบบสั่นๆ

“รู้จักชื่อเล่นด้วย เมื่อก่อนไม่รู้ แต่วันนี้น่าจะรู้แล้ว ทว่าคงจะไม่รู้จักดีพอ ว่าฉันทำอะไรได้บ้าง” จอมทัพเอ่ยด้วยน้ำเสียงลอดไรฟัน แววตาดุกร้าว พลางกัดฟันแน่นและยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย

“ใช้อำนาจ ใช้อิทธิพล อยากอุ้มใครก็ได้โดยไม่กลัวความผิดงั้นเหรอ” ชายหนุ่มต่อว่าด้วยน้ำเสียงสั่นๆ 

“พอๆ กัน ฉันให้คนอุ้มแกมาโดยตรง แต่มันต่างกับแกหน่อย คือแกยืมมือคนอื่นฆ่าคน” จอมทัพโน้มตัวเข้าไปหาพร้อมกับพูดเสียงเบาแต่ยังคงกัดฟันแน่น 

“มะ มะ ไม่เกี่ยวกับฉัน” พอชายหนุ่มแก้ตัวปุ๊บ จอมทัพก็เหวี่ยงหมัดกระแทกไปที่ใบหน้าทันทีเต็มแรง 

พัวะ! จอมทัพแรงเยอะและตัวใหญ่ ต่อยทีเดียวถึงกับหน้าสะบัดแทบจะตกจากเก้าอี้ กระทั่งหันกลับมาแทบไม่ไหว ปากแตกเลือดซิบเลยทีเดียวปวดไปทั้งสันกราม ฟันหลุดหรือเปล่าไม่แน่ใจ 

“ต่อยคนที่ถูกมัดแบบนี้ ทำยังไงก็ชนะ” ชายหนุ่มกล่าวอย่างยากเย็น เพราะเจ็บอยู่ จอมทัพจึงหันไปสั่งลูกน้องด้วยสายตาเพื่อให้แก้มัดเสียเลย 

“สมศักดิ์ศรีหรือยัง ลุกขึ้นมา ถ้าไม่ตายภายในห้านาที ฉันจะปล่อยแกไป” จอมทัพกล่าวเสียงเหี้ยมอีกครั้งพร้อมกับตวัดมือเรียก และในจังหวะที่ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่นเอง จึงได้รู้ว่าตนเสียเปรียบจอมทัพแค่ไหน แค่รูปร่างก็ต่างกันมากแล้ว คนหนึ่งตัวโตไซส์ฝรั่ง อีกคนไซส์มาตรฐานชายไทย ไหนจะความล่ำบึกที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง 

“ไม่ต้องกลัว ฉันไม่หมาหมู่หรอก ฉันเป็นมังกร” 

“แต่ใช้กำลังหมาหมู่จับตัวฉันมา” สิ้นคำปุ๊บ จอมทัพก็ง้างหมัดต่อยไปที่ใบหน้าอีกทีแรงๆ 

พัวะ! พัวะ! พัวะ! เขารัวไปสามหมัดกระทั่งชายหนุ่มล้มลงไปกับพื้น จอมทัพตามไปกระชากคอเสื้อให้ลุกขึ้นแล้วกระหน่ำหมัดเข้าไปอีก จนปากแตกคิ้ว แตกฟัน แทบจะร่วงจากปาก 

“จับเวลาหรือยังโจว์!” จอมทัพตะคอกถามลูกน้องเสียงดัง แต่ไม่ได้หันไปมองเพราะยังจ้องคนอยู่ตรงหน้า 

“ครับ!” โจว์รับคำ และยืนมองเจ้านายเพียงอย่างเดียว แต่ชายหนุ่มที่ถูกซ้อม อาศัยจังหวะที่เผลอจะยกหมัดขึ้นมาต่อยจอมทัพ ทว่าเขาเบี่ยงตัวพร้อมกับจับข้อมือและบิดแรงๆ ก่อนจะเอามืออีกข้างดันหัวไหล่จนต้องโน้มศีรษะลง จากนั้นจอมทัพกระทุ้งหัวเข่ากับท้องแรงๆ หลายที จนเจ้าตัวล้มฟุบกับพื้นอีกครั้ง จอมทัพก็ตามไปเตะอีกหลายทีจนร่างแน่นิ่งไป ลุกไม่ไหว ตามด้วยเสียงหายใจหอบแต่ไม่ได้สลบ ร่างกายจุกไปหมด จอมทัพจึงนั่งย่องๆ พร้อมกับเอามือจิกผมชายหนุ่มขึ้นมา

“อยู่ให้ถึงห้านาทีนะ อย่าตายซะก่อน แกจะได้มีเรื่องไปเล่าให้ญาติๆ แกฟังว่าเจอกับอะไร และฉันเป็นใคร” 

“มึงอยากฆ่ากูเหรอ ฆ่าเลย” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงแผ่วเบา หายใจรวยรินเพราะเจ็บระบมไปทั้งตัว ทำเอาจอมทัพถึงกับยิ้มเยาะ

“ยังก่อน ความตายมันง่ายเกินไป อยู่ทนเห็นฉันเอาคนใกล้ตัวของแก แต่ละคนมาทรมานก่อนตายดีกว่า” จอมทัพกล่าวเสียงเหี้ยม

“ทำไมแบบนี้ทำไม ต้าเฉิน ทำแบบนี้ทำไม เราไม่มีอะไรผิดใจกัน” ชายหนุ่มถามเสียงสั่นไร้เรี่ยวแรงและนั่นคือเป็นคำแก้ตัว เท่านั้นแหละจอมทัพก็กระชากคอเสื้ออีกรอบเพื่อให้ลุกขึ้น คราวนี้เขาเหวี่ยงไปให้ลูกน้องช่วยพยุงเอาไว้ แล้วตามไปจิกผม พร้อมกับกัดฟันแน่นเพื่อข่มความโกรธจนเส้นเลือดนูนเป็นสันอยู่แล้ว  

“รู้จักฉันต้าเฉิน ก็ควรรู้ว่าต้าเอสเป็นอะไรกับฉัน หรือเสือกไม่หมด เสือกเก่งแค่หลังคีย์บอร์ด กะทำร้ายคนอื่นเอามันเหรอ”

“ตะ ตะ ต้าเอส... ต้าเอส...” 

“จำได้หรือยัง เรามีเรื่องผิดใจกันได้หรือยัง มึงโชคดีที่ได้เปิดประเดิมรายแรก หลังจากที่กูเพิ่งกลับมาจากไต้หวัน” 

“ยะ ยะ อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันไม่รู้เรื่องต้าเอส” ชายหนุ่มเอ่ยขอร้องเสียงสั่น จอมทัพถึงถอยออกมาอีกครั้ง สูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะรัวหมัดใส่ไม่ยั้ง พัวะ! พัวะ! พัวะ! คราวนี้เลือดกระจายเต็มปาดเต็มหน้า กระเด็นมาโดนเสื้อของเขาอีกต่างหาก จากนั้นก็กระชากผมแล้วดึงให้เงยหน้าขึ้น ก่อนจะตบหน้าแรงๆ เพื่อให้มีสติ 

เพียะ! “เกินห้านาทีหรือยังโจว” 

“เกินแล้วครับคุณท่าน” โจว์ตอบพลางยักคิ้วเล็กน้อย ราวกับไม่ทุกข์ร้อนกับอาการของชายตรงหน้า 

“หึๆ ฉันจะกระชากแกลงนรกตอนนี้ก็ยังได้ แค่อยากให้แกลากสังขารนี้กลับไปบอกเจ้านายทั้งหลาย ญาติๆ คนไหน ก็ตามที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องคลิปนั้น ไปบอกนะ... ว่าฉันกำลังมาทวงชีวิตของน้องสาวฉันคืน ใครที่มันมีส่วนเกี่ยวข้องอีก” จอมทัพถามแต่ชายหนุ่มแทบจะไม่มีแรงส่ายหน้าหรือพูดแล้ว 

“ไม่เป็นไร ฉันหาเองได้ แต่รับปากหน่อยได้ไหมว่าจะไม่ขี้ฟ้องวิ่งแจ้นไปหาตำรวจ แค่น้องสาวฉันตายก็เป็นข่าวจะแย่” จอมทัพพูดด้วยน้ำเสียงเยาะหยัน

“มะ มะ ไม่ ฉันจะไม่... บอก” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงขาดหาย

“แต่ฉันก็ไม่ได้กลัวพวกนั้นหรอกนะ ต่อให้แกไปบอกไอ้แก่นั้นก็ตาม”