บทที่ 3

“ไม่... ไม่บอก ฉันจะไม่บอก” เขายังคงพูดด้วยน้ำเสียงขาดหายเช่นเดิม  

“เอาอะไรมารับประกันดีวะโจว์” จอมทัพหันไปถามลูกน้อง ซึ่งก็รู้ใจดีเหลือเกิน ลูกน้องคนสนิทถือมีดไปปักกลางโต๊ะ เท่านั้นแหละชายหนุ่มที่โดนซ้อมถึงกับตาโตด้วยความตกใจ ก่อนจะถูกนำตัวไปแล้วจับศีรษะฟุบหน้ากับโต๊ะ ลูกน้องคนหนึ่งก็จับมือเอาไว้พร้อมกับกางนิ้วออกจากกันให้หมดทุกนิ้ว 

“ห๊า! ไม่... ไม่นะ... พวกแกจะทำอะไร อย่า! อย่า! ได้โปรด อย่าทำอะไรฉันเลย” ชายหนุ่มเอ่ยขอร้องเสียงสั่น พร้อมกับเนื้อตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว แต่ก็ไร้เรี่ยวแรงที่จะต่อสู้

“เกี่ยวก้อยสัญญากัน แต่นิ้วก้อยน่ะขอนะ” จอมทัพก้มหน้ากระซิบเสียงเหี้ยมก่อนจะจับมีดคมๆ เอาไว้ปักไว้กึ่งกลางระหว่างนิ้วก้อยกับนิ้วนาง

“มะ มะ ไม่ อย่าคุณเฉิน อย่า อ๊า!!!! อื้อ!!!” เสียงร้องดังลั่นห้อง เมื่อจอมทัพกดมีดลงไปบนนิ้วก้อยแรงๆ แรงสุดเท่าที่กำลังจะมี กระทั่งนิ้วก้อยขนาดสะบั้นไปหนึ่งข้อ จอมทัพทำลงไปด้วยสีหน้าเย็นชา ไม่สะทกสะท้าน ส่วนลูกน้องก็ปิดผ้ายัดปากชายหนุ่มเอาไว้เพื่อไม่ให้ร้องไปมากกว่านี้ 

“อื้อ!!!” ชายหนุ่มได้แต่ร้องในลำคอ ดีดดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวด พร้อมกับดวงตาเหลือกลาน เนื้อตัวสั่นพร้อมกันเลือดแดงๆ พุ่งไหลนองจากนิ้วไม่หยุด

“เก็บใส่ถุงไว้” จอมทัพหันไปมาพูดกับลูกน้องพร้อมกับส่งมีดให้ เขาแทบไม่สะทกสะท้านกับสิ่งที่ทำ สีหน้ายังคงเหี้ยมและยิ้มนิดๆ เท่านั้น 

“ฮื้อ! คุณเฉิน ผม... ได้โปรด ผมจะไม่บอก จะไม่บอกตำรวจเรื่องนี้” 

“ก็ดี แต่บอกญาติๆ ของแกไว้ให้เตรียมตัว ฉันไม่ชอบทำอะไรแบบเซอร์ไพรส์ ใครจะโชคดีเป็นรายต่อไป ใครที่มันอยู่ร่วมเหตุการณ์เลวๆ นั่น”

“ได้โปรด ไว้ชีวิตเราเถอะ คุณเฉิน เราผิดไปแล้ว เราไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ เราไม่ได้ตั้งใจ” 

“พวกมึงทั้งตระกูล! ไม่ไว้ชีวิตต้าเอส!” จอมทัพตะคอกใส่หน้า อารมณ์เดือดพล่านรุนแรง ทั้งที่พยายามเก็บแล้ว

“เราไม่ได้ทำ เธอตายเอง ไม่เกี่ยวกับเรา” ชายหนุ่มแก้ตัวไม่เลิก จอมทัพจึงจิกผมแรงๆ อีกที 

“อ้าก!” 

“ลื้อตัวตั้งตัวตีหรือเปล่า แล้วใครอีกนะที่เรียกแขก โพสต์ ให้สังคมประณามต้าเอส เอาเถอะ ไหนๆ ต้าเอสก็ตายแล้ว ฉะนั้นต้องมีสักคนได้ตายชดใช้ชีวิตที่ทำกับต้าเอส ใครมันตัวดีที่สุดในความเลวของพวกลื้อ ให้พวกมันเตรียมตัวไว้ อั้วะทำกล่องเก็บนิ้วก้อยของพวกลื้อทั้งตระกูล” 

“ไว้ชีวิตเราเถอะ คุณเฉิน ได้โปรด” ชายหนุ่มยกมือไหว้สั่นๆ พลางร้องไห้ ขณะที่เลือดยังคงไหลจากนิ้วก้อย

“อั้วะหมดความสงสาร ตั้งแต่รู้ว่าต้าเอสตายเพราะอะไร” จอมทัพเอ่ยเสียงเหี้ยม ก่อนจะทำสัญญาณมือให้นำตัวชายหนุ่มนั้นออกไป แต่ก่อนอื่นเขาเดินนำออกจากห้องก่อน และพยายามเหลือเกินที่จะระงับความโกรธเอาไว้ให้มั่น พอเดินออกมาด้านนอกลูกน้องเกือบสามสิบคนยืนรออยู่ก่อนแล้ว และต้องตกใจเมื่อเห็นเสื้อที่เต็มไปด้วยเลือดของเจ้านายหนุ่ม ไหนจะใบหน้า และตามแขนก็มีแต่เลือด แต่จังหวะเดียวกันก็เห็นคนที่ถูกอุ้มมาสะบักสะบอมไม่มีชิ้นดี ขณะที่จอมทัพเดินมานั่งที่เก้าอี้ที่เปรียบเสมือนบัลลังก์มังกรของเจ้านายใหญ่ ซึ่งเป็นเก้าอี้ไม้สักแกะสลักเป็นรูปมังกร เขานั่งอย่างผ่อนคลายด้วยการวางมือทั้งสองข้างเอาไว้ตรงที่วางแขน พร้อมกับยกขาขึ้นไขว้กัน 

“เอาตัวมันไป ห่อเป็นของขวัญโยนไว้หน้าบ้าน” จอมทัพสั่งเสียงเรียบ สีหน้าแววตาตอนนี้ไร้อารมณ์ เย็นชาสุดๆ ไม่รู้สึกรู้สากับสิ่งที่ทำ จากนั้นลูกน้องจึงนำตัวออกไป พร้อมกับนำผ้าสีดำคลุมศีรษะเอาไว้ดังเดิม เวลานี้ประมาณเกือบสามทุ่มเห็นจะได้เหมาะกับการเคลื่อนย้ายเหลือเกิน

“ผมว่าคุณท่านไปเปลี่ยนเสื้อก่อนดีกว่านะครับ” โจว์บอก จอมทัพได้แต่มองหน้าเล็กน้อย ก่อนจะมองไปยังทุกคน

“ยังก่อน อั้วะไม่รู้นะว่าใครเกี่ยวกับเรื่องนี้บ้าง ไม่เคยเห็นหน้า ให้นักสืบไปตามหาคนที่เกี่ยวข้องมาให้หมด สะกดรอยตาม เอาลูกน้องปลายๆ ของเราไปสักสามสี่คน ชี้จุดว่าคนพวกนี้ทำอะไรที่ไหนกับใคร แล้วโทรมารายงาน เลือกโอกาสที่มันอยู่คนเดียวก็เอาคนนั้นก่อน ใครได้ตัวมาให้อั้วะก่อนคนแรกล่ะก็ อั้วะให้ค่าขนมหนึ่งแสน” เขาเอ่ยเสียงเหี้ยม

“คนไหนก็ได้เหรอครับ” โจว์ถามขึ้นแทนทุกคน 

“ใช่ คนไหนก่อนก็ได้ แต่รวมๆ ก็พวกมันทั้งตระกูลนั่นแหละ” 

“เรายังเห็นหน้าพวกนั้นไม่หมดเลยครับ หลักๆ มีแค่ไอ้หมอนี่” 

“คงไม่เกินความสามารถนักสืบหรอก หลังพิธีฝังศพต้าเอส ต้องได้ตัวมันมา” 

“ครับคุณท่าน” ทุกคนรับคำพร้อมกัน

“ตามหาให้เจอ ทำอะไร กับใคร เวลาไหน ตามให้ได้ ต่อให้อยู่ต่างจังหวัด ต่างประเทศฉันก็จะตามไปเด็ดถึงที่” 

“ครับ” ทุกคนรับคำอีกครั้ง และเมื่อพูดจบจอมทัพก็ลุกจากไปทันที ขณะเดียวกันทุกคนได้แต่ยืนก้มหน้า รอจนกระทั่งจอมทัพออกไปก่อน จึงได้พากันทยอยออกไปจากห้องประชุมเช่นกัน

จอมทัพกลับขึ้นบ้าน เพื่อถอดเสื้อที่เปื้อนเลือดออก และอาบน้ำล้างคราบเลือดที่เปรอะเต็มแขนและใบหน้า ขณะที่กำลังเอามือถูเลือดตามแขนและมืออยู่นั้น ภายในใจก็เต็มไปด้วยความแค้น ความเจ็บปวดที่ฝังแน่นอยู่ในหัวใจ ทุกอย่างมันเพิ่งเกิดขึ้นได้ไม่นานมานี้เอง เขายังไม่สามารถลืมภาพนั้นได้เลยแม้แต่น้อย 

“พี่ขอโทษที่ช่วยเธอไม่ทัน” เขาเอ่ยลอยๆ พลางก้มหน้า ปล่อยให้สายตาไหลชโลมกายพร้อมกับหลับตาลง แล้วภาพนั้นก็ปรากฏให้เจ็บปวดและจุกอยู่ในหัวใจ 

ปัง! เสียงประตูถูกถีบเข้าไปแรงๆ กระทั่งกระแทกกับผนัง และสิ่งที่ทำให้ทุกคนตกใจคือ เบื้องหน้าปรากฏเป็นร่างบางถูกแขวนคอกับราวบันไดจากชั้นสอง ลักษณะคล้ายกับชั้นลอย จอมทัพยืนช็อกเมื่อเห็นสภาพน้องสาวตรงหน้า ดวงตาของเขาแดงก่ำพร้อมกับริมฝีปากสั่นระริก ก่อนจะเดินเข้าไปด้านในช้าๆ พร้อมกับทีมกู้ภัย ซึ่งทุกคนกำลังจะเข้าไปนำร่างของเธอลงมา 

และเมื่อจอมทัพเดินไปถึง ก็เอื้อมมือจับที่ปลายเท้าของน้องสาวเท่านั้น ไม่อยากเงยหน้าขึ้นมองสภาพที่ไม่น่ามองนัก เขาขอจดจำความสวยงามของน้องสาวเอาไว้แทน จากนั้นจึงแนบศีรษะกับขาที่หย่อนลงมา ขณะที่น้ำตาลูกผู้ชายที่ไม่เคยไหลเพื่อใครเลย มันค่อยๆ ไหลออกมาช้าๆ

“เอส เอสทำไมทำแบบนี้ ทำไมไม่รอคุยกับพี่ก่อน” จอมทัพเอ่ยออกมาเบาๆ พร้อมกับน้ำเสียงสั่นเครือ

“ทำไมตัดสินใจทำแบบนี้” 

“คุณท่านครับ ถอยออกมาก่อน ให้กู้ภัยจัดการนะครับ” โจว์บอก พร้อมกับประคองเจ้านายออกมาให้ห่างร่างของต้าเอส และสุดท้ายจอมทัพก็สูดหายใจเข้าลึกๆ กลืนน้ำตาเข้าไปไว้ในอก ขบกลามแน่นเพื่อข่มทุกความเสียใจเอาไว้ 

“ปิดข่าวหน่อยนะ” จอมทัพเอ่ยขึ้นเสียงหม่นและเบา

“คงจะเป็นอย่างนั้นครับ นี่คอนโดมีชื่อเสียง เจ้าของคงไม่ยอมให้เป็นข่าวเหมือนกัน” โจว์ตอบเสียงเรียบ

“ไม่มีร่องรอยการถูกทำร้าย ผู้ตายอยู่คนเดียว คิดว่าน่าจะเป็นการฆ่าตัวตาย มีเหตุจูงใจให้เธอทำอย่างนี้ไหมครับคุณเฉิน” ตำรวจนายหนึ่งเอ่ยขึ้น